อย่างไรก็ตามสำหรับล็อคแล้วบางอย่างมันดูผิดปกติ
เขาจงใจยั้งมือไว้เพื่อไม่ให้พวกลูกสมุนเป็นอันตราย เพราะเขาไม่ต้องการให้เหตุการณ์นี้เป็นเรื่องใหญ่
‘ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ได้?’
ลางสังหรณ์ไม่ดีปะทุขึ้นภายในใจล็อค
“พวกเจ้าตลกอะไรกัน?!” ผู้อำนวยการชาร์ลส์คำราม
เมื่อเสียงหัวเราะสงบลง ผู้อำนวยการชาร์ลส์ก็กล่าวต่อ “ช่างน่ารังเกียจและชั่วร้ายเสียจริง! ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่านักเรียนระดับเพชรจะทำแบบนี้กับเพื่อนร่วมชั้นของตนเอง!”
“ล็อค! เจ้ากล้าทำ แต่เจ้าไม่กล้ายอมรับงั้นรึ?”
“โวว…”
ทันใดนั้น สายตาของนักเรียนทุกคนก็จับจ้องไปที่ล็อค
อลิซและเอเดรียนแอบแลกเปลี่ยนสายตากันและคิดว่าคราวนี้ล็อคเจอปัญหาใหญ่แน่
ชายสี่คนยกมือขึ้นชี้ไปที่ล็อคและกล่าวพร้อมกัน “หมอนี่เป็นคนทุบตีเรา! แถมเขายังเป็นคนที่ฆ่าแบทเทิลบีสต์ของเราอีกด้วย!”
ถือว่าซ้อมกันมาดี
เมื่อได้ยินดังนั้นเหล่านักเรียนก็เข้าใจได้ในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
“เฮ้อ… เด็กใหม่กำลังมีปัญหา”
“อีกแล้วเหรอ? เอเดรียนช่วยมีความคิดสร้างสรรค์มากกว่านี้หน่อยได้ไหม?”
“ก่อนหน้านี้เขาก็ขับไล่ชายสองคนด้วยวิธีนี้ และตอนนี้ยัง…”
“ช่างเถอะ อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย…”
อัลเบิร์ตรู้สึกลางๆว่ามีบางอย่างผิดปกติกับนักเรียนสี่คนนี้ ขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง.. ล็อคก็ลุกขึ้นและกล่าว “ข้าฆ่าแบทเทิลบีสต์ของพวกเขาจริง เพราะจู่ ๆ พวกมันก็เข้ามาโจมตีข้าซึ่งการโจมตีนั้นมันร้ายแรงขนาดทำร้ายข้าได้ ข้าจึงต้องสู้กลับ!”
“นอกจากนี้! ข้ายังไม่ได้ทำร้ายพวกเขาเลยแม้แต่น้อย! ดังนั้นอาการบาดเจ็บของพวกเขาจึงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับข้า!”
จากนั้นเขาก็ส่งสายตาเย็นชาให้ลูกสมุนทั้งสี่
สิ่งนี้ทำให้พวกเขานึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ผลคือมันทำให้พวกเขาถอยหลังโดยไม่รู้ตัว
“ปัง!”
ผู้อำนวยการชาร์ลส์ตบโต๊ะทันทีก่อนจะชี้ไปที่ล็อค “เจ้ากล้าถึงขนาดขู่นักเรียนที่น่าสงสารพวกนี้ต่อหน้าข้าเชียวรึ?”
ท่าทางที่จริงจังของชาร์ลส์ทำให้นักเรียนที่นั่งอยู่ตรงมุมห้องหัวเราะอย่างลับๆ
“ฮ่าฮาฮา! การแสดงของเขาดีขึ้นเรื่อยๆ…”
“ชายคนนี้คือสุนัขของตระกูลไวท์ มิเช่นนั้นด้วยอายุและความแข็งแกร่งของเขา เขาจะมีสิทธิ์เป็นผู้อำนวยการได้อย่างไร?”
“หัวหน้าตระกูลไวท์คงจ้างเขามาให้ปกป้องพี่น้องสองคนนี้…”
อลิซไขว่ห้างและมองล็อกอย่างยั่วยุ
อย่างไรก็ตามสิ่งนี้มันกลับยิ่งทำให้เธอโกรธมากขึ้นไปอีกเมื่อล็อคเลือกที่จะไม่สนใจเธอ
“ข้าจะพูดอีกครั้ง! การตายของแบทเทิลบีสต์เป็นผลมาจากการตอบโต้โดยชอบธรรมของข้า! อย่างไรก็ตามข้านั้นไม่เคยทุบตีคนพวกนี้!” สิ้นเสียงล็อคก็นั่งลงตามเดิม
เขาดูไม่แยแสเพราะท้ายที่สุดแล้วเขาไม่ได้ทำอะไรผิด
“ฮึ่ม! พยานก็อยู่ตรงนี้แล้วแต่เจ้ายังกล้าปฏิเสธอีกรึ?” ชาร์ลส์เดินไปหาล็อคพร้อมกับเลิกคิ้ว “เจ้ารู้หรือไม่ว่าการฝ่าฝืนกฎในฐานะผู้มาใหม่มีผลอย่างไร? เจ้าจะถูกไล่ออก!!”
ความจริง ชาร์ลส์รู้ดีว่านายน้อยของเขาเป็นคนแบบไหน เพราะถึงอย่างไรนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
อย่างไรก็ตามตราบใดที่เอเดรียนต้องการ ชาร์ลส์ก็จะคิดหาวิธีกำจัดสิ่งที่มันขัดตาของเขาออกให้ ท้ายที่สุดแล้วมันก็เป็นคำสั่งของหัวหน้าตระกูลไวท์ เจ้านายของเขา!
เขาคิดว่าอีกไม่นานล็อคจะต้องขอร้องอยู่ต่อแน่ เพราะที่แห่งนี้คือสถาบันที่ดีที่สุดของสหพันธ์! มันไม่ใช่สถานที่ที่ใครจะเข้ามาก็ได้!
นอกจากนี้ตัวชาร์ลส์เองก็ไม่ได้มีความแค้นส่วนตัวกับล็อค เมื่อล็อคยอมรับผิด ชาร์ลส์ก็จะคุยกับเอเดรียนให้ปล่อยตัวล็อคไป เท่านี้เรื่องก็คลี่คลายแล้ว
มิฉะนั้น เขาคงต้องเตรียมคำอธิบายยาวเหยียดให้อาจารย์ใหญ่!
อย่างไรก็ตาม เมื่อได้ยินคำขู่ของเขา ล็อคก็ถอดตราสัญลักษณ์ของสถาบันออกแล้ววางลงบนโต๊ะทันที
“ข้าบอกว่าข้าไม่ได้ทำคือไม่ได้ทำ! หากเจ้ายังต้องการข่มขู่และใส่ร้ายข้า งั้นข้าจะไม่อยู่ในสถานที่โสโครกนี้อีกต่อไป!!”
อนิจจาช่างโชคร้ายนักที่ชาร์ลส์ได้พบกับถั่วที่แข็งในครั้งนี้!
“เฮ้อ! นี่มันเกิดอะไรขึ้น? อย่าใจร้อนไป เรามาตรวจสอบเรื่องนี้กันก่อนแล้วค่อยสรุป!”
ก่อนหน้านี้ฌาคส์ได้บอกเรื่องศักยภาพของของล็อคกับอัลเบิร์ตเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ในฐานะอาจารย์ที่ชื่นชอบนักเรียนที่มีความสามารถ อัลเบิร์ตเดินลงจากแท่นทันที และหยิบตราสัญลักษณ์สถาบันของล็อคยัดกลับเข้าไปในมือของเขา
“อัลเบิร์ต! ช่วยรู้ที่ของเจ้าด้วย! เมื่อไหร่กันที่เจ้าได้รับอนุญาตให้พูดขัดหัวหน้าของเจ้า!” ชาร์ลส์ไม่พอใจอย่างมากกับการพูดแทรกของอัลเบิร์ต
“ไปที่ออฟฟิศกับข้า!” หลังจากให้คำเตือนแก่อัลเบิร์ตแล้ว ชาร์ลส์ก็ขอให้ทั้งล็อคและพวกลูกสมุนตามเขาไปที่ห้องทำงานของเขา
ขณะที่เดินออกไป ชาร์ลส์ก็ได้แลกเปลี่ยนสายตากับเอเดรียน
“นิ่งไว้…” อัลเบิร์ตจับข้อมือของล็อคและกระตุ้น
อย่างไรก็ตาม ชาร์ลส์ไม่ใช่คนเดียวที่มุ่งหน้าไปยังห้องทำงานของเขา
ขณะนี้ทริสต้าผู้ซึ่งรู้ทันเหตุการณ์ก็รีบไปที่นั่นพร้อมกับใครบางคน
“ล็อค หากเจ้ายอมรับผิดแต่โดยดี ข้าจะพิจารณาเรื่องการยกโทษให้แก่เจ้า!” ชาร์ลส์นั่งลงบนเก้าอี้หนังซึ่งส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด
ล็อคขยี้หูและมองไปยังสี่คนที่ยืนอยู่ตรงมุมห้อง จากนั้นจึงกล่าว “ข้ายินดีที่จะขอโทษ แต่พวกเขาจะกล้ารับมันหรือ?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เหงื่อก็หยดลงมาจากใบหน้าของลูกสมุนทั้งสี่ทันที พวกเขาถึงกับถอยกลับไปโดยไม่รู้ตัว
“เจ้ายังกล้าข่มขู่เพื่อนร่วมชั้นอีก!!” ชาร์ลส์กระแทกโต๊ะอีกครั้งแล้วลุกขึ้น
ทันใดนั้นเองทริสต้าก็มาถึง! เธอผลักเปิดประตูและกล่าวว่า “ชาร์ลส์! มาพิสูจน์กันไปเลย ข้าเชื่อว่าล็อคเป็นผู้บริสุทธิ์!”
“ทริสต้า! ข้าบอกเจ้าไปกี่ครั้งแล้วว่าช่วยเคาะประตูก่อนเข้ามาด้วย! อย่าคิดว่าตนเป็นรุ่นพี่แล้วจะเพิกเฉยต่อหัวหน้าของเจ้าอย่างข้าได้!”
ชาร์ลส์และทริสต้าดูเหมือนจะรู้จักกันมาก่อน
“ไดอาน่า? ไม่ใช่ว่าเจ้าออกไปทำงานนอกสถานที่?” ชาร์ลส์มองผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังทริสต้าด้วยความสับสน
“ออกไปทำงานนอกสถานที่ไม่ใช่โดนไล่ออกเสียหน่อย! และที่ข้ากลับมาก็เพราะอาจารย์ใหญ่ขอร้อง! และอีกอย่างข้าก็มาถึงตั้งแต่เมื่อคืน…”
ผู้หญิงที่ชื่อไดอาน่าสวมชุดสูทธุรกิจสีดำ แม้ว่าเธอจะมัดผมเป็นมวยและสวมแว่นตากรอบสีดำหนา แต่มันก็ไม่อาจปิดบังความสวยของเธอไว้ได้
ไม่ว่าใครที่เห็นก็ต่างบอกว่านางนั้นงดงามมาก!
“เมื่อคืนนี้ข้าปล่อยให้แบทเทิลบีสต์ของข้าออกลาดตระเวน ดังนั้นข้าจึงเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในร้านอาหารของเขตทอง แน่นอนว่านักเรียนคนนี้ที่ชื่อล็อคถูก! ส่วนสี่คนนั้นกำลังโกหก…”
ด้วยเหตุผลบางอย่าง คำพูดของไดอาน่าทำให้ชาร์ลส์ประหม่า
เขากล่าว “ยะ อย่างนั้นหรือ? เจ้ามีหลักฐานหรือไม่?”
“แน่นอน! ทำไมข้าต้องพ่นเรื่องไร้สาระออกมาด้วยหากมันไม่จริง?” ไดอาน่าหลับตาและเรียกแบทเทิลบีสต์ของเธอ
ครู่ต่อมา นกฮูกหลากสีห้าตัวก็บินเข้ามาในห้องทำงาน
“ข้ามั่นใจว่าเจ้าน่าจะรู้เรื่องความสามารถของแบทเทิลบีสต์ของข้าดีอยู่แล้ว! ในเมื่อเจ้าขู่จะไล่เขาออก ข้าว่าเราควรทำให้เรื่องนี้กระจ่างเสียก่อน!”
เธอเดินไปดึงม่านลง จากนั้นนกฮูกที่ดูน่ารักทั้งห้าตัวก็มองไปที่ผนังสีขาวและเปล่งแสงออกจากดวงตาของพวกมัน
ไม่นาน ก็มีภาพบางอย่างปรากฏบนผนัง…
