บทที่ 3 บัตรธนาคารดอกชงโค
เดินเข้าไปในธนาคาร
เฉินตงเข้าไปรับบัตรคิวแล้วต่อแถว
ในตอนที่ถึงคิวเขา เขาถือบัตรธนาคารดอกชงโคไปที่หน้าเค้าเตอร์ พอมองพนักงาน ทันใดนั้นหางตาก็กระตุก
หลินเสว่เอ๋อ!
ช่างบังเอิญเสียจริงๆ
ดวงตาของเฉินตงหรี่ลง หลินเสว่เอ๋อเป็นแฟนสาวของหวางเห้าพอดี
ถึงแม้ว่าทั้งสองคนยังไม่เคยเจอกันในชีวิตจริง แต่ว่าเขารู้เรื่องราวของหลินเสว่เอ๋อผ่านทางหวางหนันหนัน แล้วก็ยังเคยเห็นรูป
สำหรับหลินเสว่เอ๋อ เขาไม่ได้ถึงขั้นโกรธเคืองหรือไม่พอใจ มากที่สุดก็แค่บึ้งตึงไม่มากไปกว่านั้น
หลินเสว่เอ๋อเธอผิวขาวหน้าตาดี การงานก็ไม่เลว มาชอบไอ้สวะหวางเห้าที่เกาะพ่อแม่กินก็ถือว่ามหัศจรรย์แล้ว
ส่วนเรื่องที่เธอต้องการสินสอดเท่าไหร่นั้น นั่นก็เป็นเรื่องของเธอแล้ว ทั้งสองมีทั้งเต็มใจ ที่เขาโกรธก็คือหน้าของคนตระกูลหวาง เอาเงินที่ใช้รักษามารดาของเขาไป ทำให้เขาเป็นตัวรับเคราะห์ของปีศาจฝูตี้(ผู้หญิงที่มีน้องชายและต้องช่วยน้องชายในทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว)
“สวัสดีค่ะคุณผู้ชาย จะทำรายการอะไรคะ?” หลินเสว่เอ๋อผุดรอยยิ้มการตลาดขึ้น
เฉินตงสูดลมหายใจเข้า ข่มอารมณ์โกรธที่อยู่ในใจลงไป ฉีกยิ้มแล้วส่งบัตรธนาคารดอกชงโคเข้าไปตรงเค้าเตอร์ “สวัสดีครับ ผมต้องการถอนเงินครับ”
หลินเสว่เอ๋อกำลังเตรียมจะถามเฉินตงว่าจะถอนเงินจำนวนเท่าไหร่ พอเห็นบัตรธนาคาร อยู่ๆหัวคิ้วก็ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย “คุณผู้ชายคะ แน่ใจเหรอคะว่านี่เป็นบัตรธนาคาร?”
กำลังพูดอยู่ เธอก็ดูบัตรธนาคารลายดอกชงโคซ้ำๆอีกรอบ
จากการบ่มเพาะในอาชีพของเธอ ไม่เคยเห็นบัตรธนาคารแบบนี้เลยจริงๆ
เฉินตงชะงักไปครู่หนึ่ง ท่านหลงคงจะไม่ได้หยิบบัตรธนาคารปลอมให้ใช่ไหม?
คิดไปคิดมา ท่านหลงสามารถที่จะสะบัดมือจัดการค่ารักษาสองแสนของแม่ได้ จะให้บัตรธนาคารปลอมกับเขาได้ยังไง?
“แน่ใจครับ” เฉินตงพยักหน้า สายตามองหลินเสว่เอ๋อตั้งแต่บนลงล่าง
เพราะว่ากำลังนั่งอยู่ เขาเลยมองส่วนสูงของหลินเสว่เอ๋อไม่ออก แต่ว่าชุดยูนิฟอร์มก็ได้เผยสัดส่วนงดงามของหญิงสาวออกมา ผิวขาวๆ เครื่องหน้าที่งดงาม ทำให้คนรู้สึกว่าเป็นหญิงสาวที่ดูน่าสงสารน่าทะนุถนอม
ถอนหายใจในใจอีกรอบ เป็นหญิงสาวดีๆอยู่คนหนึ่งแท้ๆ ทำไมถึงได้ดวงตามืดบอดกันนะ?
คิ้วเรียวของหลินเสว่เอ๋อขมวดเข้าหากันแน่นมากขึ้น แต่ว่าก็ยังคงดำเนินการกรอกบัตรธนาคารต่อไป
จนกระทั่งระบบมีเสียงร้อง “ติ๊ง” ขึ้นมา คอมพิวเตอร์ไม่สามารถที่จะอ่านบัตรได้ ในที่สุดความอดทนของเธอก็ได้หมดลง
ปั่ก!
หลินเสว่เอ๋อโยนบัตรธนาคารดอกชงโคไปที่ช่องเว้าด้านในของเค้าเตอร์ พูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา “ขออภัยด้วยค่ะคุณผู้ชาย บัตรธนาคารนี้ของคุณ ธนาคารของเราไม่สามารถอ่านบัตรของคุณได้ค่ะ”
เชี้ย!
ท่านหลงหลอกเขาจริงๆเหรอเนี่ย?
จ่ายไปก่อนสองแสน จากนั้นก็ให้บัตรธนาคารปลอมมาหลอกตัวเอง การกระทำแบบนี้ ไม่ถูกต้องมั้ง?
“คือว่า คุณช่วยลองใหม่อีกครั้งได้ไหมครับ นี่เป็นบัตรธนาคารจริงๆ” เฉินตงร้องขึ้นด้วยน้ำเสียงกึ่งขอร้อง
ตอนนี้หย่ากับหวางหนันหนันแล้ว บ้านหลังที่เคยเช่าเมื่อก่อน เขาไม่คิดที่จะเช่าต่ออีก ตั้งใจจะย้ายไปบ้านใหม่กับแม่
เงินสองแสนสุดท้ายก็โดนหวางหนันหนันเอาไปแล้ว ตอนนี้เขาสิ้นเนื้อประดาตัว ถ้าเกิดว่าไม่มีเงิน ไม่ต้องพูดถึงค่ารักษาพยาบาลหลังจากผ่าตัด แม้แต่ใช้ชีวิตก็ยังไม่มีหนทาง
“คุณผู้ชาย คุณตั้งใจจะมาหาเรื่องใช่ไหมคะ?”
คิ้วเรียวของหลินเสว่เอ๋อกระตุก สีหน้าเย็นชาเหมือนหิมะในตอนหน้าหนาว “ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว สายตาที่คุณมองฉันมันแปลกๆ จีบสาวอย่างน้อยก็น่าจะเอาบัตรธนาคารใบจริงมาหน่อยนะ เชิญคุณออกไปด้วยค่ะ อย่ามากินเวลาของลูกค้าท่านอื่นที่อยู่ด้านหลัง มิฉะนั้นฉันจะเรียกรปภ.”
เฉินตงนิ่งไปแล้ว นี่แม่งอะไรกับอะไรกันวะเนี่ย?
ไม่ทันได้รอให้เขาอ้าปากอธิบาย หลินเสว่เอ๋อยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากอดอก “รปภ.!”
ทันใดนั้น รปภ.สองคนก็เดินมา
ในตอนนี้ เป็นเวลาสายๆพอดี คนที่มาทำธุระก็ไม่น้อย ก็ค่อยๆหันมามองทางเฉินตง
เฉินตงร้อนใจแล้ว ชี้ไปที่บัตรธนาคารแล้วก็พูดขึ้น “นี่ก็คือบัตรธนาคาร ผมมาทำธุระ พวกคุณมีสิทธิ์อะไรมาลากผมออกไปด้านนอก?”
หลินเสว่เอ๋อทำหน้านิ่ง ไม่ตอบอะไร
รปภ.พูดขึ้นด้วยเสียงทุ้ม “คุณผู้ชายครับ ขอความกรุณาคุณออกไปด้วยครับ ตอนนี้เป็นเวลาทำงาน คุณมารบกวนพนักงานธนาคารของเราแบบนี้ พวกเราจะแจ้งตำรวจแล้วนะครับ”
“ผม……..” เฉินตงโมโหจนแทบจะกระจุกมาอยู่ที่ลูกกระเดือกอยู่แล้ว ถอนเงินไม่ได้ไม่พอ ยังจะโดนหาว่าเป็นไอ้โรคจิตอีก?
ในขณะนี้ ชายวัยกลางคนหน้าท้องโต สวมสูทคนหนึ่งก็เดินเข้ามา
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
หลินเสว่เอ๋อที่ตอนแรกมีสีหน้านิ่งๆกลับงอตัวในทันใด ท่าทางดูน่าสงสาร กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “ผู้จัดการ คนๆนี้เอาบัตรธนาคารปลอมมาถอนเงิน แถมยังแอบมองฉันอีกด้วยค่ะ”
สถานการณ์ตรงหน้า ทำเอาเฉินตงที่โกรธจนขึ้นสมองงุนงงไปเลย
ก่อนหน้านั้นสีหน้ายังเย็นชาราวกับหิมะอยู่เลย พอตอนหลังกลับมีอารมณ์เป็นหมื่นอย่าง?
ในความทรงจำ ตอนนั้นหวางหนันหนันบอกกับเขาว่าหลินเสว่เอ๋อเป็นสาวทึนทึก หัวโบราณ เป็นหญิงสาวที่ดี หลังจากที่ตกลงสานสัมพันธ์กับหวางเห้า ก็สงวนตัวอยู่ตลอด มากที่สุดก็คือจับมือ
เขาเองก็ไม่ได้โง่ แล้วก็ไม่ได้ตาบอด
หลินเสว่เอ๋อคนนี้……หัวโบราณจริงๆ? ทึนทึก? รักนวลสงวนตัว?
ในตอนนั้นชายวัยกลางคนก็เงียบลง มองสายตาของเฉินตง มีท่าทางเหมือนเจอศัตรู
“คุณผู้ชาย ที่นี่คือธนาคาร ขอความกรุณาคุณช่วยระวังด้วย ในนามของผู้จัดการธนาคาร ผมขอเชิญให้คุณออกไป มิฉะนั้นอย่ามาโทษว่าผมนั้นสั่งให้รปภ.โยนคุณออกไป”
รปภ.ที่อยู่ข้างๆสองคนทำท่าหัวเราะเยาะที่เห็นคนอื่นตกที่นั่งลำบาก ทั้งธนาคารมีใครไม่รู้บ้างว่าหลินเสว่เอ๋อนั้นเป็นของผู้จัดการ?
หนุ่มคนนี้มาจีบสาว ดันมาจีบหลินเสว่เอ๋อ หาเรื่องตายเหรอ?
หลินเสว่เอ๋อได้ยินคำพูดของผู้จัดการ ทันใดนั้นก็ยิ่งทำท่าทางบิดตัวมากขึ้นกว่าเดิมอีก พูดขึ้นด้วยเสียงอ้อแอ้ “ผู้จัดการ คนแบบนี้ ทำไมยังจะต้องเสียเวลาเจรจากับเขาอีกคะ สั่งให้รปภ.โยนเขาออกไปเลยค่ะ”
เฉินตงฟังแล้วก็โกรธจัด อารมณ์ขุ่นเคือง แต่กลับไม่ได้ลุกขึ้น
บัตรชงโคเป็นท่านหลงที่ให้เขา เขาก็แค่มาถอนเงิน ยังจะต้องมารับอารมณ์น่าสมเพชแบบนี้?
ก่อนหน้านี้เขาเพียงแค่มีความขุ่นเคืองใจกับหลินเสว่เอ๋อเท่านั้น แต่ตอนนี้การกระทำแบบนี้ของหลินเสว่เอ๋อ ทำให้เขาโกรธเข้าจริงๆเสียแล้ว!
“ไล่เขาออกไป!”
ผู้จัดการเห็นว่าเฉินตงไม่ขยับ หัวคิ้วขมวด อยู่ๆก็ว่าขึ้นเสียงแข็ง
ถ้าเกิดไม่ได้นึกถึงเรื่องที่ตัวเองเป็นผู้จัดการของธนาคาร ลำพังแค่เฉินตงอยากได้หลินเสว่เอ๋อเรื่องเดียว เขาเข้ามาก็ต้องสั่งให้รปภ.เอาตัวออกไป
รปภ.สองคนกำลังจะเดินหน้าพอดี คนที่มุงดูรอบๆก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ
เฉินตงไม่ใช่คนอ่อนแอ ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่ใช่นินจาเต่าจอมขี้ขลาด（ผู้ชายที่สามารถทนต่อผู้หญิงของตัวเองเล่นกับผู้ชายคนอื่น ๆ ）
โดนคนรังแกจนถึงขั้นนี้ ก็โกรธขึ้งแน่นอนแล้ว
แปะ!
เขาหยิบบัตรธนาคารดอกชงโคออกมาแล้วโยนลงไปบนเค้าเตอร์อย่างแรง ตวาดลั่น “ผมมาถอนเงินอย่างเปิดเผย ไม่ได้มาให้พวกคุณใส่ร้ายผมว่าเป็นพวกอันธพาล อยากบังคับให้ผมก่อเรื่องใช่ไหม?”
ทันใดนั้นรปภ.ก็หยุดลง
สายตาของผู้จัดการธนาคารใกล้จะกินคนได้แล้ว แต่ว่าหางตาที่เหลือบมองเห็นบัตรธนาคารดอกชงโค
วินาทีถัดไป
ครืน!
ผู้จัดการธนาคารราวกับโดนสายฟ้าฟาด ภายในหัวอยู่ๆก็ขาวโพลนขึ้นมาในทันใด ดวงตาเป็นเส้นตรง “นี่…….”
เม็ดเหงื่อเม็ดใหญ่ๆ ผุดพรายออกมาจากขมับของเขาอย่างรวดเร็ว
“ผู้จัดการ เป็นของปลอมนั่นแหละค่ะ” หลินเสว่เอ๋อหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ แต่พอมองขึ้นไป กลับพบว่าบนใบหน้าของผู้จัดการนั้นเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ทันใดนั้นเธอก็นิ่งไป
แค่พริบตา ผู้จัดการธนาคารก็ยกมือขึ้นมาปาดเม็ดเหงื่อบนหน้าผาก ใบหน้าหงุดหงิดก็เปลี่ยนมาเป็นยิ้มแย้มภายในพริบตา
ช่วงหลังที่ยืนตรงก็โค้งงอลงมา ยิ้มให้กับเฉินตงแล้วว่าขึ้น “คุณผู้ชาย ขอโทษด้วยครับ ผมไม่ทราบจริงๆว่าคุณเป็นแขกคนพิเศษที่มีบัตรธนาคารลายดอกชงโค ขออภัยคุณด้วยจริงๆ เชิญคุณรีบไปที่ห้องทำงานของผมเลยครับ ผมจะจัดทำรายการให้คุณเอง”
ครืน!
ร่างอ้อนแอ้นของหลินเสว่เอ๋อขยับ ร้องออกมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “นี่ นี่เป็นบัตรธนาคารจริงๆเหรอ?”
“คุณจะไปรู้อะไรล่ะ!”
ศีรษะของผู้จัดการธนาคารเต็มไปด้วยเหงื่อ เขม็งตาใส่หลินเสว่เอ๋อ จากนั้นก็กลับมายิ้มแย้มแล้วพูดขึ้นกับเฉินตง “คุณผู้ชาย เชิญทางนี้ครับ”
ในที่สุดก็เข้าใจแล้วใช่ไหม?
เฉินตงเลิกคิ้วขึ้น มองหลินเสว่เอ๋อ ที่ยังมีสีหน้างุนงงอย่างไม่ใส่ใจ ลุกขึ้นแล้วเดินตามผู้จัดการธนาคารไปยังห้องทำงาน
สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือถอนเงิน ตอนนี้ผู้จัดการธนาคารนั้นรู้จักกลัวแล้ว เขาไม่จำเป็นที่จะต้องกัดไม่ปล่อย สำหรับหลินเสว่เอ๋อคนนี้ วันนี้คิดเสียเวลาเขาได้รู้จักจริงๆแล้วประมาณหนึ่ง
ในขณะเดียวกัน เขาเองก็ยังตั้งหน้าตั้งตารอ บัตรธนาคารดอกชงโคที่ท่านหลงให้มา มีเพียงผู้จัดการธนาคารเท่านั้นที่รู้จัก จะต้องมีน้อยมากแน่ๆ ภายในบัตรตกลงว่ามีเงินจำนวนเท่าไหร่?
รอหลังจากที่ทั้งสองคนเข้าไปในห้องทำงานแล้ว
โถงรับแขกที่ไร้สุ้มเสียงของธนาคาร อยู่ๆก็มีเสียงดังระงมขึ้นมา
แต่ละใบหน้าที่ชมเรื่องราวน่าอายเมื่อกี้ ล้วนแต่แสดงสีหน้ากับท่าทางประหลาดใจออกมา
ใครๆก็ล้วนคิดไม่ถึง เรื่องราวจะกลับกลายมาเป็นแบบนี้ไปเสียได้
หลินเสว่เอ๋อยืนนิ่งอยู่กับที่ ดวงตาคู่สวยเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ร่างอ้อนแอ้นสั่นเทาเล็กน้อย
เพราะว่าเธอรู้แล้วว่าเกิดปัญหาใหญ่หลวงขึ้น
เจอเข้ากับเรื่องใหญ่แล้ว!
ชนเข้ากับเรื่องใหญ่ขนาดที่ว่าแม้แต่ผู้จัดการก็ไม่กล้าที่จะหนุนหลังเธอ!
