The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา – ตอนที่ 106

บทที่ 106 ฝันสลาย ฟ้าถล่ม

น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความจำยอม ทำให้ท่านหลงกับคุนหลุนเสียใจ

การเกิดสองตัวอักษรนี้ ก็เหมือนกับทะเลภูเขาน้ำแข็ง

คุณนึกว่ามันเล็ก และไม่สำคัญ

แต่คุณกลับไม่รู้ว่า สิ่งที่ซ่อนอยู่ในใต้ทะเลที่คนไม่รู้ ก็คือสิ่งที่แข็งแรงแต่อ่อนแอ

“อีกอย่าง การฆ่าคนนั้นไม่จำเป็นต้องใช้มีดจริงๆ”

เฉินตงจู่ๆก็หัวเราะขึ้นมา

ถึงกับทำให้ท่านหลงกับคุนหลุนตกใจ

แต่เฉินตงกลับไม่ได้อธิบาย ก็เดินกลับเข้าไปในห้องโดยตรง

“ท่านหลง ความหมายของคุณชายคือมีแผนการแล้วเหรอ?” คุนหลุนถาม

มุมปากของท่านหลงแฝงด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็พยักหน้ากล่าว “ข้ายิ่งดู ก็ยิ่งรู้สึกว่าคุณชายเหมือนนายท่านตอนสมัยหนุ่มๆ เหมือนกันอย่างมาก” ทั้งคืนก็ไม่มีคำพูดใดๆอีกเลย

เมื่อดวงอาทิตย์สาดส่องพื้นโลกอีกครั้ง

ในวิลล่าที่เฉินเทียนเซิงพักอยู่ กลับเยือกเย็นและไร้ความปรานี

พรึบ!

เฉินเทียนเซิงได้โยนเสื้อคลุมไปยังร่างของหวางหนันหนันที่ยังคงหลับอยู่: “ไสหัวไป”

เรื่องเมื่อคืน ทำให้ทั้งสองคนหมดอารมณ์ ต่อให้หวางหนันหนันมีใจที่อยากจะนอนร่วมเตียงเดียวกัน ก็ถูกเฉินเทียนเซิงปฏิเสธ

ทั้งสองคนแยกกันนอน

หวางหนันหนันที่กำลังนอนฝันอยู่ก็ตกใจตื่น มองเฉินเทียนเซิงโดยไม่รู้จะทำยังไง “เทียนเซิง…… คุณเป็นอะไร?”

“ผมบอกให้คุณไสหัวไป”

ท่าทางที่ไม่แยแสของเฉินเทียนเซิง น้ำเสียงเยือกเย็นเหมือนกับลมหนาว

หวางหนันหนันอึ้งไปทันที

เธอไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

แต่การเปลี่ยนไปของเฉินเทียนเซิง กลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย!

เมื่อวานยังรักกันหวานแหวว ทำไมจู่ๆวันนี้ถึงเปลี่ยนไป?

หวางหนันหนันที่หดหู่ก็หวาดกลัวขึ้นมา

ไม่ทันใส่เสื้อผ้า เขาคลานออกจากเตียงและทิ้งตัวไปที่ขาของเฉินเทียนเซิง กอดขาของเฉินเทียนเซิงเอาไว้ “เทียนเซิง ทำไมจู่ๆคุณก็กลายเป็นแบบนี้? ฉันทำผิดอะไรเหรอ? คุณบอกฉัน ฉันจะปรับปรุง ฉันจะปรับปรุงตัวอย่างแน่นอน”

เคยผ่านขุมนรก แล้วบินสู่สวรรค์

ต่อให้ต้องตายหวางหนันหนันก็ไม่ยอมที่จะกลับไปยังนรกอีก

หลังจากที่เจอกับเฉินเทียนเซิง ทุกอย่างของเธอก็ได้เปลี่ยนไป ช่วงเวลาสั้นๆสองวัน เป็นช่วงเวลาที่คิดคิดว่ามีความสุขมากที่สุดในชีวิต

หากเสียเฉินเทียนเซิงไป เธอไม่กล้าที่จะจินตนาการ ชีวิตของตัวเองจะกลายเป็นแบบไหน!

เธอไม่สามารถที่จะยอมแพ้ และไม่กล้ายอมแพ้!

ต่อให้ต้องเสียศักดิ์ศรี ทิ้งทุกอย่าง เธอก็ต้องอยู่กับเทียนเซิงให้ได้

“คุณไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ผมเชิญคุณไสหัวไป” เฉินเทียนเซิงสะบัดหวางหนันหนันที่กอดขาออก

เยือกเย็นมาก ราวกับสะบัดหมาที่ตายไปแล้วหนึ่งตัว

ความจริงเป็นก็เป็นเช่นนั้น ในเมื่อหวางหนันหนันไม่มีประโยชน์แล้ว ทำไมยังต้องเก็บเธอไว้ข้างกายอีก?

ข้างกายเขาก็ไม่เคยขาดผู้หญิงสวยๆ ขอเพียงเขาต้องการ ทุกคืนก็จะมีผู้หญิงมากมายอยากมาปรนนิบัติเขา

“ไม่นะ เทียนเซิง อย่าทิ้งฉัน ฉัน……….ผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้วจริงๆ………..”

หวางหนันหนันร้องได้ด้วยความกลัว แม้จะไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เขาก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นทำผิด โผเข้าไปข้างกายเฉินเทียนเซิงแล้วอ้อนวอนขอร้องให้เขาอภัยให้เธอ

ตูบ!

เฉินเทียนเซิงใช้เท้าถีบหวางหนันหนันออก “คุณเป็นเพียงเครื่องมือของผมเท่านั้น ข้างกายผมไม่เคยขาดผู้หญิง ที่สวยกว่าคุณมีมากมายก่ายกอง คุณคิดว่าผมยังจะเก็บคุณไว้เหรอ?”

คนที่เคยเห็นหงส์ฟ้า ไม่มีทางที่จะอาวรณ์ไก่ป่า

เฉินเทียนเซิงในเวลานี้ มีความคิดแบบนี้

หวางหนันหนันสวยจริง แต่เฉินเทียนเซิงตั้งแต่เล็กจนโตก็เคยเห็น ผู้หญิงที่สวยกว่าหวางหนันหนัน มันมีเยอะแยะมากมาย

“เป็นไปไม่ได้ เทียนเซิง เมื่อวานคุณไม่ได้เป็นแบบนี้ ทำไมจู่ๆคุณถึงกลายเป็นแบบนี้?”

หวางหนันหนันจะบ้าแล้ว ร้องไห้ฟูมฟาย แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะอยากกอดต้นขาของเฉินเทียนเซิงไว้ น่าสังเวชอย่างมาก: “เมื่อวานคุณยังบอกว่าจะรักฉันตลอดไป คุณยังได้ซื้อของตั้งมากมายให้กับคนในครอบครัวของฉัน เสียเงินไปมากขนาดนั้น ฉันไม่เชื่อว่าคุณไม่รักฉัน คุณยังรักฉันอยู่ใช่มั้ย?”

“เห่อ!”

เฉินเทียนเซิงหัวเราะ โค้งตัว ก้มหน้าลง จ้องมองหวางหนันหนันอย่างเย็นชา “ผมก็แค่เสียเงินสองสามล้านเพื่อเล่นกับคุณเท่านั้น เงินแค่ไม่กี่ล้าน ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก เงินในสายตาผม มันก็เป็นเพียงตัวเลข”

ขณะที่พูด เท้าของเขาก็ไปเหยียบอยู่ตรงหัวไหล่ของหวางหนันหนัน: “หากแบบนี้เรียกว่ารัก แล้วที่ผมเคยเสียเงินเป็นหลักสิบล้านกับผู้หญิงคนอื่น งั้นพวกเขาก็ต้องฆ่าตัวตายต่อหน้าผมละสิ?

หวางหนันหนันอึ้งไปทันที

ทรุดลงกับพื้น น้ำตาเต็มหน้า

เงินสองสามล้าน เพียงแค่เล่นๆ

เพียงแค่นี้จริงๆเหรอ?

เมื่อเห็นเฉินเทียนเซิงหันหลังจะเดินจากไป ในหัวของหวางหนันหนันก็มีความคิดหนึ่งเกิดขึ้น เหมือนกับว่าคนที่ใกล้ตาย แล้วได้เห็นความหวังสุดท้าย

ใช่ ตาย!

ใช้ความตายในการข่มขู่ น่าจะสามารถรั้งเทียนเซิงเอาไว้ได้!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หวางหนันหนันที่เหมือนคนบ้าก็พุ่งไปที่ข้างเตียง หยิบแก้วเซริกที่ประณีต “เพลี้ยง” ทำให้มันแตก แล้วกำเศษเซรามิกไว้หนึ่งแผ่น มาจี้ไว้ตรงคอ

“เทียนเซิง หากคุณทิ้งฉัน ฉันจะตายต่อหน้าคุณจริงๆ”

เป็นเพราะสะเทือนใจ มือของหวางหนันหนันถูกแผ่นเซรามิกบาดจนเลือดออก บนลำคอถูกเศษเซรามิกบาดจนมีรอยเลือด

เฉินเทียนเซิงหันกลับมา เมื่อเห็นภาพนี้ ขมวดคิ้วเล็กน้อย แสดงสีหน้าที่รังเกียจ

“คุณอยากจะตายนั้นได้ แต่อยากทำให้บ้านผมสกปรก ผมยังต้องพักอาศัยที่นี่อีกนาน พรมปูพื้นมาจากเปอร์เซีย สามแสนหยวนต่อหนึ่งเมตร เปื้อนแล้วทำความสะอาดยากมาก”

โครม!

หวางหนันหนันเหมือนถูกฟ้าผ่า คำพูดประโยคนี้ของเฉินเทียนเซิง กดให้เธอลงไปอยู่ในห้วงแห่งความสิ้นหวังโดยสิ้นเชิง

ฉัน…….ฉันเทียบไม่ได้กับพรมเลยเหรอ?

มันเป็นคำพูดที่ต้องไร้ความปรานีแค่ไหนถึงจะพูดมันออกมาได้?

“อีกอย่าง ชีวิตของคุณ ไม่มีค่าสำหรับผมเลยแม้แต่สลึงเดียว อย่าว่าแต่คุณฆ่าตัวตายเลย ต่อให้ผมฆ่าคุณ ผมก็ยังสามารถอยู่รอดปลอดภัย” คำพูดของเฉินเทียนเซิงแสดงให้เห็นถึงความเย็นชาที่ไม่มีที่สิ้นสุด

“เห่อๆ……..”

หวางหนันหนันสิ้นหวังแล้วจริงๆ โยนเศษเซรามิกทิ้ง ลุกขึ้นแล้วจ้องมองเฉินเทียนเซิงอย่างโกรธแค้น “ร้องไห้กล่าว เทียนเซิง ฉันหวางหนันหนันตาบอดเอง ฉันที่มองคนผิดเอง เดิมฉันนึกว่าฉันได้เจอกับรักแท้แล้ว คุณ………”

“เย็ดแม่!”

เฉินเทียนเซิงด่าด้วยความรังเกียจ เขาเกลียดผู้หญิงที่พูดซ้ำๆอย่างมาก

แล้วก็เดินออกไปจากห้องโดยตรง

หวางหนันหนันร้องไห้อย่างสิ้นหวัง สาปแช่ง และอาละวาด

ในเวลานี้ เธอมีความรู้สึกว่าฝันได้สลาย ฟ้าได้ถล่มลง

มันทรมานยิ่งกว่าฆ่าเธอเสียอีก!

อีกฝั่งหนึ่ง

ห้องอาหารในวิลล่า

ตั้งแต่เช้า เฉินตงและคุณอื่นๆกำลังนั่งทานข้าวกันอย่างมีความสุขบนโต๊ะอาหาร

แม้ว่าความเป็นส่วนตัวของวิลล่านั้นจะดีมาก แต่ก็ไม่สามารถปิดก้านเสียงทั้งหมดได้

ได้ยินเสียงร้องเสียดแทงใจของหวางหนันหนันดังมาจากวิลล่าข้างๆ

เฉินตงและคนอื่นๆก็วางช้อนในมือพร้อมกัน

“ตงเอ๋อ ทำไมแม่รู้สึกว่าเหมือนเสียงของหวางหนันหนันจังเลย?” หลี่หลานขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย

เฉินตงกลับไม่ได้ตอบคำถาม

คนในตระกูลหวาง สุดท้ายก็ต้องรับผิดชอบกับพฤติกรรมของตัวเอง

มันก็ถือว่าน่าขยะแขยงก็ต้องมีคนที่น่าขยะแขยงมาจัดการละมั้ง?

เพียงแต่เขาคิดไม่ถึง เฉินเทียนเซิงจะลงมือเร็วขนาดนี้ และเด็ดขาดเช่นนี้

สิ่งนี้ทำให้เขารู้จักเฉินเทียนเซิงในมุมใหม่

ไม่เพียงแต่รอบคอบ มองการณ์ไกล ลงมือก็โหดเหี้ยมไร้ความปรานี และเด็ดขาด

คนแบบนี้ หากเป็นเขา เขาก็กลัวเหมือนกัน

“คุณชาย รู้สึกถึงความเก่งกาจของคู่ต่อสู้ของคุณแล้วหรือยัง?” ท่านหลงถามทีเล่นทีจริง

เฉินตงถูจมูกแล้วตอบ “เก่งมาก!”

ไม่ทันที่ท่านหลงจะพูด ทันใดนั้นจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่ร้อนแรงก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเฉินตง

“เก่งก็เก่งสิ ชนะเป็นเจ้า แพ้เป็นโจร ยังไม่ได้เริ่มแข่ง ใครจะเป็นเจ้าใครจะเป็นโจรยังพูดยากอยู่!”