บทที่ 128 คนไม่จริงใจ? เชิญนายออกไปจากที่นี่!
โครม!
คำพูดนี้ทำให้คนตะลึงกันไปหมด
พริบตาเดียวบรรยากาศในห้องโถงเหมือนจะเกาะตัวเป็นก้อน
ท่าทีของกู้โก๋ฮั้วก็ดูเย็นชา
สีหน้าแม่ของกู้ชิงหยิ่งก็ไม่ค่อยจะเป็นธรรมชาติแล้ว
ท่านเมิ่งกับผู้อำนวยการหลิวใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“คุณอาเจิ้ง เฉินตงไม่มีทางที่จะเอาภาพเขียนปลอมมาเป็นของขวัญ” กู้ชิงหยิ่งรีบพูดแทนเฉินตง
นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินตงมาพบคุณแม่คุณแม่
ด้วยฐานะของเธอ พ่อแม่นั้นไม่ได้ใส่ใจของขวัญที่เฉินตงมอบให้นั้นต้องมีราคาแพง ถ้าหากของขวัญเป็นของปลอม ก็มีความหมายที่แตกต่างออกไป!
นี่ไม่กลายเป็นการคนที่ไม่จริงใจและไม่ให้เกียรติเหรอ?
“ใช่ เหล่าเจิ้ง นายช่วยดูให้มันละเอียดๆหน่อย อย่าพูดไปเรื่อย” ผู้อำนวยการหลิวก็ได้พูดต่อจากกู้ชิงหยิ่ง
เขานั้นรู้ตัวตนที่แท้จริงของเฉินตง คนที่มีฐานะแบบนี้ จะให้ของปลอมได้อย่างไร?
ต้องเป็นเจิ้งโก๋โส่วที่ดูผิดอย่างแน่นอน!
ท่านเมิ่งก็พูดขึ้น “เหล่าเจิ้ง เมื่อกี้แกมองไปแค่แวบเดียวเอง นายต้องดูผิดอย่างแน่นอนเลย นายมันเป็นคนดื้อรั้น เวลาใจร้อนเคยฟังใครที่ไหน?”
“ใครเป็นคนพูด?”
เจิ้งโก๋โส่วถลึงตาใส่ท่านเมิ่ง
แต่เขาเป็นปรมาจารย์ด้านจิตรกรรมเลยนะ เป็นคนที่มีชื่อเสียงระดับโลก แค่ภาพหนึ่งภาพก็สามารถประมูลได้ในตัวเลขเจ็ดหลักขึ้นไป
เขาหมกมุ่นอยู่กับการวาดภาพมานานหลายสิบปี และได้ศึกษาเกี่ยวกับการเขียนอักษรจีนและภาพวาดโบราณนับไม่ถ้วน
ภาพเขียนตัวอักษรโบราณธรรมดาๆ เขาที่มองแค่แวบเดียวอาจจะเกิดความผิดพลาดได้
แต่ว่านี่เป็นภาพเขียนของถังป่อหู่《ภาพการท่องเที่ยวแม่น้ำเฉียนถัง》เขาแยกความแตกต่างระหว่างจริงของปลอม แค่แวบเดียวก็เพียงพอแล้ว!
“นาย……..”
ท่านเมิ่งหนังตากระตุกอย่างแรง เหลือบมองเฉินตงโดยไม่รู้ตัว พูดกับเจิ้งโก๋โส่ว “นายมันไอ้คนดื้อรั้น วันนี้เป็นวันที่เสี่ยวหยิ่งพาแฟนมาเจอผู้ใหญ่ นายเป็นบ้าอะไร?”
ลูกชายเจ้าบ้านตระกูลเฉิน จะมอบภาพปลอมได้อย่างไร?
ล้อเล่นอะไรกัน!
หากเรื่องนี้ทำให้เฉินตงโกรธ ตระกูลเฉินมีคำสั่งลงมา ต่อให้เหล่าเจิ้งจะเป็นปรมาจารย์ด้านจิตรกรรม ก็ต้องหยุดงาน!
“เหล่าเมิ่ง ทำไมนายมาโทษฉันล่ะ?”
เจิ้งโก่วโส่วพูด้วยสีหน้าที่จริงจัง “นายเห็นฉันเจิ้งโก่วโส่วทำให้ฟรีเหรอ? ฉันดูถูกไอ้หมอนี่เจอเหล่ากู้สองสามีภรรยาก็ให้ภาพปลอม มีคำพูดที่ว่าของขวัญไม่ได้อยู่ที่แพงแต่อยู่ที่ใจ ไม่มีปัญญาให้คนแพง งั้นก็มอบของที่มีราคาถูกหน่อยก็ได้!”
ท่านเมิ่งกับผู้อำนวยการหลิวร้อนใจเหมือนมดที่อยู่บนเตาไฟ ใจตื่นแรงมาก
ทั้งสองคนสบตากัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย
เห็นได้ชัดว่าเหล่าเจิ้งกำลังทำเรื่องที่อันตรายต่อตัวเอง หาเรื่องตาย!
แต่เขาสองคนนั้นรู้นิสัยที่ดื้อรั้นของเหล่าเจิ้งดี หากมันมีความเกี่ยวข้องกับภาพวาด มันเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถที่จะปล่อยผ่านไปได้!
ทันใดนั้น
“คุณอาเจิ้ง โปรดชี้แนะด้วย” เฉินตงยิ้มแล้วกล่าวด้วยสีหน้าที่สงบ
ภาพวาดภาพนี้ท่านหลงเป็นคนเตรียมให้เขา ตอนที่ได้มันมา เขาก็ไม่ได้เปิดออกมาดู
แต่เขาเชื่อว่า ของที่ท่านหลงเอาให้ ไม่มีทางที่จะเป็นของปลอม!
ท่านเมิ่งกับผู้อำนวยการหลิวก็นิ่งไปพร้อมๆกัน
“เห่อ!ความสามารถในการรับมือกับเรื่องแบบนี้เก่งไม่เบาเลยนะ”
เจิ้งโก๋โส่วหัวเราะอย่างเย็นชา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและกล่าวว่า “ก็ดี ฉันจะทำให้นายตายอย่างชัดเจน นายเอาภาพปลอมมาเล่นต่อหน้าฉัน มันก็เหมือนคนที่อวดเก่งต่อหน้าคนที่เก่งกว่า!”
พูดจบ เขาก็ได้ทำท่าคารวะไปทางกู้โก๋ฮั้วสองสามีภรรยา
“เหล่ากู้ ขออภัยด้วย”
กู้โก๋ฮั้วยิ้มๆ แล้วพยักหน้า
จากนั้น สายตาที่เขามองไปทางเฉินตงก็มีความเย็นชา
เดิมทีสถานะของเฉินตง ก็ทำให้ความประทับใจในตัวเขานั้นถูกลดลง
ต่อให้วันนี้เฉินตงจะบริหารไท่ติ่งจนมีชื่อเสียง ชื่อเสียงเพียงแค่นี้ มันก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของกู้โก๋ฮั้ว
นอกจากความคิดอ่านของเฉินตง ที่ทำให้กู้โก๋ฮั้วพอจะชื่นชมอยู่บ้าน
แต่ภาพปลอมภาพนี้ กลับทำให้ความรู้สึกดีๆที่มีต่อเฉินตงหมดไปเลย
กู้ชิงหยิ่งกลัวอย่างมาก จับมือของเฉินตงเอาไว้แน่นๆ ฝ่ามือของเธอนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อ
เธออยากจะอธิบาย แต่เรื่องราวมันได้บานปลายมาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะสามารถช่วยได้แล้ว!
เหล่าเจิ้งหยิบ《ภาพการท่องเที่ยวแม่น้ำเฉียนถัง》ขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง พูดอย่างมีหลักการ “《ภาพการท่องเที่ยวแม่น้ำเฉียนถัง》เป็นผลงานของถังป่อหู่ ด้วยชื่อเสียงของถังป่อหู่ในแวดวงการภาพเขียน เมื่อสามปีก่อนราคาตลาดของภาพเขียนนี้อยู่ที่ยี่สิบสี่ล้านหกแสนสี่หมื่นหยวน! ”
โครม
คำพูดนี้พูดออกมา คนที่อยู่ในห้องโถงล้วนตกตะลึงกันไปหมด
แม้ว่าทุกคนจะไม่ขาดแคลนเงินทอง แต่ก็ไม่มีความรู้เกี่ยวกับภาพวาดที่เก็บสะสม
ด้านภาพเขียนอักษร ยิ่งไม่มีใครที่จะเข้าใจได้เหมือนกับเหล่าเจิ้งที่เป็นปรมาจารย์ด้านจิตรกรรมจีนอีกแล้ว
ภาพหนึ่งภาพราคายี่สิบกว่าล้าน หากเป็นของจริง ของขวัญนี้ก็ใหญ่เกินไปแล้ว!
ก็ทำให้เฉินตงตกใจเหมือนกัน ท่านหลงก็ใจกว้างเกินไปแล้ว เอาของขวัญที่ให้เขามอบให้กับคนอื่น ในราคายี่สิบกว่าล้าน!
จากนั้น เขาก็ยิ้มขึ้นมา “คุณอาเจิ้ง ตอนนี้แม้ว่าผมยังประสบความสำเร็จไม่เท่ากับคุณอาที่นั่งอยู่ตรงนี้ แต่ว่าของยี่สิบล้าน ผมก็สามารถมอบให้ได้อยู่”
“อายุน้อยๆ คุยโวเก่งเหมือนกันนะ!”
คิ้วของเหล่าเจิ้งคว่ำลง ใบหน้าที่อ่อนโยนของเขาดูดุร้ายและโกรธเล็กน้อยในเวลานี้
ดวงตาของกู้ชิงหยิ่งสั่นไหว เมื่อคิดถึงสถานะของเฉินตง ยี่สิบล้านมันก็ไม่เท่าไหร่จริงๆ
ขณะที่เธอกำลังจะช่วยเฉินตงพูดนั้น
จู่ๆเหล่าเจิ้งก็ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วถามเฉินตง “หรือว่านายได้ยินไม่ชัดเจน ราคาภาพเขียนที่ฉันพูดถึงเมื่อกี้คือราคาของเมื่อสามปีก่อน?”
“ได้ยินชัดเจนแล้ว” เฉินตงพยักหน้าอย่างใจเย็น
“ตัวเลขราคายี่สิบสี่ล้านหกแสนสี่หมื่นหยวน นายคิดว่าฉันรู้ได้อย่างไร?”
ดวงตาของเหล่าเจิ้งกะพริบๆ เขายิ้มอย่างเย็นชา พูดอย่างเฉียบขาด “นั่นเป็นเพราะตอนที่ภาพนี้ถูกประมูล ฉันอยู่ในที่เกิดเหตุ มันถูกประมูลไปในราคายี่สิบหกล้านสี่แสนหยวน มันถูกผู้ลึกลับท่าหนึ่งประมูลไป !”
“อีกอย่าง ภาพเขียนนี้เมื่อสามปีก่อนที่ถูกประมูลไป ก็ไม่เคยปรากฏอีกเลย นายที่อายุยังน้อย หรือนายจะบอกฉันว่า ตอนนั้นคนที่ประมูลภาพนี้คือนาย?”
โครม!
ร่างกายของกู้ชิงหยิ่งสั่นสะท้าน สายตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
เมื่อสามปีที่แล้ว…….พอดีเป็นปีที่เฉินตงกับหวางหนันหนันแต่งงานกัน
เฉินตงในตอนนั้น จะมีเงินยี่สิบกว่าล้านมาซื้อรูปภาพภาพนี้ได้อย่างไรกัน?
หรือว่า……..มันจะเป็นของปลอมจริงๆ?
พริบตาเดียว กู้ชิงหยิ่งก็รู้สึกหน้ามืด ใจเหมือนโดนควักออกไปแล้ว รู้สึกว่างเปล่าที่ไม่รู้จะพูดยังไง
การแสดงออกของกู้โก๋ฮั้วก็เย็นชามาก
เขาไม่สงสัยคำพูดของเหล่าเจิ้งเลย
เหล่าเจิ้งเป็นปรมจารย์ด้านจิตรกรรม เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนี้ เขาก็ได้พูดถึงขนาดนี้แล้ว จะไม่ปลอมได้ยังไง?
“เฉินตง อาคิดไม่ถึงเลยว่านายจะเป็นคนที่หน้าซื่อใจคดแบบนี้!”
กู้โก๋ฮั้วกล่าวด้วยเสียงที่ต่ำ “ตอนนั้นที่อาเจอนายนั้น นายยังเป็นเด็กที่จริงใจและฉลาดอยู่เลย!”
“คุณอากู้……..” ท่าทีของเฉินตงลนลานเล็กน้อย
“นายยังมีอะไรอยากจะพูดอีก?”
กู้โก๋ฮั้วโบกมือด้วยความโกรธ “เสี่ยวหยิ่งชอบนาย ดังนั้นฉันจึงรับปากกับแม่ของเธอเพื่อมาเจอนายสักครั้ง ด้วยฐานะของฉันกู้โก๋ฮั้ว ฉันไม่ได้สนใจมูลค่าของของขวัญที่นายให้ แต่ขอแค่จริงใจ นายเอาของแบบนี้มา ต้องการอะไร? เพื่ออยากจะบอกฉันว่าความรู้สึกที่นายมีต่อเสี่ยวมันเป็นความรู้สึกจอมปลอมงั้นเหรอ?”
“เหล่ากู้ พูดให้มันน้อยๆหน่อย ถ้าหากเป็นเพราะเฉินตงไม่ทันระวังแล้วดูผิดไปล่ะ?” ผู้อำนวยการหลิวรีบช่วยพูด
ท่านเมิ่งสะกิดเหล่าเจิ้งเบาๆ แล้วก็ขยิบตาให้เขา “เหล่าเจิ้ง นายดูไปเพียงแวบเดียว มันจะดูแม่นขนาดนั้นเลยเหรอ ลองดูอีกครั้งซิ ดูให้ละเอียดๆ ถ้าหากนายดูพลาด แล้วเป็นการใส่ร้ายเฉินตงล่ะ?”
เขารู้ฐานะของเฉินตง ยิ่งไปกว่านั้นยังได้เห็นภาพที่เจ้าบ้านตระกูลเฉินพูดว่าจะเชิญป้ายวิญญาณของคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินไปไว้ในห้องโถงไหว้ป้ายบรรพชนของตระกูล
หากเป็นคนอื่นที่มอบภาพนี้ ท่านเมิ่งต้องเลือกที่จะเชื่อเหล่าเจิ้งอย่างแน่นอน
แต่คนที่ให้ภาพเขียนนั้นเป็นเฉินตง ภาพนี้จะปลอมได้อย่างไร?
ทั่วทุกมุมโลก ไม่มีภาพวาดที่ตระกูลเฉินจะหามาไม่ได้?
“เหล่าเมิ่ง นายกำลังสงสัยฉัน อย่ามาโทษที่ฉันโกรธนายละ!” เหล่าเจิ้งก้าวร้าว มองท่านเมิ่งอย่างโกรธเคือง “ของปลอม ฉันบอกแล้วไงว่าภาพนี้มันเป็นของปลอม ไม่มีทางที่จะจริงอย่างแน่นอน!”
ท่านเมิ่งสมองว่างเปล่าทันที ทนไม่ได้จนต้องตบหน้าอกตัวเอง
ในเวลานี้
กู้โก๋ฮั้วก็กล่าวด้วยความโกรธ
“เฉินตง เชิญนายออกไปจากที่นี่!”
