บทที่146 เสื้อถึงร้ายก็ไม่กินลูกของตัวเอง
“เสี่ยวลู่!”
คุนหลุนตะโกนไปหนึ่งที ทันใดนั้นร่างที่สูงเหมือนหอคอย ก็ชนประตูที่เหลือเพียงบานเดียว และพุ่งตรงเข้าไปในบ้านที่สร้างด้วยดิน
ภาพที่เห็นนั้น ทำให้เฉินตงกับท่านหลงสีหน้าเปลี่ยนไปมาก
เมื่อทั้งสองวิ่งมาถึงลานบ้านนั้น คุนหลุนได้ไปถึงหน้าประตูบ้านดินแล้ว
ตู๊ม!
ใช้เท้าถีบประตูที่เก่าๆ ออก คุนหลุนก็พุ่งตัวเข้าไปในบ้าน
จากนั้น
“เหี้ย ไอ้ชาติชั่ว!”
เสียด่าของคุนหลุนดังผ่านผนังดิน
ใจของเฉินตงนั้นจมดิ่ง ความทรงจำที่รู้จักคุนหลุนมานั้น นี่เป็นครั้งแรกที่คุนหลุนบ้าคลั่งขนาดนี้!
ทำให้ท่านหลงก็ตกใจกลัว
วินาทีต่อมา
ตามมาด้วยเสียงร้องที่โหยหวน
คนคนหนึ่งเหมือนกระสอบทราย ได้กระเด็นออกไปจากบ้านดินโคลน กระแทกกับพื้นอย่างแรง ตกอยู่ตรงหน้าของเฉินตงกับท่านหลงพอดี
ผู้ชายที่ลักพาตัวฟ่านลู่
เป็นพ่อของเธอ!
“แก แกเป็นใครกันแน่?”
ชายที่ล้มอยู่บนพื้น มุมปากมีเลือดออก ตะโกนอย่างหวาดกลัว
“คุณที่แกล่วงเกินไม่ได้!”
เฉินตงใช้เท้าถีบชายคนนี้ไปหนึ่งที แล้วก็วิ่งเข้าไปในบ้านพร้อมกับท่านหลง
เมื่อทั้งสองคนเข้าไปในบ้านดินแล้ว ทันใดนั้นก็ตกตะลึงกับภาพที่อยู่ตรงหน้า
ห้องที่ทรุดโทรม และรกเหมือนกองขยะ มีซองบุหรี่และขวดเหล้ากองเต็มไปหมด
ในอากาศ ยังมีกลิ่นเหม็นที่น่าขยะแขยงลอยอยู่
ในห้องนอน ค่อนข้างที่มืด
บนเตียงไม้ที่เก่าๆ ผ้าห่มนั้นดำเป็นก้อน เต็มไปด้วยเถ้าบุหรี่
นี่มันใช่สถานที่ที่คนอยู่จริงเหรอ?
และฟ่านลู่ในเวลานี้ กำลังขดตัวอยู่บนเตียง สองมือถูกมัดไว้ด้านหลัง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยช้ำ ร่างกายที่บอบบางกำลังสั่นเทา ร้องไห้เสียงเบา น้ำตานองหน้า
“เสี่ยวลู่ ไม่ต้องกลัว…..ฉันอยู่นี่ ฉันอยู่นี่แล้ว”
สายตาของคุนหลุนเหมือนจะกินคนเลย พลางปลอบประโลมฟ่านลู่ พลางช่วยฟ่านลู้แก้มัด
เฉินตงกับท่านหลงยืนอยู่ตรงที่เดิม ใบหน้าเต็มไปด้วยไฟโกรธ
เมื่อคิดถึงเสียงร้องตะโกนที่ดังไปข้างนอกของฟ่านลู่ เมื่อกี้เกือบจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เดาได้ไม่ยากเลย
และแล้วท่านหลงก็กำหมัดแน่น หลังมือเด่นชัดด้วยเส้นเอ็น กัดฟันแล้วกล่าว เสือถึงร้ายก็ไม่กินลูกตัวเอง เสือถึงร้ายก็ไม่มีทางกินลูกตัวเอง…….ในชีวิตนี้ยังเป็นครั้งแรกที่เห็นสัตว์เดรัจฉานอย่างแก!”
“สมควรตายจริงๆ!”
ใบหน้าของเฉินตงเยือกเย็นมาก คำพูดถูกเบียดออกมาจากซอกฟัน
ในเวลานี้ เชือดของฟ่านลู่ในที่สุดก็ถูกคุนหลุนแก้ออกแล้ว
ฟ่านลู่ลุกขึ้น ร้องไห้เสียงดัง โผเข้าไปในอ้อมอกของคุนหลุน “พี่คุนหลุน…..ฉันกลัว ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วย……..”
เสียงร้องไห้ที่บาดหู บีบคั้นหัวใจมาก
ในฐานะที่เป็นผู้หญิง เจอกับเรื่องแบบนี้ ความเจ็บปวดที่เผชิญ เป็นเรื่องที่คนปกติยังไม่สามารถที่จะจินตนาการได้เลย!
แขนที่กำยำของคุนหลุน ได้กอดฟ่านลู่ไว้อย่างแนบแน่น น้ำเสียงที่หนาเต็มไปด้วยความสงสาร “ไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่ คุณชายก็อยู่ ท่านหลงก็อยู่ ไม่เป็นไรแล้วนะ ตอนนี้เธอปลอดภัยแล้ว……..”
ยังไม่ทันจะสิ้นเสียงพูด
ผู้ชายที่ถูกคุนหลุนถีบออกไปเมื่อกี้ จู่ๆก็เข้าในบ้าน
“พวกแกเป็นใครกันแน่? บุกรุกบ้านคนอื่น มันผิดกฎหมายนะ!”
เข้ามาในบ้าน ผู้ชายคนนี้ก็ตะโกนพูดทันที พลางคิดที่อยากจะจู่โจมไปตรงหน้าของฟ่านลู่
ภาพนี้ ทำให้ฟ่านลู่ตกใจจนร้องเสียงดัง กอดคุนหลุนไว้แน่นๆ
พรึบ!
เฉินตงยกมือขึ้น จับคอเสื้อของผู้ชายคนนี้เอาไว้ ยกมันลอยขึ้นกลางอากาศโดยตรง
ด้วยร่างกายของเขา ยกชายที่ผอมจนหนังหุ้มกระดูกนั้น ไม่ใช่เรื่องอยากอะไร
เฉินตงค่อยๆพูดขึ้น น้ำเสียงเย็นเฉียบ ราวกับเสียงพัดของสายลมที่มาจากแดนไกล “แกมันหมูสกปรก สัตว์เดรัจฉาน ฉันทำผิดกฎของสำนักไหนเนี่ย?”
ชายคนนี้หน้าซีดด้วยความตกใจ เขาทุบมือขวาของเฉินตงอย่างสุดชีวิต พลางกัดฟันแล้วพูดว่า: “ปล่อยกู ปล่อยกู นี่เป็นเรื่องในครอบครัวกู กะหรี่ฟ่านลู่คนนี้เป็นลูกสาวของกู กูเป็นคนเป็นคนให้กำเนิดและเลี้ยงดูมัน จะจัดการมันยังไงก็เป็นเรื่องของกู คนนอกอย่างพวกแกไม่มีสิทธิ์มายุ่ง! ”
ให้กำเนิดเธอเลี้ยงเธอ ก็สามารถที่จะทำอะไรเธอก็ได้งั้นเหรอ?
จู่ๆเฉินตงก็หัวเราะขึ้นมา เสียงหัวเราะนั้นเย็นชามาก ดวงตาค่อยๆหรี่ลง
เขานั้นถูกตรรกะของชายคนนี้ทำให้อยากหัวเราะ
เสือถึงร้ายก็ไม่กินลูกตัวเอง ผู้ชายคนนี้กลับมีความคิดแบบนี้กับลูกสาวตัวเอง ยังไม่ให้คนนอกมายุ่งอีก?
หากไม่ใช่เพราะพวกเขาสามคนมาทันเวลา หากไม่ใช่เพราะฟ่านลู่มีไหวพริบของความช่วยเหลือกับแม่ของเขา เวลานี้สิ่งที่ฟ่านลู่ต้องเผชิญ เฉินตงไม่กล้าที่จะคิดเลย!
ตูบ!
จู่ๆเฉินตงที่คว้าคอเสื้อของชายคนนี้ไว้ สองมือก็ได้จับคอเสื้อไว้อย่างรุนแรง แล้วเหวี่ยงออกไปโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
เสียงที่ดังสนั่น เสื้อผ้าของชายคนนั้นฉีกขาด ร่างได้กระแทกลงบนพื้นอย่างแรง กระอักเลือดออกมาทันที
ยังไม่ทันที่เขาจะลุกขึ้น
ตูบ!
เฉินตงก็ใช้เท้าเหยียบหลังของเขาเอาไว้ กล่าวอย่างเย็นชา “หากแกกล้าลุกขึ้นมา ฉันก็จะฆ่าแก!”
น้ำเสียงนั้นเฉียบขาด อุณหภูมิในห้องดูเหมือนจะลดลงหลายองศา
ชายคนนี้หวาดกลัว หัวใจเต้นอย่างรุนแรง ไม่กล้าที่จะต่อต้านอีก
แต่กลับตะโกนด่าฟ่านลู่ที่อยู่ในอ้อมกอดของคุณหลุน “ฟ่านลู่ ไอ้นางกะหรี่ ยังเห็นฉันเป็นพ่อแกอยู่มั้ย? ยังเห็นฉันเป็นพ่อแกอยู่มั้ย?”
“ไร้เหตุผลสิ้นดี!”
เฉินตงยกเท้าขึ้น ถีบซ้ำอีกครั้ง
ตูบ!
อย่างเต็มกำลัง
ทำให้ชายคนนี้ร้องโหยหวนเหมือนหมูที่ถูกเชือด
ฟ่านลู่ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาก็ออกมาจากอ้อมกอดของคุนหลุน “ร้องไห้อย่างเจ็บปวด พ่อเป็นพ่อหนู แต่หนูก็เป็นลูกสาวของพ่อนะ หนูเคยช่วยพ่อมาตั้งกี่ครั้งแล้ว? เพื่อช่วยพ่อ หนูถึงกลับต้องทิ้งอนาคตของตัวเอง! ครั้งนี้พ่อไปเล่นอีก พ่อเพื่อต้องการใช้หนี้ของตัวเอง ทำไมต้องเอาหนูไปชดใช้?”
โครม!
คำพูดประโยคเดียวช็อตกันไปหมด
เฉินตง คุนหลุน ท่านหลงล้วนอึ้งกันไปหมด
ภาพเมื่อกี้ ไม่ใช่ว่าพ่อของฟ่านลู่จะทำอะไรฟ่านลู่?
แต่เพราะ……….
ผู้ชายคนนี้ต้องการนำตัวฟ่านลู่ ไปให้กับใครบางคน เพื่อชดใช้หนี้?
ในบ้าน ดังไปด้วยเสียงร้องไห้ที่สะท้อนของฟ่านลู่ ท่าทีที่สิ้นหวัง เฉินตงที่ดูอยู่ก็ปวดใจ
มันต้องโหดขนาดนั้น?
ในสมองเขาก็คิดถึงภาพของแม่ตัวเอง ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน แม่ลูกสองคนก็พึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน เพื่อความอยู่รอด
ในสภาพที่เหมือนกัน เมื่อมาเกิดกับฟ่านลู่และพ่อของเขา กลับกลายเป็นสถานการณ์อีกแบบหนึ่ง
“ก็เพราะแก เป็นลูกสาวฉัน หนี้ของพ่อลูกชดใช้ เธอยังเป็นสาวบริสุทธิ์ ใช้ครั้งแรกของเธอมาใช้หนี้ห้าแสน เรานั้นคุ้มค่ามากกว่าไหนๆ!”
ชายที่นอนอยู่บนพื้นตะโกนพูดอย่างไร้ยางอาย “ขอเพียงใช้หนี้ครั้งนี้ รอให้พรุ่งนี้กูโชคดี ชนะพนันได้เงินก้อนใหญ่ ต้องให้แกใช้แน่นอน ฟ่านลู่เอ๊ย ช่วยพ่อเถอะ ก็แค่นอนครั้งเดียวเอง แกก็แค่หลับหูหลับตา ทำเหมือนถูกผิดอำ!”
“หุบปากเดี๋ยวนี้!”
คุนหลุนโกรธมาก ใบหน้าดุร้าย ดวงตาแดงก่ำ ราวกับเป็นสัตว์ป่าที่จะกินคน
ร่างกายที่สูงเหมือนหอคอย ทันใดนั้นก็มองชายคนชายนี้อย่างกดดัน
ทำให้ชายคนนี้หวาดกลัวจนปิดปาก
ในเวลานี้
ด้านนอกบ้าน ก็ดังขึ้นด้วยเสียงหัวเราะ
“ฮ่าๆ………ไอ้ฟ่าน งานที่แกเตรียมเรียบร้อยแล้วหรือยัง? กูพาพี่น้องมาสี่คน คิดคนละหนึ่งแสน แค่ผ่านคืนนี้ไป แกกับฉันก็ไม่ติดหนี้กันแล้ว!”
เสียงหัวเราะที่แฝงไปด้วยตัณหา
ทำให้คุนหลุนที่โกรธสุดขีดไม่อาจทนต่อไปได้
เฉินตงที่ใบหน้าเย็นชา กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “คุนหลุน ลงมือ!”
เห็นคุนหลุนที่เต็มไปด้วยแรงอาฆาตเดินออกไปด้านนอก
ท่านหลงก็ขมวดคิ้ว “ไอ้พวกที่ไม่รู้จักความตาย”
แต่คำตอบของเฉินตง กลับทำให้ท่านหลงนิ่งไปทันที
เฉินตงกล่าวอย่างเย็นชา “ตายแล้ว ฉันรับผิดชอบเอง!”
