บทที่ 170 ต้นไม้ใหญ่ล่อลม!
โวง!
ขาที่เบาหวิวเหมือนแส้ ทำให้หนวดเคราสีขาวและผมสีขาวของชายชราเคลื่อนไหว
ขาขวาของคุนหลุนได้หยุดชะงักข้างกายชายชรา ค่อยๆลงสู่พื้น
“พ่อของ………คุณผู้หญิง?”
ใบหน้าของคุนหลุนเต็มไปด้วยความตกตะลึง หันไปมองหลี่หลานอย่างไม่กล้าเชื่อ
หลี่หลังมีสีหน้าที่ลังเล สายตาที่มองชายชราผมขาว ทั้งโกรธ ทั้งทนไม่ได้ ดวงตาที่แดงน้ำตาก็ไหลพราก
สุดท้าย เธอพยักหน้าให้กับคุนหลุน
คุนหลุนตะลึงอยู่ที่เดิม กวาดมองหลี่หลานกับชายชราผมขาวซ้ำไปมาด้วยอารมณ์ที่สับสน
ครู่หนึ่ง เขาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี
แต่กลับเป็นหลี่หลาน ที่ค่อยๆเดินไปด้านหน้าของชายชราผมขาว ด้วยสีหน้าที่จริงจัง
เธอกล่าวอย่างเย็นชา “หนูหวังว่าคำพูดที่พ่อพูดเมื่อกี้จะพูดเพราะโกรธ ไม่ได้หมายถึงแบบนั้นจริงๆ ไม่อย่างนั้นเมื่อกี้หนูสามารถช่วยพ่อจากฝ่าเท้าของคุนหลุนได้ ก็สามารถที่จะให้พ่อชดใช้มันได้!”
แรงอาฆาตที่เย็นเยือก เป็นเหมือนลมหนาวที่พัดมาจากแดนไกล
ชายชราผมขาวร่างกายสั่นเทา เศร้าใจอย่างมาก “นี่ นี่คือน้ำเสียงที่แกพูดกับผู้เป็นพ่อเหรอ?”
หลี่หลานยิ้มเยาะ ยืนตัวตรง มองชายชราจากที่สูงลงไป สายตานั้นไม่มีความเห็นใจเลย
“ความสัมพันธ์พ่อลูก ตั้งแต่ตอนนั้นเราก็ตัดขาดกันแล้ว หนูก็เป็นแม่คน ตอนนั้นพวกท่านอาจจะคิดว่าหนูนั้นรังแกง่าย กลับไม่เคยคิดเลย ผู้หญิงที่อ่อนแอ แต่เมื่อเป็นแม่คนแล้วก็จะแข็งแกร่ง!”
“หากตอนนั้นไม่ใช่เพราะกังวลว่าเฉินตงยังเด็ก พ่อคิดว่าตระกูลหลี่จะจัดการหนูได้อย่างง่ายๆเหรอ บัดนี้ตงเอ๋อโตแล้ว หากพวกท่านอยากจะลองดูว่าหนูจะรังแกได้ง่ายมั้ย สามารถลองดูได้เลย”
น้ำเสียงเย็นเยือก แต่กลับดังและมีพลัง
จินตนาการได้ยากมาก นี่จะเป็นคำพูดออกจากปากของหลี่หลานผู้อ่อนโยน
คุนหลุนงงสุดขีด มองหลี่หลายด้วยสายตาที่ตกใจและสงสัย
เขามีความรู้สึกเหมือนคุณผู้หญิงนั้นได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน
“คุนหลุน ไป!”
หลี่หลานกล่าวอย่างเย็นชา หันหลังเดินจากไป
คุนหลุนที่ได้สติ กลับไม่กล้าโต้แย้งอีก เดินตามไปอย่างรวดเร็ว
ถนนบนภูเขา แสงไฟสลัว
ลมเย็นเล็กน้อย
ชายชราผมขาวนั่งซึมเศร้าอยู่ที่พื้น สายตาที่ลึกๆมองไปหลี่หลานที่กำลังจากไป
สุดท้ายจึงยิ้มอย่างขมขื่น บ่นพึมพำคนเดียว “ตอนนั้น…….ทำผิดไปแล้ว”
……
เขตวิลล่าเขาเทียนซาน
คุนหลุนให้ฝ่ายนิติไปจัดการเรื่องรถ และชดใช้ค่าเสียหาย
เมื่อกลับถึงบ้านนั้น ในห้องรับแขกยังคงสว่างไสวด้วยแสงฟ้า
ท่านหลงกับหลี่หลานนั้นนั่งเผชิญหน้ากัน นิ่งไม่พูดไม่จา
คุนหลุนเดินมาข้างหน้า กล่าวด้วยเสียงที่ต่ำ “ท่านหลง……….”
ท่านหลงยกมือขึ้น ขัดจังหวะการพูดของคุนหลุน
ยิ้มเล็กน้อย “ฉันรู้เรื่องหมดแล้ว”
ขณะที่พูด เขาก็มองไปที่หลี่หลานด้วยสายตาลึก “คุณผู้หญิง คุณไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้จริงๆ!”
“คุณสะกดรอยฉัน หลี่หลานนั้นกลับเปลี่ยนเรื่องพูด มองท่านหลงด้วยสีหน้าที่เย็นชา ฉันบอกว่าฉันสามารถจัดการได้ ก็คือได้ ไม่จำเป็นต้องให้คุณกับคุนหลุนมายุ่ง!”
“คืนนี้ ก็คือข้อยืนยันว่าคุณผู้หญิงนั้นสามารถจัดการเองได้เหรอ?” ท่าหลงพูดติดตลก
สีหน้าของหลี่หลานมืดมนมากขึ้นกว่าเดิม
กลับไม่มีคำพูดมาโต้แย้งท่านหลง
เพราะเธอนั้นเข้าใจดี คืนนี้หากคุนหลุนไม่ได้ตามไปช่วยเอาไว้ บทสรุปมันต้องรุนแรงมากกว่านี้อย่างแน่นอน การที่เธอถูกตบก็ถือว่าถูกตบฟรีแล้ว
และเธอ ก็จะเลือกที่คุยกันดีๆ มันยิ่งเสียเวลา เสียความอดทน โดยที่ไม่รู้ข้อสรุป
การปรากฏตัวของคุนหลุน ทำให้เธอยิ่งเด็ดขาด แต่กลับได้ผลที่ดีที่สุด
“คุณผู้หญิง ต้นไม้ใหญ่ล่อลม เมื่อยี่สิบปีก่อน คุณผู้หญิงกับคุณชายซึ่งพึ่งพากันและกันเพื่อความอยู่รอด โดยธรรมชาติลมนั้นมันก็ไม่พัดผ่านมา”
ท่านหลงเสียงต่ำลง กล่าวอย่างมีความหมายแอบแฝง แต่บัดนี้ คุณชายก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว ต้นไม้ต้นนี้ได้เติบโตแล้ว ลมกระโชกนั้นมาเพราะต้องการครอบครอง ด้วยคุณผู้หญิงก็มีความเกี่ยวพันกับลมกระโชกนี้ ไม่สามารถที่จะจัดการปัญหานี้ได้อย่างรวดเร็ว และต้านมันไว้ได้!
ในห้องรับแขก มันเงียบจนเข็มหล่นยังได้ยิน
คุนหลุนที่ยืนอยู่ด้านข้าง ขมวดคิ้วแน่น เดี๋ยวสงสัย เดี๋ยวครุ่นคิด
สำหรับอดีตของคุณผู้หญิง เขานั้นไม่รู้เลย
เพราะว่านายท่านกลับไปที่บ้านตระกูลเฉิน กลายเป็นเจ้าบ้านตระกูลเฉินแล้ว จึงได้ให้เขาเป็นลูกน้อง
ดังนั้น สำหรับอดีตของนายท่านกับคุณผู้หญิง มีเพียงท่านหลง จึงจะเป็นคนที่รู้ดีที่สุด
ครู่ใหญ่
ในที่สุดหลี่หลานก็ถอนหายใจ “ช่างมันเถอะ คืนนี้การปรากฏตัวของคุนหลุน ก็ได้ทำให้ฉันแสดงลิมิตออกมา บางทีเรื่องอาจจะจบลงในคืนนี้ ต่อไปคงไม่มีลมกระโชกอีก”
“นี่คือจะไม่ให้บอกคุณชาย?” ท่านหลงเลิกคิ้ว
“ฉันจะไปพักผ่อนแล้ว”
หลี่หลานลุกขึ้นเดินขึ้นบันไดไป คำพูดนี้ก็ได้ตอบท่านหลงแล้ว
ท่านหลงพิงอยู่ที่โซฟา ยิ้มอย่างจำยอม มองดูหลี่หลานขึ้นไปข้างบนแล้ว จึงได้บ่นพึมพำเบาๆ “ความโลภนั้นไม่มีที่สิ้นสุด จิตใจที่โลภใช่ว่าจะสามารถจบลงได้ด้วยฝีมือแค่นี้? ไม่อย่างนั้น ตอนนั้นก็คงไม่ต้องเป็นแบบนั้น”
“ท่านหลง………เมื่อก่อนเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?” คุนหลุนถามอย่างสงสัย
ท่านหลงใช้มือขวาตบไปที่โซฟาเบาๆ สายตาลึกๆ เหมือนกำลังย้อนความทรงจำ
ในท้ายที่สุด เขาถอนหายใจ และยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “ความทุกข์ยากยี่สิบกว่าปีของคุณผู้หญิงและคุณชาย ถูกสร้างขึ้นโดยพ่อของคุณผู้หญิง นั่นก็คือชายชราที่นายทำร้ายคนนั้น!”
รูม่านตาของคุนหลุนหดลง คิ้วขมวดแน่น
เสือร้ายแต่ก็ไม่กินลูกนะ
ตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
พ่อของคุณผู้หญิง ตาของคุณชาย ญาติสายตรงแบบนี้ ยังจะผลักเขาทั้งสองไปสู่จุดที่ต้องพึ่งพาซึ่งกันและกันไปตลอดชีวิตเลยเหรอ?
นี่มันคือญาติอะไรกัน?
……
เรื่องของหลี่หลาน ท่านหลงกับคุนหลุนในที่สุดก็เลือกที่จะปิดบังเฉินตง
หลายวันมานี้ เฉินตงนั้นเอาใจไปอยู่ที่งานตลอดเวลา
มีท่านหลงช่วยหลี่หลานปกปิด แม้ว่าเฉินตงจะมีใจที่จะสังเกตมารดา แต่ก็ยากที่จะได้รู้ความจริง
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป ช่วงเวลาที่รุ่งโรจน์ของไท่ติ่งใกล้เข้ามาแล้ว
เวลาเที่ยง เดิมควรจะเลิกงานแล้ว
เฉินตงกับเสี่ยวหม่ายังอยู่ในห้องทำงาน
“พี่ตง ราคาบ้านทางฝั่งตะวันตกของเมืองมีแนวโน้มที่จะคงที่ และการติดตามผลน่าจะอยู่ที่ประมาณ 30% แต่เมื่อเทียบกับราคาที่อยู่อาศัยเดิมแล้วกลับเพิ่มขึ้นเกือบสองเท่าตัว! ”
เสี่ยวหม่ายิ้มรายงาน ใบหน้าเปล่งประกาย หลังจากไท่ติ่งผ่านวิกฤตครั้งใหญ่ ตอนนี้เห็นราคาบ้านของฝั่งตะวันตก ทำให้เขามีความรู้สึกเบิกบานใจ
“งั้นก็ยกเลิกการจำกัดซื้อ เปิดพรีเซลล์ทั้งหมดเลย” เฉินตงกล่าว
พี่ตงฟังที่ฉันพูดไม่ชัดเจนเหรอ?
เสี่ยวหม่าตกตะลึง
เขารีบพูด “พี่ตง ตอนนี้ราคาบ้านแค่มั่งคงขึ้น น่าจะมีโอกาสขึ้นอีกสามสิบเปอร์เซ็นต์ ผมรู้สึกว่าค่อยพรีเซลล์ตอนที่มันขึ้นสูงสุด แบบนี้มันจึงมีประโยชน์ต่อบริษัทมากที่สุด”
“การทำกำไรมากที่สุดคือผลเสียที่สุดจริง การปล่อยน้ำในบ่อปลาจนหมดนั้นได้ผลประโยชน์มากจริง เมื่อปลาหมดแล้ว อนาคตจะทำอย่างไร?”
เฉินตงเลิกคิ้ว ดวงตาเป็นประกาย ไท่ติ่งยังมีทางที่ต้องเดินอีกยาวไกล ปล่อยผลกำไร 30% ที่มีสุดท้ายให้แก่ผู้ซื้อบ้าน จึงจะคลายความข้องใจของพวกเขาเกี่ยวกับข้อจำกัดในการซื้อของเราได้”
เสี่ยวหม่าที่กำลังครุ่นคิด ก็ยิ้มพยักหน้ากล่าว “ขอบคุณพี่ตงที่ชี้แนะ”
“ไปเตรียมพรีเซลล์เถอะ เฉินยกมือขึ้นไล่ แล้วกล่าว “ใช่แล้ว การพรีเซลล์ครั้งนี้ให้เปิดพรีโดยตรงเลย ไม่ต้องจัดงานเปิดพรีเซลล์ ผมก็จะไม่ออกงานด้วย”
เขาไม่อยากทำให้มันเอิกเกริก ฮือฮาไปทั้งเมือง
แบบนี้นอกจากจะผลักไท่ติ่งไปเจอกับการต่อสู้ที่รุนแรง มันก็ไม่ได้นำผลประโยชน์ที่มากมาให้กับไท่ติ่ง
มียี่เคอกับบริษัทชิงหยิ่นอยู่ โครงการฝั่งตะวันตก ยังจะต้องสร้างกระแสอีกเหรอ?
รอให้เสี่ยวหม่าออกไปแล้ว เฉินตงมีความคิดที่จะออกไปทานอาหารเที่ยง
จู่ๆก็มีสายเข้า
“ท่านหลง เกิดเรื่องอะไรเหรอ?”
ปลายสาย น้ำเสียงของท่านหลงต่ำมาก “คุณผู้หญิงหายตัวไป มีเพียงแต่คุณชายที่จะสามารถหาเธอเจอ!”
