บทที่ 23 เจอซานอิงอีกครั้ง
ฉู่เฉียงมองลูกสาวของเขาด้วยความประหลาดใจแล้วกระซิบถาม “ลูกเป็นนักเรียนทำไมถึงมาร้านอาหารแบบนี้? กลับบ้านเร็วเข้า”
ก่อนที่คำพูดของฉู่เฉียงจะจบลง เสียงที่หยิ่งทะนงก็ดังมาจากด้านหลังเขา “คุณฉู่ ทำไมคุณลงมานานจัง? เร็วเข้ากลับขึ้นไปได้แล้ว หรือว่าคุณไม่อยากจะคบกับพวกผมเป็นเพื่อนแล้ว? หากคุณไม่ต้องการ ฉันซานอิงคนนี้ก็จะไม่บังคับใคร”
ฉู่เฉียงรีบหันกลับไปและโค้งคำนับชายหัวโล้นที่เดินมาจากด้านหลังทันที “ไม่ๆ พี่ซานอิง ผมฉู่เฉียงคนนี้เป็นคนชอบคบหาเพื่อนใหม่ๆ อย่างมาก หากมื้อนี้ยังไม่พอ พี่บอกให้พี่น้องของเราสั่งอาหารมาเพิ่มได้เลยนะครับ”
ชายหัวโล้นตัวใหญ่เดินกลับขึ้นไปที่ชั้นสองพร้อมกับคาบไม้จิ้มฟันไว้ในปาก โดยไม่ได้สังเกตเห็นฉู่ถิงที่อยู่หน้าทางเข้าห้องน้ำหญิง
แต่ฉู่ถิงเห็นเขาชัดเจน คนหัวล้านนี่คืออันธพาลในวันนั้นไม่ใช่หรอกหรือ? แล้วเขาอยู่กับพ่อได้ยังไง? แล้วทำไมพ่อของเธอถึงพยายามทำให้เขาพอใจขนาดนั้น? แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เห็นหัวพ่อของเธอเลย
ฉู่ถิงกลับมานั่งที่โต๊ะพร้อมกับความคิดมากมาย ด้วยความกังวลว่าพ่อของเธอจะถูกรังแก เธอจึงบอกถานเสี่ยวเทียนเรื่องที่พ่อของเธออยู่กับซานอิง
คิ้วของถานเสี่ยวเทียนเลิกขึ้น “ฉันจะขึ้นไปดูเอง ฉันมั่นใจว่าคุณลุงจะต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน”
มือเล็กๆ ของฉู่ถิงจับเขาไว้ คำพูดนับพันปรากฏขึ้นในดวงตาที่สดใสของเธอ “อย่าทะเลาะกันอีกนะ และถ้าพ่อของฉันปฏิบัติต่อนายไม่ดี นายก็ต้องอดทนไว้นะ เข้าใจไหม?”
“ไม่ต้องกังวล!” ถานเสี่ยวเทียนยิ้มและเดินขึ้นไปชั้นบน
******
ในห้องส่วนตัว 206 ห้อง ฉู่เฉียงเต็มไปด้วยความขมขื่น
เขาเปิดร้านอาหารระดับกลางและธุรกิจก็ค่อนข้างดี แต่วันหนึ่งซานอิงก็เดินเข้ามาและขอให้เขาจ่ายค่ารักษา 3,000 หยวนต่อเดือน ตราบใดที่เขายอมจ่าย ซานอิงก็จะรับปากว่าร้านอาหารของเขาจะปลอดภัย…
ค่ารักษาคืออะไร? ไม่ใช่มันก็เป็นแค่วิธีเรียกค่าคุ้มครองให้ดูดีขึ้นอย่างนั้นเหรอ? เขาสามารถทำเงินได้มากมายในหนึ่งเดือนก็จริง แต่เงิน 3000 หยวนก็ไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆ มันจึงทำให้เขาลังเลอยู่สองวัน
ซึ่งเป็นผลให้ในวันที่สาม ทันทีที่ร้านอาหารของเขาเปิดขึ้น ซานอิงก็เข้าไปในร้านพร้อมกับคนสิบคน แต่ละคนสั่งข้าวแค่หนึ่งชามและผักดองฝอย 1 จาน พวกเขานั่งอยู่ที่นั่นทั้งวันโดยไม่กินอะไรมากไปกว่านั้น
ในตอนนั้นฉู่เฉียงก็รู้ตัวแล้วว่าเขาได้พบกับคนโกง เขาจึงใช้เส้นสายถามเพื่อนคนหนึ่งจนรู้ว่าคนที่มาเรียกค่ารักษานี้คือซานอิงซึ่งเป็นอดีตลูกน้องของจุนเย่ แต่เมื่อไม่นานมานี้ จุนเย่ได้ถูกจับไปเพราะอาวุธปืนของเขาเอง ทำให้ตอนนี้ซานอิงเริ่มตั้งตนเป็นขาใหญ่แถวนี้และกดขี่คนในย่านนี้ทุกวัน
ฉู่เฉียงเป็นเพียงพ่อค้าที่ซื่อสัตย์ เขาจะกล้ามีปัญหากับกลุ่มอันธพาลนี้ได้อย่างไร? ดังเขาจึงติดต่อหาบางคนเพื่อเชิญซานอิงออกมาดื่มและพูดคุยกันเบาๆ และสร้างความสัมพันธ์ที่ดีเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องจ่ายค่ารักษา 3000 หยวนทุกเดือน
ในห้องส่วนตัวมีสิบคนนั่งอยู่รอบโต๊ะกลม สองคนในนี้คือฉู่เฉียงและเพื่อนของเขา ส่วนอีกแปดคนคือซานอิงกับลูกน้อง
แปดคนนี้ไม่มีความเกรงใจเลยแม้แต่น้อย พวกเขาสั่งแต่อาหารมีราคาแพง และไวน์ที่สั่งมาทั้งหมดก็เป็นไวน์ชั้นเลิศ จนฉู่เฉียงรู้สึกราวกับว่าหัวใจของตนถูกกรีดจนเลือดไหล แต่เขาต้องทำเป็นใจกว้างเพื่อทำให้ซานอิงพอใจ
“พี่น้องทุกคนไม่ต้องเกรงใจ หากใครอยากจะกินอะไรก็สั่งมาเพิ่มได้เลย”
“พี่ซานอิง ผมขออวยพรให้พี่สักแก้ว”
บรรยากาศในห้องกำลังสนุกสนาน แต่ทันใดนั้นประตูห้องส่วนตัวก็เปิดออก พนักงานเสิร์ฟเดินเข้ามาแล้วถามว่า “คุณซานอิงคือใครเหรอครับ? มีคนกำลังมองหาคุณอยู่ เขารออยู่ข้างนอกครับ”
ซานอิงเงยหน้าขึ้น พ่นลมหายใจและถามว่า “ใครกันที่มองหาฉัน?”
“ผมไม่รู้ครับ แต่เขาบอกว่าเขารู้จักคุณ เขารู้ว่าคุณกำลังดื่มที่นี่และเขาต้องการพบคุณ เขากำลังรออยู่ที่ทางเดินครับ!”
ซานอิงคิดอยู่ครู่หนึ่งและกวักมือเรียกชายหนุ่มหน้าตาดุดัน “เสี่ยวหลิวไปกับพี่”
เสี่ยวหลิวเป็นลูกน้องที่เขาเพิ่งรับเข้ามาในแก๊ง เสี่ยวหลิวเก่งมากจนสามารถยืนเคียงข้างเขาได้
ทั้งสองเดินออกจากห้องส่วนตัว เมื่อซานอิงเห็นใบหน้าของผู้ที่ยืนสูบบุหรี่พร้อมกับพิงผนังที่สุดทางเดิน เขาก็หันหลังกลับโดยไม่รู้ตัวและเตรียมจะวิ่งหนี
เมื่อเสี่ยวหลิวที่ติดตามเขามาเห็นแบบนั้นก็ถามออกมาว่า “พี่ซานอิง พี่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”
ซานอิงตระหนักว่าเขาไม่สามารถเสียหน้าต่อเสี่ยวหลิวคนนี้ได้และเลิกกลัว เขาหันกลับไปอย่างช้าๆ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เปล่งประกายราวกับดอกเบญจมาศ
“พี่ใหญ่บังเอิญจังเลยนะครับ! พี่เองก็มากินข้าวที่นี่เหมือนกันเหรอครับ พี่อยู่โต๊ะไหน ผมจะเลี้ยงพี่เอง”
ถานเสี่ยวเทียนพ้นควันบุหรี่ออกมาโดยไม่พูดอะไร จากนั้นก็จ้องมาที่ซานอิง
ทันทีที่เห็นท่าทางของอีกฝ่าย ซานอิงก็รู้สึกว่าน่องขอของเขานั้นไร้เรี่ยวแรง
เสี่ยวหลิวมองดูพวกเขาอย่างสงสัยและไม่สามารถบอกได้ว่าทั้งสองมีความสัมพันธ์กันอย่างไร
จะว่าเป็นเพื่อน? นักเรียนหนุ่มผู้หยิ่งยโสคนนี้ดูเหมือนจะไม่ให้ความสำคัญกับซานอิงเลยแม้แต่น้อย จะบอกว่าเป็นศัตรู? เขาก็ไม่เคยเห็นซานอิงทำตัวสุภาพขนาดนี้กับใครมาก่อน
เมื่อเห็นแบบนั้น เขาในฐานะเด็กใหม่ของแก๊งก็ต้องการจะสร้างผลงานขึ้นมา และคิดว่าที่ซานอิงเป็นแบบนั้นเพราะในฐานะลูกพี่ใหญ่ บางเรื่องมันก็ยากที่จะพูดออกมา ดังนั้นเขาจึงต้องการจะออกหน้าแทนและชี้ไปที่ถานเสี่ยวเทียน “เห้ยไอ้หน้าอ่อน! ลูกพี่ของฉันกำลังถามแกอยู่ ไม่ได้ยินหรือไง?”
ถานเสี่ยวเทียนหันมอง มือขวาที่ถือบุหรี่ค่อยๆ ของเขายืดออก ในพริบตาก้นบุหรี่ที่ติดไฟก็พุ่งไปที่หว่างคิ้วของเสี่ยวหลิว
เสี่ยวหลิวระเบิดอารมณ์ออกมา “บัดซบ!”
เขายกฝ่ามือขึ้นและตบไปที่ถานเสี่ยวเทียน
เมื่อฝ่ามือกำลังจะถึง ถานเสี่ยวเทียนก็พลิกมือขวาของเขาจับเสี่ยวหลิวอย่างแน่นหนา ในเวลาเดียวกันมือซ้ายของเขาก็เคลื่อนไหวราวกับสายฟ้าสับลงไปที่ใต้กกหูขวาของเสี่ยวหลิว
เสี่ยวหลิวล้มลงกับพื้น ตาเหลือกหมดสติไปในทันที
แค่ที่เดียว
ในใจของซานอิงนั้นกลัวถานเสี่ยวเทียนอย่างมาก เพราะเขาคิดว่าถานเสี่ยวเทียนนั้นเป็นนักฆ่าเลือดเย็นที่ไม่รู้ว่ามีไม่กี่ชีวิตที่จบลงด้วยมือของเขา และตอนนี้เมื่อเห็นว่าถานเสี่ยวเทียนสามารถฆ่าเสี่ยวหลิวได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว มันก็ทำให้เขามั่นใจมากขึ้น
“พี่ใหญ่ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ ผมไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรให้พี่ใหญ่ไม่พอใจ แต่อย่าทำอะไรผมเลยนะครับพี่ใหญ่ ไม่ว่าเรื่องอะไร เราสามารถคุยกันได้” เขากลืนน้ำลายอย่างแรง ต่อหน้าฉู่เฉียงแล้วเขาเป็นลูกพี่ใหญ่ที่ไม่กลัวใคร แต่เมื่อเจอกับคนที่โหดเหี้ยมจริงๆ เขาก็ไม่ต่างจากหนูที่จนมุมต่อหน้าแมว
“ผู้ชายในห้องเป็นพ่อของเพื่อนร่วมชั้นของฉัน” ถานเสี่ยวเทียนชี้ไปที่ประตูห้องส่วนตัว
หินที่ทับอยู่ในหัวใจของซานอิงตกลงพื้นทันที ปรากฏว่าเป็นเรื่องนี้
“ผมเข้าใจแล้วพี่ใหญ่ เรื่องนี้ผมไม่รู้มาก่อนจริงๆ นะครับ แต่ตอนนี้พี่ไม่ต้องห่วง ผมสัญญาว่าจะดูแลเขาอย่างดีและจะไม่ทำให้พี่ใหญ่เสียหน้าแน่นอนครับ” ซานอิงโค้งคำนับขอโทษ โค้งคำนับขอโทษอีกครั้งและอีกครั้ง และเดินลงบันไดไปส่งถานเสี่ยวเทียนด้วยท่าทางนอบน้อม
ที่ประตูห้องส่วนตัว 206 ฉู่เฉียงมองดูพวกเขาจากด้านหลังและตกอยู่ในความสับสน
เขาเห็นซานอิงไม่ได้กลับมาเป็นเวลานาน ด้วยความสงสัยเขาจึงออกมาดู
ใครจะไปคิดว่าทันทีที่เขาออกมา เขาก็เห็นทั้งสองคนกำลังเดินลงบันไดไป เขาจำได้ในทันทีว่าผู้ชายตัวสูงนั้นคือถานเสี่ยวเทียน เมื่อเขานึกถึงตอนที่เขาได้เจอลูกสาวของตัวเองที่ชั้นหนึ่ง เขาก็เข้าใจทันที
ถ้าไม่ใช่เพราะมีซานอิงอยู่ที่นี่ด้วย เขาคงจะรีบเข้าไปจัดการคางคกที่ต้องการกินเนื้อหงส์ตัวนี้ทันที
แต่เมื่อเขาสังเกตเห็นซานอิงที่เดินลงไปข้างล่างกับถานเสี่ยวเทียนด้วยความเคารพราวกับว่าตนเป็นหลานชายคนที่สามของถานเสี่ยวเทียนอย่างนั้น เขาก็แทบจะไม่เชื่อสายตาของตัวเอง
ลูกพี่ใหญ่ของพวกนักเลงกำลังทำตัวนอบน้อมกับนักเรียนม.ปลาย? นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
หรือถานเสี่ยวเทียนคนนี้จะมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา?
แล้วไอ้ตัวนั้น มันนอนอยู่ที่พื้นได้ยังไง?
ฉู่เฉียงตกตะลึงอย่างมาก
