EP 453
By loop
“หมอหลิงฉันเอาขนมปังกรอบ และ เกาลัดมาจากบ้านมาให้คุณลอง” หลี่เสี่ยวรีบเดินมาหาหมอหลิง และหยิบกล่องกระดาษขนาดเล็กออกมา
กล่องนั้นไม่ได้ดูมีอะไรวือหว่าอะไรมากกมาย แต่มันถูกปกคลุมด้วยแผ่นใยไม้อัดลูกฟูกที่ดูเรียบง่ายที่สุดและมีคำสองสามคำที่เขียนไว้: ฮาเชลนัด
หลี่เสี่ยวปิง ยิ้มและกล่าวว่า “ฉันเองรู้ดีว่าหมอไม่ควรรับของขวัญใด ๆ แต่สิ่งนี้มันคืออาหารท้องถิ่นจากบ้านเกิดของฉัน ในกล่องมียี่สิบชิ้นและมีน้ำหนัก 2 ปอนด์พวกเขาไม่ได้มีค่าใช้จ่ายมาก แต่รสชาติดีจริงๆ”
หลิงรันเองก็ไม่คิดอะไรมาก เขารับมันและพูดว่า “อย่างงั้นผมขอเปิดดูหน่อยนะ”
ขณะที่เขาพูดหลิงหรันเปิดกล่องของขวัญ
หลิงหรันรู้ว่าเมื่อเขาได้รับของมาสิ่งที่เขาจะสร้างความประทับใจให้ได้คือ การเปิดกล่องของขวัญในทันที โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีความเป็นไปได้ที่จะมีการมอบของขวัญให้เขาอย่างลับๆ
หลิงรันเคยได้รับสิ่งของแปลก ๆ มากมาย ในที่สุดเขาก็รู้ว่าเขาต้องแสดงพฤติกรรมนี้ออกมาเพื่อรักษาน้ำใจของผู้ให้ของขวัญไว้เพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทมากจนเกินไป
หลี่เสี่ยวปิงถึงกับตะลึงไปชั่วขณะก่อนที่เธอจะรู้สึกโล่งใจในทันที เธอยังให้คำอธิบายสำหรับหลิงรัน “ หมอหลิงคุณจะต้องระวังในการเปิดหน่อยนะเพราะของข้างในนั้นมันเบาะบางเอามากๆเลย…”
บิสกิตเกาลัดในกล่องกระดาษขนาดเล็กเป็นสีเหลืองทองทั้งหมด ทุกอย่างมันดูกรอบมากหลังจากอบเสร็จ ในบรรดาบิสกิตเกาลัดยี่สิบชิ้นมีสิบเก้าชิ้นบรรจุด้วยกระดาษทาน้ำมันและมีเพียงชิ้นเดียวเท่านั้นที่ห่อด้วยพลาสติก
หลี่เสี่ยวปิงยิ้มจาง ๆ และกล่าวแนะนำก่อน “มันเคยห่อด้วยพลาสติกเพราะใคร ๆ ก็อยากเห็นบิสกิตเกาลัดข้างใน แต่ตอนนี้เราทุกคนกำลังพูดถึงการรักษาสิ่งแวดล้อมใช่ไหมพวกเขาจึงเริ่มใช้กระดาษแว็กซ์ในการห่อบิสกิตแทน”
หลิงรันพยักหน้าและหยิบซองกระดาษทาน้ำมันออกมา เขาเปิดมันทันที สามารถมองเห็นสีทองของบิสกิตเกาลัดได้ เขานำออกมาให้ดูและถามว่า “สามีของคุณเป็นอย่างไรบ้างในตอนนี้”
“ตอนนี้เขาอาการค่อนข้างดีขึ้นแล้ว เขาพึงถูกย้ายออกจากห้องไอซียู มาอยู่ที่วอร์ดปกตแล้ว อาการของเขาค่อนข้างคงที่เช่นกันหมอหลิงขอบคุณมากจริงๆคุณช่วยชีวิตเขาไว้แม้ว่าเขาบาดเจ็บสาหัสที่ตับ…” หลี่เสี่ยวปิงพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ หลังจากเกิดอุบัติเหตุเธอมักจะคิดถึงคนที่เธอรู้จักและเรื่องต่างๆที่เธอผ่านมา เธอแสดงความขอบคุณอย่างสุดซึ้งที่มีให้ต่อหลิงรัน
หากเธอไม่อนุญาตให้หลิงรันทำการผ่าตัดตับฉุกเฉินทันทีและต้องการให้ศาสตราจารย์หวางทำการผ่าตัดแทน หลี่เสี่ยวปิงจะสงสัยว่าศาสตราจารย์หวางที่เธอเชิญมาจะสามารถเข้ารับการผ่าตัดได้ทันเวลาไหม
แม้ว่าเขาจะทำได้ศาสตราจารย์หวางก็อาจไม่สามารถช่วยชีวิตสามีของเธอได้ เพราะด้วยอายุที่มากขึ้นของเขาและฝีมือการผ่าตัดที่ถดถอยลงตามกาลเวลา
“ผู้ป่วยยังไม่พ้นระยะวิกฤตหากคุณว่าง ช่วยหาเวลาไปดูแลเขาอย่างใกล้ชิดด้วยล่ะกนั” หลิงหรันมองไปที่หลี่เสี่ยวปิงและพูดว่า “เนื่องจากญาติๆของคุณเป็นหมอทั้งหมดจึงมีข้อดีสำหรับเขาในช่วงพักฟื้นหลังผ่าตัด … ผมจะรับบิสกิตเกาลัดไว้ ขอบคุณครับ”
หลิงรันรู้ว่ามีของขวัญบางอย่างที่เขาต้องยอมรับ
เขาหยิบขวดถั่วสนจากกระเป๋ากางเกงแล้วส่งให้หลี่เสี่ยวปิง เขากล่าวว่า “ถั่วไพน์นัทดีต่อสุขภาพคุณและญาติสามารถเอามันไปทานเล่นได้ตอนว่างๆ”
หลี่เสี่ยวปิงพยักหน้าเมื่อเธอได้ยินสิ่งที่หลิงรันพูด เมื่อเขาส่งถั่วให้ เธอเองก็ต้องการที่จะปฏิเสธ แต่อย่างไรก็ตามเมื่อเธอได้ยินสิ่งที่หลิงรันบอกว่าพวกมันเป็นถั่วสนที่ดีต่อสุขภาพหลี่เสี่ยวปิงก็อดไม่ได้ที่จะพามันไป
หลิงรันยิ้มจาง ๆ เขาเดินลงบันไดไปเรื่อย ๆ พร้อมกับบิสกิตเกาลัดในมือ
ตอนนี้รถของหลิงรันได้รับการดูแลอย่างดีจากคนบางคนจนรอบรถดูสะอาดและเงางามมาก สีสันสดใสราวกับรถยนต์ในงานแสดงรถยนต์
เขาเปิดประตู
เขาเข้าไปในรถ
เมื่อหลิงรัน มาถึงคลินิคตระกูลหลิงท้องฟ้ายังไม่มืดสนิท
หลิงรันขับรถผ่านตรอกอย่างระมัดระวังและจอดไว้ในโรงรถที่ปรับแต่งเองในสวนหลังบ้าน เขาเดินไปที่สนามหญ้าหน้าบ้านและได้ยินเสียงหัวเราะจากสถานที่นั้น
“ เต่าในเกาะฮิติมีขนาดใหญ่เท่าโต๊ะในบ้านของเราเลย”
“ใช่พวกมันดูน่ารักมาก”
“ เราได้ถ่ายรูปกับเต่ามาด้วย”
ทั้งหลิวโจวและเตาปิงต่างพูดกันเสียงดังจนมันดังไปทั่วคลินิค
เหล่าเพื่อนบ้านเองก็อยู่ในวงสนทนานั้นด้วย เมื่อพวกเขาดูรูปถ่ายมีคนๆถามว่า “เนื้อเต่าดีไหมรสชาติเป็นอย่างไรเมื่อเทียบกับเต่าเนื้อนิ่ม”
“พวกมันเป็นสัตว์สงวนเลยและห้ามล่ามาเป็นอาหาร” หลิงโจวรู้สึกเสียใจและโล่งใจในเวลาเดียวกัน “ถ้าพวกเขาขายเนื้อจริงๆฉันเดาว่าเราคงจะต้องหมดเงินไปเยอะแน่ๆ เพราะมันมีจำนวนน้อยมาก”
“พวกเต่าไม่วางไข่เยอะเหรอ”
“ มันจะฟักออกมาไม่หมดทุกตัว…”
“ ไข่เต่าอร่อยไหม”
ตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนอย่างเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาในทันที
เตาปิงและ หลิงโจวไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องพวกนั้น พวกเขาแค่อยากเอารูปที่พวกเขาไปเที่ยวมาแชร์ให้คนอื่นดูเฉยๆ คนเหล่านี้เองก็อาจไม่สนใจหัวข้อสนทนานี้จริงๆ ซึ่งมันก็ไม่ใช้เรื่องแปลกเท่าไรนัก
แม้ว่าหลิงหรันจะเข้าไปในคลินิก ทั้งคู่เองก็ไม่ได้สนใจลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขาเลย อย่างมากก็มีเพื่อนบ้านเพียงเจ็ดถึงแปดคนและเหล่าญาติๆของพวกเขาอีกสิบคนและหญิงสาวเจ็ดถึงแปดคนทักทายเขา
หลิงรันยิ้มตอบตามมารยาท จากนั้นเขาก็ถูกเตาปิงลากตัวเข้าไปหาเธอ
“ ตอนที่ที่พ่อกับแม่ไม่อยู่ลูกทานอะไร? เงินพอใช่ไหม” เตาปิงพูดคุยและถามคำถามมากมายในคราวเดียว หลังจากที่เธอได้รับคำตอบยืนยันจากหลิงรันเธอก็ปล่อยหลิงรัน
หลิงรันยืนอย่างเชื่อฟังในสถานที่ที่มีแสงสลัวที่สุด แม้ว่าเขาจะยังคงดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย แต่ผลของการดึงดูดความสนใจของผู้อื่นก็ลดลง
เตาปิงคิดว่าควรให้ลูกชายของเธอยืนอยู่ตรงนี้ก่อนเพื่อจะไม่ต้องคอยตอบคำถามที่ไร้สาระของเหล่าเพื่อนบ้านของเธอ
“เครื่องบินที่พ่อกับแม่นั้งในครั้งนี้มันสะดวกมากจริงๆมันเป็นโบอิ้ง 787 ซึ่งเป็นเครื่องบินที่ใหญ่ที่สุดในโลก แต่ในเที่ยวบินมีคนน้อยมากหลังจากที่เราเบื่อที่จะนั่งในห้องโดยสารของชั้นธุรกิจ แล้วพนักงานต้อนรับถึงกับ เชิญให้เราเดินไปรอบ ๆ ภายในเครื่องบินจากนั้นแม่ก็สบายใจขึ้น ” ตอนนี้เตาปิงกลายนักเล่าเรื่องเธอได้เล่าสิ่งต่างๆที่เธอได้เจอมา
เพื่อนบ้านเริ่มจินตนาการถึงเครื่องบินที่ใหญ่ที่สุดในโลกและห้องโดยสารลำแรกทุกคนมีความสุขขณะคุยกัน ชายและหญิงสูงอายุบางคนที่ว่างๆอบู้จู่ๆก็เรียกหา จ้วงซี เพื่อให้มาฉีดอีกสองครั้ง
โทรศัพท์ของหลิงรัน สั่นสะเทือนชั่วขณะในเวลานี้
หลิงรันหยิบโทรศัพท์ออกมาและเห็นข้อความวีแชท ที่เทียนฉีส่งมา
[พ่อแม่ของคุณมาถึงอย่างปลอดภัยแล้วหรือยัง? ฉันพบพวกเขาที่ตาฮิติดังนั้นเราจึงกลับมาในเที่ยวบินเดียวกัน] เทียนฉี ยังเพิ่มอีโมจิน่ารัก ๆ ไว้ท้ายประโยค
หลิงรันพิมพ์ [ตอนนี้ทั้งคู่กำลังแบ่งปันประสบการณ์ในห้องโดยสารแรกของชั้นธุรกิจให้บรรดาเพื่อนบ้านฟังกันอยู่]
[เนื่องจากเรามีเวลาไม่มากนักและมีเที่ยวบินกลับประเทศไม่มากนักจึงไม่เหมาะอย่างยิ่งหากปล่อยให้ผู้ที่ซื้อตั๋วไปรับเงินคืน แม้ว่าครอบครัวของฉันจะเป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้น แต่ฉันก็ยังต้องพิจารณาความคิดเห็นของผู้ถือหุ้นคนอื่น ๆ และคณะกรรมการ บริษัท ] เทียนฉีส่งข้อความของเธอไปทันที จากนั้นเธอก็ส่งข้อความอีกครั้ง [ฉันกำลังเตรียมที่จะขอให้ครอบครัวเป็นเจ้าของ บริษัท สายการบินและฉันเชื่อว่าจะมีลูกค้าจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ ตามความต้องการนี้]
หลิงรันส่งอีโมจิยิ้ม ๆ
เทียนฉี รู้สึกเขินและพิมพ์ด้วยความตื่นเต้น [แม้ว่าฉันจะเปรียบเทียบตัวเองกับคุณไม่ได้ที่ต้องตัดสินใจเรื่องชีวิตและความตายอยู่เสมอ แต่ฉันก็ยังคงทำงานหนักต่อไป]
เทียนฉีส่งข้อความพร้อมกับหลับตาด้วยความเขิน เมื่อเธอลืมตาขึ้นเธอก็เห็นคำตอบของหลิงรัน
[ตั้งใจทำงานนะ] หลิงรันเพิ่มอิโมจิที่ท้ายประโยค
เทียนฉีมีความสุขมากจนเธอหัวเราะ เธออดไม่ได้ที่จะกลิ้งตัวไปรอบ ๆ เตียงแล้วโยนหมอนที่ขวางทางเธอออกไปข้างเตียง จากนั้นเธอก็ปรบมือและตะโกนว่า “เสี่ยวเวยฉันอยากเห็นดวงดาว”
“เอาล่ะถึงเวลานอนแล้ว” พ่อบ้าน เอไอเซียวเหว่ยตอบกลับเบา ๆ เพดานเหนือศีรษะของเทียนฉี เปิดออกอย่างช้าๆ จากนั้นห้องก็มืดลงและสามารถมองเห็นแสงดาวได้
เทียนฉีมองดูดวงดาวและหลับไป
