EP 468.2
By loop
“ ทำไมคุณไม่บอกหมอหลิงเรื่องนี้” พยาบาลสาวชี้ไปที่กลุ่มแพทย์ที่กำลังเดินมาหาพวกเขาและแพทย์ก็พุ่งเข้าหาพวกเขาพร้อมกับเสียงโวยวายด้วยท่าทีที่ดีใจตลอดทั้งทาง
“ หมอหลิง”
“ หมอหลิง!”
ผู้ป่วยและสมาชิกในครอบครัวของพวกเขาทักทายหลิงรันทีละคน แม้ว่าจะเป็นเวลาเพียงตีสี่ แต่ทุกคนก็สุภาพมาก
หลิงรันยิ้มออกมาอย่างสุภาพ จากนั้นเขาก็หันกลับและเข้าไปตรวจรอบวอร์ดทันที
“คุณรู้สึกอย่างไร?” หลิงรันถือสมุดบันทึกและจดบันทึกขณะที่เขาถามคำถามตามปกติ
ด้านหลัง หลิงรันมี หยูหยวน, โจวซินเยียน, หมอลู่ และ มาหยานลิน ถือสมุดบันทึกไว้ด้วย พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจดบันทึกเช่นกันเนื่องจากหัวหน้าของพวกเขาทำเช่นนั้น
ที่ผ่านมาหลิงรันไม่เคยจดบันทึกเมื่อเขาทำรอบวอร์ด แต่ตอนนี้…เนื่องจากเขาต้องการจดบันทึกจึงไม่มีใครหยุดเขาไม่ให้ทำเช่นนี้ได้
อย่างไรก็ตามหลิงรันปฏิเสธที่จะให้คนอื่นดูบันทึกของเขา หมอลู่และแพทย์คนอื่น ๆ ในทีมรักษาของหลิงรันสงสัยว่าหลิงรันจดความลับที่ยิ่งใหญ่บางอย่างลงในสมุดบันทึกของเขา
หรืออาจเป็นคัมภีร์ลับที่เกี่ยวข้องกับสาขาการแพทย์?
หลังจากที่หมอลู่มองไปที่จอมอนิเตอร์และจดตัวเลขไว้เขาก็เห็นว่าหลิงรันกำลังครุ่นคิดอย่างหนักขณะที่เขาเขียนลงในสมุดบันทึกของเขา
“ หมอหลิง?” หมอลู่กระชากหลิงหรันออกจากภวังค์ด้วยน้ำเสียงที่เงียบสงบ เขาไม่ต้องการให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำรอยที่ทุกคนรอหลิงหรันในขณะที่เขามั่วครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่างนานถึงสิบนาที
“ เอาล่ะไปต่อกันเถอะ” หลิงหรันเขียนคำสองสามคำลงในสมุดบันทึกของเขาและพูดคุยกับผู้ป่วยอีกเล็กน้อย เขาได้ แต่พยักหน้าและเดินไปข้างหน้าหลังจากทำเสร็จ
ผลการความคืบหน้าภารกิจ“ 8/10” ลอยอยู่ด้านหน้าของหลิงรัน มันเป็นภาพที่ระบบแสดงให้เขาเห็น
จากมุมมองของการทำภารกิจให้สำเร็จนั่นหมายความว่าการผ่าตัดเพียงแปดครั้งของหลิงหรันเท่านั้นที่ทำได้ตามเกณฑ์ของ“ การผ่าตัดที่มีคุณภาพสูงมาก” เขาต้องการอีกสองครั้งเพื่อทำภารกิจให้สำเร็จและได้รับหีบสมบัติระดับกลาง
ผ่านการแจ้งเตือนของระบบหลิงรันสามารถดูได้ว่าระบบให้คะแนนการผ่าตัดแต่ละครั้งที่เขาทำอย่างไร
หลิงรันได้ทำการผ่าตัดไปแล้วสิบห้ารายตั้งแต่เขาได้รับภารกิจ มีเพียงแปดคนเท่านั้นที่ปฏิบัติตามเกณฑ์ของการผ่าตัดที่มีคุณภาพสูงมาก
หลิงรันอยากรู้ว่าทำไม
เพื่อให้เขาสามารถปรับปรุงเทคนิคการผ่าตัดและทำการผ่าตัดที่มีคุณภาพสูงอย่างสม่ำเสมอ
หลิงรันเตรียมสมุดบันทึกโดยเฉพาะเพื่อทำบันทึกเพราะเหตุนี้
แพทย์ทั่วไปจะไม่ได้รับการประเมินโดยตรงหลังจากเสร็จสิ้นการผ่าตัดผู้ป่วย
แพทย์ทั่วไปสามารถใช้สัญชาตญาณในการพิจารณาว่าพวกเขาทำการผ่าตัดได้ดีหรือไม่
ตอนนี้หลิงรันได้รู้แล้วว่าเขาทำได้ดีเพียงใดในการผ่าตัดแต่ละครั้งเขาจึงอยากรู้ว่าผู้ป่วยรายไหนบ้างที่ได้รับการผ่าตัดที่มีคุณภาพสูงมาก
หลิงรันต้องการคำตอบสำหรับคำถามนี้จริงๆ “ ฉันทำอะไรถูกบ้าง”
แน่นอนคำถามที่เกี่ยวข้องตามมา “ ฉันทำอะไรผิด?”
เขาไม่จำเป็นต้องได้รับคำตอบที่แน่นอนสำหรับคำถามเหล่านี้ หากเขาสามารถระบุปัจจัยกำหนดบางประการได้เขาอาจสามารถเขียนงานวิจัยสองสามชิ้นได้
จากมุมมองนี้สมุดบันทึกที่เขาถืออยู่มีพระคัมภีร์ลับที่เกี่ยวข้องกับสาขาการแพทย์
“ สวัสดีตอนเช้า คุณรู้สึกอย่างไร?” หลิงรันมาถึงวอร์ดของหวังเฉิงและเฉินตง
“มันดีขึ้นมากเลย. แต่ผมแค่มีอาการปวดหัวนิดหน่อย” หวังเฉิงลุกขึ้นยืนด้วยความช่วยเหลือของสมาชิกในครอบครัว เขาฟังดูเหมือนคนอ่อนแอ
[ติดตามผลเกี่ยวกับอาการปวดหัวของเขา] หลิงรันเขียนในสมุดบันทึกของเขาและถามว่า “มีอะไรอีกไหม? แผลเป็นยังไงบ้าง”
“ มันก็เจ็บเหมือนเดิม”
“ เอวของคุณเป็นอย่างไรบ้าง”
“ ก็เจ็บเหมือนกัน”
“ ผมจะเขียนแบบฟอร์มขออนุมัติอัลตราโซนิกส์ให้คุณ” หลิงรันกล่าว
“ ได้เลย” หวังเฉิงไม่คัดค้าน
หลิงรันเขียนบางอย่างลงในสมุดบันทึกของเขาอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็ไปข้างหน้าเฉินตงและถามว่า“ อรุณสวัสดิ์ คุณรู้สึกอย่างไร?”
“ปกติดี.” เฉินตงครุ่นคิดครู่หนึ่งและเกาหัวของเขา “ ผมรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย”
“ แผลของคุณเป็นอย่างไรบ้าง? เจ็บไหม”
“ ไม่ มันแค่คันเล็กน้อย”
“ เอวของคุณเป็นอย่างไรบ้าง”
“ ผมไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆ”
“ ผมจะเขียนแบบฟอร์มขออนุมัติการตรวจอัลตราโซนิกให้คุณ หากทุกอย่างชัดเจนคุณก็สามารถกลับบ้านได้เลย” หลิงรันกล่าว
“ ได้เลยครับ!” เฉินตงผงะหลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น “ ผมจะกลับบ้านได้แล้ว?”
“ คุณสามารถเลือกที่จะอยู่ในโรงพยาบาลอีกสองวันเพื่อสังเกตอาการ แต่ถ้าไม่ต้องการคุณก็สามารถกลับบ้านได้เลย” หลิงรันเขียนต่อในสมุดบันทึกของเขา [ความแตกต่างระหว่างการผ่าตัดที่มีคุณภาพสูงมากและการผ่าตัดธรรมดาเป็นเรื่องที่สั่นสะเทือนอย่างมาก ความแตกต่างในการวินิจฉัยระหว่างผู้ป่วยทั้งสองนี้จะเห็นได้ชัดในไม่กี่วันหลังการผ่าตัด]
หลิงรันและแพทย์ที่เหลือออกจากวอร์ดด้วยความเร็วดุจสายฟ้าและเดินไปยังห้องถัดไป หวังเฉิงจ้องมองเฉินตงอย่างไม่พอใจและพูดอย่างไม่เชื่อ“ คุณไม่รู้สึกเจ็บเลยเหรอ?”
เฉินตงครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วนและกล่าวว่า“ เปล่าแค่ว่าแผลของผมมันคันนิดหน่อย คุณยังเจ็บแผลอยู่อย่างงั้นหรอ”
หวังเฉิงหัวเราะเบา ๆ
