EP 477
By loop
“หมอเลย์การกินดื่มหรือเข้าห้องน้ำถือเป็นเรื่องของแด็กน้อย เมื่อเราอยู่ที่โต๊ะไพ่นกกระจอกพวกเราควนใช้เวลาเล่นเกมที่มีคุณภาพของเรา” หลิงรันพูดซ้ำสิ่งที่หมอโจวพูดก่อนหน้านี้อย่างจริงจัง
เนื่องจากนี่เป็นกฎที่ทุกคนเห็นพ้องต้องกันนั่นหมายความว่าจะต้องมีการบังคับใช้และรักษากฏไว้อย่างจริงจัง
หมอเลย์ถึงกับพูดติดอ่างและเงียบลง ดังนั้นเขาจึงเอนหลังพิงที่นั่งอย่างเงียบ ๆ และเล่นไพ่นกกระจอกอย่างไม่มีความสุข เขาจะมองไปรอบ ๆ เป็นครั้งคราวและมองหาคนที่จะมารับเคาะแทนเขา …
ในขณะที่รอเงินของหมอเลย์ก็เริ่มไหลออกไปเรื่อยๆ อย่างไรก็ตามเมื่อเขาคิดถึงความจริงที่ว่าเงินที่เขาใช้ไปนั้นเป็นเงินที่เขาแอบเอาไว้ ด้วยความยากลำบากโดยจะเก็บไว้เพื่อซื้อกระเป๋าถือให้ภรรยาของเขา เขาก็เริ่มมีความสุขอย่างมาก
‘ฉันควรแกล้งออกจากโต๊ะนี้โดยแกล้งเป็นโรคหัวใจดีไหม? หรือควรหลอกว่าเป็นโรคกระเพาะอาหารบ้าง? แต่ถึงแม้ว่าฉันจะแสร้งทำเป็นว่าเป็นโรคกระเพาะอาหารก็ไม่ได้หมายความว่าจะสามารถหนีไปได้ ตาเฒ่าโจวเชี่ยวชาญโรคกระเพาะอาหาร แต่แม้ว่าฉันจะแกล้งทำเป็นว่าหัวใจวายพวกเขาก็จะทำให้ฉันช็อตไฟฟ้าเท่านั้น ฉันจะช็อก 150 จูลโดยไม่มีเหตุผลขาของฉันอาจจะต้องตายก่อนเวลาอันควร ถ้าคนที่ดูแลฉันประมาทและใช้ไฟฟ้า 200 จูลแทน ฉันก็คงช็อกตรงนั้นเลย… “
หลิงรันมีสมาธิมากจนเขาชนะอีกสองรอบ
สมัยเขาอยู่ที่บ้านเพื่อนบ้านในซอยของเขา มักจะมาร่วมเล่นไพ่นกกระจอกเสมอ ตอนที่หลิงรันยังเด็กเขามักจะเปลี่ยนมือกับพ่อของเขาหรือชายวัยกลางคนหญิงวัยกลางคนผู้สูงอายุหรือหญิงชราที่ข้อตัวออกจากวงก่อน เขาจะเล่นต่อไปจนกว่าเพื่อนบ้านจะไม่เต็มใจที่จะเล่นอีกต่อไป
โต๊ะไพ่นกกระจอกซึ่งเป็นไปตามรายการกฎที่ตั้งไว้อาจถือได้ว่าเป็นหนึ่งในความบันเทิงที่ หลิงรันสามารถยอมรับได้
กฎของทุกรอบจะเหมือนกันมากหรือน้อยเช่นเดียวกับเกม
ฝูงชนเริ่มมารวมตัวกันด้านหลังหลิงหรัน
หมอเลย์เริ่มรำคาญเขาจึงเรียกชื่อใครบางคนและถามว่า “คุณไม่ไปเดินเล่นเหรอ?”
“เราบังเอิญมาที่นี้นะ”
“ ปั่นจักรยานนี้นะ อย่าบอกนะว่าปั่นจักรยานมาที่นี้โดยบังเอิญ”
“ถูกตัอง.”
คนเหล่านี้ล้วนมาจากห้องผ่าตัด พวกเขาอาจจะไม่เก่งกาจในเรื่องของการผ่าตัด แต่ทักษะการสนทนาของพวกเขานั้นไม่ได้ธรรมดาเลย
หมอเลย์ ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยืดหลังของเขาอีกครั้ง เมื่อเขาพร้อมที่จะไปเล่นเกมก็จะได้ยินเสียงดังจากห้องครัวตรงหน้าเขา ฟังดูเหมือนหม้อแตก
ถ้าคนปกติได้ยินเสียงนี้พวกเขาจะเดาได้ว่ามีบางอย่างหล่นลงบนพื้นหรือมีบางอย่างทะลักออกมา
แต่สำหรับแพทย์แล้วเสียงนี้มักหมายถึงอันตราย
‘มีใครล้มลง? เป็นแผลภายนอกหรือมีเลือดออกภายใน? เป็นโรคหลอดเลือดสมองหรือหัวใจหยุดเต้นหรือป่าว?
‘หรือมีใครโดนน้ำร้อนลวก? หรือโดนลวกด้วยน้ำมัน? แผลใหญ่ขนาดไหน? ระดับการปนเปื้อนคืออะไร?
‘คนนั้นตกจากที่สูงเหรอ? มีเลือดออกที่รุนแรงหรือไม่? ‘
ทุกคนที่ลานบ้านเริ่มตื่นตัวและมองไปที่ห้องครัวซึ่งเป็นที่มาของเสียง
หมอเลย์เป็นคนแรกที่ยืนหยัด เขาพูดเสียงดัง “ฉันจะไปตรวจดูเจ้าของบ้านเอง”
เขาขยับขาซึ่งได้รับการฝึกฝนมาเป็นเวลานานในขณะที่เขาทำหน้าที่เป็นแพทย์ฉุกเฉิน หมอเลย์รีบเข้าไปในครัวราวกับว่าเขาเป็นนักวิ่งลมกรด
หมอโจวและเจิ้งเพ่ยมองหน้ากัน พวกเขาผลักเก้าอี้ออกทันทีและตะโกนว่า “เราต้องช่วยเขาก่อน”
พวกเขาออกจากโต๊ะไพ่นกกระจอกราวกับว่าโต๊ะนั้นเป็นสิ่งที่อาจทำร้ายผู้คนได้
แพทย์ประจำบ้านเจิ้งเป่ยเอาใจใส่มากพอที่จะหยิบชุดปฐมพยาบาลและติดตามหมอโจว
เวลาในการตอบสนองระยะทางที่พวกเขาสามารถปิดได้ภายในเวลาอันสั้นและการเดินของพวกเขาทำให้ชัดเจนว่าพวกเขาได้รับการฝึกอบรมในการฝึกรับมือภัยพิบัติมาหลายปี
การเคลื่อนไหวของ หลิงรันช้าลงอย่างเห็นได้ชัด เขาขยับรถเข็นเล็กน้อย เมื่อเขาเห็นสถานการณ์ตรงหน้าเขาก็รู้ทันทีว่าสิ่งนี้ให้ความรู้สึกราวกับว่าโรงพยาบาลหยุนหัวเพิ่งรับผู้ป่วยในสภาพวิกฤต
ผู้คนที่กระจัดกระจายไปที่โต๊ะอื่น ๆ เริ่มสนใจและมองไปที่ทิศทางของห้องครัว
มีแพทย์ที่เข้าร่วมแล้วสองคนและแพทย์ประจำถิ่นอีกคนหนึ่งที่ไป โดยปกติแล้วไม่จำเป็นต้องมีคนเข้าไปมากกว่านี้ทุกคนพยายามเดาสิ่งที่เกิดขึ้นข้างในเพราะพวกเขาเบื่อ
ในขณะนี้สามารถได้ยินเสียงของหมอเลย์จากห้องครัว “ ฉันออกแรงกดแล้ว. ทำการควบคุมเลือดออกก่อน”
ได้ยินเสียงของเจิ้งเป่ย “ฉันนำยาห้ามเลือดมาแล้ว”
หมอเลย์พูดเสียงดัง“ อะไรที่ใช้ยาห้ามเลือดเมื่อแผลใหญ่ขนาดนี้จำเป็นต้องเย็บแผลคุณมียาชาไหม?
เจ้าของบ้านพูดด้วยเสียงสั่น“ ฉันไม่ต้องการยาชาแล้ว…”
“ อาพวกคุณ…ยาชาจะไม่ก่อให้เกิดผลข้างเคียงใด ๆ และสามารถสลายได้ในเวลาอันสั้น” หมอเลย์ พูดด้วยน้ำเสียงวิพากษ์วิจารณ์ เขาตะโกนพร้อมกันว่า“ กดให้แน่นอย่าขยับถ้าไม่อยากดมยาสลบต้องเหงื่อออกมากกว่านี้”
“ ทำไมเราไม่ให้ยาแก้ปวดกับเขา…” เจิ้งเป่ยพูดด้วยเสียงสั่นเครือ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สามารถกดบาดแผลลงไปได้อีก
หมอเลน์กล่าวด้วยความไม่พอใจ “ถ้านี่คือสมาชิกในครอบครัวของคุณคุณจะยังพูดแบบนั้นหรือไม่! ‘ทำไมเราไม่ให้ยาแก้ปวดกับเขาบ้าง?’ ทำไมเราไม่ยอมแพ้ที่จะช่วยเขาล่ะ! “
“ ไม่คิดว่ามันจะจริงจังเช่นนี้” เจ้าของบ้านส่งเสียงตกใจ เสียงของเขาดังทะลุกำแพง แต่เขาก็ยังฟังดูอ่อนแอมาก
“ คุณไม่ใช่คนที่จะพูดว่าร้ายแรงหรือไม่เงียบไว้เถอะหมอโจวพยายามช่วยด้วยอย่ายืนดูเฉยๆเพราะความขี้เกียจของคุณ…เฝือกหนุ่มเจิ้งคุณเอาเฝือกไปด้วยหรือเปล่า? ” เสียงของหมอเลย์ ดังที่สุดและเขาฟังดูเหมือนว่าเขาควบคุมสถานการณ์ได้
พยาบาลสองสามคนไม่สามารถนั่งนิ่งได้อีกต่อไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น พวกเขากล่าวว่า “มาช่วยกันด้วย”
“เอาล่ะฟาร์มสเตย์ที่เราพบในครั้งนี้ไม่มีวิวทิวทัศน์อะไรให้ นั้นเหมาะแล้วที่เราจะทำแผลที่นี้”
“ พวกคุณทุกคนไม่ควรดูถูกฟาร์มสเตย์นี้ลองมองจากมุมมองอื่นบางทีเจ้าของบ้านอาจรู้ว่าฟาร์มสเตย์ของเขาไม่ค่อยมีใครมาอยู่ เขาอาจจะอยากทำโชว์พิเศษขึ้นมาก็ได้”
“ คุณบอกว่ารายการพิเศษคือเจ้าของบ้านนั้นนคือการพยายามทำร้ายตัวเอง…ฟังดูมีเหตุผลจริงๆ”
พวกเขาเข้าไปในครัวขณะคุยกัน ไม่นานก็ได้ยินเสียงตะโกน
“มันไม่ดีเลย!”
“ หมอเลย์พูดถูกแล้วอาการบาดเจ็บนี้ร้ายแรงมากจนต้องเย็บ”
“ ให้ฉันใส่เฝือกนะ”
เมื่อหลิงรันได้ยินเสียงจากห้องครัวเขาก็ขยับรถเข็นเพื่อมุ่งหน้าไปที่ห้องครัว
ลานเล็ก ๆ ก็ยิ่งแออัดมากขึ้น โต๊ะและเก้าอี้มีอยู่ทั่วไปในขณะที่มีคนเข้าออกเป็นครั้งคราว เมื่อหลิงรันเลื่อนผ่านประตูห้องครัวก็เปิดออกแล้ว
ก่อนที่จะมีคนคาดหวังเจิ้งเป่ยเป็นคนแรกที่เดินออกไปและมีเจ้าของบ้านตามมา
เจ้าของบ้าน(ฟาร์ม) สวมเสื้อแจ็คเก็ตสีเทาและดูเหมือนคณะกรรมการหมู่บ้าน มีรอยเลือดที่เอวซ้ายของเขา แต่มันดูแปลกมากในสายตาของแพทย์ การใส่เฝือกที่เอวไม่ควรทำด้วยวิธีนี้ใช่ไหม?
“ใครก็ได้โปรดมาช่วย!” หมอเลย์เดินออกมาจากด้านหลัง ในมือของเขาเขาถือห่านตัวสีขาว ปากของห่านถูกมัดในขณะที่ขาของมันถูกพันด้วยผ้าพันแผล แม้แต่เข้าเฝือกก็มี มันถูกดัดตัวให้ตรง
หลิงรันตะลึงเมื่อมองไปที่ห่านสีขาวตัวใหญ่น้ำหนักเกือบสิบเอ็ดปอนด์
ในขณะเดียวกันห่านสีขาวตัวใหญ่ที่อยู่ตรงข้ามหลิงรันก็มองไปที่หลิงรันที่เหยียดขาออกอย่างสงสัย
มันมองไปที่ขาของมันด้วยซ้ำก่อนที่มันจะเหลือบมองไปที่ขาของหลิงหรันอีกครั้งเพื่อแสดงความเฉลียวฉลาด
“ว้าวขาวจัง ตัวขนาดนี้น่ารักจัง” ตามธรรมชาติแล้วมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ตะโกนอย่างมีความสุข
“เจ้าของบ้านทำไมห่านขาวตัวใหญ่ของคุณถึงได้รับบาดเจ็บ”
“แน่จังที่เจ้าห่านผู้น่ารักได้รับบาดเจ็บ”
เด็กผู้หญิงคนอื่น ๆ เริ่มให้ความเห็นของพวกเขาและพวกเขาก็เห็นด้วยกับพวกเขาในระดับสากล
เจ้าของบ้านใช้นิ้วของเขาตวัดไปที่เอวของเขาและพูดว่า “มันวิ่งหนีไปตอนที่ฉันกำลังจะฆ่ามันและมันทำให้ลื่นล้มนะ”
ไร่เล็ก ๆ มีบรรยากาศที่น่าอึดอัดลงมาเป็นเวลาสามถึงห้านาที
ในที่สุดทุกคนก็รู้เหตุผลว่าทำไมเจ้าของบ้านถึงไม่ยอมใช้ยาชา
ไม่มีเหตุผลที่จะต้องใช้ยาชา!
หมอเลย์เองก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เขาไอและพูดว่า “การฆ่าห่านตัวใหญ่เช่นนี้มันน่าเสียดายจริงๆ”
“ ห่านนั้นมีให้กินเยอะ” เจ้าของบ้านหันกลับมาและมองไปที่หมอเลย์ก่อนที่เขาจะพูดว่า “ถ้าฉันไม่ฆ่าห่านตัวนี้ฉันก็เลี้ยงมันไม่ไหวแล้ว”
“การฆ่าห่านเพื่อประหยัดเงินค่าอาหารก็เป็นการสิ้นเปลือง”
“นี่มันห่านฟาร์มที่ลูกค้าคนอื่นสั่ง!” เจ้าของบ้าน (ฟาร์มสเตย์) ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดว่า “ถ้าพวกคุณคิดว่ามันน่าเสียดายที่จะฆ่ามันคุณก็สามารถซื้อมันไปได้”
หมอเลย์จ้องไปที่ชุดที่เขาทำเพื่อห่านและพูดว่า “จำนวนเงินที่ฉันเรียกเก็บสำหรับผู้ป่วยในโรงพยาบาลเพื่อใส่เฝือกให้พวกเขานั้นเพียงพอแล้วสำหรับฉันที่จะซื้อห่านตัวนี้”
เจ้าของบ้านหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “ฉันขายห่านตัวนี้ในราคา 75 หยวนต่อน้ำหนักของมันหนึ่งปอนด์”
หมอเลยฺเขย่าห่านในมือของเขาและมองหากระเป๋าสตางค์ของเขา จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างเขินอาย
ห่านสีขาวตัวใหญ่พิงแขนของหมอเลย์และเหยียดขาข้างหนึ่งของมันที่ยึดไว้ด้วยเฝือก … มันดูสับสน!
ห่านที่หมอเลย์ถือไว้นั้นมันหนักมากจริงๆ ทันใดนั้นห่านก็หลุดจากมือของเขาและเปิดปีกของมันเพื่อบินเพื่อให้มันหนีจากอ้อมอกของมัน
ห่านตัวใหญ่บินตกลงมาที่พื้นและบังเอิญไปยืนอยู่ที่พื้นที่ว่างตรงหน้าหลิงรัน มันยกขาข้างหนึ่งขึ้นเช่นเดียวกับหลิงรัน
ทันใดนั้นพยาบาลสาวก็ตะโกนขึ้นมาว่า “น่ารักมากไปซื้อมันกันเถอะ!”
“มารวมเงินจากทุกคนเพื่อซื้อห่านตัวนี้กันเถอะ!”
“ใช่ห่านขาวตัวนี้น่ารักมาก”
“อ่า … เราจะเลี้ยงห่านด้วยกัน”
“เราควรวางไว้ที่ไหน” พยาบาลอาวุโสที่สุดคือหัวหน้าพยาบาลพยาบาลหลิว เธอแสดงการต่อต้านเล็กน้อยกับเรื่องนี้
“เราเก็บมันได้ที่น้ำพุด้านหลังศูนย์การแพทย์ฉุกเฉิน” หลิงรันยืนบนขาข้างหนึ่งและยื่นมือออกไปแตะหน้าผากของมันในขณะที่เขาพูดว่า “ขอเรียกมันว่า … จ้าวน้ำหอม”
จากนั้นหลิงหรันโบกมือเรียกเจ้านายก่อนที่เขาจะพูดว่า “ค่าห่านสามารถหักออกจากเงินที่ผมได้รับจากการเล่นไพ่นกกระจอก”
ห่านสีขาวตัวใหญ่ตอนนี้ขนานนามว่า”จ้าวน้ำหอม” ยืนอยู่บนขาข้างเดียว มันซ่อนตัวอยู่ข้างหลิงรันในขณะที่มันโบกปีกและหลิงรันก็ลูบหัวมัน
