EP 598
By loop
* ชู ชู ชู *
เฮลิคอปเตอร์สีทองกระตุ้นลมกระโชกแรงและร่อนลงบนหลังคาของอาคารผู้ป่วยใน หลังจากที่มีคนปืนลงมาเฮลิคอปเตอร์ก็เลี้ยวและบินออกไปเหมือนโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ที่ประพฤติตัวดี
เจ้าหน้าที่กรมการแพทย์ 2 คนขึ้นมาต้อนรับเขาด้วยรอยยิ้มกว้าง หลังจากรับสายแล้วพวกเขาจะเข้ามาทักทายโดยอัตโนมัติ การโทรศัพท์เพื่อหลีกเลี่ยงการชนกันของเฮลิคอปเตอร์ทางการแพทย์เท่านั้น
อย่างไรก็ตามมันเป็นไปได้อย่างไร?
ในสถานที่ต่างๆเช่นเมืองหยุนหัวคุณมักจะไม่เห็นเฮลิคอปเตอร์สองลํามาในหนึ่งเดือน มันยากพอที่จะใช้แผ่นรองลงจอดที่หลังคาของอาคารผู้ป่วยในได้เป็นครั้งคราว
“ คุณเทียนฉีคุณต้องการตรวจร่างกายหรือไม่?” ผู้อํานวยการแผนกการแพทย์รู้ว่าเทียนฉีอายุเพียงไม่กี่ขวบ แต่เขารู้ว่าโอกาสที่จะมีเธอที่นี่นั้นหายากดังนั้นเขาจึงพยายามทําให้เธออยู่ต่อ
หน่วยงานอื่น ๆ พยายามรักษาผู้คนโดยผ่านการจัดเลี้ยงต่างๆ หรือการให้ของชําร่วย แต่โรงพยาบาลสามารถรักษาผู้คนได้โดยการตรวจร่างกายเท่านั้น หากโครงการซับซ้อนกว่านี้อีกหน่อยผู้คนก็จะหลีกเลี่ยงที่จะเข้ารับบริการของโรงพยาบาล
ถึงกระนั้นเทียนฉี ก็ยังคงมองไปที่เจ้าหน้าที่กรมการแพทย์ด้วยสายตาที่เห็นอกเห็นใจ นี่เป็นมาตรฐานของบุคคลที่รับผิดชอบและเขายังมีใบหน้าที่ดูธรรมดา จากนั้นเทียนฉีก็พูดด้วยท่าทางสุภาพ “ไม่ล่ะขอบคุณมาก งานของคุณก็ยุ่งมากคุณควรกลับไปอ่านหนังสือของคุณต่อ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นเราเองไม่ได้คาดหวังกับการเรียนขนาดนั้น” เด็กหนุ่มมีรอยยิ้มที่วาดบนใบหน้าที่จริงจังของเขา
เทียนฉี ยิ้มให้เขาอย่างเข้าใจและเดินหน้าต่อไป
หมอหนุ่มเดินอย่างรวดเร็วเช่นกันเพื่อตามหาเทียนฉี แต่ผู้ดูแลของเธอหยุดเขาไว้
“ คุณเทียนพูดว่าอะไรนะไปทํางานของคุณและอ่านหนังสือของคุณ” แม่บ้านหญิงวัยกลางคนแต่งกายด้วยชุดชาแนลและดูสมาร์ทก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
เหล่าหมอทั้งสองจากกรมการแพทย์ลังเลเล็กน้อยก่อนที่พวกเขาจะถูกฝูงชนเข้าครอบงํา
ตอนนี้รถเข็นอาหารถูกผลักไปและสวมเครื่องแบบหรือชุดสูท พวกเขาทั้งหมดมีสีหน้าจริงจังที่บอกว่าพวกเขาจะไม่เล่นตลก
หลิงรันใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีในการไปที่ชั้นผ่าตัดของตึกผู้ป่วยในจากตึกผู้ป่วยวีไอพี
ชั้นผ่าตัดของตึกผู้ป่วยในถูกใช้ร่วมกันโดยแผนกต่างๆ และมีพื้นที่กว้างขวาง แต่การเข้าออกสถานที่นั้นค่อนข้างเข้มงวด หลิงรันเข้ามาอย่างรวดเร็วและถามพยาบาลอาวุโสที่อยู่ที่หน้าประตูก่อนที่จะไปทําความสะอาดร่างกายและเดินกลับไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อเขากลับมาเขาก็พบกับเทียนฉี ที่กําลังออกมาจากลิฟต์
เมื่อเทียนฉีผู้สวมเสื้อผ้าสีทองเห็นหลิงรันเธอโบกมือให้เขาอย่างมีความสุขพร้อมกับพูดว่า “ฉันดูเหมือนคนจากบริการสั่งอาหารออนไลน์ของเหม่ยถั่ว ไม่ใช่หรือ”
“ ชุดของคุณนั้นดูไม่เหมือนเสื้อคลุมของแพทย์เลย” หลิงรันหยุดชั่วขณะก่อนที่เขาจะพูดว่า “ชุดเสื้อคลุมของแพทย์จะใช้สีเขียวหรือสีน้ำเงินเท่านั้น”
“ฉันรู้สีในห้องผ่าตัดมักจะเป็นสีเขียวและสีน้ำเงิน”
“อิมเป็นเพราะจะได้เห็นสีของเลือดได้ชัดเจน และ ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของผู้หญิงอยู่ทางขวามือ” หลิงรันชี้ไปที่ทิศทางของห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าไปยังเทียนฉี
เทียนพยักหน้าและหยุดครู่หนึ่งอีกครั้งก่อนที่เธอจะถาม “ฉันใส่รองเท้าแตะของตัวเองได้ไหม”
“ ได้สิ”
“ ฉันรู้แล้วเมื่อฉันถามลุงหลี่ว่าเขามาจากบ้านฉันมีข้อกังวลบางอย่างเกี่ยวกับกฎระเบียบอื่น ๆ ของโรงพยาบาลของคุณ” เทียนฉีพูดขณะที่เธอยื่นกล่องขนาดใหญ่ให้หลิงรัน “ตอนนี้อย่าพิ่งเปิดมันนะ ให้ไปเปิดตอนที่คุณอยู่คนเดียว”
หลิงรันพยักหน้า
เทียนฉีจึงไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุม
หลิงรันกินอาหารในร้านอาหารเล็ก ๆ ที่ชั้นผ่าตัด ตามธรรมชาติแล้วทุกคนต้องใส่เสื้อคลุม
พยาบาลวัยกลางคนที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าลิฟต์มองไปที่หลิงหันและเทียนฉีขณะที่เธอแอบฟังการสนทนาของพวกเขา เธอสับสนมากและไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าพวกเขากําลังเดทกันอยู่หรือเปล่า
ท้ายที่สุดแล้วคนปกติไม่ได้เดทในร้านอาหารเล็ก ๆ บนชั้นผ่าตัดใช่ไหม?
อย่างน้อยเมื่อทั้งคู่ไม่ใช่หมอก็ไม่ควรเดทในร้านอาหารเล็ก ๆ บนชั้นศัลยกรรม!
เทียนฉีไม่ได้กังวลเลย
แม้ว่าเสื้อผ้าบนร่างกายของเธอจะได้รับการคัดเลือกมาอย่างดีและเข้ากับนักออกแบบ แต่เทียนฉีก็ยังคงเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไม่ลังเล
มีหลายครั้งที่เธอสามารถสวมใส่เสื้อผ้าที่สวยงามได้ แต่การรับประทานอาหารร่วมกับหลิงรันในร้านอาหารเล็ก ๆ บนชั้นผ่าตัดถือเป็นเรื่องใหม่สําหรับเทียนฉีมันน่าสนใจยิ่งกว่าอาหารกลางวันของพ่อแม่ของเธอที่ภูเขาคิลิมันจาโร
แพทย์และพยาบาลเดินเข้าออกร้านอาหารเล็ก ๆ บนชั้นผ่าตัดมากขึ้น มากขึ้น
แพทย์และพยาบาลจะรับประทานอาหารในร้านอาหารเล็ก ๆ เมื่อเวลารับประทานอาหารของพวกเขาล่าช้าเนื่องจากการผ่าตัดล่าช้า หากการผ่าตัดเสร็จเร็วกว่านี้พวกเขาจะกินอาหารล่วงหน้าดังนั้นพวกเขาจะไม่อดตายเมื่อเข้ารับการผ่าตัดครั้งต่อไป
การผ่าตัดรอบวอร์ดและการประชุมของโรงพยาบาลหยุนหัวมักจะเรียงกันไปด้านหลังและอุบัติเหตุมักจะเกิดขึ้นในช่วงเวลาพักผ่อนดังนั้นทุกคนจึงคุ้นเคยกับมันมานานแล้ว
โดยทั่วไปทุกวันตั้งแต่เช้ามืดจนถึงเที่ยงคืนผู้คนมักจะรับประทานอาหารในร้านอาหารเล็ก ๆ
ถึงกระนั้นวันนี้เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ที่กําลังรับประทานอาหารอยู่ในร้านอาหารเล็ก ๆ เห็นภาพที่ผิดปกติ
หลิงรันทานข้าวกับผู้หญิงที่ไม่ได้ทํางานในโรงพยาบาล!
ยิ่งไปกว่านั้นอาหารจานหลักของพวกเขา นั้นมันเยิ้มและนั้นคือขาหมูชิ้นใหญ่
ขาหมูตงโปซึ่งมีชื่อเสียงมานานหลายปีปัจจุบันมีหลากหลายวิธีในการทําและเรียกได้ว่าเป็นอาหารจานเดียว ไม่ว่าจะเป็นรุ่นเสฉวนหรือกวางตุ้งอาหารก็จะเป็นขาหมูแดงและมันเยิ้มเสมอ มันถูกวางไว้ระหว่างหลิงรัน และเทียนฉีแต่ไม่ว่าพวกเขาจะมองยังไงก็มีบางอย่างไม่ถูกต้องเมื่อพวกเขาเห็นฉากนั้น
อย่างไรก็ตามเทียนฉีไม่ได้กังวลกับมัน นอกจากนี้ หลิงรันก็ไม่สนใจเช่นกัน
ตรงกันข้าม เทียนฉีกลับดูร่าเริงขณะที่เธอแนะนําอาหารจานนี้ให้ หลิงรันอย่างภาคภูมิใจ “ นี่คือสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้จากปรมาจารย์ โจวเวิ้นห่าว เขาเก่งมากในการทําเนื้อหมูที่ปรุงสองครั้งขาหมูตงโป หมูตุ้นน้ำแดงและอื่น ๆ เขามีชื่อเสียงมากเขาเคยรับหน้าที่จัดงานเลี้ยงที่สําคัญในรัฐ โรงแรมที่เป็นที่รู้จักฉันไม่ค่อยชัดเจนว่ามันสําคัญแค่ไหน…”
“ คุณทําขาหมูตงโปนี่เหรอ?” หลิงรันรู้สึกประหลาดใจ
เทียนฉีพยักหน้าอย่างภาคภูมิใจและกระซิบ “ มีส่วนน้อยมากที่อาจารย์โจว เขาสอนฉันว่าอาหารประเภทนี้ต้องปรุงด้วยไฟแรงโรงอาหารในโรงพยาบาลค่อนข้างไม่สะดวกดังนั้นฉันจึงไป ไปที่ห้องครัวในร้านอาหารอีกแห่งที่เป็นของครอบครัวของฉันจากนั้นฉันก็ใช้เฮลิคอปเตอร์ไปส่งอุณหภูมิของจานควรจะพอดีมาลองดูกัน…”
“ งั้นควรจะต้องลองทานมันสักหน่อย” หลิงรันหยิบมีดผ่าตัดที่ถูกฆ่าเชื้อมาแล้ว ออกมาแล้วเขาก็ผ่าก้านหมูตงโปอย่างง่ายดาย
“ตามที่คาดไว้หนังศีรษะคมจริงๆ” เทียนฉี รู้สึกประหลาดใจ
หลิงรันพยักหน้าและแนะนํามีดผ่าตัดให้เธอ “นี่คือมีดผ่าตัดหมายเลข10 เป็นเรื่องธรรมดามากและสามารถใช้ตัดผิวหนังและเนื้อเยื่อได้ … อืม … ผิวก็อร่อยนะ”
“ รู้แล้วใช่มั้ย! หนังขาหมูดีที่สุด”
“ใช่ฉันชอบกินหนังขาหมูเหมือนกัน”
ทั้งสองบรรลุข้อตกลงและอดไม่ได้ที่จะยิ้ม
ในร้านอาหารเล็ก ๆ มีหมอคนหนึ่งกําลังกินตีนหมูอยู่ เขาวางตีนหมูลงอย่างเงียบ ๆ และหยิบมีดผ่าตัดออกมา
“ใครจะพกมีผ่าตัดติดตัวกัน”
เขาจับด้ามหนาของมีดผ่าตัดหมายเลข 3 และเก็บมีดธรรมดาที่คมและใหญ่ก่อนที่เขาจะจับมีดผ่าตัดแล้วค่อยๆตัดหนังของตีนหมู จากนั้นเขาก็ตัดเอ็นหมูเอากระดูกออกแล้วแล่เนื้อเป็นชิ้น ๆ
เขาใช้คีมจับชิ้นเนื้อเบา ๆ แล้วใส่เข้าปาก การเคลื่อนไหวนี้ดูสง่างามและรสชาติก็ … ไม่มีการเปลี่ยนแปลงมากมาย
“ ตีนหมูของหมอลู่ไม่ใช่เมนูใหม่อย่างงั้นหรอ”
“ แม้แต่โอรีโอก็มีรสวาซาบิตีนหมูของหมอลู่ ยังคงอยู่กับรสชาติดั้งเดิมๆ ฉันเริ่มเบื่อแล้ว”
“โอรีโอ้มีรสวาซาบิไหม”
“ได้”
“ทําไมล่ะงั้นเราใส่ปลาแซลมอนลงไประหว่างนั้นได้ตามสะดวก?”
“ทําไมคุณถึงน่าเกลียดและหลิงรันก็หล่อทําไมคุณถึงตั้งคําถามกับสิ่งต่างๆในโลกในเมื่อคุณไม่ควรตั้งคําถามกับพวกเขา”
” ขอกระจกให้หน่อยนะฉันจะไปผ่าตัด”
“ โอ้..ฉันก็ควรไปผ่าตัดเหมือนกัน”
