EP 629
แผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลแห่งที่หกของมหาวิทยาลัยปักกิ่งสว่างจ้า
หลังจากที่แพทย์กลุ่มหนึ่งมาเห็นหลิงหรันเหมือนคนในตลาดกําลังตรวจอาหารทะเลสดที่เพิ่งมาใหม่ พวกเขายังดูเหมือนสัตว์ป่าในสวนสัตว์ที่กําลังดูเพื่อนใหม่ของพวกเขาหรือเจ้านายในตลาดของเก่าที่ได้ยินว่ามีคนขายของเก่าจริงๆ
หลังจากที่หลิงรันจัดการบาดแผลของชายที่ได้รับบาดเจ็บขณะที่พยายามจะเปิดเปลือกของปูด้วยที่หนีบเขาก็ทาครีมลงบนเด็กที่เกาหัวเข่าของเขา ถัดไปเป็นนักเรียนมัธยมปลายที่ขาของเขาแพลงหลิงรันเพียงกรอกแบบฟอร์มอนุญาตให้เขาได้รับการเอ็กซ์เรย์และสั่งยาให้เขาหนึ่งชั่วโมงผ่านไปเพียงแค่นี้
หวังอันจือรู้สึกเหนื่อยจากการเฝ้าดูหลิงรัน
เขาเป็นรองผู้อํานวยการโรงพยาบาล แม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นผู้อํานวยการโรงพยาบาล แต่เขาก็เป็นหนึ่งในคนที่ยุ่งที่สุดในโรงพยาบาล เมื่อใดก็ตามที่แผนกอื่น ๆ จัดงานพวกเขาเพียงเชิญเขาไปดูแลหลังจากเตรียมการทั้งหมดตั้งแต่เนิ่นๆ
จริงๆแล้วมันเป็นเวลานานพอสมควรแล้วที่ หวังอันจื่อได้เห็นขั้นตอนง่ายๆเช่นนี้
แม้แต่แพทย์ฝึกหัดและแพทย์ประจําบ้านก็แสดงให้เห็นถึงการผ่าตัดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ยากขึ้นเล็กน้อยทุกครั้งที่เขาอยู่ใกล้ ๆ
การระงับและการเย็บถือเป็นขั้นตอนฉุกเฉินระดับต่ําสุด อะไรคือสิ่งที่ยากมากกับการทาครีม?การทําให้เด็กที่มีอาการเจ็บปวดสงบลงนั้นยากกว่า
* ประมาณนี้หมอหลิงคุณจะพักนานแค่ไหน?” หวังอันจือส่งสัญญาณให้หมอรุ่นน้องด้วยสายตาของเขาและหมอรุ่นน้องก็ถามหลิงรันด้วยน้ําเสียงแผ่วเบา
หลิงรันไม่สามารถรู้สึกได้ว่าหมอรุ่นน้องกําลังคัดค้าน เขาเหลือบมองไปที่สถานะเสร็จสิ้นภารกิจของ 3/100 ก่อนที่จะโบกมือให้เด็กที่ได้รับยาของเธอและกลับมาขอบคุณเขา “ ผมไม่ได้วางแผนที่จะพักผ่อน”
“ นี่มันไม่ใช่สิ่งที่ผมหมายถึงผมหมายถึงคุณจะต้องดําเนินการขั้นตอนเล็ก ๆ น้อย ๆ ต่อไปอีกนานแค่ไหน…”
* พวกคุณบอกผมว่าสามวันไม่ใช่เหรอ?” หลิงรันตอบกลับไป
“ คุณจะทําแบบนี้ต่อไปอีกสามวันจริงๆหรือ?” หวังอันจือ ไม่สามารถรับมันได้อีกต่อไป เราไม่รังเกียจที่จะดูคุณผ่าตัดตับเป็นเวลาสามวัน แต่ทําไมคุณถึงหลอกล่อเด็กเล็กด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาของคุณ? อย่าบอกนะว่าในอนาคตจะมี แต่คนหน้าตาดีเท่านั้นที่จะมีคุณสมบัติเป็นกุมารแพทย์ได้ ”
หลิงรันไม่เข้าใจจริงๆว่าหวังอันจือกังวลเรื่องอะไร เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและถามอย่างลังเลเล็กน้อย“พวกคุณกําลังเผชิญกับปัญหาการขาดแคลนผู้ปวยอย่างหนักใช้หรือป่าว?”
“นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผู้อํานวยการโรงพยาบาลวังหมายถึง” โจวซินเยียนไม่สามารถทนฟังได้อีกต่อไป“หมอหลิงไม่สามารถมีส่วนร่วมในการสนทนาปกติได้จริงๆ”
โจวซินเยียนบังคับตัวเองให้เข้าไปในช่องว่างระหว่างบทสนทนาของหลิงรัน และผู้อํานวยการโรงพยาบาล เขากระแอมในลําคอและพูดกับหวังอันจือ “รองผู้อํานวยการโรงพยาบาลวังโดยปล่อยให้หมอหลิง อืม….นอนพักในแผนกฉุกเฉินสักพักโรงพยาบาลจะมีเวลาเตรียมการมากขึ้นฉันคิดว่าคุณต้องการให้หมอหลิง ผ่าตัดกับผู้ป่วยมากกว่าหนึ่งรายที่เป็นมะเร็งตับ? “
“แน่นอนเราวางแผนที่จะให้หมอหลิงผ่าตัดคนไข้มากกว่าสี่คนถ้าสถานการณ์อนุญาตเราอยากให้หมอหลิงผ่าตัดคนไข้หกหรือเจ็ดคนแน่นอนว่าหมอหลิงเต็มใจเท่านั้น “ หวังอันจือ เป็นคนใจกว้างมาก สําหรับโรงพยาบาลในปักกิ่งเงินที่พวกเขาต้องจ่ายให้กับศัลยแพทย์อิสระนั้นไม่มีประโยชน์อะไรเลย สิ่งที่น่ารังเกียจคือการที่พวกเขาต้องจ้างศัลยแพทย์อิสระเงินเป็นเรื่องรอง
โจวซินเยียนพยักหน้า นี่คือสิ่งที่เขาคิดไว้เช่นกัน คนที่ดูแลโรงพยาบาลหยุนหัวจะคุยโวเกี่ยวกับข้อเท็จจริงที่ว่าหลิงรันกําลังผ่าตัดอิสระในปักกิ่ง
บอกความจริงตอนนี้พวกเขาแค่จับลิ้นของพวกเขาเพื่อที่พวกเขาจะได้ไม่ทําสิ่งชั่วร้าย
โจวซินเยียนสามารถคาดเดาได้ว่าทุกคนในโรงพยาบาลหยุนหัวจะเริ่มคุยโม้เมื่อหลิงรันกลับมาได้อย่างไร
เมื่อเทียบกับชื่อเสียงนี้แล้วค่าธรรมเนียมที่หลิงรันจะได้รับสําหรับการผ่าตัดผู้ป่วยบางรายในปักกิ่งนั้นไม่ได้เป็นอะไรเลย
หวังอันจื่อไม่ได้วางแผนที่จะ จํากัด จํานวนผู้ป่วยที่หลิงรันดําเนินการและในทางกลับกันเขาต้องการคุณภาพ
หลังจากที่โจวซินเยียนแน่ใจว่าทั้งคู่อยู่ในหน้าเดียวกันแล้วเขาก็ยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “ผู้อํานวยการโรงพยาบาลวังถ้าหมอหลิงต้องการผ่าตัดคนไข้หกคนพวกคุณจะสามารถจัดหาให้เขาได้หรือไม่?”
หวังอันจื่อเกาหัวของเขา “ ถ้าเช่นนั้นก็จะมีคนไข้มาเติมเรื่อยๆ…”
“วิธีการผ่าตัดนี้ที่หมอหลิงคิดขึ้นมานั้นได้รับการสนับสนุนสําหรับผู้ป่วยบางประเภทและไม่ใช่ว่าคนไข้ทุกคนจะสามารถทําตามเกณฑ์นี้ได้” โจวซินเยียนกล่าว “อะไรคือจุดที่ต้องหยุดการให้เสี อดในตับของคนไข้เพื่อให้ตัวอย่างเนื้อเยื่อของพวกเขา สามารถส่งตรวจทางพยาธิวิทยาได้ว่าสามา รถรักษาโดยวิธีการตัดตับธรรมดาได้หรือไม่”
“การตรวจทางพยาธิวิทยาในระหว่างการผ่าตัดจะทําให้เนื้อเยื่อปกติของผู้ปวยถูกตัดออกน้อยลงและกาวินิจฉัยโรคของผู้ป่วยจะดีขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเกี่ยวกับการทํางานของตับสิ่งนี้ไม่สําคัญมากหรือ” หวังอันจือไม่ได้รู้เท่าไม่ถึงการณ์เมื่อพูดถึงด้านการแพทย์
แม้ว่าโจวซินเยียนนิ่งไปสองสามวินาที แต่ในไม่ช้าเขาก็สามารถตอบสนองได้ “เมื่อเทียบกับการให้การวินิจฉัยโรคที่ดีแก่ผู้ป่วยแล้วการช่วยชีวิตผู้ปวยที่ไม่มีชีวิตรอดนั้นสําคัญกว่าหรือไม่เนื่องจากโรงพยาบาลที่หกของมหาวิทยาลัยปักกิ่งตั้งใจที่จะใช้วิธีการผ่าตัดนี้เราจึงควรยกตัวอย่างความสําคัญของวิธีนี้ไม่ใช่หรือ”
หวังอันจือครุ่นคิดและพยักหน้า “ เอาล่ะเราจะหาคนไข้เพิ่มอีกสองสามคนเพื่อที่หมอหลิงจะได้เลือกคนไข้ที่เขาต้องการ แต่มีคนไข้จํานวนมากพวกคุณจะสามารถจัดการที่จําเป็นได้ทันเวลาหรือไม่?”
การผ่าตัดตับในผู้ป่วยมะเร็งตับเป็นการผ่าตัดใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับการเตรียมการก่อนการผ่าตัดและการวางแผนหลังผ่าตัดจํานวนมาก กลุ่มการรักษาทั้งหมดจะต้องใช้ความพยายามอย่างมาก
ในอดีตการผ่าตัดลักษณะนี้จะต้องใช้เวลาเตรียมการอย่างน้อยหนึ่งหรือสองสัปดาห์
โจวซินเยียนรู้จักหลิงรันดี เขาเพียงยิ้มและพูดว่า “หมอหลิงทําสิ่งต่างๆได้รวดเร็วมากยิ่งไปกว่านั้นสมาชิกในกลุ่มของเรานอนดึกตลอดเวลาตราบใดที่คุณสามารถมองหาคนไข้ที่เหมาะสมได้เราก็จะสามารถแก้ไขปัญหาได้อย่างแน่นอน”
“เอาล่ะฉันจะคอยดู” หวังอันจื่อตัดสินใจที่จะเชื่อในโจวซินเยียน
จุดประสงค์ของการจ้างศัลยแพทย์อิสระคือเพื่อให้โรงพยาบาลได้เรียนรู้วิธีการผ่าตัดและเทคนิคการรักษาใหม่ล่าสุด เป็นเรื่องที่เหมาะสมสําหรับเขาเท่านั้นที่จะจัดหาศัลยแพทย์อิสระที่พวกเขาจ้างมาในสิ่งที่เขาต้องการ
หวังอันจือจ้องมองไปที่หลิงรันอีกครั้ง
เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหมอที่อายุเพียงยี่สิบกว่าปีอยู่ที่ปักกิ่งเพื่อรับการผ่าตัดฟรีแลนซ์หากไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าซูเหวินแนะนําเขาอย่างจริงจังหวังอันจือคงไม่มีทางเชื่อว่าหลิงรันเป็นผู้เชี่ยวชาญเช่นนี้นับประสาอะไรกับจ้างเขาแม้ว่าเขาจะได้ยินการกระทําของเขาจากที่อื่นก็ตาม
“คุณต้องการทานยาหรือคุณต้องการนวด?” หลังจากทําการตรวจร่างกายแล้วหลิงรันถามโดยไม่ได้เขียนแบบฟอร์มอนุญาตใด ๆ
ชายหนุ่มที่กําลังนอนอยู่บนเตียงลุกขึ้นนั่ง “ ผมสามารถเลือดนวดได้ด้วยหรอ”
” แน่นอน”
“ แล้วราคาเท่าไหร่?” ผู้ป่วยหนุ่มลดเสียงลงเล็กน้อย
หลิงหันมองไปที่หมอหนุ่มข้างๆเขาที่กําลังช่วยเขา หมอได้รับมอบหมายให้เขา หลังจากนั้นคีย์คําว่า ”การนวด” ลงในแถบค้นหาอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็เหลือบไปที่จอภาพและพูดว่า”มันคือ 15 หยวนหรือ 25 หยวน”
“ยังงั้นเอา 15 หยวน” หลิงหรันกล่าว
” อย่างงั้นผมนวดดีกว่า” ตามที่คาดไว้ชายหนุ่มเลือกที่จะนวด
หลิงหรันขอให้ผู้ป่วยนอนลงอีกครั้ง จากนั้นเขาก็วางฝ่ามือขวาของเขาไว้บนฝ่ามือซ้ายและฝ่ามือจับหน้าท้องของผู้ป่วยตามเข็มนาฬิกา
“ สรุปแล้วผมเป็นอะไรไป?” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองไปที่ฝ่ามือของหลิงรัน
“ โรคลําไส้ขี้เกียจ” หลิงรันกล่าว
“คุณหมายถึงอะไร?” ชายหนุ่มเองเกิดความสงสัยขึ้นมาทันที
” ท้องผูก” คราวนี้หลิงรันตอบในแง่คนธรรมดา
ด้วยความประหลาดใจและแปลกประหลาดในเวลาเดียวกันชายหนุ่มตะโกนว่า “ ท้องผูกเท้องผูก?
หลิงรันเพียงสันนิษฐานว่าเขากําลังถามคําถามและอธิบายต่อไปว่า “โดยทั่วไปแล้วอุจจาระของคุณจะติดอยู่ในลําไส้ของคุณ”
“ ผมรู้คุณไม่จําเป็นต้องอธิบายให้ละเอียดขนาดนั้น…” ชายหนุ่มลุกลี้ลุกลน
หลิงรันยังคงลูบไล้หน้าท้องของชายหนุ่ม ภายในหนึ่งหรือสองนาทีท้องของชายหนุ่มเริ่มเจ็บ
ขณะที่หลิงรันพูดต่อไปเรื่อย ๆ ท้องของชายหนุ่มก็เจ็บมากขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้นเขาก็ผายลมสองสามครั้งก่อนจะลุกขึ้นและพุ่งไปที่ห้องน้ํา
ตามที่คาดไว้สถานะเสร็จสิ้นภารกิจของหลิงรัน ก็เพิ่มขึ้น
หวังอันจือและคนอื่น ๆ เบิกตากว้างและอ้าปากค้าง “เราจ้างหมอหลิงเพื่อที่เราจะได้แม้ว่าซูเหวินก็ยังพอใจกับการรักษานี้ “ หมอหลิงคุณใช้แรงที่เหมาะสมจริงๆในการนวดครั้ง
