EP 659
By loop
มันเป็นวันที่อากาศร้อนมาก
ดวงอาทิตย์กำลังส่องแสง หนิง
สายลมแผ่วเบา
ห้องรอตัดภาพที่เงียบสงบ
ต้นไม้พัดตามสายลม
ต้นไม้ในกระถางมีลำต้นที่หนาและแข็งแรง ลำต้นและกิ่งก้านของพวกมันหมุนวนไปรอบท่อบนหลังคาแล้ว พวกเขาดูเหมือนกำลังพยายามแยกตัวออกจากคุก พวกเขาแกว่งไปมาอย่างไม่เต็มใจทุกครั้งที่มีคนเพิ่มพลังของพัดลมเครื่องปรับอากาศราวกับว่าพวกเขาถูกผู้คุมบังคับให้ทำเช่นนั้น
เมื่อเทียบกับไม้เลื้อยปีศาจไม้เลื้อยพิษในโรงพยาบาลปักกิ่งแห่งที่หกได้รับการปลูกและดูแลอย่างพิถีพิถันมากกว่า มีกระถางไม้เลื้อยพิษอยู่ที่ระเบียงแต่ละข้างดูเรียบง่ายและสวยงาม พวกเขาเกือบจะถูกซ่อนไว้ในสายตาธรรมดาเช่นเดียวกับนักเต้นบัลเล่ต์ที่ไม่มีใครสนใจหากพวกเขาไม่ได้สนใจบัลเล่ต์
พระเณรหนุ่มดงเฉินพักอยู่ที่โรงพยาบาลปักกิ่งแห่งที่หกเป็นเวลาสองวันหนึ่งคืน
ดงเฉินออกเดินทางเร็วกว่าที่ควรจะเป็นสองวันเผื่อว่าจะมีบางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น เขาจบลงด้วยการเดินทางที่ราบรื่นและมาถึงก่อนเวลา ด้วยเหตุนี้เขาจึงต้องหาที่พักเป็นของตัวเองเนื่องจากกลุ่มนักศึกษาปัจจุบันที่กำลังศึกษาต่อที่สถาบันพุทธศาสตร์ยังไม่ได้ออกจากที่นี่
ปักกิ่งเป็นเมืองหลวงของจีนอย่างแท้จริงและค่าใช้จ่ายสำหรับการเข้าพักในโรงแรมหนึ่งคืนสะท้อนให้เห็นถึงต้นทุนของสิ่งต่างๆในปักกิ่งโดยสิ้นเชิง ดงเฉินได้ทำการคำนวณบางอย่างแล้วและเขาก็ตระหนักว่าเงินที่เขาต้องใช้ในการเข้าพักในโรงแรมหนึ่งคืนนั้นเพียงพอสำหรับเขาที่จะซื้อครีมทาริดสีดวงหนึ่งกล่อง เนื่องจากพระสงฆ์ไม่ควรใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือยดงเฉินจึงรับคำแนะนำจากอาจารย์ของวัดและขอบิณฑบาตจากโจวซินเยียน ในรูปแบบของที่พักฟรีบนเตียงในโรงพยาบาลในโรงพยาบาลปักกิ่งแห่งที่หก
ตอนนี้เขามีที่นอนแล้วดงซูบินรู้สึกสบายใจมาก
นี่เป็นกิจวัตรของดงเฉิน ในวันที่ผ่านมา เขาตื่น แต่เช้าเพื่อทำความสะอาดสถานที่ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังห้องโถงรอบนชั้นผ่าตัดที่มีหินอเมทิสอยู่ เขาท่องบทสวดทางพุทธศาสนาและพูดคุยกับผู้คนที่นั่น จากนั้นเขาก็กลับไปที่ห้องรอเพื่อศึกษาและทำงานตามใบงานที่เจ้านายของเขาเตรียมไว้ เขาทำเช่นนี้ตลอดทั้งวัน
นอกเหนือจากเวลาที่เขาเป็นแม่การอ่านหลิงรัน, โจวซินเยียน, จางอันหมินและคนอื่น ๆ ดงซูบินใช้เวลาครึ่งหลังของการอ่านและเรียนในตอนเช้า
ดงเฉินมุ่งหน้าไปที่โรงอาหารในตอนเที่ยงเพื่อรอหลิงรันและหมอคนอื่น ๆ ทำศัลยกรรมเพื่อที่พวกเขาจะได้รับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน
พวกเขารับประทานอาหารมังสวิรัติโดยธรรมชาติ
ในขณะที่เชฟพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้อาหารอร่อยที่สุดจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เขาจะใช้วัตถุดิบราคาแพงเพียงไม่กี่อย่างเช่นเห็ดโคนระดับไฮเอนด์และเต้าเจี้ยวระดับพรีเมี่ยม
เทียนฉีเข้ามาทุกครั้งที่ถึงเวลาอาหาร เธอขี่จักรยานเพื่อหลีกเลี่ยงรถติดและเธอหิวมากเมื่อมาถึงโรงพยาบาล
“ วันนี้เรากินอะไรกันดี?” เทียนฉีสวมท่าที่ต่อต้านขณะที่เธอเข้าไปในห้องรอ
เธอได้รับการต้อนรับจากสายตาของหลิงหรันและตงเซิงนั่งเคียงข้างกันหันหน้าไปทางดวงอาทิตย์ หลิงหรันกำลังอ่านหนังสือในขณะที่ตงเซิงกำลังทำแผ่นงาน
ทั้งผู้ใหญ่และเด็กสวมชุดสีขาว
ขณะที่หลิงหรันสวมเสื้อคลุมสีขาวตัวใหญ่ตงเซิงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว
พวกเขาจดจ่ออยู่กับงานจนถึงจุดที่ไม่ได้ให้ความสนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัว
แสงแดดที่กรองผ่านหน้าต่างแก้วและตกลงมาที่จุดหน้าหนังสือของพวกเขา แทนที่จะเป็นดอกไม้หลากสีสามารถมองเห็นลำต้นและใบของไม้เลื้อยปีศาจขนาดใหญ่ที่เรียบง่ายและสวยงามอยู่ ข้างหลังพวกเขา
ถึงกระนั้นไฮเปอร์เทียนฉีก็เงียบไปทันทีเมื่อเธอเห็นสิ่งนี้และเธอก็หวังว่าเธอจะได้มองไปที่สายตาต่อหน้าเธอตลอดไป
* คลิกคลิก *
ใหม่ฉุนที่ได้รับคำสั่งให้มุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลที่หกของมหาวิทยาลัยปักกิ่งยกโทรศัพท์ขึ้นและเริ่มถ่ายรูป เธอใช้ฟิลเตอร์ที่แตกต่างกันกับภาพถ่ายเหล่านี้และทุกภาพก็ดูมีศิลปะมาก เธอรู้สึกเหมือนเป็นช่างภาพมืออาชีพในทันทีและอดไม่ได้ที่จะถ่ายรูปอีกสองสามภาพ
เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นเธอก็เห็นว่าเทียนฉีกำลังมองมาที่เธอ
ใหม่ฉุนยิ้มเป็นประกายทันทีเพื่อทำให้ เทียนฉีพอใจและส่งโทรศัพท์ของเธอไปที่เทียนฉี
เทียนฉีอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ถ้าสิ่งนี้ปรากฏในนิตยสารนิตยสารอาจจะหมดอย่างรวดเร็ว”
ใหม่ฉุนถามว่า “ฉันควรติดต่อ บริษัท นิตยสารหรือไม่ผู้ติดต่อส่วนใหญ่ของเราในสาขาสื่อเกี่ยวข้องกับการดูแลสุขภาพและสำหรับสื่อที่ไม่เกี่ยวข้องกับการดูแลสุขภาพส่วนใหญ่เราจะติดต่อกับหนังสือพิมพ์อย่างไรก็ตามหากคุณต้องการให้ฉันดู สำหรับ บริษัท นิตยสารที่จะ ….”
“เพียงแค่ส่งภาพเหล่านั้นมาให้ฉัน” เทียนฉีหน้าแดงเล็กน้อยขณะที่เธอพูด แต่อาจเข้าใจผิดได้ง่ายว่าเป็นอาการร้อนวูบวาบในขณะที่เธอเพิ่งปั่นจักรยานไปโรงพยาบาล
พวกเขาใช้เวลาเพียงไม่นานในการทำอาหารมังสวิรัติทั้งเจ็ดอย่างให้เสร็จสิ้น หลิงรันวางตะเกียบลงแล้วพูดกับเทียนฉี “นักวิชาการคู่ถูกย้ายไปยังวอร์ดปกติจากห้องไอซียูเมื่อวานนี้คุณอยากไปเยี่ยมเขาด้วยกันไหม?”
“ เยี่ยมมากศาสตราจารย์หลื่อยากไปเยี่ยมนักวิชาการดู แต่คนธรรมดาไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องไอซียู” เทียนฉีดูมีความสุขมากขณะที่เธอถาม
”เนื่องจากการผ่าตัดประสบความสำเร็จอย่างน้อยเขาก็จะมีชีวิตอยู่ได้อีก 2-3 ปี แต่ไม่มีใครสามารถรับประกันได้ว่าจะไม่มีการกลับเป็นซ้ำ” หลิงรันอธิบายสิ่งต่างๆให้กับเทียนฉี
เทียนฉีพยักหน้าช้าๆและพูดอย่างมีอารมณ์ ” หมอหลิงงานของคุณคือการช่วยชีวิตและมันวิเศษมาก”
หลังจากรับประทานอาหารกลางวันแล้วหลิงรัน, เทียนฉี และ ดงเฉินก็มุ่งหน้าไปยังหอผู้ป่วยของนักวิชการดู
วอร์ดแออัดไปด้วยญาติของนักวิชาการดู เกือบทั้งหมดมาแล้ว นักวิชาการดูดูเหมือนจะมีจิตใจดี หน้าตาของเขาไม่ได้ดูซีดเซียวใดๆและเขามีแรงที่จะพูดคุยเรื่องต่างๆ
หลิงรันทำการตรวจร่างกายให้เขาและคิดถึงสิ่งต่างๆ
หลิงรันต้องใช้เวลาในการค่อยๆพิจารณาว่าร่างกายของผู้อาวุโสมีปฏิกิริยาอย่างไรต่อการผ่าตัดครั้งใหญ่เช่นนี้
เนื่องจากการตรวจร่างกายเกี่ยวข้องกับการคลำเขาจึงเข้าใจอาการของผู้ป่วยได้ดีขึ้น
หลี่ซูเขาซึ่งมีผมสีขาวเงินเข้ามาในวอร์ดด้วยและทักทายนักวิชาการดู
“ว้าวไม่จำเป็นจริงๆที่พวกคุณหลายคนจะมาเยี่ยมฉัน” นักวิชาการดู่ ยิ้มและพยักหน้าให้หลี่ซุเชา
“ผมอยากไปก่อนหน้านี้ แต่มีบางอย่างเกิดขึ้น” หลี่ซูเขาขอโทษอีกครั้ง
ไอคิวของนักวิชาการดูลดลงอย่างเห็นได้ชัดเนื่องจากเพิ่งได้รับการผ่าตัด เขาถามโดยไม่คิดว่า “มีอะไรเหรอ?”
หลี่ซูเชายิ้มและกล่าวว่า “เรากำลังมองหาเหมืองโลหะที่ไม่ใช่เหล็กที่ ซิงฉีทางตอนใต้ดังนั้นผมจึงยุ่งมากผมแค่ส่งไฟล์ไปมีส่วนร่วมก่อนที่ผมจะมาเยี่ยมคุณการประมูลในปัจจุบันมีมากขึ้น ลำบากกว่าที่เคยเป็นจริงๆแล้วพวกเขากำลังลำบากมากขึ้นเรื่อย ๆ ”
นักวิชาการคู่ เข้าใจในที่สุดว่าเกิดอะไรขึ้น เขากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ เป็นเรื่องน่าเสียดายที่การประมูลไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉันเนื่องจากกระทรวงต้องรับผิดชอบ
“ ฉันรู้แล้วเฮ้อแค่นั้นมันก็น่าเป็นห่วงอยู่แล้วสินะ” ชายชราที่มีผมสีขาวที่ดูปวยมากกว่านักวิชาการดูที่กำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล เขาคงเหนื่อยมากจริงๆ
นักวิชาการคู่ตะคอกสองสามครั้งและพูดว่า “เหมืองโลหะที่ไม่ใช่เหล็กย้อนกลับไปตอนที่ฉันไปประจำการที่ซิงฉีทางตอนใต้ฉันคาดหวังว่าจะได้แร่จากหลาย ๆ แห่งก่อนหน้านี้ แต่ฉันไม่ได้ตรวจสอบอะไรเพิ่มเติมมันเสียเปล่า “
“ เราต้องพึ่งเด็กรุ่นใหม่ในปัจจุบัน”
“ ฉันเชื่อว่ามีบางอย่างที่มีค่าในเหมืองเหล่านั้น” นักวิชาการคู่เหนื่อยมากขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่เขาพูด
หลังจากนั้นไม่นานหลี่ซู่เขาก็ติดตามทุกคนออกจากวอร์ด เขาถอนหายใจและพูดว่า “น่าเสียดายจริงๆผมเดาว่าผมจะถามนักวิชาการคู่เกี่ยวกับเหมืองเหล่านั้นในครั้งต่อไปที่ผมจะไปเยี่ยมเขาเอง”
“พวกคุณวางแผนที่จะประมูลเหมืองที่มีอยู่หรือมีโอกาสได้แร่?” หลานชายตัวอวบอ้วนของนักวิชาการดูตามพวกเขาออกไป
“อะไรคือความแตกต่าง?” หลี่ซูเขาถามด้วยรอยยิ้ม
“ถ้าคุณต้องการหาแร่ให้ลืมมันไปคุณอาจมีความสามารถในการแข่งขันน้อยกว่าถ้าคุณจะเข้าร่วมการประมูล” หลานชายของนักวิชาการดูกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เงียบ “เหมืองที่ยังไม่ผ่าน การตรวจสอบอย่างละเอียดจะถูกกว่า ”
“เราจะซื้อให้แล้วฉันจะทำตามคำแนะนำของนักวิชาการดู” เทียนฉีกล่าวเมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้
“ฮะ” หลานชายของนักวิชาการดูแข็งไปชั่วขณะ ”พวกคุณซื้อเหมืองจริงๆเหรอ?”
เทียนฉีพยักหน้าและกล่าวว่า “ถูกต้องแล้ว”
หลี่ซูเชายิ้มให้กับวันวานและหลานชายตัวอ้วนของนักวิชาการคู่ก็เริ่มวิตกกังวล “ เกี่ยวกับเรื่องนี้…คุณปูของผมหมายความว่าเขาคิดว่าดินแดนเหล่านี้อาจมีแร่อยู่ข้างใต้และไม่มีการรับประกันนอกจากนี้ปริมาณของแร่ธาตุในเหมืองทุกแห่งก็แตกต่างกันออกไปพวกคุณไม่ควรถูกหลอกง่ายๆ…”
“ฉันเชื่อในนักวิชาการคู่” เทียนฉีตอบกลับง่ายๆ
