EP 670
By loop
เช่นเดียวกับโรงพยาบาลหยุนหัวโรงพยาบาลในเครือแห่งที่สองของมหาวิทยาลัยการแพทย์ปักกิ่งเป็นโรงพยาบาลขนาดใหญ่ท่ามกลางเมืองที่มีชีวิตชีวา มีร้านค้าที่คึกคักและย่านที่อยู่อาศัยอยู่รอบ ๆ นอกจากนี้ยังมีแผงขายอาหารและของกระจุกกระจิก
หลิงรันกำลังทานขุดดิ้งเต้าหูพร้อมกับแป้งทอดสองแท่งและผักเค็มหนึ่งจานที่ตรอกไม่ไกลจากโรงพยาบาลและเขาก็เพลิดเพลินกับอาหารมากทีเดียว
เมื่อเทียบกับอาหารข้างทางที่มีต้นกำเนิดมาจากปักกิ่งแล้วอาหารอย่างแป้งทอดและพุดดิ้งเต้าหูที่หาได้ทั่วไปในมณฑลที่ขายในปักกิ่งจะมีรสชาติดีกว่า คน ๆ หนึ่งต้องไปที่ร้านค้าสุ่มเพื่อที่จะได้เพลิดเพลินกับอาหารเช้าแสนอร่อย
แน่นอนว่าในร้านมีลูกค้าค่อนข้างมาก แม้ว่าจะเป็นเพียงห้าโมงเช้า แต่ก็มีที่นั่งประมาณ 30 ถึง 40% สิ่งนี้มีส่วนทำให้ประชากรจำนวนมากของปักกิ่ง
หลิงรันนั้นมีทักษะการตรวจร่างกายระดับปรมจารย์ได้ทำการตรวจร่างกายลูกค้าที่เข้ามาในร้านรอบ ๆ ตัวเขาด้วยสายตาและเห็นว่าหนึ่งในนั้นแสดงอาการทั่วไปของพิษแอลกอฮอล์: ผิวหนาและผิวมัน, รูขุมขนขยาย, ต้อเนื้อและโรซาเซียน
* บูม! *
มีเสียงฟ้าร้องและทุกคนในร้านแตกตื่นทันที
ลูกค้าสองสามคนที่ทานอาหารเสร็จและอีกสองสามคนที่เกือบจะเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นทันที พวกเขาจ่ายเงินและกำลังจะหนีออกจากร้าน
ลูกค้าบางคนที่ไม่ได้ทำลังเลขณะที่พวกเขาจ้องไปที่อาหารที่ทำเสร็จแล้วครึ่งหนึ่งของพวกเขาบางคนควักโทรศัพท์เพื่อเรียกรถแท็กซี่ แต่แน่นอนว่าไม่มีคนขับพร้อมสำหรับงานนี้
หลิงรันไม่ได้ตกใจ แต่อย่างใดในขณะที่เขากินพุดดิ้งเต้าหูต่อไป หลังจากทำงานในแผนกฉุกเฉินตลอดทั้งคืนในที่สุดเขาก็สามารถทำภารกิจได้สำเร็จ อย่างไรก็ตามความหิวไม่ใช่สิ่งที่เซรั่มพลังงานสามารถแก้ไขได้ เขากังวลว่าจะไม่สามารถทำการผ่าตัดได้อย่างถูกต้องหากไม่ได้เติมเต็มหน้าท้อง
น้ำตาลในเลือดต่ำอาจทำให้มือของเขาสั่น
“เฮีย ฉันขอนมถั่วเหลืองหนึ่งชามกับแป้งทอดอีกหนึ่งแบ่งได้ไหม” หลิงรันทำพุดดิ้งเต้าหูในชามเสร็จแล้วผลักมันออกไป เขาไม่มีอะไรทำในขณะที่รอแท่งแป้งทอดเขาจึงกินถั่วลิสงในจานต่อหน้าเขาด้วยความเบื่อหน่าย
“ เฮ้ดูเหมือนคุณไม่ได้เอาร่มมาด้วย” หญิงสาวที่ดูเหมือนคนงานปกขาวรวบรวมความกล้าและนั่งตรงข้ามหลิงรัน
หลิงรันพยักหน้า “ใช่”
“ฉันมีร่มไว้เราไปกันได้แล้วหลังจากทำเสร็จแล้วคุณจะไปที่ไหน?” หญิงสาวอายุไม่เกินยี่สิบสองหรือยี่สิบสามปีและเธอดีใจที่วันนี้ฝนตก
หลิงรันยิ้ม “ฉันจะไปโรงพยาบาลไม่ต้องเดือดร้อนตัวเองใครจะเอาร่มมาให้ฉัน”
“มันไม่มีปัญหาเลย” หญิงสาวส่ายหัว
หลิงรันเหลือบมองไปที่ร่มของเธอและปฏิเสธ ”ร่มของคุณเล็กเกินไปและมันไม่เพียงพอสำหรับเราทั้งคู่ฉันไม่สามารถลุยฝนได้”
“คุณจะไม่ต้องไปในหน้าฝนไม่ได้เหรอทำไมล่ะ?” หญิงสาวเริ่มคิดถึงความเจ็บปวยทุกประเภทที่นักแสดงนำชายในละครเกาหลีต้องทนทุกข์ทรมาน
หลิงรันกล่าวว่า “ฉันจะเข้าห้องผ่าตัดเร็ว ๆ นี้”
การไปอยู่ใต้สายฝนอาจทำให้เขาเป็นหวัดได้และมันจะทำให้เขารู้สึกหนาวสั่น สิ่งนี้จะส่งผลต่อการแสดงของเขาแน่นอน สรุปได้ว่าหลิงรันไม่เต็มใจที่จะเสี่ยง
หญิงสาวแทบจะน้ำตาไหลและเธอก็โพล่งออกมาโดยไม่คิดว่า “ฉันจะรอคุณไม่ว่าคุณจะได้รับการผ่าตัดอะไรก็ตาม”
จิตใจของหญิงสาวได้โลดแล่นไปกับจินตนาการอันแสนโรแมนติก
“ ราชาขอให้ฉันตระเวนไปบนภูเขา…”
โทรศัพท์ของหลิงรันเริ่มดังขึ้น หลังจากที่เขารับสายเขาก็ได้ยินเสียงของโจวซินเยียน “หมอลิงฝนตกเดี๋ยวไปหามาให้ “
“เราจะไป!” เสียงของพยาบาลสาวดังออกมาทางโทรศัพท์และพยาบาลสาวก็หัวเราะอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“ได้เลย” หลิงรันตอบและวางสาย
หญิงสาวตรงข้ามเขาเบิกตากว้างและถาม “มีคนมารับคุณหรือป่าว”
“มี.” หลิงรันวางแท่งแป้งทอดลงในชามนมถั่วเหลืองแล้วกลืนอาหารลงไป
คนธรรมดาจะดูไม่เป็นมิตรอย่างแน่นอนถ้าพวกเขากินแบบนี้
แต่สิ่งนี้ทำให้หลิงรันดูสง่างาม
หญิงสาวรู้สึกขัดแย้งขณะที่เธอจ้องมองไปที่หลิงรัน
“เนื่องจากเขาปวยคนที่มาหาเขาก็ใช้ประโยชน์จากความเจ็บป่วยของเขาเพื่อหาหนังสือดีๆของเขา
“ฉันควรจะสู้เพื่อหัวใจของเขาหรือไม่?
* บูม! *
นอกหน้าต่างฝนก็ยิ่งตกหนักขึ้น น้ำฝนรวมตัวกันและเกิดเป็นลำธารเล็ก ๆ ข้างทาง
ขณะที่หลิงรันยืนอยู่ที่ประตูทางเข้าของร้านค้าเล็ก ๆ และจ้องมองไปที่ถนนในปักกิ่งพร้อมกับเสียงลมคำรามเขาก็อารมณ์ดี
พุดดิ้งเต้าหูก็อร่อยแป้งทอดแบบแท่งค่อนข้างดีนมถั่วเหลืองก็โอเคด้วย อากาศจะสดชื่นมากหลังฝนตกและอากาศจะขึ้นมากขึ้น ถนนในกรุงปักกิ่งมีรถไม่มากนักในตอนตีห้าและสถานที่แห่งนี้ก็ดูอบอุ่นเหมือนอยู่บ้านมากขึ้นในตอนนั้น
พยาบาลสาวสองคนมุ่งหน้าไปที่ร้านเล็ก ๆ จากตึกผู้ป่วยใน หนึ่งในนั้นถือร่มขนาดใหญ่และอีกคันถือร่มขนาดใหญ่อีกคัน ตลอดการเดินทางพวกเขามีความสุขมากจนแทบจะกระโดดโลดเต้นด้วยความสุข
” หมอหลิงเราได้ยินมาว่าคุณไม่ชอบร่มพกพาเราเลยซื้อให้คุณเต็มขนาด” หญิงสาวคนหนึ่งใช้ร่มขนาดใหญ่และยาวของหลิงรันซึ่งดูเหมือนว่ามันสามารถใช้เป็นไม้เท้าหรืออาวุธให้กับหลิงรันได้และเธอก็พยายามที่จะได้รับคำชมจากหลิงหรัน
“ขอบคุณมาก.” หลิงรันหยิบร่มเขย่ามันสองสามครั้งและยกมันขึ้นด้วยความพึงพอใจ จากนั้นเขาก็เปิดมันอย่างง่ายดายและการเคลื่อนไหวของเขาก็เจ๋งมาก
พยาบาลสาวทั้งสองรู้สึกเหมือนกำลังตกหลุมรัก
หญิงสาวที่มีอาการท้องไส้ปั่นปวนจนน่าอิจฉาสุด ๆ
“ ไปโรงพยาบาลกันเถอะ” หลิงรันพยักหน้าให้หญิงสาวก่อนจะเดินไปโรงพยาบาลพร้อมกับถือร่ม
พยาบาลสาวทั้งสองเดินตามเขาไปทันที
ในร้านเล็ก ๆ ชายหนุ่มที่ไม่ได้นำร่มรู้สึกหนาวเหน็บจากความสิ้นหวังที่พัดมาที่พวกเขา
หนึ่งในนั้นรวบรวมความกล้าเดินไปข้างๆหญิงสาวที่กำลังเพ้อฝันเกี่ยวกับเรื่องราวโรแมนติกและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “สวัสดีฉันได้ยินมาว่าคุณเต็มใจที่จะ “
“คุณแอบอ้างหรือเปล่านั่นมันอนาจาร!” หญิงสาวกำลังเดือดดาลและปลดปล่อยความโกรธทั้งหมดที่เคยรู้สึกมาตลอดชีวิตยี่สิบสองปีในช่วงเวลานั้น
* บูม! *
เสียงฟ้าร้องดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า
หลิงรันอารมณ์ดีมากและเขาก็สังเกตสภาพแวดล้อมของเขา
เมื่อเขามาที่โรงพยาบาลแห่งที่สองของมหาวิทยาลัยการแพทย์ปักกิ่งเป็นครั้งแรกเขาไม่ชอบสภาพแวดล้อม เขามาถึงในตอนบ่ายและถนนก็เต็มไปด้วยรถ โรงพยาบาลก็คับคั่งไปด้วยสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วย ถึงแม้สถานที่จะทันสมัย แต่ก็ไร้ระเบียบ สถานที่ดูดีขึ้นมากในตอนกลางคืน
หลิงรันอดไม่ได้ที่จะไตร่ตรองถึงความมหัศจรรย์ของขวดเซรั่มพลังงานของเขา เขาต้องหลีกเลี่ยงการจราจรในช่วงบ่ายซึ่งเป็นช่วงที่หนักที่สุดและเพลิดเพลินไปกับเมืองในตอนกลางดึกซึ่งเป็นช่วงที่เงียบที่สุด เมื่อหลิงรันนึกถึงสิ่งนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะเรียกเซรั่มพลังงานออกมาหนึ่งขวดและดื่มทันที
“ไปห้องผ่าตัดกันเถอะ” หลิงรันหุบร่มเพื่อเข้าไปในตึกผู้ป่วยใน
สิบห้านาทีต่อมาหลิงรันยืนต่อหน้าผู้อำนวยการแผนกเสี่ยวจินยี่ซึ่งนอนอยู่บนเตียงผ่าตัด
“พวกคุณเตรียมเลือดหรือยัง” แม้ว่าหลิงหรันจะรู้ว่า โจวซินเยียนและ จางอันหมินได้ตรวจสอบการเตรียมการก่อนการผ่าตัดทั้งหมดแล้ว แต่เขาก็ต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีข้อผิดพลาดเมื่อพูดถึงส่วนที่สำคัญที่สุด
“โรงพยาบาลเตรียมเลือดไว้ 67 ออนซ์สำหรับการผ่าตัดโดยมีอีก 101 ออนซ์ไว้สำรอง” จางอันหมินแสยะยิ้มเล็กน้อยขณะที่เขาพูด
แม้ว่าหลิงรันจะทำการผ่าตัดตับแบบฉุกเฉินซึ่งผู้ปวยเคยเสียเลือด 169 ออนซ์มาก่อน แต่ผู้ป่วยก็มีเลือดออกตลอดทางไปโรงพยาบาล ไม่ใช่เรื่องปกติที่ผู้ป่วยจะเสียเลือด 169 ออนซ์ในระหว่างการผ่าตัดตับธรรมดา
แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เหตุการณ์ที่เป็นไปไม่ได้ ผู้ป่วยที่เป็นโรคความดันโลหิตสูงที่เฟิงซินเยียนพบในวันนั้นมีเลือดออกมาก
“โรงพยาบาลบอกว่าพวกเขาสามารถส่งหัวหน้าแพทย์สองคนมาเป็นผู้ช่วยได้” โจวซินเยียนจงใจยกประเด็นขึ้นมา
“มีแพทย์ที่เข้าร่วมที่ยินดีช่วยเหลือและผ่าตัดรีเทรคเตอร์หรือไม่” หลิงรันทำการผ่าตัดแบบอิสระตลอดเวลาและเขาไม่มีปัญหาในการสั่งแพทย์จากโรงพยาบาลอื่น ๆ เลย สำหรับเขามันก็เหมือนกับการสั่งสุนัขไปทั่ว เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะให้แพทย์ที่เข้าร่วมซึ่งทำงานในโรงพยาบาลเกรด A ในปักกิ่งได้รับการรักษาเป็นพิเศษ
หลังจากนั้นไม่นานแพทย์ที่เข้าร่วมก็อาสาตัวเองอย่างเชื่อฟังในขณะที่ผู้อำนวยการแผนกของแผนกศัลยกรรมทั่วไปในโรงพยาบาลในเครือแห่งที่สองของมหาวิทยาลัยแพทย์ปักกิ่งจ้องมองมาที่เขา
“จางอันหมิน จะเป็นผู้ช่วยคนแรกและโจวซินเยียน จะเป็นผู้ช่วยคนที่สาม” หลิงหรันไม่ได้อาศัยตำแหน่งผู้ช่วยของเขามากนัก เขาเพียงขอให้แพทย์ที่เข้าร่วมของโรงพยาบาลในเครือแห่งที่สองของมหาวิทยาลัยแพทย์ปักกิ่งเข้าร่วมการผ่าตัดเนื่องจากเขากังวลว่าอาจเจอเครื่องมือที่เขาไม่คุ้นเคย แน่นอนว่ามันเป็นไปได้ที่โรงพยาบาลจะจัดหาเครื่องมือแปลก ๆ ให้เท่านั้น ในความเป็นจริงฉากที่โรงพยาบาลจัดหาเครื่องมือแปลก ๆ นั้นเกิดขึ้นได้เสมอ
“ฉันพร้อมแล้ว.” หลิงรันพยักหน้าให้วิสัญญีแพทย์และแสดงท่าทางให้เขาเริ่มต้น
” ผู้อำนวยการแผนกเสี่ยว แขวนอยู่ที่นั่น”
“ สู้ต่อไปอธิบดีกรมเสี่ยว”
“ผู้อำนวยการแผนกเสี่ยวเรากำลังรอคุณอยู่!” ผู้คนที่อยู่ด้านนอกห้องผ่าตัดต่างโห่ร้อง
