EP 678
By loop
โจวซินเยียนใช้เวลาทั้งคืนในห้องฉุกเฉินรักษาผู้ป่วยทุกครั้งที่มีและอ่านหนังสือเมื่อใดก็ตามที่ไม่มีผู้ป่วย
เขาเหลือเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงในการเพลิดเพลินกับคำแนะนำส่วนตัวของหมอหลิงเพียงอย่างเดียว
โจวซินเยียนให้ความสำคัญกับโอกาสนี้อย่างมาก เมื่อเกือบรุ่งสางผู้ป่วยอีกคนหนึ่งที่กระดูกข้อต่อหัก ได้เข้าห้องฉุกเฉินโจวซินเยียนรู้สึกตื้นตันใจจนแทบร้องไห้ “คนตงหวงใจดีกับผมมากจริงๆ…”
เมื่อผู้ป่วยกระดูกหักข้อต่อหัก เห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของแพทย์เขาก็รู้สึกไม่สบายใจ “ฉันไม่ได้มาจากตงหวง…”
โจวซินเยียนพยักหน้าและกล่าวว่า “ชาวปักกิ่งใจดีกับฉันมาก…”
“ฉันไม่ใช่ชาวปักกิ่ง” ผู้ป่วยกระดูกหักข้อต่อ เริ่มรู้สึกรำคาญ “ฉันถูกส่งมาที่นี่โดยรถพยาบาลถ้าพวกคุณปฏิบัติกับคนในท้องถิ่นเท่านั้นทำไมรถพยาบาลถึงส่งฉันมาที่นี่”
“ไม่เราปฏิบัติต่อทุกคน” โจวซินเยียนปกป้องตัวเองทันที เมื่อพิจารณาจากการแสดงออกของผู้ป่วยเขารู้ว่าผู้ป่วยจะต้องร้องเรียนเขาอย่างแน่นอนหากเขาไม่ได้หาสิ่งที่เหมาะสมที่จะพูดออกมาอย่างรวดเร็ว นี่คือสาเหตุที่โจวซินเยียน แสดงสีหน้าจริงจังและเริ่มโกหก “เกี่ยวกับเรื่องนี้ผมเคยช่วยลูกชายของผมในการซ้อมการแข่งขันของโรงเรียนโปรดอย่าโกรธผมเลย ผมยุ่งมากและผมก็นอนดึกมากด้วย ยิ่งไปกว่านั้นครูของลูกชายของฉันก็เคยเตือนฉันแล้ว…”
เมื่อผู้ป่วยเห็นสิ่งโจวซินเยียนกล่าวว่าเกี่ยวข้องได้ “ฉันรู้ใช่มั้ยโรงเรียนสมัยนี้มันช่างน่ากลัวจริงๆพวกเขาจะสร้างปัญหาให้กับผู้ปกครองโดยไม่มีเหตุผลเลยคิดอะไรใหม่ ๆ โง่ ๆ ทุกวันรู้ไหมฉันมีรายได้เพียงไม่กี่ร้อยหยวนต่อวันวันหนึ่ง โรงเรียนขอให้ผู้ปกครองของนักเรียนทุกคนทำความสะอาดสถานที่ของโรงเรียนทำไมฉันถึงยอมทิ้งรายได้ที่มีอยู่เพียงเล็กน้อยเพื่อทำสิ่งที่ฉันไม่รับผิดชอบถ้าฉันมีส่วนร่วมในกิจกรรมฉันก็จำเป็นต้องหยุดงาน สักวันนี่มันไม่ไร้สาระเหรอฉันขอให้พวกเขาไม่กี่ร้อยหยวนดีกว่า”
โจวซินเยียน ไม่เคยคาดหวังว่าผู้ป่วยจะมีความไม่พอใจอยู่ภายในใจมากขนาดนี้ เขาไม่มีทางหยุดไม่ให้ผู้ป่วยพูดพล่ามไปได้
ผู้ป่วยบางรายที่ได้รับการถ่ายของเหลวในห้องฉุกเฉินก็สนใจการสนทนาเช่นกัน พวกเขาเริ่มบ่นพร้อมกับผู้ป่วยที่กระดูกข้อต่อหัก
เมื่อ โจวซินเยียนเห็นว่าผู้ป่วยกำลังสนทนากันเองเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ในพริบตาโจวซินเยียนก็ตื่นตัวอีกครั้ง คนที่บ่นเกี่ยวกับครูและคนที่บ่นเรื่องหมอมักจะเป็นคนประเภทเดียวกัน
ก่อนที่เขาจะหยุดคนไข้พวกเขาได้เปลี่ยนหัวข้อไปแล้ว
“เฮ้พวกคุณไม่คิดว่าโรงพยาบาลสมัยนี้มันจะหลบได้ขนาดนี้”
“ตอนนี้ฉันยังคงบ่นแม้ว่าฉันจะอยู่ในโรงพยาบาลก็ตามดูยาที่เขาสั่งฉันแค่เป็นโรคกระเพาะและลำไส้อักเสบแต่พวกเขาทำให้ฉันต้องเข้ารับการตรวจหลายครั้งพวกเขาเจาะเลือดและตรวจอะไรอีกมากมาย ในท้ายที่สุดพวกเขาก็สั่งยาให้ฉันมากมายฉันคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นถึงขนาดนั้น “
“ยังดีกว่าสำหรับพวกคุณที่มีประกันสุขภาพฉันต้องออกใบเสร็จเองอ้ออีกอย่างพวกคุณมีริบบิ้นหรืออะไร” ชายวัยกลางคนที่ดูเป็นผู้ชายอายุประมาณห้าสิบปีกล่าว แม้ว่าเขาจะมีกล้ามเนื้อ แต่เขาก็พูดเบาๆ และเสียงของเขาก็ฟังเหมือนดนตรีที่ติดหู
โจวซินเยียนเดินไปด้วยรอยยิ้ม “เฮ้ฉันคิดว่าพวกคุณกำลังพูดถึงโรงเรียนเหรอลุงผ้าพันแผลจะทำไหมปวดข้อมือไหม”
ชายวัยกลางคนร่างกำยำฮัมเพลงเพื่อรับทราบ จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่โจวซินเยียนและพูดว่า “คุณเป็นหมอที่ค่อนข้างเป็นมิตร แต่ฉันไม่ค่อยชอบเวลาที่คุณเรียกฉันว่า” ลุง “ระหว่างคุณกับฉันใครแก่กว่ากัน?”
“คุณอายุมากขึ้นฉันเห็นจากประวัติการรักษาของคุณว่าคุณเกษียณแล้วดังนั้นฉันจึงเหมาะสมที่จะเรียกคุณว่า” ลุง “โจวซินเยียน ระมัดระวังคำพูดของเขามากและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่ทำให้ใครขุ่นเคืองย้อนกลับ ไปตอนที่เขาทำงานในโรงพยาบาลในเมืองเขาต้องพบกับคนไข้ที่มีมารยาทไม่ดีมากมายและเมื่อใดก็ตามที่เขาไม่สามารถจัดการกับมันได้เขาจะถูกตำหนิอย่างน่ากลัว ในความเห็นของโจวซินเยียนการเอาใจผู้ป่วยในเมืองเป็นเรื่องง่ายกว่า
นอกเหนือจากนี้เขากำลังฝึกฝนฝีมือของเขาในแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลอื่นดังนั้นจึงไม่เป็นการดีที่จะทำให้โรงพยาบาลภูมิภาคตงหวงมีปัญหา
ชายวัยกลางคนมองหน้าโจวซินเยียนอีกครั้ง จากนั้นเขาก็ถอนหายใจและพูดว่า “เพราะนั่นคือสิ่งที่คุณพูดฉันก็จะถือว่าคุณเป็นรุ่นน้องของฉันคุณก็รูหมอโจวซินเยียนคุณควรดูแลตัวเองจริงๆถ้าฉันไม่รู้ว่าฉันแก่กว่าคุณฉันจะเรียกคุณว่า ลุง” แทน “
การแสดงออกของโจวซินเยียนถึงกับนิ่งไป “ตราบใดที่คุณมีความสุข”
“ฉันมีความสุขฉันมีความสุขแน่นอน” ชายวัยกลางคนร่างกำยำหัวเราะเบา ๆ
โจวซินเยียนตัดสินใจเลือกสนทนาทและทำการตรวจคนไข้ที่กระดูกข้อต่อหัก
ในขณะที่โรงพยาบาลที่กำแพงเมืองจีนมีสภาพโทรมเขาจึงสามารถทำการตรวจร่างกายของหญิงสาวที่กระดูกหักข้อต่อหัก ได้เท่านั้น ตอนนี้เขาทำงานอยู่ในโรงพยาบาลคงเป็นเรื่องไม่ดีที่จะไม่ส่งผู้ป่วยไปตรวจเอ็กซ์เรย์ เขาอาจถูกฟ้องร้องจนถึงขั้นสูญเสียทุกสิ่งที่มี
โจวซินเยียนยุ่งอยู่กับการไปพบกับผู้มาใหม่ด้วยการหักขอข้อต่อ ชายวัยกลางคนที่ได้รับผ้าพันแผลสองเส้นกำลังมัดมันเข้าด้วยกันอย่างสบาย ๆ ขณะที่เขานอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล
ในไม่ช้าชายวัยกลางคนร่างกำยำก็ผูกปมแข็งแรงสองอันไว้ที่หัวเตียงของเตียงโรงพยาบาล จากนั้นเขาก็ขยายผ้าพันแผลออกเป็นวงกลม ดูเหมือนว่าเขากำลังทดสอบว่าวงกลมนั้นใหญ่พอหรือไม่
ในช่วงเวลานี้โจวซินเยียนกำลังอ่านผลการสแกนเอ็กซเรย์ ของผู้ป่วยที่มีกระดูกข้อต่ออหัก เมื่อเขาเห็นสิ่งที่ชายวัยกลางคนกำลังทำจากระยะไกลเขาแทบจะจิตตก อะไรกัน? เหตุใดจึงพยายามแขวนคอฆ่าตัวตายในห้องฉุกเฉิน คุณไม่คิดว่าหมอที่นี่จะยุ่งมากพอแล้วเหรอ? และคุณกำลังพยายามประหยัดทรัพยากรทางสังคมในขณะที่คุณทำอยู่หรือไม่?
โจวซินเยียนพุ่งเข้าหาชายวัยกลางคนด้วยความเร็วดุจสายฟ้า ในขณะที่เขาสูญเสียคำพูดเขาก็ตะโกนว่า “อย่าขยับ!”
ชายวัยกลางคนร่างกำยำยื่นมือซึ่งไม่ได้ติดกับท่อลำเลียงของเหลวเข้าไปในวงกลมที่พันด้วยผ้าพันแผลและดึงขึ้น จากนั้นเขาก็ค่อยๆลดร่างกายส่วนบนลงและมองไปที่โจวซินเยียน”ฉันไม่ได้ฝึกหน้าอกมาสองสามวันแล้วเตียงของโรงพยาบาลที่นี่แข็งแรงจริงๆมันจะไม่พังแน่นอน”
“นี่ มันจะไม่ทำเช่นกันคุณยังคงต้องใส่สายน้ำเกลืออยู่” โจวซินเยี่ยนจากไปอย่างช้าๆขณะที่เขาพูด เขาถอนหายใจภายในอย่างโล่งอก โชคดีที่เขาไม่ได้กลายเป็นคนงี่เง่ามากขนาดนั้น
โจวซินเยียนปฏิบัติต่อผู้ป่วยรายสุดท้ายที่กระดูกข้อต่อหัก อย่างจริงจังภายใต้คำแนะนำของหลิงรัน จากนั้นเขาก็อำลาทีมแพทย์ของโรงพยาบาลภูมิภาคตงหวงก่อนขึ้นรถเก๋งที่ตัวแทนขายยาจัดหาให้และมุ่งหน้าไปยังสนามบินพร้อมกับผู้อำนวยการฮวง
ผู้อำนวยการฮวงอารมณ์ดีมากและเขาคุยกันไม่หยุดในขณะที่เขานั่งอยู่ในที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้า
หลิงรันถามว่า “คุณจัดการประชุมเสร็จหรือยัง”
ผู้อำนวยการฮวงหัวเราะเบา ๆ “ใช่มันเป็นแค่การประชุมเล็ก ๆ ฉันแค่ต้องพูดให้ละเอียดและมีส่วนร่วมในฟอรัมธีมพวกเราทุกคนนั่งคุยกันสักพักเพื่อให้แพทย์รุ่นใหม่ได้ดึงประสบการณ์ของเราจากนั้นการประชุมสิ้นสุดลง
โจวซินเยียนหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อดูเวลา ยังไม่ถึงสิบโมงเช้า
ผู้อำนวยการฮวงเห็นว่า โจวซินเยียนกำลังทำอะไรและเขาก็เหลือบไปที่นาฬิกาของเขาด้วย หลังจากคิดถึงเรื่องนี้อยู่สองสามวินาทีเขากล่าวเสริมว่า “การประชุมเริ่มตอนแปดโมงเช้าอนุภาคจำนวนมากเป็นคนที่ยุ่งและมีจานมากมายอยู่แล้วดังนั้นจึงเป็นเรื่องดีสำหรับพวกเขาที่จะ ตื่นเช้าด้วย”
โจวซินเยียนเล่นตามบทและฮัมเพลงเพื่อรับทราบ
“ฟอรั่มก็เรียบง่ายเหมือนกัน … อืม … ฉันแค่ไปเสนอหน้าให้พวกเขา ที่นั่นไม่ได้ใช้เวลามากนัก …”
โจวซินเยียนพยักหน้าเล็กน้อย ด้วยวิธีนี้พวกเขาสามารถปกปิดช่องโหว่ที่เกี่ยวข้องกับไทม์ไลน์ได้เกือบทั้งหมด
ผู้อำนวยการฮวง และ โจวซินเยียน สื่อสารกันอย่างเงียบ ๆ ชั่วขณะ จากนั้นพวกเขาก็แสดงความพอใจและมองไปที่หลิงหรัน
” คุณจัดคนไขให้ฉันผ่าตัดหรือยัง”เมื่อหลิงรันเห็นว่าผู้อำนวยการฮวงกำลังมองมาที่เขาเขาก็ถามว่า “ส่วนใหญ่ต้องผ่าตัดอะไร”
“ส่วนใหญ่ต้องผ่าตัดตับ แต่เป็นการผ่าตัดตามกำหนดเวลาดังนั้นผู้ป่วยจำนวนมากจึงได้รับการรักษาแบบดั้งเดิมเพื่อรอการผ่าตัด” ผู้อำนวยการฮวงหยุดชั่วขณะและถามว่า “คุณได้ยินสิ่งที่เรากำลังพูดถึงตอนนี้หรือไม่”
“เกี่ยวกับการประชุมฉันคิดว่ามันจบแล้วเหรอ”
“ใช่แล้ว … คุณต้องการคนไข้ที่ต้องผ่าตัดเอ็มถังเมื่อเร็ว ๆ นี้หรือไม่หมออู่บอกว่าเขาต้องการผ่าตัดเอ็มถัง”
“ใช่!” แน่นอนว่าหลิงรันจะไม่ปฏิเสธ มีผู้ป่วยถูกปลดออกจากโรงพยาบาลทุกวันและเนื่องจากพื้นที่วอร์ดว่างเปล่าเขาจึงต้องการรับผู้ป่วยจำนวนมากอย่างแน่นอน
โจวซินเยียนดิ้นอย่างไม่สบายใจและพูดด้วยเสียงต่ำ “ผู้อำนวยการแผนกฮวง เราสามารถรับผู้ป่วยที่มีกระดูกหักได้ด้วยหรือไม่ผู้ที่มีกระดูกข้อหัก”
” ได้สิ” ผู้อำนวยการฮวงเห็นด้วยทันที สิ่งที่เขาชอบทำคือการแย่งคนไข้จากแผนกอื่นมาโดยตลอด
