EP 700
By loop
“ระวัง”
“ระวังด้วย”
“ระวังนะ มันลื่น”
ท่ามกลางความมืดมิด ผู้คนต่างเดือนกันขณะที่พวกเขาเดินจากโกดังที่อยู่ด้านล่างไปยังดาดฟ้า
ทุกคนมีความสูงต่างกันไป และพวกเขาตั้งแถวตามด้านข้างของเรือพวกเขายืนหันหน้าไปทางทิศตะวันออก ขณะที่ลมพัดมาที่ใบหน้าและเสื้อผ้าของพวกเขาก็กระพือปีก พวกเขามองเห็นแต่ความมืดเท่านั้น เมื่อพวกเขาเงยหน้าขึ้น มหาสมุทรก็มืดสนิท และเมื่อพวกเขาก้มศีรษะลง มหาสมุทรก็ผสมกับความมืด มีเพียงเสียงคลื่น และเสียงของผู้คนเท่านั้นที่ได้ยิน
“หลังจากนี้ ฉันจะดุใครก็ตามที่บอกว่าพวกเขาต้องการอยู่คนเดียวบนเกาะให้ตาย” พยาบาลคนหนึ่งพูดปล่อยมุขขึ้นมาทันใด ดึงเสียงหัวเราะเบาๆ จากคนรอบข้างของเธอขึ้นมา
“อยู่ตามลําพังบนเกาะก็ยังดีอยู่ ยังไงซะ มันก็มีประภาคารอยู่แล้ว การอยู่คนเดียวบนภูเขาน่ากลัวกว่า พวกเสือก็ฉลาดกว่าแมวเสียอีก”
“จากสถานการณ์นี้ ฉันเชื่อว่าห้องเก็บศพปลอดภัยกว่า มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ฉันทํางานจนดึกดื่นและจบลงด้วยการนอนอยู่ในห้องเก็บศพ เมื่อฉันตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้น ฉันเกือบทําให้หัวหน้าโรงพยาบาลเสียชีวิต” หลินหงฮวงเล่า ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและอดไม่ได้ที่จะหวังว่าเขาจะกลัวหัวหน้าโรงพยาบาลจนตาย
แสงพุ่งขึ้นอย่างช้าๆบนท้องฟ้าจากขอบฟ้า
รุ่งสางมาเบา ๆ เหมือนกองไฟที่ขอบฟ้า มันเลือนลางแต่ก็สว่างไสวในเวลาเดียวกัน ทําให้ผู้ที่เห็นมันรู้สึกประหม่าและเติมเต็มหัวใจด้วยอารมณ์
ท้องฟ้าสีฟ้าและเมฆสีดอกกุหลาบก่อตัวเป็นภาพวาดที่งดงามค่อยๆคลื่ออกต่อหน้าต่อตาผู้คน
ท้องฟ้าสีฟ้าค่อยๆ สว่างขึ้นและมีเมฆสีดอกกุหลาบปรากฏขึ้น
“อยู่นี่แล้ว” ใครบางคนพูดด้วยน้ําเสียงแผ่วเบาขณะที่ส่วนบนของดวงอาทิตย์ปรากฏขึ้น
ฝูงชนเงียบลงอีกครั้ง
กลุ่มผู้ใหญ่จับราวบันไดและพิงด้านข้างของเรือขณะที่พวกเขายืนเคียงข้างกัน ไม่มีใครพูดอะไรขณะจ้องมองดวงอาทิตย์ซึ่งกําลังขึ้นจากทิศตะวันออก
“เราช่วยชีวิตคนไว้หกสิบเจ็ดคน”
“ยี่สิบเอ็ดคนป่วยหนัก”
“ผู้ป่วยทั้งหมดที่ถูกส่งมาที่นี่รอดชีวิตมาได้”
“วันนี้เป็นไฮไลท์ของชีวิตเราจริงๆ” หลิงหงฮซงพึมพํากับตัวเอง
แม้ว่าเขาจะทํางานเกี่ยวกับ เรือของโรงพยาบาลมาหลายปีและผ่านการฝึกฝนมาบ้างแล้ว ภารกิจกู้ภัยนี้เป็นภารกิจที่ใหญ่โตที่สุดที่เขาเคยมีส่วนร่วม
ที่สําคัญที่สุด มันคือความสําเร็จอันรุ่งโรจน์
การได้ช่วยชีวิตผู้ป่วยที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงยี่สิบเอ็ดคนไม่ว่าใครจะมองยังไงมันก็เป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจ
หลินหงฮวงรู้สึกว่าทุกคนที่อยู่ที่นั่นควรได้รับเหรียญ แน่นอน ผู้นําคือผู้ที่มอบเหรียญตราให้กับพวกเขา แต่ถึงแม้ผู้นําของเขาจะไม่ยกย่องเขา เขาก็ยังภูมิใจในผลงานของเขาในภารกิจกู้ภัยนี้
นี่เป็นเรื่องเล่าที่เขาสามารถถ่ายทอดให้ลูกหลานของเขาฟังได้
ดวงอาทิตย์ขึ้นช้าๆเหมือนลูกชิ้นในหม้อไฟ หากบุคคลต้องจ้องมองไปที่สิ่งนั้นก็จะยังคงอยู่ในระดับต่ําและบุคคลนั้นจะไม่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงใด ๆ อย่างไรก็ตาม หากคุณหยุดสนใจมันสักครู่ มันก็จะสูงขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วเมื่อคุณมองดูอีกครั้ง
หลินหงฮวงมองเห็นภาพตรงหน้าเขาอย่างตะกละตะกลาม
ลมหยุด.
ทุกคนได้รับความอบอุ่นจากแสงแดดยามเช้า
“ได้เวลากลับบ้านแล้ว” ใบหน้าของหลินหงฮวงมีความภาคภูมิใจ
“ได้เวลากลับบ้านแล้ว!” โจวซินเยียนเองดูอารมณ์ดีขึ้นมา
“ได้เวลากลับบ้านแล้ว” กัปตันทีมกู้ภัยซึ่งเป็นคนสุดท้ายที่กลับไปที่โรงพยาบาล เรือพึมพําเบา ๆ
หลิงรันดูพระอาทิตย์ขึ้นร่วมกับทุกคนด้วย
การผ่าตัดครั้งสุดท้ายสิ้นสุดลงเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว หลังจากที่ทุกคนทําความสะอาดห้องผ่าตัดและส่งผู้ป่วยไปที่วอร์ดแล้วก็เกือบจะรุ่งสาง
นั่นคือตอนที่มีคนแนะนําให้ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกัน
หลิงรันชอบความคิดนี้มาก การขึ้นของดวงอาทิตย์และการลงของดวงจันทร์เป็นเรื่องที่เป็นระเบียบเรียบร้อยมาก
แม้ว่ามนุษย์จะทําสิ่งต่าง ๆ โดยจิตใต้สํานึก ในที่สุดพวกเขาก็ตกอยู่ในสภาวะแห่งความเงียบสงบ นี่เป็นเพราะชีวิตของมนุษย์มีความเป็นความสงบอยู่ในแก่นแท้ของมัน
เพื่อดําเนินกิจกรรมยามแดดออกและเข้านอนในยามที่มีดมิดนั่นเอง เพื่อหลีกเลี่ยงการอาบน้ําในแม่น้ําที่เย็นยะเยือกในตอนกลางคืน ให้ออกไปเดินเล่นในทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ภายใต้แสงแดดที่แผดเผาและทําให้เสื้อผ้าแห้งเมื่อลมแรง มนุษย์มักถูกผูกมัดด้วยคําสั่งที่เหมาะสมกับพวกเขา
หลิงรันดูพระอาทิตย์ขึ้นอย่างเงียบๆ เขาไม่กลับห้องไปพักผ่อน
เนื่องจากการผ่าตัดทั้งหมดได้ดําเนินการไปแล้ว สิ่งที่เหลือคือการทําวอร์ดและการจ่ายยา ไม่มีความจําเป็นที่เขาจะต้องทําสิ่งเหล่านี้
หลิงรันคว้าเก้าอี้ที่ลูกเรือคนหนึ่งพาไปที่เรือแล้วนอนลงที่จุดร่มรื่นบนดาดฟ้า จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและเชื่อมต่อกับ WiFi บน เรือ เขาแตะเพียงไม่กี่ครั้ง และดนตรีอันน่าทึ่งก็ดังขึ้น “กองทหารของศัตรูจะมาถึงสนามรบในห้าวินาที บดขยี้พวกมัน!”
หลิงรัน ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีในการเข้าสู่อารมณ์การเล่นเกมของเขา
มันเป็นความสุขที่ดีอย่างแน่นอนที่ได้นั่งเล่นเกมในตอนเช้าซึ่งขวัญกําลังใจก็อยู่ในระดับสูง
หลิงรันมีความสนุกสนานมากมาย และเมื่อเขาอยู่ในเกมที่สามของเขาเท่านั้นที่หหมอลําโทรหาเขา
“หมอหลิง คุณต้องการปลาย่างสดๆ ไหม?” มีแต่ไปที่หมอหมอณูเพื่อแสดงว่าเขาเป็นพ่อครัวและเขาไม่สนใจแม้ว่าจะมีซอสอยู่บนเสื้อคลุมสีขาวขนาดใหญ่ใหม่เอี่ยมของเขาก็ตาม
“นายจับปลาได้ไหม” หลิงรันนึกถึงความโกลาหลก่อนหน้านี้
“เราจับได้บางส่วนโดยใช้เบ็ดตกปลาและสมาชิกของทีมกู้ภัยก็ลงไปใต้น้ําแล้วจับที่เหลือโดยใช้ฉมวก” หมอลู่ล่าวด้วยรอยยิ้ม ชีวิตบนเรือก็น่าสนใจสําหรับเขาเช่นกัน
หลิงรันพยักหน้า “ฉันจะไปทันทีหลังจากที่ฉันเล่นเกมนี้เสร็จ”
“ก็ได้” หมอลู่พูด จากนั้นเขาก็หยุดเดินและมองไปที่หลิงหรันด้วยสีหน้าลังเล “หมอหลิง คุณใช้ WiFi พิเศษอยู่หรือเปล่า”
“ไม่ ฉันเชื่อมต่อกับ WiFi เดียวกันกับพวกนาย หยุนหัว893 ใช่ไหม” หลิงรันกล่าว
หมอณูขมวดคิ้ว “มันเป็นเครือข่ายดาวเทียมใช่ไหม เราเจอปัญหาว่าเน็ตมันช้ามาตอนที่เราจะเล่นเกม ตอนนี้เกมยังอยู่ที่หน้าดาวห์โหลดอยู่เลย”
หมอลู่เงยหน้าขึ้นมองโทรศัพท์ของ หลิงรันขณะที่เขาพูด
นี่คือช่วงเวลาที่ลูกบอลพลังเวทย์มนตร์ซึ่ง หมอลู่ไม่สามารถบอกองค์ประกอบของมันได้ แกว่งไปทางซ้าย และขวาขณะที่มันพุ่งเข้าหาตัวเอก ก่อนที่มันจะกระทบกับตัวเอก ตัวเอกที่ดูหล่อเหลาก็ค่อยๆ ล้มลงกับพื้น
“หืม? มันไม่พลาดเหรอ?” หมอลู่ถาม
“สิ่งนี้เกิดขึ้นบางครั้ง”
“เป็นเพราะเกมกระตุกใช่ไหม” หมอลู่ถามด้วยน้ําเสียงงุนงง
หลิงรันพูดอย่างใจเย็น “สิ่งนี้เกิดขึ้นบางครั้ง”
หลังจากที่เขาพูดแล้ว เขาวางโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าและพูดว่า “ไปกันเถอะ ฉันต้องการดูปลาที่นายย่าง”
“แต่คุณยังเล่นไม่จบใช่ไหม” หมอลู่ถาม
หลิงรันส่ายหัว “ตอนนี้มีเคสหนึ่งฉันหายไป”
“เคสหาย?” นี่คือตอนที่ผู้ป่วยในชุดของโรงพยาบาลเดินเข้ามาหาแพทย์
“มันคือเกม” หมอลู่พูด “หมอหลิงกําลังเล่นเกมอยู่”
“ทําไมหมอหลิงถึงมีเวลาเล่นเกม พวกคุณกําลังพูดถึงคนไข้อยู่แน่ๆ ใช่ไหม ใครเป็นเคสหาย พวกคุณบอกฉันได้ ฉันจะไม่เปิดเผยความลับให้คนอื่นรู้” ผู้ป่วยในชุดคลุมของโรงพยาบาลดูวิตกกังวลขณะเข็นรถเข็นไป
หมอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอธิบายสิ่งต่างๆ ให้ผู้ป่วยฟัง
หลิงรันไม่ได้มีเจตนาที่จะพูดคุยแต่อย่างใด แต่ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไปเขตวอร์ดและเดินตรวจรอบวอร์ด
ผู้ป่วยส่วนใหญ่อยู่ในสภาพคงที่ ทุก ๆ ครั้งเมื่อใดก็ตามที่อาการของผู้ป่วยเปลี่ยนแปลงไปหลิงหรันจะขอให้พยาบาลโทรหาแพทย์ที่รับผิดชอบ ตอนนี้แพทย์ที่ดูแลทั้งหมดในหยุนหัว893 อย่างน้อยก็เข้ารับการรักษาจากแพทย์และพวกเขาก็ไม่มีปัญหาในการจัดการยาและสิ่งอื่น
เมื่อหลิงรันมาถึงหน่วยดูแลพิเศษ เขาเห็น โจวซินเยียนนั่งอยู่ข้างเตียงในโรงพยาบาลของรองกัปตันทีมกู้ภัย เขากําลังปอกแอปเปิ้ล
หมออู่ซึ่งเข้ามาในห้องทันทีหลังจากหลิงรัน เหลือบมอง โจวซินเยียนแล้วดูแอปเปิ้ลในมือของเขา
โจวซินเยียนเหลือบมอง หมอลูก่อนที่จะจ้องมองไปที่หลิงรัน
“ผมมาที่นี่เพื่อดูอาการของเขา” โจวซินเยียนกล่าว
“ฉันเชื่อใจคุณ” หมอลํากล่าว
รองกัปตันที่กําลังนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลลืมตาขึ้นและพูดว่า “เราถึงไหนกันแล้ว?”
“เรายังอยู่กลางทะเล” โจวซินเยียนตอบคําถามของเขาทันที
“คุณรู้สึกอย่างไร?” หลิงรันก้าวไปข้างหน้าและถามคําถามทั่วไปที่ศัลยแพทย์ถาม
รองกัปตันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดช้าๆ ว่า “ถึงแม้ซี่โครงจะหักไปแปดซี่ แต่ก็ไม่ได้ซี่โครงไปทั้งหมด นอกจากนี้ หัวใจและปอดของผมก็ยังปกติดี ดังนั้น ผมก็คงจะรู้สึกดีอยู่”
โจวซินเยียนยกนิ้วให้เขาด้วยความชื่นชม
หมอล์ใช้โอกาสนี้พูดว่า “เยี่ยมมาก ทําไมฉันไม่ถ่ายรูปคุณล่ะ”
รองกัปตันพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งและพูดด้วยสีหน้าเขินอาย “แต่ฉันว่าแปลกดีแล้วถ้ารูปถ่ายกลายเป็นไวรัลล่ะ”
