Chapter 177 : ถึงอิริน่า
จอร์จ เอ็ดเวิร์ดรู้สึกแปลกใจ แต่ก็สลัดมันออกไปอย่างรวดเร็ว เขาบอกให้พ่อบ้านออกไปก่อนจากนั้นเขาก็ยืนขึ้นพร้อมกับถือแก้วไวน์เอาไว้ในมือ “พวกคุณยังเด็กและมีพรสวรรค์ อนาคตของหอคอยนักเวทและจักรวรรดิขึ้นอยู่กับพวกคุณ ดื่มให้กับจักรวรรดิ!”
“แด่จักรวรรดิ!” นักเวททั้งหมดลุกขึ้นยืนและดื่มไวน์ในแก้วของพวกเขาจนหมดในทีเดียว ดวงตาของพวกเขาเปล่งประกายด้วยความมั่นใจอันเปี่ยมล้น
“มันดึกแล้ว ฉันให้คนจัดห้องเอาไว้ให้พวกคุณแล้ว ฉันแน่ใจว่าสาวน้อยที่ห้องจะทำให้พวกคุณนอนหลับสบายตลอดคืน”
“ขอบคุณเจ้าชาย”
“ท่านใจดีจจริง ๆ เจ้าชาย”
“อาณาจักรจะรุ่งเรืองเมื่อท่านกลายเป็นราชา”
พวกเขาทั้งหมดเริ่มสรรเสริญเยินยอ
จอร์จโบกมือไปมา “ฉันเป็นแค่เจ้าชายรอง พี่ชายของฉัน เจ้าชายองค์แรกจะกลายเป็นราชา พวกคุณควรไปได้แล้ว อย่าทำให้สาว ๆ ต้องรอ”
หลังจากที่พวกนักเวทจากไปรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ถูกแทนที่ด้วยความรังเกียจและดูถูก
พ่อบ้านเดินเข้ามา “เจ้าชาย ผู้ส่งสารกำลังรออยู่ข้างนอก” เขาพูดพร้อมกับก้มหัวลง
“พาเขาไปที่ห้องเขียนหนังสือและอย่าให้ใครเข้ามาใกล้บ้าน” จอร์จพูดอย่างเย็นชา เขาวางแก้วลงบนโต๊ะอย่างรุนแรงทำให้ไวน์กระฉอกออกมา
“ได้ครับ เจ้าชาย” พ่อบ้านตอบรับพร้อมกับก้มหัวลงให้ต่ำลงกว่าเดิม เจ้าชายคนรองอาจจะดูน่านับถือและดีต่อผู้อื่น แต่เขารู้ดีว่าเจ้าชายเป็นคนแบบไหน
ในห้องเขียนหนังสือที่เงียบสงบซึ่งมีประตูและหน้าต่างที่ถูกปิดสนิท เจ้าชายคนรองยืนมองดูภาพวาดบนผนัง ผู้ส่งสารซึ่งเป็นเอลฟ์วัยกลางคนร่างสูงกำลังเฝ้ามองเขาและมีเหงื่อไหลออกมาอย่างประหม่าท่ามกลางแสงสลัว
เจ้าชายคนรองมีอายุเพียง 30 ปีเท่านั้น แต่เขาก็มีแรงกดดันของผู้มีอำนาจที่ทำให้เอลฟ์รู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังยืนอยู่ต่อหน้าราชินีของเขา เขายืนอยู่ในห้องนี้มาพักหนึ่งแล้วแต่เจ้าชายไม่เคยมองมาที่เขาเลย
“เธอต้องการอะไร?” จอร์จถามดริลลี่ในขณะที่เขามองดูภาพวาดไปเรื่อย ๆ
“เลดี้เฮเลน่าต้องการให้ผมส่งจดหมายฉบับนี้ให้กับท่าน” เอลฟ์รีบตอบอย่างรวดเร็วและดึงจดหมายออกมา ซองจดหมายสีเขียวเข้มมีเถาวัลย์ปกคลุมอยู่ทั่ว บนซองจดหมายไม่มีอะไรถูกเขียนเอาไว้
“วางมันลงบนโต๊ะแล้วออกไป” จอร์จพูดโดยไม่หันมามองเขา
“ขอรับเจ้าชาย” เขาวางมันลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวังด้วยมือทั้งสองข้างจากนั้นก็เดินถอยหลังไปสองก้าวก่อนที่จะหันหลังเดินออกไปและปิดประตูเบา ๆ เขาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกและเช็ดหน้าผากของเขาที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
จอร์จหันกลับมาหลังจากที่ได้ยินเสียงประตูปิด เมื่อเขาหยิบจดหมายขึ้นมา ทันใดนั้นเถาวัลย์บนจดหมายก็เปล่งแสงสีเขียวออกมาแล้วค่อย ๆ หดกลับเข้าไปในซองจดหมาย
เขาฉีกจดหมายให้เปิดออกแล้วเทของข้างในลงบนโต๊ะ มีเมล็ดสีดำและกระดาษสีเขียวอ่อนหล่นลงมา
เขาไม่ได้ให้ความสนใจเมล็ดสีดำแต่หยิบกระดาษขึ้นมาแทน คิ้วของเขาขมวดแน่นเมื่อเขาอ่าน ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ
ไม่นานหลังจากนั้นกระดาษในมือของเขาก็เริ่มลุกไหม้ ซองจดหมายและเมล็ดสีดำเองก็ถูกเผาไหม้เช่นเดียวกัน
“ดูเหมือนว่าฉันจะประเมินสแนร์ต่ำเกินไป เขายังสามารถใช้เวทมนตร์โบราณอย่างเวทมนต์กาลเวลาได้ อเล็กซ์ ฉันรู้ว่านายยังมีชีวิตอยู่!” จอร์จพูดพร้อมกับกำหมัดแน่น เสียงของเขาเย็นชาประดุจน้ำแข็ง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น
ทันใดนั้นลมก็พัดกระโชกแรงส่งผลให้กระดาษบนโต๊ะทำงานของเขาปลิวกระจัดกนะจายไปรอบ ๆ ใบหน้าที่มืดครึ้มของเขา
จอร์จจับกระดาษแผ่นหนึ่งเอาไว้แล้วหยุดลมนั้นในทันที กระดาษแผ่นอื่น ๆ ต่างก็ตกลงมาบนพื้นอย่างรวดเร็ว
ฉันต้องผลักดันแผนการของฉันต่อ การแสดงออกของเขากลับมาสงบอีกครั้ง หล่อเหลาและนิ่งสงบ เขานั่งลงที่โต๊ะแล้วหยิบปากกาขนนกขึ้นมา “ถึงอิริน่า ฉันขอโทษที่ฉันไม่ได้เขียนจดหมายถึงคุณมาสักพัก…” เขาเขียน
เมื่อเขาเขียนเสร็จเขาก็ใส่จดหมายเข้าไปในซองสีน้ำเงินซึ่งเขาเขียนเอาไว้ว่า “ถึงอิริน่า”
จากนั้นเขาก็คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วหยิบกระดาษอีกแผ่นหนึ่งขึ้นมา เขาเขียนว่า “ถึงเลดี้เฮเลน่า ฉันจะช่วยทำตามแผนของคุณ อย่าลืมสิ่งที่คุณสัญญากับฉันเอาไว้”
…
บนชายแดนฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ของจักรวรรดิรอท ชายหนุ่มผู้แข็งแกร่งและหล่อเหลาในชุดเกราะสีทองกำลังนั่งอยู่บนที่นั่งสูงในเต็นท์บัญชาการ เขายืนขึ้นและยิ้มจากนั้นก็ถือถ้วยเอาไว้ในมือ “ดื่มเถอะ!”
ทหารของขาพากันยกถ้วยขึ้น “ขอบคุณเจ้าชาย”
“เจ้าชาย ท่านใจดีที่ยอมให้พวกเราอยู่ที่นี่ด้วย!” ชายชราพูดพร้อมกับมองไปที่เจ้าชายด้วยความซาบซึ้ง
ผู้คุ้มกันเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ “เจ้าชาย ควอนกลับมาแล้ว เขามีเรื่องงสำคัญที่จะต้องรายงานท่าน” เขากระซิบบอก
ดวงตาของฌอน เอ็ดเวิร์ดเบิกกว้าง เขาพยักหน้าและบอกให้ยามออกไป จากนั้นเขาก็ยิ้มให้กับคนของเขา “ขอโทษที ฉันขอตัวสักครู่นะ” เขาพูดแล้วเดินออกไป
รอยยิ้มของเขาหายไปทันทีที่ออกมาข้างนอก “ส่งเขาไปที่เต็นท์ของฉัน” เขาพูดกับผู้คุ้มกันแล้วเดินไปที่เต็นท์ขนาดใหญ่
ไม่นานชายหนุ่มที่สวมหน้ากากสีเงินและชุดแนบเนื้อสีดำก็เข้ามาในเต็นท์ “ผมเริ่มสืบมาได้ครึ่งปีแล้วเจ้าชาย” เขาพูดอย่างสงบด้วยเสียงแหบห้าว “ในบรรดานายพลที่ข้าจับตาดูมีเพียงนายพลไซม่อนที่น่าสงสัยที่สุด ท่านก็รู้ว่าเขาเกษียณแล้วและกลับไปอยู่ที่เมืองโรดู หลังจากเหตุการณ์นั้นเขาหายตัวไปสักพักหนึ่ง เขาบอกเหตุผลของการหายตัวไปให้ผมฟัง แต่ผมก็พบว่าสิ่งที่เขาพูดมันไม่ใช่เรื่องจริง”
“ไซมอน?” ฌอนพึมพำกับตัวเอง จากนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นมาที่ริมฝีปากของเขา “เขาเป็นมือขวาของอเล็กซ์ บางทีเขาอาจจะเกี่ยวข้องกับการที่อเล็กซ์หายตัวไป”
