Chapter 199 : น่าประทับใจ
ครัสซูและอูเรี่ยนหันมามองกู๊ดเนีย ดวงตาของพวกเขาส่องประกายเหี้ยมโหด
“อย่าฆ่าเขานะเอมี่” แม็กซ์พูด ฉันต้องใช้เขาเป็นตัวอย่างให้กับคนอื่น ๆ นี่เป็นเรื่องปกติของโลกนี้
เอมี่พยักหน้า “ค่ะพ่อ”
กู๊ดเนียหัวเราะเยาะและไม่ได้พูดตอบโต้ เขาเดินเข้าไปหาเอมี่
ทันใดนั้นเปลวไฟสีม่วงอมฟ้าสูงครึ่งเมตรก็ปรากฏขึ้นมาจากมือของเอมี่ อุณหภูมิที่ร้อนจนน่ากลัวของมันเผาผม คิ้ว ขนตาและเสื้อของกู๊ดเนียแทบจะในทันที ไฟยังคงลุกไหม้อยู่บนเสื้อผ้าไหมของเขา
“นักเวท?!” กู๊ดเนียร้องขึ้น เขารีบวิ่งออกไปข้างนอกและพยายามดับไฟบนร่างกายของเขาด้วยความหวาดกลัวและเขาได้ทำกระเป๋าเงินของเขาตกเอาไว้
เปลวไฟกลายเป็นลูกไฟแล้วเอมี่ก็กำลังจะโยนมันออกไป
แม็กซ์ลูบหัวเอมี่และยิ้ม “โอเค พอแล้วล่ะ ถ้าหนูขว้างมันใส่เขาหนูอาจจะฆ่าเขาตาย” เขาได้รับในสิ่งที่เขาสมควรได้รับแล้ว
“ค่ะพ่อ” เอมี่ตอบรับอย่างผิดหวัง เธอมองไปที่กู๊ดเนียแล้วดับไฟของเธอลงและหยิบกระเป๋าเงินของเขาขึ้นมา
ด้วยความเร่งรีบกู๊ดเนียได้ชนเข้ากับใครบางคนและล้มลงกระแทกพื้น
เขากลิ้งไปบนพื้นแล้วไฟบันตัวของเขาก็ดับลง เขาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เสื้อด้านหน้าเกือบทั้งหมดของเขาถูกไฟไหม้ คิ้วและผมส่วนใหญ่หายไป ใบหน้าของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยควัน
เขาเปิดปากของเขาและต้องการที่จะตะโกนใส่คนที่เขาวิ่งชน แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาเขาก็มองเห็นปีศาจหัวล้านทั้งสามคน เขาก้มหัวลงด้วยความหวาดกลัวอีกครั้ง
“เกิดอะไรขึ้นกับเขา?” มอนด์ถามพร้อมกับเกาหัวล้านของเขา
“ฉันคิดว่าเขาถูกไฟเผานะ” คีลพูดพร้อมกับถูคางของเขาอย่างครุ่นคิด
มอนด์พยักหน้าและมองดูคีลอย่างชื่นชม “นายฉลาดจริง ๆ เลยคีล”
“เห็นได้ชัดว่าเขาถูกเผาด้วยไฟของเจ้าของร้านตัวน้อย” ซาเจราสพูดขึ้น “ฉันคิดว่าเขาน่าจะก่อเรื่องมา” เขามองกู๊ดเนียอย่างดูถูก
ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก เอมี่เดินออกมาและโยนกระเป๋าเงินไปที่กู๊ดเนีย “ฉันหยิบงานค่าอาหาร 18 เหรียญทองมาจากกระเป๋าเงินของคุณแล้ว อย่าลืมจ่ายเงินทุกครั้งที่คุณออกมากินอาหาร!”
กู๊ดเนียหยิบกระเป๋าเงินของเขาขึ้นมาด้วยความโกรธ เขามองไปที่เอมี่แต่ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าเขาไม่ควรจะพูดอะไรหยาบคาย ฉันจะกลับมาแก้แค้นในสักวันหนึ่ง
“สวัสดีเจ้าของร้านตัวน้อย” ซาเจราสทักทาย
“สวัสดีเจ้าของร้านตัวน้อย!” คีลและมอนด์พูดขึ้นมาพร้อมกันและยืดตัวขึ้น อนาคตของปีศาจลาวาขึ้นอยู่กับโร่วเจียหมัว ดังนั้นพวกเขาจึงเคารพแม็กซ์และลูกสาวของเขาเป็นอย่างมาก
“สวัสดีหัวล้านใหญ่ หัวล้านเบอร์ 2 และเบอร์ 3” เอมี่พูดทักทายแล้วกลับเข้าไปในร้านอาหาร
ดวงตาของกู๊ดเนียเบิกกว้าง อะไรกันเนี่ย?! ปีศาจร้ายทั้งสามคนนี้กลัวยัยเด็กเหลือขอนี่เหรอ?!
ซาเจราสเดินเข้าไปหากู๊ดเนียแล้วพูดอย่างดูถูก “แกกินแล้วชักดาบเหรอ? แกเพิ่งทำในสิ่งที่ฉันเองก็ไม่กล้าทำ น่าประทับใจจริง ๆ”
คีลและมอนด์ยกนิ้วให้กับเขา “น่าประทับใจ” พวกเขาพูดและเดินตามซาเจราสเข้าไปข้างใน
กู๊ดเนียตะกายจนลุกขึ้นมายืนได้พร้อมกับสีหน้าบูดบึ้ง ตอนนี้เขาได้เห็นอะไรมาพอสมควรแล้ว
เขามองไปที่ร้านอาหารขนาดใหญ่อยู่นานและรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในทันที มันมีอะไรพิเศษกันนะ? เขารีบเดินออกไปและยกมือขึ้นมาปิดหน้าของเขาเอาไว้ เขาไม่อยากเสียหน้าไปมากกว่านี้แล้ว
“ฉันขอโทษด้วยสำหรับเหตุการณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ หวังว่ามันจะไม่ทำลายความอยากอาหารของพวกคุณ” แม็กซ์พูดขอโทษลูกค้า เขาหยุดยาเบะมิยะเมื่อเธอกำลังจะก้มหัวขอโทษ “มันไม่ใช่ความผิดของเธอ” เขาพูดและยิ้ม
“ขอบคุณค่ะหัวหน้า” เธอตอบเบา ๆ
“ไม่เป็นไรหรอกแม็กซ์ เขาสมควรได้รับมันแล้ว แต่โร่วเจียหมัวของฉัน…ฉันเริ่มหิวขึ้นมานิดหน่อยแล้ว” แฮร์ริสันพูดพร้อมกับลูบท้องของเขา
“พุดดิ้งเต้าหู้ของฉัน”
“ข้าวผัดหยางโจวของฉัน”
ลูกค้าทุกคนต่างก็ยิ้ม พวกเขาไม่คิดว่าแม็กซ์ทำอะไรผิดไป ร้านอาหารกลับคืนสู่ความสงบสุขตามปกติ
แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ออเดอร์ของพวกคุณจะพร้อมในอีกไม่ช้า” เขาตบไหล่ยาเบะมิยะแล้วเดินเข้าไปในครัว
ประตูเปิดออกพร้อมกับเสียง “ติ๊ง” “ ยินดีต้อนรับสู่ร้านอาหารมามี่ค่ะ!” ยาเบะมิยะพูดแล้วเดินไปที่ประตูพร้อมกับรอยยิ้มที่มีชีวิตชีวาของเธอ
“ฉันจะจำกฎทั้งหมดของร้านให้ได้ในวันนี้”
“กฎ?”
“ใช่ กฎอยู่ในเมนู ฉันไม่อยากถูกแบนหรือว่าถูกเผา”
“ใช่ ฉันด้วย”
แฮร์ริสันและเพื่อนของเขาเริ่มท่องจำกฎ
“โอ้ ฉันเห็นแม็กซ์เขียนอะไรบางอย่างลงไปในสมุดบันทึกสีดำแล้ว”
“จริงเหรอ?”
“บัญชีดำ?!”
