Chapter 231 : ขึ้นไปข้างบนแล้วล่ะ
นักผจญภัยที่อยู่ที่ตีนเขาเงยหน้าขึ้นไปมองเนินเขาทางทิศตะวันตกด้วยความประหลาดใจ
“ฟังดูเหมือนว่าหมูป่าจะตายแล้ว การระเบิดนั่น…เป็นฝีมือของนักเวทที่ทรงพลังใช่มั้ย?” ชายคนหนึ่งถาม
“อาจจะ พ่อและลูกสาวคู่นั้นโชคดีจริง ๆ” เสียงที่สองพูดขึ้น
“อย่างน้อยก็ต้องเป็นนักเวทระดับ 4 หมูป่าถูกฆ่าตายภายในระยะเวลาอันสั้น แต่นักเวทที่ทรงพลังมาทำอะไรที่นั่น? อาบน้ำในบ่อน้ำพุร้อนเหรอ?” ชายคนที่สามพูด
พวกเขาไม่ต้องรีบหนีไปเพื่อให้พ้นจากอันตรายแล้ว
“ดูที่นักผจญภัยชราคนนั้นสิ นั่นเป็นเขี้ยวหมูป่ารึเปล่า?” หนึ่งในนักผจญภัยพูดขึ้น ทุกคนมองไปที่เอวของเขา
กายไม่ได้สนใจเรื่องที่เขาถูกจ้องมองแต่เขาก็ไม่ได้บอกคนอื่นว่าเกิดอะไรขึ้นเช่นกัน เขาเดินไปที่ทางเข้าหุบเขาพร้อมกับม้าของเขา เธอเป็นนักเวทตัวน้อยที่มีพรสวรรค์มาก! แต่พ่อของเธอเป็นแค่เจ้าของร้านอาหารจริง ๆ น่ะเหรอ? กายคิดกับตัวเอง
…
“แน่นอน แต่ว่าตอนนี้เราต้องเตรียมตัวกลับกันแล้วล่ะ” แม็กซ์พูดพร้อมกับยิ้ม เขามองดูบาดแผลของเขา “ระบบ ฉันต้องการยารักษาแผล”
“ฉันไม่มีอะไรแบบนั้น”
แม็กซ์ตบกระเป๋าของเขาแล้วเหรียญที่อยู่ในนั้นก็กระทบกัน “ฉันมีเงินนายก็รู้”
“ฉันมีชุดปฐมพยาบาลที่สมบูรณ์แบบสำหรับคุณ!” เสียงของระบบเปลี่ยนเป็นพินอบพิเทาในทันที “มันประกอบไปด้วยสำลี แอลกอฮอล์ ทิงเจอร์ไอโอดีน หน้ากากอนามัย ผ้าก๊อซที่ผ่านการฆ่าเชื้อ กรรไกร มีดผ่าตัด – ”
“ฉันอยากได้แค่ทิงเจอร์ไอโอดีนและผ้าพันแผล” แม็กซ์พูดขัด “ราคาเท่าไหร่?”
“ฉันขอแนะนำให้คุณซื้อพวกมันทั้งชุด พวกมันเป็นสำคัญและคุ้มค่ากับเงินที่เสียไป ถ้าคุณไม่ซื้อวันนี้คุณจะต้องรอไปอีกหนึ่งปีสำหรับการลดราคาที่พิเศษแบบนี้!”
“ถ้านายรู้สึกอยากกินแตงโมนายจะซื้อที่ดินสักผืนเพื่อปลูกมันมั้ย?”
“ฉันไม่กินแตงโม แต่ถ้าคุณต้องการฉันก็พอจะรู้จักสถานที่ที่เหมาะสมในการปลูกพวกมัน แค่คุณบอกฉัน ฉันจะให้แตงโมที่ดีที่สุดกับคุณ!”
การถากถางของแม็กซ์ไม่ได้ปผล ฉันลืมไปว่ามันพร้อมที่จะทำฟาร์มจริง ๆ
“ทิงเจอร์ไอโอดีนและผ้าพันแผล นายจะขายพวกมันมั้ย?” แม็กซ์ถาม
“1 เหรียญทอง” ระบบตอบกลับอย่างไม่พอใจ
แม็กซ์ยกคิ้ว “แพงเกินไป 20 เหรียญทองแดงก็พอ จะเอาหรือไม่เอา”
“พวกมันหนึ่งชุดมีราคา 20 เหรียญทองแดงและคุณต้องจ่ายฉันเพิ่มอีก 80 เหรียญเป็นค่าจัดส่ง”
“10” แม็กซ์พูดอย่างสงบ
“60! นั่เป็นราคาที่ถูกที่สุดเท่าที่ฉันจะให้ได้”
“5”
“ก็ได้ 20 เหรียญทองแดง ทิงเจอร์ไอโอดีนและผ้าพันแผลพร้อมแล้ว คุณต้องการให้ฉันส่งพวกมันไปที่ไหน?” มันพูดอย่างยอมแพ้
แม็กซ์ยิ้ม “บนก้อนหินก้อนนั้น” เขาพูดพร้อมกับชี้
“เรากำลังจะไปแล้วเหรอคะ? เราอยู่ที่นี่ต่ออีกหน่อยได้มั้ยคะพ่อ?” เธอถาม
แม็กซ์ลองแตะน้ำในบ่อน้ำพุร้อนดู มันอุ่นกำลังดี “เอาล่ะ หนูล้างเท้าของหนูที่นี่ได้” เขาพูดพร้อมกับยิ้ม
“ขอบคุณค่ะพ่อ!” เธอนั่งลงข้าง ๆ บ่อน้ำพุร้อน จากนั้นก็ถอดรองเท้าแล้วจุ่มเท้าลงไปในน้ำ “มานี่ลูกเป็ดขี้เหร่ มาล้างอุ้งเท้าของแก” เธอพูดพร้อมกับกวักมือเรียก
ลูกแมวมองไปที่บ่อน้ำพุร้อน “เหมียว” มันร้องตอบด้วยความลังเล มันรู้สึกกลัว
“อุ้งเท้าของแกสกปรกมาก! มานี่หรือไม่แกก็เดินกลับบ้านเอง”
เมื่อลูกแมวมองไปรอบ ๆ และเห็นว่ารอบ ๆ ตัวมีแต่พุ่มไม้หนามมันก็เดินไปหาเอมี่อย่างไม่เต็มใจ
แม็กซ์หัวเราะ เขาหยิบทิงเจอร์ไอโอดีนและผ้าพันแผลขึ้นมา นำผ้าเช็ดหน้าที่เปื้อนเลือดออกแล้วทำความสะอาดแผล ใส่ยาและพันผ้าพันแผลรอบมือด้วยมืออีกข้างของเขาจากนั้นก็เดินกลับไปหาเอมี่
มันเป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้ เขาอยากให้แผลของเขาหายให้เร็วที่สุด เขาต้องทำอาหารด้วยมือที่ได้รับบาดเจ็บไปอีกสองสามวัน
แม็กซ์หลอกให้ระบบมอบเชือกยาวให้กับเขา เขาใช้มันเพื่อมัดไก่เพลิง
เอมี่กำลังแกล้งลูกแมวด้วยสาดน้ำใส่มัน “ได้เวลากลับแล้วล่ะเอมี่ เช็ดเท้าของหนูให้แห้งนะ” แม็กซ์บอก
เอมี่พยักหน้า “ค่ะพ่อ” เธอลูบเท้าของเธอบนหัวลูกเป็ดขี้เหร่แล้วหัวเราะคิกคัก
ลูกแมวยกอุ้งเท้าข้างหนึ่งบังไว้บนหัวแล้วมองมาที่แม็กซ์เพื่อขอความช่วยเหลือ
แม็กซ์หยิบผ้าเช็ดตัวออกมาจากกระเป๋าของเขาเพื่อเช็ดเท้าให้กับเอมี่แล้วเช็ดตัวลูกแมวให้แห้ง เขาแบ่งครึ่งขนมปังแล้วส่งส่วนหนึ่งให้กับเอมี่
เขาอบขนมปังในเตาอบให้นานกว่าปกติเพื่อให้มันกรอบ
เอมี่ถือมันด้วยสองมือและกินมันเหมือนกับกระรอกตัวเล็ก ๆ “ขนมปังนี้อร่อยมากเลยค่ะพ่อ หนูขอเพิ่มอีกอันได้มั้ยคะ?”
“เหมียว เหมียว” ลูกแมวร้องในขณะที่มันเงยหน้ามองแม็กซ์
“ได้อยู่แล้ว” เขาพูดกับเอมี่แล้วส่งขนมปังอีกชิ้นให้กับเธอหลังจากที่แบ่งส่วนเล็ก ๆ ให้กับลูกแมวแล้ว
หลังจากที่กินขนมปังเสร็จแม็กซ์ก็เอาลูกแมวใส่ไว้ในกระเป๋า ให้เอมี่ขึ้นขี่หลังแล้วเดินลงเขาไปพร้อมกับเขี้ยวในมือข้างหนึ่งและไก่เพลิงในมืออีกข้างหนึ่ง
เอมี่กำลังเล่นอยู่กับลูกตา “พ่อคะ ดาบของพ่อไปไหนแล้วล่ะ?” เธอถามขึ้นมาในทันที
“ขึ้นไปข้างบนแล้วล่ะ” แม็กซ์ตอบ
“พ่อเอามันลงมาอีกครั้งได้มั้ยคะ?”
“อย่างงั้นก็ต้องใช้กลนิดหน่อย…”
พวกเขาคุยกันในระหว่างที่เดินไปตามทางที่แม็กซ์สร้างขึ้น
“ดูนั่น! พวกเขาปลอดภัย พวกเขาเองก็มีเขี้ยวเหมือนกัน” นักผจญภัยที่อยู่ที่ตีนเขาพูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ
