Chapter 289 : คำเตือน! คำเตือน! เรากำลังถูกโจมตี!
ลูกธนูสีดำทะลุผ่านประตูเข้ามาและทิ้งรูขนาดใหญ่พอ ๆ กับหัวคนเอาไว้ มันกำลังพุ่งมาทางด้านหลังของลู่ลู่ หัวลูกศรนั้นเป็นประกายและคมกริบ
ถึงแม้ว่าลู่ลู่จะตัวใหญ่แต่เขาก็รวดเร็วและว่องไว เขาผลักตัวเองขึ้นไปลอยอยู่ในอากาศพร้อมกับคว้าแขนฉีฉีเอาไว้แล้วดึงเธอขึ้น ลูกธนูทะลุผ่านเสื้อของเขาแล้วเฉียดผ่านแผ่นหลังของเขาและมือของฉีฉีไป จากนั้นมันก็ปักลึกเข้าไปในเคาน์เตอร์
“คำเตือน! คำเตือน! เราอยู่ภายใต้การโจมตีระดับ 7!” ระบบตะโกน “ประตูไม่สามารถขัดขวางได้!”
แม็กซ์ชะงักไปทันทีที่เขาได้ยินเสียงของประตูที่แตกออก เขารีบวิ่งออกมาจากห้องครัวพร้อมกับมีดสีทองในมือแล้วมายืนบังเอมี่เอาไว้ เขารู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นว่าเธอปลอดภัยดี จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วและมองไปที่ลูกธนู
เอมี่ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ยกสูง เธอมองไปที่ลูกธนูแล้วยื่นหน้าออกมาจากทางด้านหลังของเขา “มีคนไม่ดีมาสร้างปัญหาอีกแล้วเหรอคะพ่อ?”
“ใช่ อยู่ข้างหลังพ่อไว้นะ พวกมันแข็งแกร่งมาก” แม็กซ์พูดอย่างเคร่งเครียด เอมี่อาจจะจัดการกับศัตรูระดับ 3 ได้ แต่คนพวกนี้มีพลังมากกว่านั้นมาก
“ลูกธนูนี้อาจจะฆ่าฉันได้!” แม็กซ์พูดกับระบบ
“ไม่หรอก มันอยู่ภายใต้การควบคุมของฉัน ฉันปรับทิศทางของลูกธนูเพื่อไม่ให้ลูกค้าบาดเจ็บและฉันก็กำจัดฝุ่นไม้ทั้งหมดทันทีเพื่อไม่ให้มันรบกวนลูกค้า คุณควรจะขอบคุณฉันแทนที่จะมาตะโกนใส่ฉัน”
แม็กซ์รู้สึกอุ่นใจมากขึ้น เห็นได้ชัดว่าระบบจะไม่ยอมให้ฉันตาย แต่ดูเหมือนว่าฉันจะต้องอัพเกรดร้านอาหารเพื่อเพิ่มระดับการป้องกันของมันหลังจากที่เรื่องนี้จบและฉันต้องทำมันให้เร็วที่สุด
ลู่ลู่หล่นลงมาที่พื้นในขณะที่เขาเอาแขนขวากอดเอวเธอเอาไว้ เขามองไปที่ประตูด้วยความโกรธ
“พวกมันเจอเราแล้ว” ฉีฉีพึมพำและกำหมัดแน่น เธอปล่อยแสงสีเขียวออกมาและมันเชื่อมโยงเธอไว้กับลู่ลู่
ผู้คนในห้องอาหารรู้ตัวได้ในทันทีว่าพวกเขากำลังตกอยู่ในอันตรายเมื่อพวกเขาเห็นรูที่ประตูและลูกธนูสีดำ บางคนร้องไห้คร่ำครวญและมีอีกหลายคนที่มองไปรอบ ๆ ด้วยความกังวลและสงสัยกับเรื่องที่เกิดขึ้น
บางคนลงไปหมอบอยู่ใต้โต๊ะ แต่ส่วนใหญ่ไม่ได้ขยับ
แซลลี่ยืนอยู่เยื้องไปข้างหน้าแม็กซ์เล็กน้อยด้วยสายตาที่เป็นกังวล “ลูกธนูนี้เต็มไปด้วยพลัง มานี่มิยะ” เธอพูด
เธอเป็นนักเวทระดับ 7 และนักแม่นปืน เธอรู้ดีว่ามันยากแค่ไหนที่จะฆ่าคนสองคนด้วยลูกธนูเดียว ที่สำคัญคือยิงทะลุผ่านประตูด้วย
เธอสัมผัสถึงเวทมนตร์บนลูกธนูนี้ไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงตัดสินว่านักธนูจะต้องเป็นระดับ 7 หรือสูงกว่า
จริง ๆ แล้วแซลลี่ไม่อยากเสี่ยงที่จะเปิดเผยตัว แต่เธอก็ไม่อยากเห็นแม็กซ์ เอมี่หรือมิยะบาดเจ็บ เห็นได้ชัดว่าคนพวกนั้นไม่ได้กำหนดเป้าหมายเป็นพวกเรา ดังนั้นฉันน่าจะปกป้องพวกเขาได้ ถ้าชีวิตของเอมี่หรือแม็กซ์ตกอยู่ในอันตรายฉันแน่ใจว่าอูเรี่ยนจะไม่ยอมอยู่เฉยแน่ แสงสีฟ้าปรากฏขึ้นรอบ ๆ นิ้วของเธอ
ยาเบะมิยะเดินเข้ามาหาพวกเขาด้วยความตกใจ แต่เธอก็เดินไปยืนอยู่ข้างหน้าแซลลี่พร้อมกับยกถาดขึ้นมาบังไว้ข้างหน้าเธอ เธอรวบรวมความกล้าและพูดว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันจะปกป้องเธอเอง”
ตอนแรกแซลลี่รู้สึกประหลาดใจแต่หลังจากนั้นเธอก็รู้สึกประทับใจ เธอรู้ดีว่าตัวเธอเองไม่ได้แข็งแกร่ง แต่เธอเลือกที่จะปกป้องเพื่อนของเธอ
อูเรี่ยนยืนอยู่ข้างนอกร้านของเขา เขามองไปที่ร้านอาหารและพยักหน้าเห็นด้วยกับแซลลี่ เสื้อคลุมสีดำของเขาไม่เด่นนักในคืนที่มืดมิดแบบนี้
ฉันไม่ได้เห็นมนุษย์หมาป่ามาหลายปี อูเรี่ยนคิด หมาแก่นั่นยังมีชีวิตอยู่มั้ยนะ?
นักล่าทั้งหกต่างก็กำลังง้างสายธนู ร่างกายของพวกเขาเปล่งแสงสีแดง อากาศรอบ ๆ คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเลือด พวกเขายังอยู่ในร่างมนุษย์แต่ดวงตาของพวกเขาเปลี่ยนไปเป็นสีแดง
…
“แบรนลี่เกิดอะไรขึ้น?” โนแวนส่งเสียงถามมาจากข้างในรถม้าเมื่อเขามาถึงทางเข้าลานเอเดน
แบรนลี่จำเสียงของโนแวนได้และรีบดึงม้าให้หยุด “อาจารย์ใหญ่โนแวน! มีกลุ่มคนกำลังสร้างปัญหา พวกมันค่อนข้างอันตราย”
“ที่ไหน?” ครัสซูถาม เขาเองก็อยู่ในรถม้าเช่นกัน
“ที่ร้านอาหารมามี่ครับท่านครัสซู” เขารีบร้อนเพราะเขารู้ว่าร้านอาหารนั้นไม่ได้เป็นแค่ร้านอาหาร ร่างกายของเขาสั่นเมื่อเขาคิดว่าอูเรี่ยนและครัสซูจะทำอะไรถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเอมี่
“ไปที่ร้านอาหารมามี่!” ครัสซูกระตุ้น เขารู้สึกกังวลและโกรธเป็นอย่างมาก
ลิงรู้ดีว่ามันไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่เขาจะพูดได้ดังนั้นเขาจึงรีบนำทางไป
ม้าสองตัวและรถม้าสีดำวิ่งไปที่ร้านอาหารมามี่ด้วยความเร่งรีบ
…
“ออกมา! ไม่งั้นผู้คนที่นี่จะต้องมีชะตากรรมแบบเดียวกับชาวบ้านเมื่อ 20 ปีก่อน!” แอนเซียมตะโกน เขาโยนธนูของเขาทิ้งไปข้าง ๆ แล้วกำหมัด กรงเล็บยาว 30 เซนติเมตรห้าอันยื่นออกมาจากข้อนิ้วของเขา (นึกภาพวูล์ฟเวอรีน) มันเปล่งประกายภายใต้แสงจันทร์ ดวงตาของเขาเป็นสีแดงก่ำ อากาศรอบ ๆ เริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ
