Chapter 316 : สู้กับฉัน ขยะเอ้ย!!
“กระจายตัว” ฉีฉีพูดเบา ๆ
ทรายลดขนาดลงทันทีและใหลกลับเข้าไปในกล่องแสงสีรุ้งที่เปล่งออกมาจากกล่องจางหายไปในขณะเดียวกันก็มีแสงสีเขียวปรากฏขึ้นมาบนมือของเธอ ทันใดนั้นกล่องและต้นไม้โลกก็หาย
ดวงตาของฟรอยเดนเต็มไปด้วยความสุขและความพึงพอใจ “ดีมาก นับจากวันนี้เป็นต้นไปเธ อคือผู้นําของเหล่าดรายแอตแล้วนะ” (ขอแก้จาก ‘ผู้อาวุโส’ เป็น ‘ผู้นํา’ นะครับ)
“ฉีฉี…ฉีฉีจะเป็นผู้นําของเหล่าดรายแอดได้ยังไง? ไม่มีทางฉีดีทําไม่ได้หรอก” นี่รีบส่ายหัวปฏิเสธด้วยความตื่นตระหนก
“ข้อกําหนดเดียวของผู้นําตรายแอดนั่นก็คือการได้รับการยอมรับจากต้นไม้โลก การยอมรับที่เธอได้รับนั้นดีกว่าตอนฉันซะอีก” ฟรอยเตนพูดพร้อมกับยิ้ม “เมื่อเทียบกับคนที่ม ๆ อย่างสู่ลู่แล้ว เห็นได้ชัดว่าเธอเหมาะกับหน้าที่นี้มากกว่า”
ฉีฉีหันไปหาลู่ลู่ที่กําลังมองเธอด้วยรอยยิ้มให้กําลังใจ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกมั่นใจขึ้นมาและสัมผัส ได้ถึงต้นไม้โลกที่กําลังเปล่งประกายความสุขและความตื่นเต้นอยู่ในร่างกายของเธอ เธอหันกลับไปหาฟรอยเคนและพยักหน้าอย่างจริงจัง “หนูจะดูแลมันให้ดีและทําให้มันเติบโตขึ้นเป็นต้นไม้โลกที่ยิ่งใหญ่”
“ฉันแน่ใจว่าเธอทําได้ ฉันเชื่อว่าพวกเธอสองคนจะทําให้ตรายแอดกลับมาปรากฏตัวขึ้น ในทวีปนอร์แลนด์ได้อีกครั้ง” ฟรอยเตนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ร่างกายของเขาตอนนี้ค่อย ๆ จางลง จากนั้นเขาก็หันไปยิ้มให้กับอูเรี่ยนและพูด “ฉันบอกนายว่ายังไงอูเรี่ยน? ฉันบอกนายว่าสักวันหนึ่งวันที่นายแก่จะมาถึง แต่นายก็ไม่ยอมเชื่อฉัน แล้วตอนนี้ล่ะ? นายเป็นคนแก่แล้ว ฮ่า ฮ่า!”
อูเรี่ยนเบ้ปากด้วยความไม่พอใจและเถียงกลับ “อย่างน้อยฉันที่ยังมีชีวิตอยู่! แต่นายเสียชีวิตไปเป็นร้อยปีแล้วเจ้าแก่”
“เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ฉันก็อิจฉาคนหนุ่มสาวจริง ๆ ถึงอย่างนั้นความตายก็ไม่ได้เลวร้ายนัก ฉันเบื่อมากหลังจากต้องใช้ชีวิตมาหลายร้อยปี ความตายนั้นสงบกว่ามาก” ฟรอยเตนไม่ได้โกรธเพราะ คําพูดของอูเรี่ยน หลังจากหยุดไปครู่หนึ่งเขาก็พูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “ก่อนที่นายจะมาหาฉันฉัน ฝากนายดูแลสองคนนี้ด้วยนะ เผ่าพันธุ์ตรายแอตของพวกเราไม่สามารถสูญพันธุ์ได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
“ พวกเขาจะมีลูกได้กี่คนก็ขึ้นอยู่กับตัวพวกเขาเอง” อูเรี่ยนตอบพร้อมกับเบ้ปาก
“ฮ่าฮ่าฮ่า นายยังคงเป็นเหมือนเดิมเลยนะเจ้าหนูน้อย” ฟรอยเดนหัวเราะออกมาอย่างเต็มที่ก่อนที่เขาจะสลายหายไปโดยสมบูรณ์
ร้านน้ำยาเวทมนตร์ถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ
นี้นี่เงยหน้ามองเพดาน ลู่วางมือลงบนไหล่ของเธอเบา ๆ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร
อูเรี่ยนเอนหลังนอนลงไปบนเก้าอี้เลานจ์ของเขาอย่างช้า ๆ เขาไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมาแต่มันมีความคิดถึงอยู่ในแววตาของเขา ย้อนกลับไปตอนนั้นเขายังเด็กและขอบผจญภัยไปยังที่ต่าง ๆ เขายังไม่ได้เป็นบุคคลในตํานานและได้พบกับผู้คนมากมายและเรื่องราวที่น่าสนใจในระหว่างการเดินทาง
อูเรี่ยนเงียบอยู่นานก่อนที่จะเขาจะเงยหน้าขึ้นมามองฉีดีและทําลายความเงียบ “ถ้าเธอไม่ รังเกียจเรื่องค่าแรงต่ำเธอมาทํางานที่ร้านของฉันได้นะ”
“จริงเหรอคะ?” ฉีดีรู้สึกตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะมีความตื่นเต้นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ
กลุ่มมนุษย์หมาป่าที่เจอเมื่อวันก่อนถูกจับไปแล้วและจะไม่ถูกปล่อยตัวไปอีกนาน แต่ยังคงมี มนุษย์หมาป่าอีกมากที่ยังตามล่าพวกเขาอยู่ในกรณีนั้นพวกเขาจะไม่สามารถอยู่ในเมืองเศออสได้
แต่นี่เพิ่งจะพบกับวิธีที่จะช่วยให้ต้นไม้โลกฟื้นตัวและวิธีฟื้นฟูร่างกายของเธอและถ้าพวกเขาต้องออกจากเมืองเคออสพวกเขาจะไม่สามารถกินข้าวไก่ตุ๋นของแม็กซ์ได้อีก นั่นเป็นสิ่งที่พวกเขายอมรับไม่ได้
อย่างไรก็ตามถ้าอูเรี่ยนเต็มใจที่จะจ้างพวกเธอ ความปลอดภัยของพวกเธอก็จะได้รับการรับประกันจากนักเวทในตํานาน นายเหนือแห่งน้ําแข็งอูเรี่ยนจะยื่นมือเข้ามาช่วยให้พวกเขาไม่ ต้องกลัวกับอันตรายใด ๆ ในเมืองเคออส
ฉีฉีลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามด้วยความกังวลว่า “ถ้าอย่างนั้น ลูลู่อยู่ที่นี้ด้วยได้มั้ยคะ?”
“ฉันไม่จ้างคนเงอะงะ” อูเรี่ยนส่ายหัว เมื่อเห็นสายตาที่แสดงออกถึงความเศร้าสร้อยของฉีฉีเขาก็พูดเสริมว่า “ห้องข้างบนนั้นเป็นของเธอ เธอเก็บคนไว้ในนั้นได้มากเท่าที่เธอต้องการ เขาเป็นคนของเธอ ดังนั้นเธอควรจะหาเงินให้ได้มากพอสําหรับการดูแลเขา”
ดวงตาของนี้เป็นประกายขึ้นมาในทันทีที่เธอได้ยินแบบนั้นและเธอก็ก้มหัวขอบคุณเขา “ขอบคุณค่ะท่านอาจารย์อูเรี่ยน”
“ขอบคุณครับ” สู่คู่เองก็ยิ้มออกมาเช่นกันและก้มหัวขอบคุณอูเรี่ยน
พวกเขาเดินทางไปทั่วทวีปนอร์แลนด์ตลอดร้อยกว่าปีที่ผ่านมา และค่อย ๆ เติบโตขึ้นเรื่อย ๆ พวกเขาประสบกับความยากลําบากมามากมายและสิ่งที่พวกเขาปรารถนาไม่ใช่การแก้แค้น แต่พวกเขาแค่ต้องการที่จะปักหลักลงที่ไหนสักแห่งและได้ใช้ชีวิตอย่างแท้จริง
พวกเขาแค่อยากมีลูกเยอะ ๆ และทําให้เผ่าพันธุ์ดรายแอดกลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง
เมื่อวานพวกเขาได้มองเห็นความหวังและหลังจากนั้นก็ตกอยู่ในความสิ้นหวังโดยสิ้นเชิงและ ยอมรับความตาย แต่แม็กซ์และคนอื่น ๆ ที่เข้ามาช่วยชีวิตพวกเขาเอาไว้ พวกเขาคิดว่าชีวิตของ พวกเขาคงจะจบลงแล้วแต่พวกเขาก็รอดมาได้ในที่สุด
“เราขายเฉพาะโพชั่น ยาบํารุงและยาทาเท่านั้น ทุกครั้งที่ขายของออกไปเธอจะต้องเติมยาขวดใหม่เข้าไปบนชั้นวาง นี่เป็นหน้าที่ของเธอ หลังจากหักต้นทุนทั้งหมดแล้วกําไรครึ่งนึ่งจะเป็นของเธอ แต่ฉันจะไม่มีค่าแรงขั้นต่ำให้ ดังนั้นรายได้ของเธอจะขึ้นอยู่กับรายได้ของร้านอูเรี่ยนชี้ไปที่น้ํายาเวทมนต์บนชั้นวางก่อนที่เขาจะลุกขึ้นและหยิบหนังสือเวทมนตร์เล่มสีดํา ที่เต็มไปด้วยฝุ่นออกมาจากด้านหลังเคาน์เตอร์ เขาโยนหนังสือเล่มนี้ลงบนเคาน์เตอร์อย่างไม่ใส่ใจ และพูดว่า “นี่คือคู่มือการผสมน้ํายาเวทมนตร์ ถ้าเธอเจอกับของอะไรที่เธอไม่รู้จักให้เธอมาเปิดหาในหนังสือเล่มนี้ ตราบใดที่น้ํายาที่เธอผสมไม่ได้ฆ่าใครผลของมันก็ไม่ใช่เรื่องสําคัญ”
“แต่ครึ่งนึงมันจะไม่มากเกินไปเหลือคะ? ยังไงซะนี่ก็เป็นร้านของคุณ” นี้รู้สึกลังเลเล็กน้อยเกี่ยวกับการได้รับผลกําไรจํานวนมาก
“อย่าคาดหวังว่าจะได้รายได้จํานวนมาก กําไรครึ่งหนึ่งของร้านมากพอแค่ทําให้อิ่มได้ครึ่งท้อง เท่านั้น” อูเรี่ยนเบ้ปากและเดินออกประตูไปพร้อมกับพูด “พวกเธอสองคนดูจะดีขึ้นแล้วงั้นวันนี้ ก็เริ่มทํางานเลยแล้วกัน ฉันเลี้ยงอาหารเข้าเอง”
“เราจะไปร้านอาหารมามีเหรอคะ? ขอบคุณค่ะท่านอาจารย์เรียน!” ดวงตาของนีนี้เป็นประกายขึ้นมาในทันทีเมื่อพูดถึงอาหาร เธอรีบเดินออกจากร้านไปในทันทีโดยมีลู่ลู่คอยปิดประตูตาม อยู่ด้านหลัง
มีคนต่อแถวยาวอยู่ด้านนอกร้านอาหาร กลุ่มที่ชอบแบบหวานและกลุ่มที่ชอบแบบคาวนั้นดู จะเป็นศัตรูกันมากกว่าปกติและหลาย ๆ คนที่เต็มไปด้วยความโกรธ บางคนถึงกับพับแขนเสื้อขึ้น และดูเหมือนกับว่าการทะเลาะกันครั้งใหญ่กําลังจะเกิดขึ้น
“เจ้าพวกโง่ที่ขอบพุดดิ้งเต้าหูแบบหวาน! ฉันขอเตือนพวกนายทุกคนเอาไว้เลยนะ หยุดให้คะแนนพุดดิ้งเค้ารู้แบบคาวหนึ่งดาวซะ! พวกนายยังมีจิตสํานึกอยู่บ้างมั้ย?”
“อิ่ม! แบบคาวของนายดูดีตายล่ะ! พุดดิ้งเต้าหูแบบหวานไม่ควรโดนดูถูก! อันดับที่ 99 มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่!”
“มาสู้กับฉัน ขยะเอ๊ย!!”
บางคนในฝูงชนครามออกมาอย่างเดือดดาล
เสียงตาบที่ถูกฟาดฟันดังขึ้นที่หน้าร้านอาหารในทันที!
