บทที่ 35 ความอดทนมีขีดจำกัด
“เห็นพวกแกกินกันอย่างมีความสุขดีนี่ ไม่เห็นเหมือนกับคนที่จะเครียดเรื่องเงินเลยสักนิด”
ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้น เจ้าหัวแบนขมวดคิ้ว “ใครแม่งมาพูดจาไร้สาระตรงนี้วะ?”
เจ้าหัวแบนเงยหน้าเห็นเนี่ยเฟิง ตะลึงเล็กน้อย แล้วยิ้มเยาะ:ที่แท้ก็เป็นมึงนี่เอง กูก็คิดว่าใคร ! ทำไม มึงกับพี่สาวมึงคิดดีแล้วเหรอ จะชดใช้ให้พวกกูแล้วใช่ไหม?”
เนี่ยเฟิงลากเก้าอีกมานั่ง มองอาหารบนโต๊ะ ขาหมูตุ๋น หมูผัดซอสแดง ไก่สับ กุ้งผัดหอม
“ว้าว อาหารพวกนี้จะหลายร้อยหยวนสินะ?เงินที่หลอกเค้ามากินดื่มเที่ยวเล่นสนุก พวกแกไม่คิดว่ามันไม่เหมาะบ้างเลยเหรอ?”
เจ้าหัวแบนโกรธจนยั้งอารมณ์ไม่ได้ วางตะเกียบลง พูดตะคอกอย่างไม่พอใจ”ไอ้หนู มึงได้ยินที่พวกกูคุยกันแล้วสินะ ได้ยินแล้วยังไงล่ะ ถ้าแน่จริงมึงก็ไปแจ้งความดิ มึงว่าตำรวจจะสนใจเรื่องนี้ของมึงเหรอ ! กล้ามาหาเรื่องถึงถิ่นของกู กูว่ามึงคงอยากตายสินะ !”
เนี่ยเฟิงกะพริบตา”จู่ๆมึงก็ขึ้นซะงั้น ทำเอากูตกใจหมด !”
“พี่ ดูเหมือนไอ้หนูนี้จะมาเอาเรื่อง พวกเราทุบรถพี่สาวมัน มันคงไม่ยอมแน่ๆ !”
ลูกน้องที่อยู่ข้างๆพูดกระซิบแบบนี้กับเจ้าหัวแบน เจ้าหัวแบนฟังแล้วขำ
“สภาพมึงนี่นะ มึงยังอยากจะออกตัวแทนพี่สาวมึง?มึงก็ไม่ดูเลยว่าที่นี่ถิ่นใคร !”
“รถของพี่กูพังแล้ว พวกมึงก็รู้ คนที่นำทุบคงเป็นมึงสินะ?”
เนี่ยเฟิงจ้องเจ้าหัวแบนไม่กะพริบ เจ้าหัวแบนก็เป็นคนพาลไม่มีเหตุผลเหมือนกัน เขาไม่ได้คิดจะปล่อยเนี่ยเฟิงไปอยู่แล้ว ยังไงพอไล่นายทุนรอบนี้ไปก็ยังมีรอบต่อไปมา
แค่พวกเขาเฝ้าอยู่ตรงนี้ ไม่ว่าตอนไหนก็มีเงินได้
“ใช่แล้วมึงจะทำไม?มึงจะให้พวกกูชดใช้?กูขอเตือนให้ตัดใจซะเถอะ กูจะชดใช้ให้มึงได้ไง !”
เจ้าหัวแบนกับพวกเพื่อนๆของเขาเหมือนว่าจะได้ยินเรื่องน่าตลกมาก อดหัวเราะดัง ๆ ออกมาไม่ได้
“กูคำนวณดูแล้ว รถคันนั้นของพี่ใหญ่ราคาสามแสน กูขอไม่มาก พวกมึงถือโอกาสตอนที่กูยังคุยดี ๆ ได้ รีบหาเงินสามแสนมาให้กูดีกว่า”
เนี่ยเฟิงเล่นตะเกียบที่อยู่ข้างๆ ดูสภาพ เหมือนจะสบายๆ
“เห้ย ทุกคนได้ยินรึเปล่า?เจ้านี่ให้พวกเราหาเงินมาสามแสนน่ะ !”
เจ้าหัวแบนแบมือ”ไอ้หนูแกรู้ว่าสามแสนนี่มันมีความหมายอะไรไหม?ถ้ากูมีสามแสนกูจะทำเรื่องแบบนี้อีกทำไม?กูเอาไปใช้สุรุ่ยสุร่ายตั้งนานแล้ว ! ”
“ดูเหมือนว่าพวกมึงคิดจะใช้กำลังสินะ?”
เนี่ยเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย กวาดมองชายร่างใหญ่หลายคนที่นั่งอยู่รอบโต๊ะ
เจ้าหัวแบนสะกิดไหล่ของเนี่ยเฟิง”ใช่แล้ว พวกกูไม่มีทางชดใช้ให้มึงแน่ ! มึงตัดใจได้แล้ว กลับไปคุยกับพี่ใหญ่มึง ว่าจะจ่ายค่าชดเชยก้อนนี้กับพวกกูได้ยังไงดีกว่า ไม่งั้นก็อย่าคิดจะได้ทำการพัฒนาที่ดินผืนนี้!”
“ดูเหมือนพวกมึงจะคิดว่าพวกเราจะคนที่รอให้ถูกเชือดงั้นเหรอ?”
เนี่ยเฟิงพูดจบก็จับมือของเจ้าหัวแบน เจ้าหัวแบนยังไม่ทันตั้งตัว ก็ถูกเนี่ยเฟิงกดแขนลงบนโต๊ะแล้ว
“มึงจะทำอะไร!”
เจ้าหัวแบนใช้แรงคิดจะดึงมือกลับ แต่ไม่ว่าจะทำยังไง ที่เขาทำไปทั้งหมดนั้นไร้ประโยชน์ เขาไม่คิดเลยว่าเนี่ยเฟิงที่ดูเหมือนเป็นคนบอบบาง จะมีแรงขนาดนี้ !
“โชว์ฝีมือให้มึงดูไง”
เนี่ยเฟิงพูดจบก็หยิบตะเกียบขึ้นมา ตะเกียบแทงทะลุฝ่ามือของเขาโดยตรงอย่างไม่คาดคิด !
ทันใดนั้นเจ้าหัวแบนก็ร้องออกมา !
แล้วตะเกียบนี้เป็นแค่ตะเกียบใช้แล้วทิ้ง ตะเกียบใช้แล้วทิ้งนี้ถึงจะออกแรงแทงเข้าหลังมือ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะแทงทะลุมือได้ แต่ว่าคิดไม่ถึงเลยว่าเนี่ยเฟิงจะใช้ตะเกียบใช้แล้วทิ้งนี้แทงทะลุฝ่ามือของเขาได้ !
เจ้าหัวแบนรีบเอามือปิด เจ็บจนตะโกนร้อง ! คนอื่น ๆ เห็นแล้วก็พูดด่าพุ่งเข้าไป เห็นคนข้าง ๆ ยกเก้าอีกขึ้น โยนไปทางเนี่ยเฟิง แต่เนี่ยเฟิงไม่ได้หลบ !
เนี่ยเฟิงยกมือขึ้น เก้าอี้โดนแขนของเนี่ยเฟิง ตามหลักแล้วเก้าอี้ตัวนี้คุณภาพดี บวกกับอีกฝ่ายออกแรงมาก
โดนเก้าอี้นี้ไป เนี่ยเฟิงต้องหัวแตกแน่ แต่เนี่ยเฟิงกลับใช้หมัดรับเก้าอี้นี้ไป ทุกคนได้ยินแต่เสียงแกร็ก ขาเก้าอี้แตกเละซะแล้ว !
“เชี่ย ! หมอนี้เป็นไอรอนแมนรึไง !”
ทุกคนเห็นแล้วก็ลุยต่อเรื่อย ๆ มีคนเอาขวดเบียร์บ้าง หยิบแท่งเหล็กข้างๆบ้าง
แผงขายอาหารวุ่นวายทันที แต่พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเนี่ยเฟิงทั้งหมด
หลังจากเนี่ยเฟิงเข้าสำนักมังกรก็พูดได้ว่าฆ่าคนมามาก คนพวกนี้อยู่ต่อหน้าเขาก็เป็นแค่ตั๊กแตนที่ใกล้จะจบแล้ว
เนี่ยเฟิงแทบจะล้มพวกเขาทีละคน และเจ้าหัวแบนที่มองอยู่ข้างๆเห็นท่าไม่ดี ก็รีบหนีไปทันที
หลังจากเนี่ยเฟิงจัดการพวกเขาแล้ว รู้ว่าคนที่พูดอะไรด้วยได้นั้นคงไม่ใช่สุนัขรับใช้พวกนี้ แต่เป็นเจ้าหัวแบนที่หนีไป
พวกเจ้าหัวแบนทำแผนชั่วแบบนี้มานานแล้ว แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่า วันนี้จะโดนเหยียดหยาม
เขากุมมือตัวเองไว้แล้ววิ่งโดยไม่หันหลังมอง ในตอนที่เขาใช้ทางลัดวิ่งเข้าซอยเล็ก ๆ ตรงหน้ากลับปรากฏคนที่เหลือเชื่อขึ้นมา !
“มึงอยู่ที่แผงขายอาหารไม่ใช่เหรอ?มึงมาอยู่นี้ได้ไง? ! ”
เขาจำได้ตอนเขาหนีออกมา เนี่ยเฟิงยังจัดการกับพวกของเขาอยู่เลย มันเป็นไปไม่ได้ที่จะโผล่มาตรงหน้าเขาตอนนี้ได้ แถวนั้นก็ไม่มีทางลัด !
“รู้สึกแปลกใจมากใช่ไหมล่ะ?มึงคิดว่ามึงจะหนีไปได้เหรอ?”
เนี่ยเฟิงพูดไปยิ้มไปแล้วเดินไปหาเขา ทันใดนั้นเจ้าหัวแบน ก็รู้สึกถึงกลิ่นอายความตายของตัวเอง หนาวสั่นไปทั้งตัว !
เขาเหมือนกับถูกงูพิษจ้องไว้ สองขาอ่อนลงแล้วคุกเข่าตรงหน้าเนี่ยเฟิงอย่างไม่รู้ตัว
“เป็นไรไป?ไม่หนีแล้วเหรอ?”
เนี่ยเฟิงมองเขาจากข้างบน เจ้าหัวแบนกลืนน้ำลาย ขนาดนี้แล้วเขาจะหนียังไงล่ะ?เขาจะวิ่งเร็วกว่าเนี่ยเฟิงได้ไง? ! ”
“มึงอย่ามาแตะกู มึงทำกูเจ็บขนาดนี้แล้ว กูบอกไว้เลยว่าเรื่องนี้ไม่จบแน่ กูโทรแจ้งตำรวจตอนนี้เลย บอกว่าพวกมึงผู้ขายทำเรื่องโหดร้ายมากจนให้อภัยไม่ได้ บังคับพวกประชาชนธรรมดาอย่างพวกเราจนตรอก ! ”
เจ้าหัวแบนพูดจบ รีบล้วงมือถือของตัวเองออกมา กำลังจะกดโทร กลับถูกเนี่ยเฟิงเตะกระเด็นติดกำแพงข้าง ๆ จนแตกเป็นเสี่ยง ๆ !
ทันใดนั้นเจ้าหัวแบนรู้สึกแค่ว่ามือข้างนี้จะใช้งานไม่ได้แล้ว เจ็บจนจะบ้าตายแล้วจริงๆ !
“กูขอเตือน มึงอย่าเข้ามา ! ”
เจ้าหัวแบนพูดสั่น ๆ แต่เนี่ยเฟิงจะฟังเขาได้ยังไง ?
เนี่ยเฟิงเดินเข้าไปบีบคอเขา
“กูบอกแล้วว่าความอดทนของกูมีขีดจำกัด แต่มึงกลับท้าทายความอดทนของกูครั้งแล้วครั้งเล่า งั้นกูจะบอกมึงให้ว่ากูเป็นคนยังไง ”
เนี่ยเฟิงพูดจบ ก็เตะเขากระเด็นไปหลายเมตร
