บทที่ 160 การคิดร้ายของหลี่ซวน
ในตอนแรกนั้นโหวหย่งบอกว่าจะช่วยหลี่ซวนจริงๆ
แต่โหวหย่งคิดไม่ถึงเลยว่าหลินซูอินจะหน้าตาดีขนาดนั้น พอเขาเห็นหลินซูอินเท่านั้นก็แทบจะขยับเดินไม่ได้แล้ว แล้วจะช่วยหลี่ซวนได้ยังไงกันล่ะ?
“หุบปากของแกสะ คนสวยอย่างครูหลิน จะรังแกแกได้ยังไงกัน? เห็นได้ชัดว่าแกโกหกทั้งที่ยังลืมตา! ”
หลี่ซวนได้ยินโหวหย่งพูดเช่นนั้น ก็รู้สึกโกรธมาก
ต้องเป็นนางจิ้งจอกหลินซูอินนั่นที่จับวิญญาณของโหวหย่งไป!
หลี่ซวนไม่ได้ซักถามปัญหานี้กับโหวหย่งเลย
หลี่ซวนขบฟันกรามของหล่อนและดวงตาของหล่อนก็ส่องประกายด้วยแสงที่น่าสะพรึงกลัว
“น่าเสียดายที่ดอกไม้ที่สวยงามดอกหนึ่งกลับปักอยู่บนมูลวัว คิดไม่ถึงเลยว่าครูหลินที่สวยขนาดนั้นจะมีแฟนเสียแล้ว”
โหวหย่งมองไปยังทางที่หลินซูอินเดินออกไป แต่หลินซูอินกับเนี่ยเฟิงก็เดินจากไปโดยไม่เหลือแม้แต่เงาตั้งนานแล้ว
“แฟนงั้นเหรอ?”พี่หย่ง แฟนที่พี่พูดถึงนั้นคือผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆหลินซูอินเมื่อครู่นั้นใช่ไหม? ”
หลี่ซวนเห็นว่าโหวหย่งไม่ได้สนใจในตัวเองแล้ว ก็คิดในใจว่ามันคงจบสิ้นแล้ว กว่าหล่อนจะประจบคนได้สำเร็จนั้นมันไม่ง่ายเลย แล้วจะปล่อยมือไปง่ายง่ายอย่างนั้นได้อย่างไร?
ในตอนนั้นเอง โหวหย่งก็เอ่ยปากพูดพอดี
“ใช่แล้ว เจ้าเด็กแมลงวันน่ารังเกียจนั่นมาขวางหน้าฉันกับครูหลินไว้ ฉันดูออกว่า ครูหลินชอบคนที่ประสบความสําเร็จอย่างฉัน! แต่น่าเสียดายที่มีคนเข้ายึดตำแหน่งตัวเลือกหลักไปแล้ว”
ต้องบอกว่าโหวหย่งกับหลี่ซวนพวกเขาทั้งสองนั้นเหมาะสมกันในเรื่องนี้จริงๆ เพราะทั้งสองต่างก็หลงตัวเองเหมือนกัน
หลี่ซวนคิดในใจว่านี่มันไม่ใช่ ความจริงแล้วพวกเขาสองคนเป็นพี่น้องกันต่างหากล่ะ ทําไมอยู่อยู่ถึงกลายเป็นคู่รักกันได้?
หลี่ซวนชําเลืองมองโหวหย่ง และนึกถึงสถานการณ์เมื่อครู่ที่ทั้งสองทักทายกัน มันมีความเป็นไปได้สูงที่เนี่ยเฟิงจะโดนเปิดเผยข้ออ้างออกมา
หลี่ซวนรู้สึกว่าตัวเองนั้นฉลาดหลักแหลมมาก หล่อนจึงรีบพยักหน้าและพูดเสริมว่า “ใช่แล้วใช่แล้ว ครูหลินนี่ตาบอดเสียจริง หาผู้ชายแบบนี้ได้ไง! ถ้าน้องเป็นครูหลินนะ น้องจะต้องชอบพี่หย่งอย่างแน่เลย”
โหวหย่งหรี่ตาลง “นี่เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริงๆ แต่ไม่รู้ว่าจะให้ครูหลินเห็นฉันได้ยังไง”
“พี่หย่ง น้องมีแผน เดิมทีน้องมาด้วยกันกับครูหลิน หลายวันมานี้เพราะแฟนคนนั้นของหล่อน พวกเราเลยทะเลาะกัน หากพรุ่งนี้ตอนขึ้นแสดงบนเวที เกิดเรื่องไม่คาดฝันเล็กน้อยกับครูหลิน พี่ก็เป็นฮีโร่ออกมาช่วยสาวสวยสิ ครูหลินจะต้องซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหลอย่างแน่นอน! ”
โหวหย่งก็เกิดความสนใจขึ้นมาทันที “แกหมายความว่ายังไง” ไหนว่ามาสิ! ”
“น้องจําได้ว่าพวกเขาต้องสวมเสื้อผ้าที่สวยงามเมื่อขึ้นแสดงบนเวที และครูหลินก็ได้นําชุดกี่เพ้านั้นมาด้วย พรุ่งนี้น้องจะจงใจทําให้ชุดกี่เพ้านี้เลอะเทอะ เมื่อถึงตอนนั้นพี่ก็โบกมือส่งชุดกี่เพ้ามาให้ครูหลินสิ ครูหลินคงอดที่จะซาบซึ้งใจไม่ได้! ”
โหวหย่งพยักหน้า “ไม่เลว ไม่เลว แกพูดได้ไม่เลวจริงๆ! ”
“เพียงแต่หากน้องช่วยพี่หย่งทำอย่างนี้แล้วโดนสังเกตเข้าล่ะ ต่อไปน้องก็จะเป็นคนผิดไปเลย ครูหลินจะต้องพุ่งเป้ามายังน้องแน่ เพราะน้องก็ไม่มีที่ยืนในโรงเรียนอยู่แล้ว… แต่น้องก็ไม่เสียใจหรอก ทุกอย่างน้องที่น้องทำก็เพื่อพี่หย่ง เพราะน้องชอบพี่หย่งและน้องก็ยังหวังว่าพี่หย่งจะสามารถจีบคนที่พี่ชอบได้”
หลี่ซวนถอนหายใจอย่างน่าสงสาร เมื่อโหวหย่งเห็นว่าหลี่ซวนหลงเขามากขนาดนั้น ความหลงใหลเรื่องหน้าตาก็พุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว
“เฮ้อ! มันไม่จําเป็นต้องลำบากขนาดนั้นหรอก! พี่ยังคงชอบน้องอยู่นะ น้องยังเป็นที่รักของพี่ เมื่อครู่ที่ตบน้องไปคงเจ็บน่าดูเลย? ”
หลี่ซวนก็รีบเข้าไปชิดเขาอย่างมือไม้อ่อนแรงทันที “ตีเพราะห่วง ว่าเพราะรัก น้องไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด!”
“ช่างเป็นที่รักของพี่จริงๆ น้องวางใจเถอะ หลังจากเรื่องนี้สําเร็จ พี่จะให้น้องเป็นขาประจำ เมื่อถึงตอนนั้นถ้าอยากเป็นผู้อํานวยการ ก็มาเป็นผู้อํานวยการได้เลย ถ้าอยากทำงานแผนกไหน ก็ไปแผนกนั้นได้เลย เรื่องนี้พี่แน่ใจแล้ว!”
หลี่ซวนก็รู้สึกตื่นเต้นดีอกดีใจขึ้นมาทันที หลี่ซวนรู้ว่าตอนนี้โหวหย่งตกลงไปในกับดักของหลินซูอินแล้ว
ถ้าหล่อนพูดอีกว่าไม่แน่ใจเหมือนกันว่าหลินซูอินจะตกต่ำจนโดนทุบตีล่ะ
หลี่ซวนเคยตามเสี่ยเลี้ยงมามากมาย ดังนั้นจึงรู้ว่าในสถานการณ์เช่นนี้การที่ไม่พูดอะไรออกไปเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว
พอได้ยินแผนของหลี่ซวนแล้วโหวหย่งก็ดีใจมาก เขาชมหลี่ซวนว่า “เมื่อถึงตอนนั้นน้องอยากเป็นอะไรก็มาบอกพี่ได้เลยนะ แล้วพี่จะเลื่อนตําแหน่งให้น้องเอง”
ถึงแม้จะตามเขาต่อไปไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็หาเงินได้
ในอีกด้านหนึ่งเนี่ยเฟิงและหลินซูอินก็ออกจากสนามโหวเหนี่ยวไป
ในระหว่างทางหลินซูอินก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและถามว่า “ทําไมเมื่อกี้น้องถึงบอกว่าน้องเป็นแฟนพี่ล่ะ? ”
“เพราะผมเห็นเจ้าหมอนั่นมองพี่ด้วยสายตาอย่างนั้น ผมก็รู้สึกค่อนข้างกังวล
กลัวว่าเขาจะตามตื๊อพี่ ดังนั้นผมถึงได้พูดแบบนั้นไป พี่สาม ผมคิดเองทำเองไปแล้วใช่ไหมครับ?”
เนี่ยเฟิงขับรถไปด้วย และถามไปด้วย
“จะเป็นอย่างนั้นได้ไงกัน” น้องทําได้ดีมาก สายตาที่คุณโหวมองพี่ก็ทําให้พี่รู้สึกอึดอัดมากเหมือนกัน แต่โชคดีที่น้องมาบังพี่ไว้ ไม่อย่างนั้นพี่คงไม่รู้ว่าจะรับมือกับคุณโหวยังไงดี”
เนี่ยเฟิงแสยะยิ้ม “สรุปแล้วหลังการแข่งขันของวันพรุ่งนี้จบลง พวกเราก็จะกลับเมืองจินไห่ได้แล้ว และเจ้าหมอนั่นก็จะไม่ได้มายุ่งกับพี่แล้ว”
“อืม น้องพูดถูก แต่พี่กังวลนิดหน่อยว่าตัวเองจะทำได้ไม่ดี ยังไงก็ยังมีครูหลายคนที่เข้าแข่งขันถ้วยโหวเหนี่ยว และพวกเขาต่างก็เก่งมากเหมือนกัน”
“พี่สาม อย่ากังวนไปเลย พี่ต้องทำได้อย่างแน่นอนเลย!”
“ได้ ด้วยคําพูดของน้อง พี่คิดว่าตอนนี้พี่เต็มไปด้วยพลังแล้วล่ะ งั้นพวกเราก็กลับไปก่อนเถอะ พี่ต้องรีดเสื้อผ้าที่ไว้ใช้สําหรับการแข่งขัน”
เนี่ยเฟิงกะพริบตาปริบ “ชุดที่พี่สามใส่ในวันนี้ไม่ใช่ที่จะใส่ในการแข่งขันเหรอครับ? ”
“เสื้อผ้าที่ใช้สําหรับการแข่งขันจะใส่ไปเรื่อยแบบนั้นได้ยังไง ชุดกระโปรงดําในวันนี้เป็นชุดปกติของพี่”
หลินซูอินยิ้มและส่ายหัว
“แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร พอเห็นพี่สามสวมชุดนี้ ผมก็รู้สึกว่ามีเอกลักษณ์เฉพาะตัวเป็นพิเศษ ผมนึกว่าพี่สามจะสวมเสื้อผ้าที่ใช้ในการแข่งขันมาลองสนามแข่งเสียอีก!”
รูปร่างของหลินซูอินนั้นดีอยู่แล้ว ต่อให้ใส่กระสอบก็ยังคงงดงาม เหมือนกับเป็นตัวละครที่ออกมาจากม้วนภาพ
“ดูปากหวานน้องสิ เหมือนทาน้ำผึ้งไว้เลย”
หลินซูอินยิ้มอย่างโกรธโกรธ “เพลงที่ซ้อมในวันนี้ ก็ไม่ใช่เพลงที่พี่จะแสดงในพรุ่งนี้เหมือนกัน เมื่อครู่พี่ดูสถานการณ์บนเวทีแล้ว ดังนั้นเดี๋ยวกลับไปอาจจะต้องฝึกสักหน่อย เอาอย่างนี้ดีกว่า เดี๋ยวพี่เปลี่ยนชุดนั้นแสดงให้น้องดูที่โรงแรมดีกว่า แล้วให้น้องออกความเห็นให้พี่สักหน่อย”
“นั่นเยี่ยมไปเลย! ผมนี่ช่างมีวาสนาจริงๆเลย! ”
เนี่ยเฟิงพูดไป ก็เร่งความเร็วขึ้นไปเล็กน้อย ทั้งสองคนก็กลับมาถึงห้องของหลินซูอินที่โรงแรม
เดิมทีพวกเขาจองห้องเพรสซิเดนสูทไว้ซึ่งที่นี่มันกว้างและใหญ่มาก และฉนวนกันเสียงก็ดีมากเช่นกัน
หลินซูอินหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาเปลี่ยน จากนั้นจึงทําผมขึ้นเล็กน้อย แล้วหนีบประดับไข่มุกไว้สองสามเม็ด
หล่อนแต่งหน้าทำผมไว้อย่างสวยงาม เมื่อหล่อนเดินออกมาก็ชวนให้คนตะลึง
เนี่ยเฟิงเองก็เคยพบกับผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แต่หลินซูอินพี่สามกลับเก็บตัวและอ่อนโยน และมีความรู้สึกที่น่าอัศจรรย์
“เป็นอะไรไป?” ชุดนี้ไม่สวยเหรอ? ”
