บทที่ 156 ผู้หญิงที่ทำให้คนอึดอัด
ครูฝึกหัดคนนั้นเป็นผู้ติดตามของหลินซูอิน
ครูฝึกหัดเหล่านี้เดินเคียงข้างหลินซูอินไปและในขณะเดียวกันก็กระตือรือร้นที่จะเรียนรู้ในบางสิ่งไปด้วย
เมื่อหลินซูอินมาถึง ครูฝึกหัดก็รีบเข้ามาต้อนรับทันที
ครูฝึกหัดคนนี้ยังดูเป็นวัยรุ่นมาก และสดใสกระฉับกระเฉงเป็นอย่างมาก
หล่อนพูดอย่างโกรธว่า “คุณครูหลินมาช้ามากเลยค่ะ!”
แต่เมื่อหล่อนเห็นรถเฟอร์รารีคันนั้น หล่อนก็ไม่สามารถละสายตาไปจากได้
หลินซูอินเป็นคนสุภาพอ่อนโยนมาโดยตลอด ซึ่งเหมือนตัวละครที่ออกมาจากม้วนภาพเลย
ชวนให้คนดูสบายตาเป็นอย่างมาก และมีความสวยงามแบบคลาสสิก
โดยเฉพาะตอนที่หล่อนสวมชุดกี่เพ้า ทําให้หล่อนโดดเด่นและสวยเตะตาผู้คน และหล่อนก็ชอบเก็บตัวสงบนิ่ง ราวกับหยกชิ้นหนึ่ง
ง่ายง่ายคือ ความสวยของหลินซูอินชวนให้คนดูสบายตานั่นเอง
ตอนเด็กเนี่ยเฟิงซุกซนเป็นอย่างมาก แต่พออยู่ต่อหน้าหลินซุอินเมื่อไหร่เขาก็จะเงียบสงบลงในทันที
ดวงตาราวกับดอกท้อคู่นั้นของหลินซูอินดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความรักที่มากมาย และมองดูผู้คนด้วยความอ่อนโยน
เนี่ยเฟิงที่โตขึ้นมักจะคิดอยู่เสมอ ว่าเพราะอะไรทำไมการไปมาหาสู่กันกับหลินซูอินถึงได้เหมือนกับหยดน้ำที่ไหลอย่างช้าช้า ชวนให้ผู้คนรู้สึกสบาย
ต่อมาเนี่ยเฟิงถึงได้รู้ ว่าหากตอนที่เราคบค้าสมาคมกับคนคนหนึ่งและรู้สึกว่าฝ่ายตรงข้ามมีอารมณ์ขัน และเข้ากับคุณได้ หรือบางทีอาจเป็นเพราะสติปัญญาของคนผู้นี้อยู่เหนือคุณก็เป็นได้
“เสี่ยวหลี่ ขอโทษที เมื่อครู่ฉันไปรับน้องชายมา เพราะที่นี่เกิดการจลาจลขึ้น และฉันก็กังวลมาก”
คนที่ถูกเรียกว่าเสี่ยวหลี่ก็คือครูฝึกหัดหลี่ซวนนั่นเอง
ดวงตาของหลี่ซวนตอนนี้ยังคงยึดติดอยู่กับรถเฟอร์รารีคันนั้น
หล่อนไม่เคยได้ยินว่าครอบครัวของหลินซูอินรวยขนาดนั้น จนสามารถขับรถเฟอร์รารีได้
หลี่ซวนกลืนน้ำลายลงอย่างยากลําบาก ทันใดนั้นก็มองเนี่ยเฟิงด้วยสายตาชื่นชมและคาดเดา
เจ้าเด็กนี่ก็ไม่เลวนะบางทีก็อาจจะพัฒนาต่อไปได้!
“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร ตอนนี้พวกเรากำลังจะไปที่สนามโหวเหนี่ยวในเมืองเยี่ยนตู?”
สนามโหวเหนี่ยวได้เป็นเจ้าภาพของกิจกรรมประเภทนี้
การแข่งขันครั้งนี้เป็นการแข่งขันของทั้งเมืองหลวง โดยคนที่มาร่วมงานจะมีเยอะมาก
เป็นเพราะมีคนจํานวนมากเกินไปทุกคนจึงรู้สึกจิตใจร้อนรุ่มกระสับกระส่าย
เหตุจลาจลครั้งนี้ทําให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก
“ตอนนี้ยังไม่ต้องไป เพราะฉันยังไม่ได้รับข่าวเลย แล้วทําไมเราไม่หาที่พักกันก่อนล่ะ”
เดิมทีหลินซูอินคิดไว้แล้วว่าจะเข้าพักที่โรงแรมฉางอาน แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าโรงแรมฉางอานจะเกิดเรื่องขึ้น
ดังนั้นพวกเขาจึงต้องหาโรงแรมอื่น
“แล้วพวกเราจะไปที่ไหนกันดีล่ะ?”
เนี่ยเฟิงถามหลินซูอิน
“งั้นพวกเราไปที่โรมแรมตี้เหากันดีไหม? ที่นั่นก็ดีเหมือนกันนะ! ”
นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่ซวนมากับหลินซูอิน และหล่อนก็ไม่ได้รู้สึกเลยว่าตัวเองเป็นเพียงผู้ติดตามคนหนึ่ง
หลี่ซวนยังรู้สึกว่าเสียงเพลงของหล่อนไม่แพ้หลินซูอินเลย
หลินซูอินเป็นคนที่มีชื่อเสียงในโรงเรียนของพวกเขา แม้แต่ผู้อำนวยการโรงเรียนยังต้องเคารพเขาอยู่หลายครั้ง
หากพูดตามหลักเหตุและผลแล้ว หลี่ซวนไม่มีคุณสิทธิ์ตามหลินซูอินมาเลยด้วยซ้ำ
แม้ว่าหล่อนจะเป็นแค่นักศึกษาฝึกงานตัวเล็กเล็กคนหนึ่ง
ถึงแม้ว่าจะตามหลินซูอินมายังไงก็ยังต้องมีความสามารถด้วยเช่นกัน
แต่หลี่ซวนก็ได้ตีสนิทกับลูกชายของผู้อํานวยการได้สำเร็จ ไม่งั้นแล้วหล่อนคงไม่สามารถมีวันนี้ได้
หลินซูอินขมวดคิ้วเล็กน้อย โรงแรมตี้เหาและโรงแรมฉางอานต่างก็เป็นโรงแรมระดับ 5 ดาวเหมือนกัน
แต่ในเรื่องของราคานั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เพราะตี้เหาแพงกว่ามาก
หลินซูอินมองฉางอานไม่ผิดจริงๆ ทั้งสวยและราคาถูก ดังนั้นทุกครั้งที่มาที่นี่หล่อนจึงมักจะเช่าห้องที่ฉางอัน
หลินซูอินรู้สึกไม่ค่อยดีใจเล็กน้อย
“งั้นพวกเราไปที่ตี้เหากันเถอะ ผมจะเช่าห้องให้พี่เอง”
หลินซูอินส่ายหัว “ครั้งนี้เป็นตัวแทนในการแข่งขันของโรงเรียน ไม่ว่าจะเป็นทั้งเสื้อผ้าอาหารและที่พักล้วนเป็นเงินที่โรงเรียนออกให้ ถ้าใช้จ่ายไปมากกว่านี้ พี่ก็ไม่ดีที่จะไปพูดกับแผนกการเงิน…”
“โธ่เอ๋ย! คุณครูหลิน! น้องชายคุณครูพูดไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ? ว่าจะเช่าห้องให้คุณครูพัก!พวกคุณถึงขั้นขับรถเฟอร์รารีแล้ว จะไปคิดเล็กคิดน้อยขนาดนั้นทำไมกันคะ”
หลี่ซวนพูดอยู่อย่างนั้น ก็เปิดประตูรถด้วยตัวเองและขึ้นรถไป
“ไปกันเถอะ!” ฉันหิวแล้ว! ”
หลี่ซวนยังคงยึดตําแหน่งผู้ช่วยนักบิน หล่อนตั้งใจดึงกระโปรงยาวของหล่อนขึ้นมา และเปิดให้เห็นขาอ่อนทั้งสองข้าง
เนี่ยเฟิงหรี่ตาลง สิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ทําให้เขานั้นเขากลับไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
“ขึ้นรถเถอะ พี่สาม แพงไปหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือความปลอดภัย”
เนี่ยเฟิงพูดอยู่อย่างนั้น พร้อมกับขึ้นรถไป หลินซูอินจึงได้เพียงถอนหายใจ แล้วก็ขึ้นรถไปพร้อมกับพวกเขา
พวกเขามาถึงที่ตี้เหาอย่างรวดเร็ว หลี่ซวนก็มองไปยังโรงแรมที่หรูหรา และกลืนน้ำลาย
โรงแรมนี้คงได้รับการปรับปรุงใหม่แล้วสินะ? เลือกไม่ผิดจริงๆ!
“เปิดห้องเพรสซิเดนสูท!”
ดวงตาของหลี่ซวนเป็นประกายและพูดด้วยเสียงที่สั่งการ
ทั้งหลินซูอินและเนี่ยเฟิงต่างก็ขมวดคิ้ว
“เกิดอะไรขึ้น?”
หลินซูอินรู้สึกอึดอัดใจ หล่อนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หยุดลง
และในตอนนั้นเอง เนี่ยเฟิงก็ยกมือขึ้นและยิ้ม “ห้องเพรสซิเดนสูท 3 ห้อง”
“เสี่ยวเฟิง…”
นี่ไม่ใช่ราคาถูกถูกนะ ห้องเพรสซิเดนสูทห้องหนึ่ง แค่วันเดียวก็ปาไป 5,888 หยวนแล้วนะ
แต่เงินที่ทางโรงเรียนออกให้ได้แค่คนละ 500 หยวนเท่านั้น
แม้ว่าหลินซูอินจะได้รับรางวัลมากมาย แต่เป็นเพราะพวกเขายากจนตั้งแต่เด็ก ดังนั้นเงินที่หามาได้จึงมักจะใช้เพื่อการกุศล
หล่อนแค่กังวลว่าเนี่ยเฟิงจะเร่ร่อนอยู่ข้างนอก หากสามารถมีเงินช่วยเหลือได้ก็คงไม่ลำบากขนาดนั้น
แต่ก็ยังดีที่เนี่ยเฟิงกลับมาอย่างปลอดภัย
ซึ่งในตอนนี้รายได้ของหลินซูอินก็บริจาคให้กับทางองค์กรการกุศลไปแล้ว
“เกิดอะไรขึ้น?” ไม่มีอะไร! ช่วงนี้ผมเก็บเงินได้บางส่วน ไว้ค่อยว่ากันใหม่ดีกว่า ไม่ว่ายังไงพี่สามของผมจะต้องได้พักในห้องที่ดีที่สุด! ”
“ใช่แล้ว! แน่นอนว่าเราจะต้องพักในห้องที่ดีที่สุด!”
หลี่ซวนยืนอยู่ด้านข้างและพูดเห็นด้วยอย่างไม่ขาดปาก
“ได้ค่ะ รวมเป็นเงินทั้งหมด 17,660 หยวนค่ะ ไม่ทราบว่าสะดวกชำระแบบไหนคะ?”
มันแพงขนาดนั้นเลยเหรอ?
หลี่ซวนตกใจ แต่เงินเหล่านี้พวกเขาควักมาเอง ไม่สนหรอก! หล่อนจะไม่ช่วยคนอื่นด้วยความรักหรอก
“จ่ายแยก ของคุณหลินและของฉันเดี๋ยวฉันจ่ายเอง” คุณครูหลี่ คุณครูจะจ่ายแบบไหน? ”
เนี่ยเฟิงพูดไปด้วยและหยิบบัตรออกมาด้วย เขายิ้มเล็กน้อย และมองไปที่หลี่ซวน
หลี่ซวนยืนนิ่งอยู่กับที่ “คะ?”
“เกิดอะไรขึ้น?”
เนี่ยเฟิงแสดงสีหน้าสงสัยออกมา
ใบหน้าของหลี่ซวนกระตุก และหล่อนก็เริ่มสาปแช่งเนี่ยเฟิงในใจ คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าหมอนี่จะจ่ายเงินให้พวกเขา!
ทั้งทั้งที่รวยขนาดนั้น ทำไมถึงกับขี้เหนียวขนาดนั้นด้วย!
หลี่ซวนกัดฟัน และดูออกว่าเนี่ยเฟิงพวกเขาจะไม่ช่วยจ่ายให้หล่อน
หล่อนไม่สามารถหาทางออกได้
“การเข้าพักในห้องเพรสซิเดนสูทแพงมาก เงินส่วนที่เหลือน้องเก็บไว้ใช้เถอะ พี่รู้ว่าน้องหาเงินได้อย่างลำบาก”
หลินซูอินรู้สึกสงสารเนี่ยเฟิง “เช่าแค่ห้องธรรมดาก็พอแล้ว”
โรงแรมตี้เหาแม้จะเช่าแค่ห้องธรรมดาก็ยังถือว่าแพงอยู่
แต่ก็ยังไม่ได้แพงไปกว่าห้องเพรสซิเดนสูท
พอหลี่ซวนได้ยินดังนั้น ก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที เพราะเมื่อครู่หล่อนกำลังคิดอยู่ว่าจะทําอย่างไรดี คิดไม่ถึงเลยว่าหลินซูอินจะหาทางออกได้!
“ไม่ได้นะ”
ยังไม่ทันที่หลี่ซวนจะเห็นด้วย เนี่ยเฟิงก็เอ่ยปากพูดขึ้นมา “คุณครูหลี่เห็นได้ชัดว่าคุณครูไม่ชินกับการเข้าพักที่นี่เลย!ดูเหมือนว่าหล่อนจะเป็นลูกค้าประจําที่นี่ ใช่ไหมครับคุณครูหลี่? ”
อยู่อยู่หลี่ซวนก็ถูกเรียกชื่อ และดวงตาหลายคู่กําลังจ้องมองไปที่หล่อน หล่อนก็รู้สึกเก้อเขินไปครู่หนึ่ง
เดิมทีแล้วหล่อนอยากจะตอบโต้ แต่หล่อนไม่สามารถเสียหน้าได้ และในที่สุดหล่อนก็ทำได้เพียงพูดว่า “งั้นก็เช่าห้องเพรสซิเดนสูท”
หลังจากที่เนี่ยเฟิงจ่ายเงินไปแล้ว หลี่ซวนจึงหยิบบัตรออกมารูดบัตรด้วยความเจ็บปวด และกลับไปที่ห้องด้วยความหนักใจ
