บทที่ 234 ศัตรูสมมุติ
“ตั้งแต่ในโรงเรียนมาเธอไม่เคยคบหากับผู้ชายคนไหนเลยนิ! ในตอนนั้นที่เฉินไฉหัวตามจีบเธอ เธอก็ยังไม่ได้ตอบตกลงไม่ใช่เหรอ?”
ซุนลี่ลี่มองไปที่เย่หรูเสว่พร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้ม
ที่จริงแล้วตอนนั้นที่เฉินไฉหัวกำลังตามจีบเย่หรูเสว่ซุนลี่ลี่ก็ไม่ได้สบายใจมาก ซุนลี่ลี่รู้สึกว่าตัวหล่อนก็หน้าตาดีเหมือนกัน แต่ทำไมเฉินไฉหัวผู้ชายที่ร่ำรวยมากขนาดนั้นถึงได้ตามจีบเย่หรูเสว่ได้? แต่สิ่งที่ทำให้คนที่โกรธก็คือเย่หรูเสว่ปฏิเสธเฉินไฉหัวครั้งแล้วครั้งเล่า
“แต่บางทีอาจเป็นเพราะยังไม่ได้เป็นพรหมลิขิตต่อกันซึ่งเรื่องพรหมลิขิต ใครจะไปพูดได้ล่ะ”
เย่หรูเสว่แสยะยิ้ม
“แฟนคนนี้ของเธอน่ะยังดูหนุ่มอยู่เลยคงเพิ่งออกสู่สังคมภายนอกได้ไม่นานใช่ไหม?”
ที่จริงแล้วพวกเขาทั้งหมดที่นั่งอยู่ที่นี่อายุก็ไล่เลี่ยกัน และเนี่ยเฟิงเองก็ยังอายุน้อยกว่าพวกเขาไม่มากเท่าไหร่
เพียงแต่ว่า หลังจากที่ออกสู่สังคมภายนอก พวกเขาก็แค่แต่งตัวและคบค้าสมาคมกัน เพราะสำหรับความผิดชอบของพวกเขาเหมือนจะหละหลวมลง และไม่ได้เหมือนอย่างในโรงเรียนที่จะโดนควบคุมขนาดนั้น เพราะเหตุนี้ พวกเขาจึงดูเป็นผู้ใหญ่กว่า
“ไม่ใช่ครับผมออกสู่สังคมภายนอกมาระยะหนึ่งแล้ว”
“แล้วรู้สึกยังไงบ้างล่ะ? ที่ใช้เวลาร่วมกันกับสาวสวยประจำห้องของเรา”
มีเพื่อนร่วมชั้นบางคนอดไม่ได้ที่จะซุบซิบ และเพื่อนผู้ชายคนอื่นๆ ก็เข้ามาใกล้เพราะอยากฟัง แต่ทั้งหมดนี้ก็เป็นเรื่องซุบซิบที่เหลือเชื่อเท่านั้น
เมื่อก่อนที่เรียนอยู่นั้นเหมือนกับว่าเพื่อนร่วมชั้นผู้ชายเกือบทุกคนจะเคยชอบเย่หรูเสว่มาก่อนแล้วใครสั่งให้เย่หรูเสว่สวยขนาดนั้นล่ะ? ซึ่งมันเหมือนกับคนรักที่หลุดออกมาจากความฝันยังไงอย่างนั้น
ที่ใดก็ตามที่มีเย่หรูเสว่อยู่ รูปโฉมสวยงามทั้งหลายก็จะกลายเป็นความมืดลงทันที
นั่นเป็นเพราะเหตุนี้เพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงคนอื่นๆ จึงไม่ชอบเย่หรูเสว่เป็นอย่างมาก หรือแม้แต่เย่หรูเสว่ที่โดดเดี่ยวอยู่ในที่มืดหรือที่สว่างแจ้ง
แต่ในตอนนั้นเย่หรูเสว่ก็ไม่ได้คิดมากขนาดนั้น หล่อนแค่อยากทุ่มเทกับการเรียน เพื่อที่จะสามารถสอบเข้าโรงเรียนตำรวจที่ดีเท่านั้นเอง
แต่เพราะไม่สามารถกังวลได้มากขนาดนั้น ดังนั้นสำหรับความโดดเดี่ยวของพวกหล่อนแล้วเย่หรูเสว่ไม่ได้สนใจเลยสักนิดและสำหรับเรื่องพวกเพื่อนผู้ชายที่คอยเอาอกเอาใจนั้น เย่หรูเสว่ก็ไม่ได้สนใจด้วยเช่นกัน
ด้วยนิสัยที่ไม่สนใจนี้ ทำให้พวกเพื่อนๆ ร่วมชั้นทั้งชายและหญิงต่างก็รักษาระยะห่างกับเย่หรูเสว่
แม้ว่าเย่หรูเสว่จะสวยมีเสน่ห์ แต่หล่อนก็เหมือนกับดอกไม้ที่อยู่ในที่สูง ซึ่งสามารถมองได้เพียงจากระยะไกลเท่านั้นแต่ไม่ใช่เล่นกับมันได้
ยิ่งไปกว่านั้นในตอนนั้นเฉินไฉหัวลูกคนรวยซึ่งร่ำรวยที่สุดในโรงเรียนก็กำลังตามจีบเย่หรูเสว่อย่างบ้าคลั่งอีกด้วย
แม้ว่าเพื่อนๆ ผู้ชายคนอื่นจะมีความคิดเช่นนี้แต่พวกเขาก็ไม่มีความกล้า เพราะเฉินไฉหัวคนนี้ทั้งรวยและมีอำนาจ
แต่น่าเสียดาย ที่แม้แต่คนอย่างเฉินไฉหัวก็ยังไม่สามารถสร้างความประทับใจให้เย่หรูเสว่ได้ แล้วจะนับประสาอะไรกับคนอื่นๆ ล่ะ
“รู้สึกมีความสุขมากฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มทุกวันเลย”
เนี่ยเฟิงแสยะยิ้มทำให้ทุกคนหัวเราะกันลั่นและใบหน้าเย่หรูเสว่ก็แดงขึ้น “พูดมั่วอะไรเนี้ย!”
“โธ่เอ๊ย! ที่แท้ก็แค่กำลังมีความรักแต่นั่นมันไม่เหมือนกันหรอก!”
ทุกคนส่งเสียงหัวเราะครื้นเครงอย่างอดไม่ได้
“ผมพูดความจริงนะ การที่ผมสามารถคบหากับเสี่ยวเสว่ได้นั้น มันเหมือนกับการตื่นขึ้นมาฝันเลยจริงๆ ”
“สาวสวยประจำห้องเราเข้าหาได้ยาก เมื่อก่อนที่เรียนด้วยกันได้แต่หมกมุ่นอยู่กับการเรียน ไม่สนใจอะไรสักอย่างเลยนายรู้หรือเปล่า? สมัยมัธยมปลายทุกคนตั้งฉายาหล่อนว่ายังไง ”
เนี่ยเฟิงถามด้วยความสนใจว่า “ฉายาว่าอะไร?”
“สาวสวยเย็นชา!”
ที่จริงแล้วนิสัยเย่หรูเสว่ค่อนข้างฉุนเฉียวง่าย และในช่วงนั้นเพียงเพื่อหล่อนจะสามารถเรียนรู้ได้มากจึงได้แต่ทำตัวนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น
“และในตอนนี้ไม่เหมือนกับการเรียนหนังสือเมื่อก่อนแล้วทุกหนแห่งล้วนเป็นการหาเงิน และต้องการพวกวัตถุ แล้วพวกเธอทั้ง 2 คนจะแต่งงานกันเมื่อไหร่? ใช่แล้ว เธอทำงานที่ไหน? มีบ้านมีรถหรือยังล่ะ?”
หลังจากที่ซุนลี่ลี่เห่อกระเป๋าตัวเองเสร็จแล้ว ก็ค่อยๆ หยิบพวงกุญแจออกมา และในนั้นก็มีกุญแจรถเบนซ์ อยู่ด้วย
เนี่ยเฟิงและเย่หรูเสว่มองหน้ากันไปแวบหนึ่งพวกเขาคิดในใจว่าทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตากับฉากนี้ขนาดนั้น
“โอ้โฮซุนลี่ลี่เธอขับรถเบนซ์เลยเหรอ!”
สายตาของคนอื่นต่างก็โดนกุญแจรถเบนซ์ในมือของซุนลี่ลี่ดึงดูด ซุนลี่ลี่หัวเราะจนดวงตาคดเคี้ยวเห็นแค่หล่อนเสแสร้งทำท่าทางโบกไม้โบกมือ “มันไม่มีอะไรหรอก ก็แค่รถเบนซ์เอง ขับนานแล้วแหละ ฉันเบื่อแล้ว ว่าจะไปเปลี่ยนคันอื่นแล้ว เพื่อนๆ ถ้าใครมีที่แนะนำดีๆ ก็บอกฉันด้วยนะ”
งานเพื่อนร่วมชั้นที่ไหนกันนี่มันเป็นการโอ้อวดอย่างเปิดเผยมากว่ามั้ง
ในขณะนั้นเองก็มีคนเดินเข้ามาจากนอกประตูคนคนนี้ร่างกายอ้วนท้วมมาก ถ้ามองจากมุมมองของตัวเขาลงไปก็คงจะเห็นแต่ท้องตัวเองอย่างแน่นอนแม้แต่นิ้วเท้าตัวเองคงมองไม่เห็น
“ที่รัก ที่นี่!”
ซุนลี่ลี่รีบโบกมือให้ชายคนนั้นทันที ชายคนนั้นก็เดินมาและนั่งลงด้วยก้นข้างเดียว “นี่เป็นเพื่อนๆ ร่วมชั้นของคุณเหรอ?”
เมื่อทุกคนเห็นชายคนนั้นต่างก็พากันยกมุมปากอย่างอดไม่ได้แต่ผู้ชายที่รวยในสมัยนี้ดูเหมือนจะขยันกินจนตัวอ้วนเหมือนหมู
ซุนลี่ลี่กอดมือของชายคนนั้น “ใช่ค่ะ นี่คือเพื่อนๆ ร่วมชั้นของเค้าเองมาให้ฉันแนะนำกับทุกคนก่อน คนนี้คือแฟนของฉัน เขาชื่อว่าเจี่ยงเทา!”
เจี่ยงเทาทำท่าทีสง่าและขรึมดูเหมือนคนที่ประสบความสำเร็จยังไงอย่างนั้น เขาลุกขึ้นยืนและมองไปรอบๆด้วยท่าทางที่เย่อหยิ่งและโอ้อวด แต่ในขณะที่สายตาของเจี่ยงเทาตกลงบนตัวเย่หรูเสว่แล้ว เจี่ยงเทาก็รู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถละสายตาได้เลย
เพราะเย่หรูเสว่หน้าตาดูดีมาก และไม่ว่าใครก็ตามที่ได้เห็นเย่หรูเสว่ ต่างก็ต้องรู้สึกว่าไม่สามารถถอนตัวกลับได้!
เจี่ยงเทากลืนน้ำลายอย่างยากลำบากการกระทำนี้ทำให้ทุกคนหัวเราะกันอย่างอดไม่ได้ ซุนลี่ลี่เองก็สังเกตเห็นสายตาของเจี่ยงเทาที่มองเย่หรูเสว่ หล่อนโกรธทันที และรู้สึกว่าเย่หรูเสว่กำลังยั่วยวนแฟนของหล่อนจากนั้นก็เห็นแค่ซุนลี่ลี่ทุบโต๊ะไปทีหนึ่ง และเจี่ยงเทาก็ได้สติกลับมา
“สวัสดีครับ สวัสดีทุกคน”
เจี่ยงเทาเก็บสายตากลับมาเขาพูดกับทุกคนอย่างเก้อเขิน
ความสวยของเย่หรูเสว่นั้นสามารถฆ่าคนหรือทำให้คนบาดเจ็บได้ และไม่ว่าใครก็ตามที่เห็นต่างก็ต้องอยากเห็นมากขึ้น
เจี่ยงเทาเหลือบมองซุนลี่ลี่ โดยคิดในใจว่าซุนลี่ลี่มีเพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงที่สวยขนาดนั้นด้วยเหรอถ้ารู้ก่อนก็คงไม่ตกลงความสัมพันธ์กับซุนลี่ลี่หรอกและในตอนนี้เขาขาดทุนไปแล้วจริงๆ ด้วย
“ซุนลิลี่ตอนนี้แฟนของเธอทำงานที่ไหนเหรอ? ดูเหมือนว่าในทุกปีเขาจะทำเงินได้มากเลยนะ!”
มีเพื่อนบางคนเอ่ยปากถามขึ้นอย่างอดไม่ได้
“ตอนนี้ผมเป็นผู้อำนวยการที่โรงแรมเซิ่งหยวน”
เป็นเรื่องบังเอิญมากที่เนี่ยเฟิงได้ยินแบบนั้น ที่แท้เขาก็เป็นผู้อำนวยการโรงแรมของตัวเองนั่นเอง
“โอ้โฮ! มันยอดเยี่ยมมากเลย!”
โรงแรมเซิ่งหยวนเป็นหนึ่งในโรงแรมที่ดีที่สุดในเมืองหนานหูเลยนะ สามารถเป็นผู้อำนวยการในโรงแรมนี้ได้ รายได้แต่ละปีต้องเยอะมากอย่างแน่นอน
“มันไม่มีอะไรน่าทึ่งหรอกค่อยๆ ไปทีละขั้นตอน และทำงานอย่างแน่วแน่เท่านั้น ก็จะสามารถทำถึงระดับนี้ได้”
เจี่ยงเทาโบกไม้โบกมือ แต่ใบหน้ากลับแสดงออกมาอย่างโอ้อวด
“ไม่น่าแปลกที่คุณสามารถซื้อรถหรู และซื้อกระเป๋าสวยๆ ขนาดนั้นให้ซุนลี่ลี่ได้ ที่แท้ก็เป็นผู้อำนวยการโรงแรมเซิ่งหยวนนี่เอง!”
เยินยอด้วยความประจบของทุกคนทำให้เจี่ยงเทาและซุนลี่ลี่สุขกายสบายใจมากและเมื่อครู่นั้นซุนลี่ลี่เองก็ได้ตั้งเย่หรูเสว่เป็นศัตรูสมมุติของหล่อนไปแล้ว เพราะเจี่ยงเทามองไปที่เย่หรูเสว่ตลอดเลย และอย่าพูดถึงสายตาที่คลุมเครือนั้นมากเลย!
ซุนลี่ลี่รู้สึกว่าเย่หรูเสว่ต้องแอบหลอกล่อเจี่ยงเทาแน่นอนเลย เจี่ยงเทาถึงได้มองเย่หรูเสว่แบบนี้
