เนี่ยเฟิงจ้องมองคนที่อยู่ข้างล่าง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเย็นชาเสียงหนึ่ง
อยู่ในสนามรบ เขาก็เป็นคนที่มีการกระทำเหมือนดั่งปีศาจร้าย คนเหล่านี้อยู่ในสายตาของเนี่ยเฟิงไม่คุ้มค่าที่จะเอ่ยถึง
เพียงแค่ว่าปืนกลมือไม่สามารถใช้เป็นปืนไรเฟิล
เนี่ยเฟิงประยุกต์ใช้ลักษณะพื้นภูมิของที่นี่ ดักซุ่มหลายคนที่ สืบค้นยังเหลืออยู่
พวกเขาเหยียบเข้าไปในขอบเขตที่สายตาของเนี่ยเฟิงมองเห็น ก็คือเหยียบเข้าไปในเขตควบคุมของเนี่ยเฟิงแล้ว
เนี่ยเฟิงก็ไม่ได้ให้ช่องทางที่ยังเหลืออยู่ใดๆแก่พวกเขารับมือเลยสักนิด ตอนที่พวกเขาก็ยังเสาะหาเนี่ยเฟิงอยู่ เนี่ยเฟิงก็โจมตีฆ่าพวกเขาไปแล้ว
หลังจากเนี่ยเฟิงฆ่าพวกเขาตายแล้ว ค่อยๆเดินมาในถ้ำที่หยุดพักเหนื่อยเมื่อกี้ “เหลือเพียงแค่คนคนเดียวแล้ว”
เนี่ยเฟิงก็ไม่มีความคิดที่อยากจะหลบ
หลังจากพี่ใหญ่ได้ยินเสียงของเนี่ยเฟิง ลากโจวลี่ซือเดินออกมา “ไม่ใช่เหลือเพียงแค่ผมคนเดียว ในมือของผมยังมีตัวประกัน คุณกล้าเตะต้องผมหรือ?”
เขายกปืนขึ้น ดันหน้าผากของโจวลี่ซือไว้ โจวลี่ซือตกใจจนสั่นระริกหนึ่งที เธอเติบโตมาขนาดนี้ก็ไม่เคยเห็นว่าปืนเป็นหน้าตาแบบไหน
ตอนนี้ยังถูกปืนดันหัวไว้ โจวลี่ซือจะไม่หวาดกลัวได้ยังไงล่ะ?
“ผมเห็นฝีมือของคุณคุ้นเคยมาก ผมเคยเจอคุณอยู่ที่ไหน….”
เขาทำตายี๋แล้วตายี๋อีก เหมือนดั่งไต่สวนจ้องมองเนี่ยเฟิง
“ดินดอนสามเหลี่ยมปากแม่น้ำ” เนี่ยเฟิงก็ไม่ได้ปกปิดเช่นกัน
หลังจากเขาได้ยินแล้ว เบิกตาโพลงฉับพลันในทันที “มิน่าล่ะผมรู้สึกคุ้นเคยมาก! ที่แท้เป็นคุณนั่นเอง!”
“ตอนนี้ค่อยจำได้ เย่อิงคุณไม่เชื่องช้าเกินไปแล้วหรือ?” เนี่ยเฟิงหัวเราะเย็นชาเสียงหนึ่ง “ปล่อยซือซือไป! นี่เป็นเรื่องของเราทั้งสอง ไม่เกี่ยวอะไรกับซือซือ!”
“ปล่อยเธอหรือ? ฮึ! ฝันไปเถอะ! ผมจะส่งพวกคุณทั้งสองเข้าไปในนรก!”
เห็นกับตาว่าเย่อิงจะเข้าไปข้างหน้าแล้ว โจวลี่ซือตกใจจนใจสั่นระริก เธอก็ไม่รู้ว่าความกล้าหาญของตนเองนี่มาจากไหน ถึงขนาดพุ่งเข้าไปโดยตรง!
เธออยากจะขวางเย่อิงไว้ แต่ว่าเธอถูกหมัดไปทั้งตัว การเคลื่อนไหวเป็นไปได้แค่เล็กน้อย
มือเย่อิงทุบอยู่บนคอของโจวลี่ซือทันที ตาทั้งคู่ของโจวลี่ซือมืดมัว สลบไปเลย
“ซือซือ!”
“อย่าขยับ! คุณเข้ามา ผมก็จะฆ่าเธอเลย!”
เย่อิงยกปืนที่อยู่ในมือขึ้น ชี้ไปยังหัวของโจวลี่ซือ
เนี่ยเฟิงทำตายี๋แล้วทำตายี๋อีก ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง “ผมไม่ขยับ”
“ป่ายหลง ผมก็ถือว่าหาคุณจนเหนื่อยยากลำบากพอสมควรแล้วเช่นกัน คิดไม่ถึง ถึงขนาดพบเจอกับคุณอยู่ที่นี่”
สมัยก่อนตอนที่เนี่ยเฟิงยังไม่ได้เป็นราชามังกรของสำนักมังกร รหัสก็คือป่ายหลง
เนี่ยเฟิงหัวเราะเย็นชาเสียงหนึ่ง “สำนักมังกรก่อตั้งนานขนาดนี้แล้ว ทำไมไม่เห็นคุณเข้ามาหาล่ะ?”
เย่อิงอึ้งชะงักหนึ่งทีกับคำพูดของเนี่ยเฟิงนี้ ตอนนี้สำนักมังกรพูดได้ว่ามีความสามารถอย่างมหัศจรรย์ ถึงแม้ว่าเขาคิดอยากจะไปหา จะเป็นไปได้ยังไงที่จะส่งตัวเองเข้าไปอย่างโง่ๆอีกล่ะ?
“ไม่ต้องพูดจาไร้สาระ! ในตอนต้นคุณทำร้ายตาของผม ทำให้ผมกลายเป็นลักษณะอย่างนี้ ผมยังไม่ได้คิดบัญชีกับคุณล่ะ!”
เย่อิงพูดอยู่ ถอดแว่นกันแดดออก ตาข้างหนึ่งของเขาเป็นโพรงว่างเปล่า เขาจ้องมองเนี่ยเฟิงอย่างโหดเหี้ยม
เย่อิงเป็นนักแม่นปืนสุดเทพคนหนึ่งนะ! สำหรับเย่อิงมากล่าวแล้วตาก็คือชีวิต
แต่ว่าตอนนี้ตาของเย่อิงเสียแล้ว เขาไม่สามารถดักยิงอีกแล้ว ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเนี่ยเฟิงทำร้าย!
“ได้ ตอนนี้มีเพียงแค่พวกเราสองคน งั้นก็มาคิดบัญชีกับคุณ แต่ว่าก่อนที่จะคิดบัญชี ผมจะถามคุณว่า เป็นใครส่งพวกคุณมาหรือ?”
เย่อิงยิ้มเย็นชาหนึ่งที “คุณลืมไปแล้วหรือ? พวกเราเป็นทีมนักฆ่านะ เป็นไปไม่ได้ที่พวกเราจะขายข้อมูลของนายจ้าง! หลังจากรอให้คุณตายแล้วผมจะบอกคุณเอง!”
เนี่ยเฟิงรู้ว่าเย่อิงจะไม่พูด จากนั้นใจเกิดความอาฆาต ในมือของเขาก็มีอาวุธ ในมือเย่อิงก็มีอาวุธเช่นกัน
“ผมรู้ว่าคิกบ็อกซิ่งของคุณเก่งมาก ดังนั้นผมคิดว่าจะประลองกับคุณด้วยคิกบ็อกซิ่ง!”
เขาก็คือหัวกะทิที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีเช่นกัน ทันทีที่นึกถึงเมื่อหลายปีก่อนที่พ่ายแพ้แก่เนี่ยเฟิง เย่อิงก็กลืนความแค้นนี้ไม่ลงเลย!
เย่อิงไม่ว่ายังไงก็จะชนะ! เขาจำเป็นต้องล้างแค้น!
“ได้”
เนี่ยเฟิงก็ไม่ได้ปฏิเสธข้อเสนอของเย่อิงเลย “งั้นตอนนี้พวกเราปลดอาวุธที่อยู่บนกายออก”
เนี่ยเฟิงพูดอยู่ ถอดกระสุนลูกระเบิดมือต่างๆที่อยู่บนกายออก
เย่อิงก็เช่นกัน
ลักษณะภูมิประเทศที่นี่ไม่ราบเรียบ ถึงแม้ว่าบนชายหาดก็มีจุดออกแรงเช่นกัน แต่ความสบายเทียบไม่ได้กับพื้นราบ
ทั้งสองคนสบตากันยืนห่างๆอยู่บนชายหาด บนศีรษะมีแสงอาทิตย์ที่เจิดจ้า ทั้งสองคนสบตากัน ดูเหมือนจะเห็นอะไรบางอย่างจากนัยน์ตาของฝั่งตรงข้าม
ก็กำลังอยู่ในเวลานี้ เย่อิงขยับแล้ว!
เพียงเห็นแค่ร่างกายเขาจมลง ทั้งสองขาออกแรง พลังที่ระเบิดออกมาในชั่วพริบตาเดียว เหมือนดั่งลูกกระสุนปืนใหญ่!
เย่อิงพุ่งออกไปฉับพลันในทันที ความเร็วนั้นอย่างรวดเร็วจริงๆ!
เพียงแค่ความเร็วของเขาอยู่นัยน์ตาของเนี่ยเฟิง ก็เพียงแค่จิ้บจ้อย!
เย่อิงเข้าไปก็โจมตีหน้าของเนี่ยเฟิง หมัดของเขามีกำลังมาก ผ่านไปหลายปีขนาดนั้น เย่อิงฝึกฝนอยู่ทั้งวันทั้งคืน ไม่ได้เป็นตัวเขาคนนั้นในสมัยก่อนมานานแล้ว!
หมัดของเขาดุเดือดรุนแรงเยอะมากเลย ความเร็วก็เร็วมากเช่นกัน!
เนี่ยเฟิงสามารถรู้สึกถึงการเติบโตของเย่อิง เขาอดไม่ได้ที่จะผิวปากหนึ่งที่ “มีฝีมือนะ!”
“ฮึ! วันนี้คุณต้องตายแน่!”
เย่อิงมีความมั่นใจในตนเองอย่างมาก แต่ว่าสิ่งที่เขานึกไม่ถึงคือ เขาเติบโตแล้ว เนี่ยเฟิงก็เช่นกัน!
เนี่ยเฟิงรับมือกระบวนท่าของเย่อิงอย่างสบาย หลังจากเย่อิงถูกขวางไว้หลายท่า ในใจมีความรีบร้อนเล็กน้อย
เจ้านี่คืออะไรกันแน่? ทำไมสามารถคาดการณ์กลยุทธ์การโจมตีของเขาล่วงหน้าได้ล่ะ! นี่ทำได้ยังไงหรือ!
แต่ว่าเนี่ยเฟิงไม่ให้โอกาสใดๆแกเย่อิงเลย!
เนี่ยเฟิงเริ่มจู่โจมอย่างรุนแรง เย่อิงถูกตีจนเรียกได้ว่าพ่ายแพ้ต่อเนื่องถอยไปเรื่อยๆ! เขาค่อยๆใจสู้แต่แรงไม่ยอมเป็นใจ!
แย่แล้ว! เป็นอย่างนี้อีกต่อไป เขามีแค่ความตายทางเดียว!
เย่อิงฉวยโอกาสดึงมีดสั้นด้ามหนึ่งออกจากขาของตนเอง! แทงเข้าไปยังเนี่ยเฟิง! คนทั่วไปพบเจอกับการบุกโจมตีแบบนี้ โดยจิตใต้สำนึกย่อมจะหลบออกอย่างแน่นอน! แต่ว่าเนี่ยเฟิงไม่ได้หลบออกไปเลย กลับพุ่งเข้าไป!
“อะไรล่ะ?!”
เย่อิงตกกะใจหนึ่งที มือเนี่ยเฟิงมีท่าทีเหมืองขามังกร เพียงแค่เห็นมือข้างหนึ่งของเขาล็อกแขนเย่อิงไว้ เย่อิงร้องเศร้าโศกเสียงหนึ่ง กระดูกแขนเกิดเสียง คว้าก อย่างกะทันหันออกมา!
พลังของเจ้านี่ทำไมแรงขนาดนี้!
“ผ่านไปหลายปีขนาดนี้แล้ว กลยุทธ์ของคุณล้วนไม่ได้เปลี่ยนแปลงสักหน่อยเลยหรือ! ผมไม่ใช่ผมเมื่อห้าปีก่อนแล้ว! สำหรับผมกลยุทธ์นี้ใช้ไม่ได้ผลแล้ว!”
เนี่ยเฟิงใช้มือเปล่าแย่งมีด! กระดูกมือของเย่อิงแตก จับมีดสั้นไว้ไม่ได้แล้ว!
หลังจากเนี่ยเฟิงหลบพ้นมีดสั้นในมือของเย่อิง มือขวาจับมีด แทงเข้าไปในท้องของเย่อิงโดยตรง!
เย่อิงเบิกตาโพลงทั้งคู่ เขานึกไม่ถึงว่าเขาจะพ่ายแพ้คนคนเดียวถึงสองครั้ง!
เย่อิงล้มลงอยู่กับที่อย่างไม่น่าเชื่อ เขาชักกระตุกหลายครั้ง ก็หมดลมหายใจไปเลย
เนี่ยเฟิงเช็ดเหงื่อที่อยู่บนหน้าผากเช็ดแล้วเช็ดอีก จ้องมองเย่อิงอย่างเย็นชาหนึ่งที จากนั้นเดินไปข้างกายของโจวลี่ซือ แก้หมัดให้บนกายของโจวลี่ซือ โจวลี่ซือจึงค่อยๆมีสติขึ้นมา
“เสี่ยวเฟิง เสี่ยวเฟิงหรือ?”
“ใช่ ผมอยู่ พี่ห้าคุณไม่ต้องหวาดกลัว พวกเราไม่เป็นไรแล้ว ไอ้คนกลุ่มนั้นไม่กล้าทำอะไรกับเรา”
โจวลี่ซือพบเจอกับเรื่องที่น่ากลัวขนาดนั้น ก็ควบคุมตนเองไม่ไหวอีกแล้ว เธอพุ่งเข้าไป ร้องไห้ออกมาเลย “เสี่ยวเฟิง! ฉันกลัวมากเลยนะ!”
เนี่ยเฟิงตบหลังของโจวลี่ซือตบแล้วตบอีกปลอบโยนพูดว่า “ไม่ต้องหวาดกลัว ไม่เป็นไรแล้ว ทั้งหมดล้วนผ่านไปแล้ว ไม่เป็นไรนะ”
โจวลี่ซือร้องไห้อยู่นานมาก จึงสะอึกสะอื้นหยุดลง “คนเหล่านี้ จะทำยังไงดีล่ะ?”
