พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม – บทที่281 ที่แท้ก็เป็นใบชา

หลังจากที่พวกเขากำหนดรายชื่อบุคลากรที่จะไปแล้ว พวกเขาก็ออกเดินทางทันที อันที่จริงสินค้าล็อตนี้เป็นสินค้าที่อันตราย ต้องรีบจัดการให้เร็วที่สุด

เมื่อพวกเนี่ยเฟิงมาถึง อีกฝ่ายก็ได้ส่งทูจิ้วและส่งสินค้าล็อตนี้มา

ทูจิ้วและเถียนเถียนต่างฝ่ายต่างมองซึ่งกันและกัน เถียนเถียนรู้ว่าเธอควรทำอย่างไร

“น้องเนี่ยนี่คือสินค้าที่เราจะจัดส่ง และคนที่รับช่วงต่อคือคนนี้”

ทูจิ้วพูดพลางยื่นรูปไปหนึ่งรูป

เนี่ยเฟิงหยิบมาและมอง พึมพำก่อนจะพูด “ทำไมคนรับช่วงต่อไม่ใช่คนนั้นล่ะ?”

“ถ้าเป็นคนนั้นตลอดเกรงว่าจะถูกสังเกต ดังนั้นเราจึงเปลี่ยนคนรับช่วงต่อ คุณแค่ส่งสินค้าล็อตนี้ถือมือเขาก็พอ เมื่อไปถึงที่นั่น คุณโทรไปที่หมายเลขโทรศัพท์ ด้านบนนี้และจะมีคนตอบกลับคุณเอง”

ทูจิ้วได้จัดการเรียบร้อย

“โอเค แล้วสินค้าล่ะ?” เนี่ยเฟิงถาม

ทูจิ้วดีดนิ้วทีหนึ่งท้ายรถก็ได้เปิดออก พร้อมกับกระเป๋าเดินทางสีดำหกใบอยู่ข้างใน

สมาชิกในกลุ่มทหารรับจ้างฟรังโคลินที่มาด้วย ได้ลงมาพร้อมกับกระเป๋าสินค้าเหล่านี้

ตอนที่พวกเขายกกระเป๋าขึ้น เนี่ยเฟิงก็รู้ว่ามีสินค้าอยู่ในนั้นกี่ชิ้น

ที่แท้ไอ้ตัวดีเย่หลังก็ได้แอบซ่อนของดีกว่าไว้

พวกเขาวางสินค้าบนรถตู้ของเนี่ยเฟิงแล้วจากไป

อันที่จริง แผนของทูจิ้วได้ถูกตำรวจในเยี่ยนตูและสมาชิกในสำนักมังกรจับจ้องแล้ว

หลังจากที่พวกเขาจากไป หมิงอี๋หานก็ถามด้วยความสงสัย “ที่รัก คุณคิดว่าสินค้าของพวกเขาคืออะไร?”

เถียนเถียนเหลือบมองหมิงอี๋หานแต่ไม่พูดอะไร แน่นอนเธอรู้ว่าสินค้านี้คืออะไร

“ทำไมถึงมีคำถามมากมายนัก? ยังไงก็เถอะ เราแค่เอาสินค้าล็อตนี้ไปให้คนรับช่วงต่อก็พอ ไปกันเถอะ”

แม้ว่าเนี่ยเฟิงจะพูดอย่างนั้น แต่มือของเขากลับเปิดกระเป๋าเดินทางสีดำ

“พี่เนี่ย ลูกพี่โกรธแน่นอนถ้าเขารู้ว่าพี่เปิดกระเป๋าเดินทางโดยไม่ได้รับอนุญาต”

เถียนเถียนเปิดปากเอ่ยในขณะนี้

“ฉันแค่ดูนิดหน่อยหน่า โอเคเถียนเถียน ในเมื่อเธอตามฉันมา ก็อย่าคิดถึงแต่ลูกพี่ของเธอตลอดเวลาเข้าใจมั้ย? ฉันสามารถให้สิ่งที่ลูกพี่ของเธอไม่สามารถให้คุณได้”

เนี่ยเฟิงดูเหมือนคนอนาถา

เถียนเถียนอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยในใจของเธอ และยังจะพูดในสิ่งที่จะให้เธอได้ ไม่ดูตัวเองเลยว่าไหวมั้ย

เนี่ยเฟิงเปิดกระเป๋าเดินทางและเห็นว่ามีใบชาที่บรรจุอยู่แลปซางซูชอง เขารู้สึกเบื่อขึ้นมาทันที “ฉันก็นึกว่าคืออะไร ที่แท้ก็เป็นใบชา”

อันที่จริงเนี่ยเฟิงรู้ว่ากระป๋องชานี้ไม่ได้มีเพียงชาเท่านั้น แต่ยังมีสิ่งอื่นอีกมากมาย

“เปิดดูหน่อยสิ?” หมิงอี๋หาน ดูเหมือนเด็กน้อยขี้สงสัย

“ช่างมันเถอะ? ยังไงใบชาพวกนี้ก็ถูกห่อไว้ ถ้าเราเปิดออก ลูกพี่ด่าเราแน่นอน”

เห็นได้ชัดว่าเนี่ยเฟิงลังเล เขาเล่นกับกระป๋องชาในมือแล้วส่ายหัว “ช่างมันเชื่อเถียนเถียนเถอะ! พวกเราขึ้นและรีบไปดีกว่า”

แน่นอนว่า ธุรกิจลักลอบขนไม่สามารถดำเนินการอย่างโอ้อวดในตอนกลางวันได้ และจะต้องลักลอบนำเข้าในตอนกลางคืน

ดังคำกล่าวที่ว่า กลางคืนมืดมิดลมแรงทำสิ่งต่างๆได้ง่าย

เมื่อรถของเนี่ยเฟิงขับไปที่ชายแดน ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว

พวกเขาหาร้านอาหารเพื่อทานข้าว จากนั้นใช้ประโยชน์จากเถียนเถียน รายงานสถานการณ์ต่อเย่หรูเสว่

“เท่าไหร่! กระเป๋าเดินทางหกใบ!”

เย่หรูเสว่ประหลาดใจ เธอสงสัยว่าเธอได้ยินผิดหรือเปล่า เพราะมันมากเกินไป!

“ยังไม่แน่ใจว่าด้านในสินค้านี้มีของอะไรรึเปล่า แต่สองครั้งก่อนมันเป็นงานที่ไม่สำคัญ คราวนี้เย่หลังตั้งใจที่จะจัดการเองทั้งหมด ดังนั้นจึงส่งเส้นสายมาจับตาดูฉัน”

เมื่อเย่หรูเสว่เห็นข่าวจากเนี่ยเฟิง เธอรู้สึกตึกตักในใจ “แต่อยากจับเขานั้นยากมาก คนเจ้าเล่ห์อย่างเขาต้องหาที่ซ่อนได้แล้วแน่ๆ”

“ฉันจะทำให้เขาปรากฏตัวเอง”

เนี่ยเฟิงมีความมั่นใจมาก

เย่หรูเสว่ลังเลและถาม “พี่จะทำอะไร?”

“ตอนนี้เขาเปลี่ยนคนรับช่วงต่อใหม่แล้ว เพื่อที่จะขายสินค้าทั้งหมดในคราวเดียว ฉันจะทำให้เขาไม่เหลืออะไรเลย แล้วเขาก็จะไม่มีอะไรเลย เขาไม่ไล่ตามฉันได้ยังไง?” เย่หรูเสว่รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที “นายพูดถูก! เป็นไปได้จริงๆ! แต่ฉันเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของนาย”

“พี่หกไม่ต้องห่วง พี่สี่กับฉันต่างก็เป็นคนเก่งในโลกศิลปะการต่อสู้

ปล่อยให้เราจัดการก็พอ!”

เมื่อได้ยินคำรับรองของเนี่ยเฟิง เย่หรูเสว่ก็พยักหน้า

“ก็ได้ นายต้องระวังให้ดี หลังจากที่พวกนายลงมือ ตำรวจในเมืองเยี่ยนตูและเมืองจินไห่ของเรา จะจัดการพวกมันในคราวเดียว”

ในขณะนี้เนี่ยเฟิงเห็นเถียนเถียนออกมาจากห้องน้ำ ดังนั้นเขาจึงรีเฟรชโทรศัพท์ หน้าเว็บที่เขาคุยหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เถียนเถียนเดินมามองก็เห็นเกมHappy Beans หลายล้านล้านรายการ

ไม่เข้าใจพวกคนรวยจริงๆ

หลังจากกินและดื่มเสร็จ เนี่ยเฟิงเหมือนพี่ใหญ่ที่นั่งแคะฟัน ดูเหมือนจะรอโอกาส

หลังจากนั้นไม่นาน จู่ๆโทรศัพท์มือถือของเนี่ยเฟิงก็ดังขึ้น เขามองลงมาพลางยิ้มทันที

“คนรับช่วงต่อของเรามาแล้ว รีบย้ายเร็ว”

หลังจากที่เนี่ยเฟิงพูดจบ พวกเขาก็ออกไปขึ้นรถ และไม่นานพวกเขาก็มาถึงถนนที่ห่างไกล

เนี่ยเฟิงคว้ากระเป๋าเดินทางแล้วกลิ้งลงไป

เถียนเถียนเฝ้ามองจากด้านข้าง มีเครื่องดักฟังและเครื่องติดตามบนร่างกายของเธอ อันที่จริงเนี่ยเฟิงรู้จักมันมานานแล้ว

แน่นอนมีคนตอบกลับมา พวกเขาทั้งสองเป็นคนดูมีอายุหน่อย พวกเขาคว้ากระเป๋าเดินทางและขึ้นเรือไป

“ไปกันเถอะ ระวังตัวด้วย”

เนี่ยเฟิงยื่นมือไปทางเถียนเถียนและหมิงอี๋หาน

“เจ้านายเนี่ย ส่งของเองเหรอ?”

ชายบนเรือพูดภาษาจีนกลางได้ไม่คล่อง และเขาจำเป็นต้องแยกแยะก่อนจึงจะเข้าใจ

เนี่ยเฟิงพยักหน้า “ใช่ สินค้าล็อตนี้ดีกว่าหน่อย ฉันเลยต้องติดตามเป็นการส่วนตัว ว่าแต่ คุณเตรียมรถที่ฉันขอให้เตรียมรึยัง? อย่าโซ่หลุดในช่วงเวลาวิกฤติรู้ไหม?”

“โอ้ เจ้านายเนี่ยพูดอะไรเนี่ย! เราจะปล่อยโซ่ของคุณหลุดได้ยังไง? คุณรีบขึ้นเรือก็พอ!”

เนี่ยเฟิงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “เถียนเถียน มาหาพี่เนี่ย เรือลำนี้กำลังสั่นไหว เดี๋ยวได้กระแทกโดนเธอ”

“หึ! ทำไมนายไม่เรียกให้ฉันไปล่ะ?” หมิงอี๋หานจ้องไปที่เนี่ยเฟิงอย่างโกรธจัด

“เฮ้ ฉันสังเกตว่าพี่คุยสัพเพเหระขึ้นเรื่อยๆแล้ว! แบบนี้ก็ได้เหรอ? พี่ก็ไม่คิดดู เถียนเถียนเพิ่งมาครั้งแรก พี่มากี่ครั้งแล้ว? จะตายมั้ยถ้าลดความริษยาน้อยลง? หุบปากด้วย!”

เนี่ยเฟิงจ้องไปที่หมิงอี๋หาน หมิงอี๋หานน่าเศร้าดังนั้นเธอจึงนั่งที่อื่น

เถียนเถียนนั่งอยู่บนตัวเนี่ยเฟิงราวกับร่างกายที่ไร้กระดูก แต่จริงๆแล้วเธอกำลังเฝ้าดูสถานการณ์ที่นี่

แม่น้ำนี้ไม่นับใหญ่เกินไปเดี๋ยวก็ถึง คนบนเรือช่วยเนี่ยเฟิงนำสินค้าขึ้น และมีรถอยู่บนเรือจริงๆ

เมื่อเนี่ยเฟิงกำลังย้ายสินค้า เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและไปโทรหาคนที่ทูจิ้วจัดเตรียมไว้ให้ “ฮัลโหล? เรานัดกันที่ไหน?”

คนรับช่วงต่อน่าจะเป็นคนของเย่หลัง ก่อนหน้าเนี่ยเฟิงได้ส่งคนไปสังเกตอีกฝ่ายแล้ว