คางเมิ่งโกรธมากจริงๆ เธอเกลียดการถูกคนอื่นจัดแจงมากที่สุด เธอพูดอย่างชัดเจนว่าไม่รับ แต่คนเหล่านี้ก็ยังตัดสินใจโดยพลการ
“คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องแฟนหนุ่มที่ยากจนและคร่ำครึของคุณ อย่างไรเขารู้ว่าคุณเป็นใครและผมเป็นใคร ทุกคนรู้อยู่แก่ใจดี แฟนหนุ่มของคุณไม่สามารถให้ชีวิตที่ดีขึ้นกับคุณได้ คุณต้องยอมรับความจริง!”
ทุกคนที่นี่รู้ว่าเฉาตื๋อเหรินเป็นคนเผด็จการโดยกำเนิด
สิ่งไหนที่เขาถูกใจไม่มีอะไรที่เขาคว้ามาไม่ได้
เฉาตื๋อเหรินมองเนี่ยเฟิงที่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จาด้วยความหยิ่งผยอง เขาคิดว่าเนี่ยเฟิงจะต้องหวาดกลัวมากแน่ๆ ไม่งั้นจะนิ่งเงียบเหรอ?
คางเมิ่งยังคิดว่าตัวเองจะไม่มีทางเจอเรื่องที่ทำให้วุ่นวายใจแบบนี้ ใครจะรู้ว่ามีคนที่ชอบใช้กำลังแย่งชิงอยู่มากมาย!
“ผมรู้ว่าคุณกำลังหลอกให้ผมตายใจ แต่ไม่เป็นไร ผมชอบคุณ ดังนั้นคุณจะทำแบบนี้ก็ได้”
เฉาตื๋อเหรินทำหน้าเคร่งขรึมเหมือนประธานาธิบดีจอมเผด็จการ เขาเกือบจะพูดออกมาว่า “คุณผู้หญิง คุณดึงดูดความสนใจของผมได้สำเร็จแล้ว”
“ก็แค่เครื่องประดับอัญมณีมูลค่าไม่กี่สิบล้านเองไม่ใช่เหรอ? ผมยังนึกว่าเป็นของอะไร สิ่งของเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้มันยังไม่เพียงพอที่จะชนะใจเสี่ยวเมิ่งของเราหรอก เสี่ยวเมิ่งของเราไม่เคยได้สัมผัสของดีๆ ชิ้นไหนบ้างเหรอ? ถึงอยากได้ของพวกนี้ที่คุณให้?”
เนี่ยเฟิงยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้
พอเขาพูดเช่นนี้ทุกคนก็อ้าปากค้าง เจ้าหมอนี่พูดจาอวดดี! จองหองเกินไป! กล้าพูดโต้กลับเฉาตื๋อเหรินแบบนี้!
เฉาตื๋อเหรินโมโหจนหัวเราะ “คุณก็ดีแต่ปาก! แค่พูดใครๆ ก็ทำได้? ต้องทำออกมาให้เห็นดีว่า!”
เนี่ยเฟิงลุกขึ้นปัดฝุ่นบนร่างกาย เดิมทีเขาก็สูงกว่าเฉาตื๋อเหรินอยู่แล้ว บวกกับใส่ชุดสูทที่ตัดเย็บพอดีตัว ก็ยิ่งทำให้เขาดูมีชีวิตชีวามากขึ้น
เขายืนอยู่กับเฉาตื๋อเหริน แต่ราศีของเฉาตื๋อเหรินโดนกลบไปเต็มๆ!
เฉาตื๋อเหรินสัมผัสได้ถึงพลังในตัวเนี่ยเฟิง แต่เฉาตื๋อเหรินรู้สึกว่ามันเป็นเพียงการสร้างสถานการณ์ขู่ขวัญจากผู้จัดตรงข้าม ดังนั้นเขาจึงไม่กลัวเลยสักนิด กลับยิ่งห้าวหาญมากขึ้นเสียด้วยซ้ำไป
“ในเมื่อคุณพูดมาแบบนี้ ผมก็จะมอบของขวัญให้เสี่ยวเมิ่งชิ้นหนึ่ง”
เนี่ยเฟิงพูดจบก็พาคางเมิ่งมาที่ห้องจัดแสดงนิทรรศการ มีเครื่องประดับอัญมณีมากมายจัดแสดงอยู่ภายใน แม้จะสู้เครื่องประดับที่นำมาประมูลขายไม่ได้ แต่ก็มีหลายชิ้นที่นำมาจากพิพิธภัณฑ์
อัญมณีที่นำมาจากพิพิธภัณฑ์เหล่านี้ไม่ได้ติดป้ายราคาไว้ ซึ่งหมายความว่าไม่ได้มีไว้ขาย
เนี่ยเฟิงเมียงมองดู พลางมองดู Victoria’s Tears ด้วย เนื่องจาก Victoria’s Tears นั้นเป็นราชินีของงานนิทรรศการ จึงได้ครอบครองตำแหน่งที่สำคัญมาก
เนี่ยเฟิงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า Victoria’s Tears แล้วมองดูมัน Victoria’s Tears เนื้อหินหลักคือไพลินอันลึกล้ำดั่งมหาสมุทร มีเพชรทรงกลมฝังประดับอยู่ข้างๆ
ไพลินชนิดนี้หายากมาก พบเห็นได้น้อย บวกกับมันยังเป็นวัตถุที่ให้ความรู้สึกเหมือนย้อนวันวาน ดังนั้นจึงมีราคาสูงมาก
“ผมคิดว่าสร้อยคอเส้นนี้พอจะเหมาะสมกับเสี่ยวเมิ่งของเรา งั้นเอาเส้นนี้แล้วกัน! เสี่ยวเมิ่ง คุณชอบไหม? ถ้าคุณชอบก็ซื้อไปทั้งชุดเลย”
คางเมิ่งก็สงสัยว่าตนเองนั้นหูฝาดไปหรือเปล่า “นี่คุณทำอะไรน่ะ! คุณไม่เห็นเหรอว่ามันติดป้ายไว้ว่าอะไร?”
นี่คือ Victoria’s Tears! มันคือเครื่องประดับอันล้ำค่า!
“ผมเห็นแล้ว มันบอกไว้ว่าเป็น Victoria’s Tears ฟังดูไม่เลวเลยนี่นา และที่สำคัญที่สุดก็คือผิวของคุณขาวผุดผ่อง คงจะดีมากถ้าได้จับคู่กับ Victoria’s Tears”
เนี่ยเฟิงยิ้มบางๆ ในเวลานี้ทุกคนก็เข้ามาใกล้ พวกเขาบังเอิญได้ยินคำพูดของเนี่ยเฟิงและพากันหัวเราะออกมา
ผู้ชายคนนี้ก็ไม่รู้ว่ามาจากไหน? กล้าดีอย่างไรถึงพูดจาคุยโวโอ้อวดแบบนี้ออกมา? น่าขำจริงๆ!
“เฮ้ คุณรู้ไหมว่าสร้อยอัญมณีเส้นนี้ราคาเท่าไหร่?”
ทุกคนสงสัยว่าเนี่ยเฟิงอาจจะเห็นเครื่องประดับชิ้นอื่นที่มีป้ายราคาบอก แต่ชิ้นนี้ไม่มี ดังนั้นจึงจงใจมาซื้อสร้อยคอเส้นนี้
ประการแรกสร้อยคอเส้นนี้ไม่ได้มีไว้ขาย อีกประการหนึ่งคือไม่มีใครสามารถซื้อมันได้!
ก่อนหน้านี้เฉาตื๋อเหรินก็ถูกใจ Victoria’s Tears แต่ทางพิพิธภัณฑ์ปฏิเสธเสียงแข็งว่า “นี่เป็นของที่ล้ำค่ามาก ดังนั้นจึงไม่สามารถจำหน่ายได้”
ไม่ว่าพวกเขาจะพูดอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์
สิ่งนี้ทำให้เฉาตื๋อเหรินโกรธมาก แต่เฉาตื๋อเหรินคิดว่าถ้าเขาไม่สามารถซื้อได้ ก็หมายความว่าไม่มีใครสามารถซื้อได้เช่นกัน ถ้าเป็นเช่นนี้ ขอเพียงเขาซื้อของประมูลทั้งหมด ก็จะสามารถอวดบารมีต่อหน้าคางเมิ่งได้
อีกอย่างคนจนๆ อย่างเนี่ยเฟิง ชุดสูทที่เขาสวมใส่มีมูลค่าเพียงไม่กี่พันหยวนเท่านั้น คนแบบนี้จะมีปัญญาซื้อของสะสมของที่นี่ได้อย่างไร?
ขอเพียงเนี่ยเฟิงซื้อไม่ไหว เฉาตื๋อเหรินก็มีความสุขแล้ว
เฉาตื๋อเหรินไม่คิดว่าเนี่ยเฟิงจะกล้าท้าทายเขา ใจกล้าบ้าบิ่นจริงๆ แต่น่าเสียดายที่แม้ว่าเขาจะท้าทายก็ไม่มีประโยชน์ เขาโง่มากที่บอกว่าต้องการซื้อของสะสมชุดนี้
“ดี ในเมื่อคุณมีความสามารถขนาดนั้นก็ซื้อมันสิ! ถ้าซื้อไม่ไหวก็หมายความว่าคุณเป็นคนโกหก คุณกำลังคุยโวโอ้อวดเท่านั้น”
เฉาตื๋อเหรินหัวเราะร่า คนอื่นๆ ก็อยากดูอะไรสนุกๆ เช่นกัน คนอย่างเนี่ยเฟิงจะซื้อของสะสมล้ำค่าเช่นนี้ไหวได้อย่างไร?
“เสี่ยวเมิ่ง คุณชอบเหรอ?”
เนี่ยเฟิงหันกลับมามองเสี่ยวเมิ่ง เสี่ยวเมิ่งสั่นศีรษะราวกับเสียงกลองที่สั่นสะเทือน “เสี่ยวเฟิง คุณอย่าซื้อมัน! ฉันไม่ชอบอะไรที่หรูหราเกินไป!”
“ไม่ใช่ว่าคุณไม่ชอบ คุณแค่กังวลว่าแฟนหนุ่มของคุณจะซื้อไม่ไหวใช่ไหม?”
เฉาตื๋อเหรินรู้ว่าคางเมิ่งต้องการปกป้องเนี่ยเฟิง พวกเขาเพิ่งเปิดเผยความสัมพันธ์มาได้ไม่นาน กำลังอยู่ในช่วงข้าวใหม่ปลามัน ดังนั้นเฉาตื๋อเหรินจึงรู้ว่าจะต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อจะแยกพวกเขาออกจากกัน
แต่จะมีผู้หญิงคนไหนที่จะไม่พ่ายแพ้ต่อความจริง? เฉาตื๋อเหรินรู้ดีอยู่แก่ใจ
“คุณก็อย่าปากแข็งนักเลย ถ้าคุณไปจากคางเมิ่งในตอนนี้ ผมจะให้เงินคุณก้อนหนึ่ง คุณจะได้ไม่ต้องต่อสู้อีกต่อไป! คุณคิดว่ายังไงล่ะ?”
เฉาตื๋อเหรินเป็นคนเย่อหยิ่งอยู่เป็นทุนเดิม ต่อให้ต้องแย่งแฟนของคนอื่นอย่างเปิดเผย เฉาตื๋อเหรินก็ไม่กลัว
เนี่ยเฟิงรู้สึกสนใจขึ้นมาในทันที “คุณจะให้เงินผมก้อนหนึ่งเหรอ? ผมอยากรู้จังว่าเงินก้อนนี้ที่คุณจะให้ผมมันเท่าไหร่?”
พอเนี่ยเฟิงพูดเช่นนั้น คนอื่นๆ ก็มองเขาด้วยสายตาเหยียดหยาม เป็นไปตามคาด ในสังคมนี้ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงล้วนเป็นสัจธรรม ไม่มีความแตกต่างใดๆ เลย!
“ผมว่า ผมจะให้คุณสิบล้าน สิบล้าน ไปจากคางเมิ่งซะ!”
“ความสัมพันธ์ของผมกับเสี่ยวเมิ่งมีค่าแค่สิบล้านงั้นเหรอ?”
เนี่ยเฟิงอดยักไหล่ไม่ได้ “เสี่ยวเมิ่ง ความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนนั้นเปราะบางเกินไปหรือ? แค่สิบล้านก็จัดการได้แล้ว?”
เฉาตื๋อเหรินหรี่ตาลง “คนมีคุณธรรมอย่างคุณ สิบล้านเหรียญก็ถือว่าให้เกียรติมากพอแล้ว คุณยังต้องการอีกเท่าไหร่?”
เนี่ยเฟิงแสยะยิ้ม “ผมแค่คิดว่าคุณให้ผมน้อยเกินไป เพราะหัวใจของผมที่มีต่อเสี่ยวเมิ่งนั้นประเมินค่าไม่ได้ เหมือนกับ Victoria’s Tears ก็ไม่มีป้ายราคาเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”
“ที่ไม่ติดป้ายราคาไว้ก็เพราะมันไม่ใช่สินค้าขาย!”
นวนิยายจะได้รับการอัปเดตทุกวัน กลับมาอ่านต่อพรุ่งนี้นะคะทุกคน!
