พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม – บทที่ 446 เกิดสภาพการณ์ต่างๆนานา

วาตานาเบะ ทาคาซิค่อยๆรู้สึกว่าใจสู้แต่แรงไม่ยอมเป็นใจแล้ว เพราะว่าเนี่ยเฟิงเก่งกว่าเขาจริงๆ

ถ้าหากพ่ายแพ้เนี่ยเฟิงอยู่ที่นี่ งั้นหน้าตาตระกูลวาตานาเบะของเขาจะวางไว้ที่ไหนล่ะ?

วาตานาเบะ ทาคาซิยุ่งเพิ่มความเร็วขึ้นมาอีก

เนี่ยเฟิงสังเกตว่ากล้ามเนื้อของเขาพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ทั้งตัวล้วนเต็มเปี่ยมไปด้วยแรงดึง เขายกระดับกำลังวังชาถึงขึ้นที่แข็งแกร่งมากๆขั้นหนึ่งแล้ว

เนี่ยเฟิงรู้ว่าเขายังไม่ถึงขีดสุดอีก ดังนั้นก็เลยลงมือยั่วยุวาตานาเบะ ทาคาซิให้มากหน่อย เป็นอย่างที่คิดไว้วาตานาเบะ ทาคาซิอดทนต่อการยั่วยุของเนี่ยเฟิงไม่ได้จริงๆ ก็สนใจมากขนาดนั้นไม่ได้แล้วเช่นกัน

อยู่ระหว่างที่ทั้งสองคนโจมตีกันดั่งไฟที่โหมไหม้เป็นไปอย่างคึกคัก อยู่ดีๆสีหน้าของวาตานาเบะ ทาคาซิกลายเป็นโหดเหี้ยมบิดเบี้ยวออกมา เขา “ฟุ้บ” คุกเข่าลงแล้ว!

เนี่ยเฟิงเห็นเขาจับหัวใจของตนเองไว้ กระอักเลือดออกมา!

เลือดสีม่วงนี้เข้มข้นมาก เห็นแล้วกระทั่งเหมือนเป็นสีดำ พอมองจากที่ไกลๆ ไม่มีความแตกต่างอะไรมากเลย

เนี่ยเฟิงเก็บดาบในมือไว้ “คุณเป็นยังไงล่ะ?”

วาตานาเบะ ทาคาซิก็ค้ำต่อไปอีกจนไม่ไหวแล้วเช่นกัน ล้มอยู่กับพื้น หมดลมหายใจเลย

หัวใจเขาไม่ใช่หยุดเต้นกะทันหัน แต่ตายด้วยหัวใจแตกสลาย ดังนั้นถึงแม้ว่าเนี่ยเฟิงมีใจจะช่วย ก็เป็นไม่ไปได้ที่จะช่วยเขาได้เช่นกัน พูดได้อีกว่า เนี่ยเฟิงก็ไม่ได้คิดจะช่วยชีวิตเขาเช่นกัน

บุคลากรทางการแพทย์พุ่งเข้ามาทันที ตรวจสอบอาการของวาตานาเบะ ทาคาซิ นี่ก็เป็นการเปลี่ยนแปลงที่คาดเดาไม่ถูก เห็นเพียงพวกเขาลากคนลงไป ในเวลานี้พิธีกรรีบขึ้นเวที

“ดูเหมือนเกิดเหตุการณ์เล็กน้อย ผู้เข้าแข่งขันวาตานาเบะน่าจะโรคหัวใจกำเริบ ให้พวกเราแสดงความยินดีกับเสี่ยวเฟิงชิงแชมป์ได้ในรอบเดียว!”

ถึงแม้ว่าคนทั้งหลายจะรู้สึกแปลกประหลาดมาก แต่ถึงยังไงได้เห็นการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมขนาดนั้นพวกเขาก็ถือว่าพอใจแล้ว

หยูจิงหงอยู่ข้างล่างได้เห็นอย่างชัดเจนนะ อาการของวาตานาเบะ ทาคาซิจะต้องเป็นเพราะใช้ยาห้ามใช้แน่นอน ใช้จนกำลังวังชาเกินขีดจำกัด ร่างกายไม่สามารถไล่ตามทัน หัวใจระเบิดแล้ว

ในเมื่อประกาศผลแชมป์ รองชนะเลิศกับอันดับที่สามแล้ว การแข่งขันวิชาดาบครั้งนี้ก็ปิดฉากเพียงแค่นี้

ในเวลานี้ วิลล่าดาบขวัญก็ได้จัดงานเต้นรำที่คึกคักมากๆ แต่ว่างานเต้นรำเพิ่งเริ่มไม่นาน พวกเขาทั้งสามคนที่เป็นคนได้รับรางวัลก็เลยถูกเรียกไปในห้องโถงใหญ่ที่อยู่ลึกๆของวิลล่าดาบขวัญ

ผู้รับผิดชอบนำพาพวกเขาทั้งสามเลี้ยวไปเลี้ยวมาเดินเข้าไปในลานบ้านแห่งหนึ่ง ลานบ้านแห่งนี้ดูแล้วจะยิ่งเรียบง่ายกว่าวิลล่าดาบขวัญเยอะเลย

เพียงแค่เนี่ยเฟิงรู้ว่าที่นี่ไม่เหมือนอย่างที่เห็นว่าง่ายขนาดนั้นอย่างเด็ดขาด

เนี่ยเฟิงกับหยูจิงหงทั้งสองคนจ้องตากันหนึ่งที แต่ยังคงเดินเข้าไปเลย ในทั้งสามคนนี้คนที่ดีใจที่สุดคงไม่เหนือกว่ากิกส์แล้ว

กิกส์ตื่นเต้นดีอกดีใจจนกระโดดโลดเต้นเล็กน้อย เขาได้รับตำแหน่งอันดับที่สามนี้ ก็คือเขาโชคดีโดยบังเอิญเช่นกัน

สาเหตุที่กิกส์จะมาเข้าร่วมการแข่งขันวิชาดาบในครั้งนี้ ก็แค่จะมาเสี่ยงโชคเท่านั้น

“พวกคุณรู้ไหม? อีกสักครู่พวกเราก็จะได้พบเจอกับท่านจิ่วแล้ว! เขาเป็นผู้ก่อตั้งการแข่งขันวิชาดาบนะ และเป็นบุคคลในตำนานคนหนึ่งด้วย ผมเลื่อมใสศรัทธาเขามาก แม้ว่าดูแล้วผมเป็นชาวต่างชาติคนหนึ่งแต่ผมกลับมีใจจอมยุทธ์ดวงหนึ่งอยู่!”

เนี่ยเฟิงหัวเราะแบบแกล้งๆพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก “ผมก็หวังมากที่จะได้พบเจอกับบุคคลในตำนานนี้”

กิกส์ยื่นมือออกไปตบไหล่ของเนี่ยเฟิงตบแล้วตบอีกทันที “ดูลักษณะท่าทีนี้แล้วพวกเราน่าจะมีอุดมการณ์ตรงกันล่ะ!”

หลังจากพวกเขาเข้าไปแล้ว ในห้องไม่มีคน ผู้รับผิดชอบที่พาพวกเขามาคนนี้ให้พวกเขาทั้งสามนั่งลงพักผ่อนก่อนสักพัก

เนี่ยเฟิงกับหยูจิงหงทั้งสองคนนั่งลง ก็ทำการเก็บรายละเอียดทางออกและสิ่งของที่จะใช้เป็นอาวุธได้เข้าไปในตาแล้ว มีแต่กิกส์ที่ยังอยู่ในความตื่นเต้นดีอกดีใจ

ก็อยู่ในเวลานี้ นอกประตูส่งเสียงหัวเราะเสียงดังเสียงหนึ่งเข้ามา “ยอดเยี่ยมมากเลย การแข่งขันวิชาดาบของรุ่นนี้ในปีนี้เป็นอย่างที่คิดไว้มียอดฝีมือมากมายจริงๆล่ะ!”

คนที่เดินเข้ามาคนนี้ดูแล้วบุคลิกดีงดงามโดดเด่น เส้นผมที่ดำเงางามและใบหน้าที่เยาว์วัยไม่ว่าดูยังไงก็ล้วนเหมือนชายวัยกลางคนที่มีจิตใจฮึกเหิม

ยังมีคนที่รู้จักดีคนหนึ่งติดตามอยู่ข้างกายชายวัยกลางคนคนนี้ นั่นก็คือคุณชายสิบสอง

คุณชายสิบสองมีความหวาดระแวงเล็กน้อยก้มหัวลง เขาไม่กล้าจ้องมองไปยังเนี่ยเฟิง

“คิดว่าท่านก็คือท่านจิ่วแล้ว! ผม! ผมชื่อกิกส์!” กิกส์ตื่นเต้นมากๆจนลุกขึ้นมาแล้ว เดินสองสามก้าวเข้าไปรับ ยื่นมือออกอยากจะจับมือกันกับท่านจิ่ว

ท่านจิ่วก็ให้เกียรติมากๆจับกลับไปหนึ่งที “สวัสดี กิกส์ ผมก็คือท่านจิ่ว”

“โอ้พระเจ้า นี่เป็นเวทมนตร์ทางตะวันออกอะไร ท่านดูแล้วช่างเยาว์วัยเกินไปแล้วจริงๆ!”

แม้ว่าชาวตะวันออกอยู่ในสายตาของกิกส์ล้วนไม่แตกต่างกันมาก แต่กิกส์ก็รู้ว่าคนแก่คนหนึ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะมีลักษณะแบบนี้

“นี่ย่อมไม่ใช่เวทมนตร์อยู่แล้ว พวกคุณกลายเป็นแชมป์ รองชนะเลิศกับอันดับที่สามของการแข่งขันวิชาดาบรุ่นใหม่แล้ว งั้นผมก็ซ่อนเร้นสิ่งที่ตนมีไม่ได้เช่นกัน”

หลังจากท่านจิ่วพูดจบยกมือขึ้นยกแล้วยกอีก ผู้รับผิดชอบถอยลงไปทันที ไม่นานเขาหยิบกล่องใบหนึ่งออกมาแล้ว

ตาทั้งคู่ของเนี่ยเฟิงกับหยูจิงหงสว่างขึ้นทันที เห็นเพียงท่านจิ่วเปิดกล่องออก

พวกเขาทั้งสองคนเดิมทีคิดว่าเป็นยาห้ามใช้ แต่ที่นึกไม่ถึงจริงๆก็คือ สิ่งที่ใส่อยู่ในกล่องนี้ถึงขนาดเป็นทองคำแท่ง

เนี่ยเฟิงรู้สึกผิดหวังเหลือเกิน เพราะว่าสำหรับเขามากล่าวแล้วสิ่งของเหล่านี้ไม่มีประโยชน์ใดๆเลยสักนิด

“นี่ก็คือรางวัลสำหรับแชมป์ แน่นอนนี่เป็นรางวัลพิเศษเท่านั้น!”

หลังจากท่านจิ่วพูดจบ ส่งกล่องที่อยู่ในมือให้กับเนี่ยเฟิง “ไอ้หนุ่ม คุณเก่งมากนะ ผมชื่นชมคุณมากๆ ก็ไม่รู้ว่าอาจารย์ของคุณเป็นใครล่ะ?”

“วิชาดาบของผมเป็นยอดฝีมือที่ลึกลับคนหนึ่งสอนผมมา ก็ไม่รู้ว่าแซ่อะไรชื่ออะไรเช่นกัน นี่ก็เป็นการพบกันโดยโชคแท้ๆช่วงหนึ่้งของผม”

เนี่ยเฟิงหัวเราะแบบแกล้งๆรับกล่องนั้นมา

“ดีดีดี! ไอ้หนุ่ม! ดีมากจริงๆ!”

ต่อจากนี้ผู้รับผิดชอบหยิบกล่องขนาดเล็กอีกใบหนึ่งขึ้นมา สิ่งที่ใส่อยู่ในกล่องนี้ล้วนเป็นทองคำแท่งเหมือนกัน เพียงแต่ว่าทองคำแท่งนี้น้อยลงเยอะเลย

“นี่เป็นรางวัลของรองชนะเลิศ! คุณจิงหง วิชาดาบของคุณ ผมชื่นชมมาก!”

“ขอบคุณมาก”

หยูจิงหงรับกล่องมา บนใบหน้าไม่มีสีหน้าใดๆ ดูแล้วเย็นชาเหลือเกิน

สุดท้ายผู้รับผิดชอบหยิบกล่องที่ยิ่งเล็กกว่านี้อีกใบหนึ่งขึ้นมา ถึงแม้ว่าข้างในมีเพียงแค่ทองคำแท่งหกแท่ง แต่กิกส์พอใจแล้ว สามารถได้รับเงินมากมายขนาดนั้นเขาดีใจเหลือเกิน

“ขอแสดงความยินดีกับพวกคุณ! งานเลี้ยงในคืนนี้ก็เชิญพวกคุณเสพสุขอย่างสุดจิตสุดใจเถอะ!”

ท่านจิ่วพูดจบ ต่างเข้าไปตบไหล่ของพวกเขาทั้งสามคนตบแล้วตบอีก เห็นลักษณะท่าทีก็คือจะเตรียมตัวออกไปแล้ว เนี่ยเฟิงคิดอยู่พิธีการมอบรางวัลนี้ก็จบลงอย่างนี้แล้วเชียวเหรอ?

ไม่ใช่บอกว่ายังมียาห้ามใช้อะไรอีกเหรอ?

“ใช่แล้ว หลานของผมวันนี้ล่วงเกินคุณแล้ว ขอโทษจริงๆ! ตอนนี้ผมก็สั่งสอนๆเขาให้ดีๆสักหน่อย ถือว่าล้างแค้นให้กับคุณ!”

หลังจากท่านจิ่วพูดจบตบลงบนใบหน้าของคุณชายสิบสองอย่างโหดเหี้ยมหนึ่งที ชั่วพริบตาเดียวใบหน้าของคุณชายสิบสองบวมจนเช่นดั่งหมั่นโถวฟูขึ้น เขาหวาดกลัวไม่เป็นสุขจ้องมองไปยังคุณปู่ ก้มหัวยอมรับผิดทันที “ขอโทษคุณปู่ ผมสำนึกผิดแล้ว!”

“คำขอโทษนี้ของแกไม่ควรพูดกับผม ถ้าจะพูดก็ควรพูดกับเสี่ยวเฟิง ผมเคยพูดมาหลายครั้งแล้ว อย่าอาศัยอำนาจบาตรใหญ่ข่มเหงคนอื่นไปทั่ว แกก็ไม่เชื่อฟัง พวกเราวิลล่าดาบขวัญเป็นสถานที่อะไรล่ะ? นั่นคือสถานที่ที่รับบุคคลผู้มีคุณธรรมกว้างขวาง แกทำเช่นนี้จะไม่ใช่ขายหน้าผมอยู่เหรอ?!”

คุณชายสิบสองได้เพียงแต่เศร้าหมองเข้าไปขอโทษกับเนี่ยเฟิง

เนี่ยเฟิงก็ไม่แน่ใจว่าไอ้คนทั้งสองนี้กำลังแสดงละครเรื่องไหนกันแน่ เขาพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีกนิดๆ “ไม่เป็นไร ดังคำกล่าวที่ว่าไม่ชกต่อยกันจะไม่รู้จักกัน พูดได้อีกว่า ผมก็ได้ทำลายดาบที่ดีเล่มหนึ่งของวิลล่าดาบขวัญไปเช่นกัน พวกเราก็ถือว่าแล้วกันไปนะ”