ความสามารถในการดื่มเหล้าของเนี่ยเฟิงดีมากมาโดยตลอด ดังนั้นเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะดื่มจนเมา เขาเห็นการเดินของอะเดค่า มีความรู้สึกเซไปเซมาเล็กน้อย ดังนั้นยื่นมือออกไปพยุงไว้ทันที
อะเดค่าดื่มเหล้าไม่ค่อยเป็น ใบหน้าที่ขาวอ่อนนุ่มนั้นแดงระเรื่อขึ้นมาทั้งสองข้าง เนี่ยเฟิงเห็นรูปร่างลักษณะที่เป็นแบบนี้ของอะเดค่ามีความรู้สึกจนใจเล็กน้อย “ทั้งที่รู้ว่าตนเองดื่มเหล้าไม่เป็น ทำไมต้องดื่มมากขนาดนั้นอีกล่ะ?”
อะเดค่ายิ้มแย้มแจ่มใสพูดว่า “นี่ไม่ใช่เพราะว่าดีใจเหรอ? ถ้าหากคุณปู่ยังมีชีวิตอยู่ รู้ว่าพวกเราไม่ต้องขายคลินิกแพทย์แผนจีนแล้วน่าจะดีใจมากเช่นกัน”
แต่น่าเสียดายแล้ว ตอนที่ต่อต้านคุณปู่เสียชีวิตไปแล้ว พอนึกถึงจุดนี้อะเดค่าก็รู้สึกในใจทรมานเหลือเกิน
กลับไปถึงคลินิกแพทย์แผนจีน อะเดค่าเมาจนไม่รู้เรื่องแล้ว พวกเด็กคนอื่นๆล้วนนอนหลับไปแล้ว เนี่ยเฟิงได้แต่วางอะเดค่าอยู่บนเตียงข้างๆ
เป็นไปไม่ได้ที่เนี่ยเฟิงจะให้อะเดค่าที่เมาอ้อแอ้นอนอยู่ในห้องเดียวกันกับเด็กๆกลุ่มนั้น ก็อยู่ตอนที่เนี่ยเฟิงจะออกไป อะเดค่ายื่นมือออกมา จับแขนของเนี่ยเฟิงไว้ทันที ตาที่น่าสงสารเหลือเกินของเธอคู่นั้น จ้องมองเนี่ยเฟิงอยู่ “คุณผู้ชาย คืนนี้คุณอยู่นี่ต่อได้หรือไม่? อย่าไปเลย…….”
เนี่ยเฟิงนั่งอยู่ข้างเตียงของอะเดค่า “ดูแล้วคุณช่างเมาจนไม่รู้เรื่องจริงๆ นอนหลับให้ดีๆเถอะ ไม่มีเรื่องอะไรแล้วล่ะ”
อะเดค่าใช้สายตาที่เฝ้ารอคอยจ้องมองเนี่ยเฟิงอยู่ เนี่ยเฟิงรู้ว่าอะเดค่าอยากจะตอบแทนบุญคุณของตนเอง แต่ตอนนี้เขาช่างไม่มีความคิดอย่างนั้นจริงๆ
โชคดีไม่นานอะเดค่าก็นอนหลับไปแล้ว ส่วนเนี่ยเฟิงฝึกฝนอยู่ทั้งคืน
ตอนที่อะเดค่าตื่นขึ้นมารู้สึกว่าหัวของตนเองเจ็บปวดเป็นพิเศษเมื่อคืนดื่มเหล้ามากเกินไปแล้วจริงๆ อะเดค่าก็ไม่รู้ว่าตนเองกลับมาได้อย่างไร
เธอเลอะๆเลือนๆคลานขึ้นมาจากเตียง ในเวลานี้พบเห็นตนเองถึงขนาดนอนอยู่บนเตียงของเนี่ยเฟิง
เธอตกกะใจ รีบมองข้างเตียงหนึ่งที พบเห็นเนี่ยเฟิงก็นั่งอยู่ข้างกายเธอ ในชั่วพริบตาเดียวใบหน้าของอะเดค่าแดงระเรื่อไปหมด “ฉัน…….คุณผู้ชาย เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นแล้วเหรอ?”
ในเวลานี้อะเดค่าจึงรู้สึกว่าบนกายเหมือนเย็นเยือกเล็กน้อย เธอรีบก้มหัวดู พบเห็นตนเองถึงขนาดไม่ได้ใส่เสื้อผ้า!
อะเดค่าตื่นตกใจหนึ่งที เธอรีบใช้มือปิดหน้าอกของตนเองไว้
หรือว่าเมื่อคืนดื่มมากไปแล้วเธอกับเนี่ยเฟิง……
“คุณอย่าเข้าใจผิดนะ เมื่อคืนดื่มมากเกินไป อ้วกเต็มตัวผมทั้งอ้วกเต็มตัวตนเอง ผมเห็นแล้วสกปรกมากเกินไปแล้วจริงๆ ไม่มีทางอื่นได้เพียงแต่ช่วยคุณถอดเสื้อออก”
เนี่ยเฟิงอธิบายอย่างจริงจังมากๆอยู่ จากนั้นพูดอีกว่า “ผมไม่ได้ทำอะไรกับคุณเลยสักนิด”
เนี่ยเฟิงเห็นลักษณะท่าทีที่แค้นอับอายจนโกรธของอะเดค่า เขาก็อดไม่ไหวที่จะหัวเราะขึ้นมาเช่นกัน “เอาล่ะ เอาล่ะ แม้ว่าไม่มีอะไรน่าดู แต่ว่าเพื่อที่จะรักษาความหยิ่งในศักดิ์ศรีของคุณ ผมยังคงออกไปก่อนล่ะ”
หลังจากเนี่ยเฟิงออกไป อะเดค่ารีบใส่เสื้อผ้า จากนั้นใบหน้าแดงระเรื่อเดินออกไป โชคดี พวกเด็กๆคนอื่นยังไม่ตื่น ไม่ได้เห็นสภาพอับอายของตนเองเลย
“อะเดค่า คุณรู้หรือไม่ว่าโรงเรียนที่ดีที่สุดในเมืองจันทร์ที่นี่คือโรงเรียนไหนล่ะ?”
ตอนที่เนี่ยเฟิงกับอะเดค่าทั้งสองคนออกไปซื้ออาหารเช้า เขาซักถามแบบนี้
อะเดค่ายังโมโหกับเรื่องเมื่อกี้อยู่ แต่พอเนี่ยเฟิงถามเช่นนี้ เธอก็เลยทิ้งความโมโหไปข้างหลังเลย ตอบกลับเนี่ยเฟิงทันทีว่า “ย่อมเป็นโรงเรียนผู้ดีเมืองจันทร์อยู่แล้ว! นั่นเป็นโรงเรียนที่ดีที่สุดทั้งเมืองจันทร์ทองคำนะ!”
แม้ว่าแต่ก่อนเนี่ยเฟิงเคยมาปฏิบัติภารกิจที่นี่ แต่ช่างไม่ได้ทำความเข้าใจโรงเรียนที่ดีที่สุดในฝั่งนี้เป็นโรงเรียนอะไรมาก่อนจริงๆ เพราะว่าเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับภารกิจของเขา เนี่ยเฟิงไม่คิดที่จะไปทำความเข้าใจอยู่แล้ว
พูดได้อีกว่า ความสำเร็จทางวิชาการของเนี่ยเฟิงดีกว่าคนอื่นเยอะเลย เขาล้วนเป็นบุคคลที่เป็นระดับศาตราจารย์แล้ว ที่ไหนยังต้องไปเรียนล่ะ?
แต่ถ้าหากเนี่ยเฟิงไม่ไปเรียน เป็นไปได้มากว่าอาจจะถูกพวกพี่ๆของตนเองวิพากษ์วิจารณ์ พูดได้อีกว่า เขาต้องการสถานะที่สมเหตุสมผลอย่างหนึ่ง ดังนั้นต้องไปเรียน สำหรับเขามากล่าวเป็นเรื่องที่ดีกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
อายุอย่างเขาแบบนี้ก็เป็นเวลาที่เรียนมหาวิทยาลัยพอดี เวลาไปเรียนมหาวิทยาลัยค่อนข้างอิสระ สำหรับเนี่ยเฟิงมากล่าวการเก็บคะแนนหรือไม่เก็บคะแนนให้เต็มไม่เกี่ยวข้องใดๆเลย
“ที่แท้เป็นเช่นนี้”
“คุณผู้ชาย เห็นลักษณะท่าทีของคุณอยากจะเรียนหนังสืออยู่ที่นี่ งั้นคุณมีจดหมายแนะนำหรือไม่ล่ะ?”
เนี่ยเฟิงอึ้งชะงัก ซักถามต่ออีกว่า “อะไรคือจดหมายแนะนำล่ะ?”
อะเดค่ามีความสงสัยงงงวยเล็กน้อย “คุณผู้ชาย คุณไม่รู้ว่าอะไรคือจดหมายแนะนำ คุณก็มาถึงที่นี่เลยเหรอ? ฉันบอกกับคุณ เด็กกำพร้าจากสงครามอย่างพวกเราเหล่านี้และชาวต่างชาติที่อพยพมาที่นี่ ล้วนจำเป็นต้องถือจดหมายแนะนำไว้ในมือจดหมายแนะนำเหล่านี้จำเป็นต้องออกให้โดยตระกูลสูงศักดิ์ในท้องถิ่นที่อยู่เมืองจันทร์จึงจะได้ผล
เป็นเพราะว่าเด็กกำพร้าจากสงครามอย่างพวกเราเหล่านี้และชาวต่างชาติที่อพยพมาที่นี่มากเกินไปแล้วจริงๆนั่นเอง ทุกคนล้วนอยากจะอยู่ที่นี่ต่อ ดังนั้นพันธมิตรของฝั่งนี้จึงมีข้อมูลอย่างนี้ออกมา เพราะถ้าหากได้รับจดหมายแนะนำสามารถไปเรียน จะหมายความว่าหลายปีนี้คุณล้วนสามารถอยู่เมืองจันทร์ต่อได้อีก ถ้าหากไม่ใช่ล่ะก็ คุณจะต้องออกจากเมืองจันทร์ก่อนที่วีซ่าจะหมดเวลา”
ถ้าหากแต่งงานกับคนที่มีสำมะโนครัวอยู่ในท้องถิ่นล่ะก็ ก็สามารถเป็นคู่ของอีกฝ่ายหนึ่งอยู่เมืองจันทร์ต่อได้อีก
นี่กลับเข้มงวดมากๆ แต่ก่อนเนี่ยเฟิงมาที่นี่ล้วนคือทำภารกิจ จะไม่พักค้างอยู่ที่นี่นานมาก ดังนั้นเขาก็ไม่ชัดเจนถึงจุดนี้ แต่ว่าตอนนี้อะเดค่าบอกกับเขาแล้ว งั้นเขาจำเป็นต้องไปหาตระกูลสูงศักดิ์ในท้องถิ่นออกจดหมายแนะนำให้
ตั้งแต่แรกรู้ว่ายุ่งยากขนาดนี้ล่ะก็ ก็น่าจะต้องให้คนของสำนักมังกรช่วยเตรียมให้พร้อม แต่ว่าไม่เป็นไร สำหรับเขามากล่าวแล้วเพียงแค่เรื่องจิ้บจ้อยเท่านั้น
“ฉันยังคิดว่าคุณผู้ชายคุ้นเคยมากกับระบบที่นี่ล่ะ นึกไม่ถึงคุณผู้ชายช่างไม่รู้อะไรเลยจริงๆ แต่ว่าคุณผู้ชายวางใจเถอะ แม้ว่าฉันไม่สามารถจัดหาจดหมายแนะนำให้กับคุณได้ แต่คุณก็สามารถไปดูที่สมาคมนักล่าเงินรางวัลสักหน่อย สมาคมนักล่าเงินรางวัลที่นั่นสามารถประกาศภารกิจได้ เพียงแค่คุณออกเงินก็สามารถซื้อจดหมายแนะนำได้แล้ว! ถ้าไม่อีกสักครู่ฉันไปดูเป็นเพื่อนกับคุณสักหน่อย?”
สมาคมนักล่าเงินรางวัลเป็นสถานที่ที่สะดวกมากแห่งหนึ่ง อีกทั้งรวบครอบคลุมเมืองจันทร์ไว้ทั้งหมดเลย
เดิมทีเนี่ยเฟิงอยากจะไปหาพ่อค้าข่าวกรองที่บาร์ไป๋ตี้ แต่ตอนนี้ดูแล้วไปหาสถานที่ซุกหัวนอนสักแห่งก่อนเถอะ ถือโอกาสไปดูสมาคมนักล่าเงินรางวัลว่าเป็นสภาพการณ์อะไรสักหน่อย
เนี่ยเฟิงกับอะเดค่า ทั้งสองคนเอาอาหารเช้าชุดหนึ่งกลับมาให้เวสลี่เด็กๆกลุ่มนี้ ได้เห็นท้องถนนคึกคักใหม่อีกครั้ง อะเดค่าก็รู้สึกปลื้มใจมากๆไปด้วยเช่นกัน
“สมาคมนักล่าเงินรางวัลที่อยู่บริเวณใกล้เคียงไม่ได้อยู่เมืองกู่ปา แต่ว่าไม่ได้ไกลมากเช่นกัน เพราะว่าสมาคมนักล่าเงินรางวัลจะมีสมาคมย่อยขนาดเล็กมากมาย พวกเราสามารถไปดูที่สมาคมย่อยขนาดเล็กที่นั่น”
