เมื่อบุหรี่ตกหลุมรักไม้ขีดไฟ Yaoi – ตอนที่ 308 โกหก / ตอนที่ 309 ช่วงเวลาเอาอกเอาใจ

ตอนที่ 308 โกหก

เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่ชุยหังกำลังสะลึมสะลือก็รู้สึกได้ว่าเหมือนมีคนกำลังมือไม้อยู่ไม่สุขเลื้อยไปทั่วตัวของตนอยู่ไม่หยุด

เขาเบิกตาขึ้นเห็นหลูจื้อที่กำลังมองเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

 นายตื่นแล้ว?  หลูจื้อเอ่ยถาม

ชุยหังหาวออกมาเบาๆแล้วพูดว่า:  ทำไมนายถึงตื่นเช้าขนาดนี้ล่ะ 

 เมื่อคืนวานทำไมนายถึงไม่ปลุกฉัน?  หลูจื้อเอ่ยถาม

ชุยหังพูดขึ้น:  เห็นว่านายเหนื่อยเกินไปแล้วเลยอยากให้นายนอนหลับให้มากอีกหน่อย 

 นายกลัวว่าฉันจะเหนื่อยหรือกลัวว่าตัวเองจะเหนื่อย?  มือของหลูจื้อเริ่มจะไหลลงไปข้างล่าง

ชุยหังพูดขึ้น:  แน่นอนว่าต้องกลัวนายเหนื่อยอยู่แล้ว ในเมื่องานที่ต้องออกกำลังมันเป็นของนาย 

 จริงหรอ ไม่งั้นวันนี้นายขยับเอง?  หลูจื้อเอ่ยถาม

ชุยหังพูดอย่างรวดเร็วว่า:  ไม่ได้ ฉันไม่เหมาะ… 

 เอาเถอะ ดูเหมือนว่ายังต้องเป็นฉันลงมือเองถึงจะสามารถอิ่มหนำสำราญได้สินะ 

หลังจากหลูจื้อพูดจบก็พลิกตัวขึ้น

ในตอนเช้า การเป็นชายหนุ่มที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้วจะมีปฏิกิริยานั้นเป็นเรื่องปกติทั่วไปมาก

ชุยหังรู้สึกว่าตัวเองถูกคนจับกินในขณะที่กำลังกึ่งหลับกึ่งตื่น แต่ความรู้สึกนั้นก็เต็มอิ่มมากทีเดียว

หลูจื้อยังคงเป็นหลูจื้อคนนั้น ส่วนตนก็ยังคงเป็นตนคนนั้น

ถึงแม้ว่าสถานะจะแตกต่างจากในอดีต แล้วก็เคยผ่านประสบการณ์เรื่องราวมาไม่น้อย แต่ว่าความรู้สึกระหว่างพวกเขายังคงเป็นเหมือนเดิมเมื่อก่อน

หลูจื้อนอนอยู่บนตัวของชุยหังแล้วกอดเขาเอาไว้แน่น

 วันนี้ฉันอยากจะนอนตื่นสายกับนาย  เขาเบาลมเบาๆตรงข้างหูของชุยหังแล้วเอ่ยขึ้น

ชุยหังพูดขึ้นว่า:  ได้สิ ยังไงซะวันนี้ก็ไม่มีเรื่องอะไรอยู่แล้ว 

ท้องฟ้าค่อยๆสว่างขึ้นมา แสงแดดค่อยๆแอบสาดส่องทะลุผ่านตามช่องว่างตรงผ้าม่านเข้ามา ตกกระทบลงบนพื้นเกิดเป็นจุดที่สว่างเป็นพิเศษ

เช้าที่เงียบสงบเช่นนี้เหมาะสำหรับการที่คนรักกันสองคนจะนอนกอดกันอยู่บนเตียงมากจริงๆ นอนกอดกันและกัน ไม่ต้องทำอะไรค่อยๆปล่อยเวลาเดินผ่านไป

แต่ว่าช่วงเวลาอันแสนอบอุ่นเช่นนี้กลับถูกเสียงโทรศัพท์ของหลูจื้อรบกวนเสียแล้ว

หลูจื้อขมวดคิ้วก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือจากหัวเตียงมาดู จากนั้นลุกขึ้นนั่งอย่างตื่นเต้นประหม่าเล็กน้อย

 แม่ มีอะไรครับ 

เมื่อได้ยินคำเรียกชื่อนี้ อารมณ์ของชุยหังที่เดิมทีกำลังผ่อนคลายมากยังต้องเริ่มไม่สบายใจตามไปด้วย

ก็ไม่รู้ว่าทางด้านนั้นพูดอะไรกันแน่ ชุยหังฟังไม่เข้าใจแล้วก็ไม่อยากจะแอบฟังด้วย

หลูจื้อพูดว่า:  กลับมาเมื่อวานครับได้พักหนึ่งวันก็เลยไม่ได้กลับไป 

ดูเหมือนว่าคุณแม่ของหลูจื้อจะรู้เรื่องที่หลูจื้อกลับมาแล้ว

เป็นไปได้มากที่จะรู้ว่าหลูจื้อไม่กลับบ้านเป็นเพราะสาเหตุอะไร เดิมทีเมื่อวานเขายังคิดอยากให้หลูจื้อกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ แต่ภายหลังมาคิดๆดูแล้วเรื่องแบบนี้ต้องให้หลูจื้อเป็นคนประสานเข้าหากัน ตนไม่สามารถที่จะเอาแต่แสร้งทำเป็นยิ่งใหญ่และทำให้คนอื่นเข้าใจตนผิดไปหมด

อย่างไรก็ตามไม่ว่าตนจะทำอะไร ครอบครัวของหลูจื้อต่างก็เกลียดตนอยู่ดี ไม่สู้ทำให้ตัวเองสบายใจขึ้นหน่อยจะดีกว่า

 วันนี้ผมดูสถานการณ์ก่อนแล้วกัน ไม่อยากขยับเลย หลายวันมานี้เหนื่อยมากเลยพักอยู่ที่กองทัพเลย 

 ใช่สิ จะไม่ใช่ได้ยังไงล่ะ ผมก็อยู่ที่กองทัพไงไม่ได้ออกไป 

 แม่คิดอะไรเนี่ย ไม่มี ไม่มีจริงๆ 

หลังจากฟังคำพูดของหลูจื้อแล้ว ชุยหังก็พอจะสามารถเดาได้แล้วว่าทางด้านนั้นถามคำถามว่าอะไร

ต้องกำลังสอบถามว่า หลูจื้ออยู่ที่กองทัพจริงๆหรือเปล่า หรือว่าอยู่กับตนหรือเปล่าอย่างแน่นอน

คาดไม่ถึงว่าหลูจื้อจะเริ่มพูดโกหกเพื่อเขา นี่ก็คงคิดอยากจะปกป้องตนแหละมั้ง

ในเมื่อตอนนี้เขาเลิกรากับผู้หญิงคนนั้นไปแล้วเพราะตน ต้องทำให้พ่อแม่ของเขาผิดหวังมากบวกกับโกรธมากอย่างแน่นอน

นอกจากนี้เขายังยอมรับกับครอบครัวอย่างตรงไปตรงมาแล้วว่าเขาชอบผู้ชายคนหนึ่ง นี่คงจะยิ่งทำให้พ่อแม่ของเขายอมรับไม่ได้มากขึ้นไปอีก

เพียงแต่ว่า ถ้าอยากทำให้พวกเขายอมรับยังจะต้องเดินทางต่อไปอีกไกลแค่ไหนกันล่ะ?

ตอนที่ 309 ช่วงเวลาเอาอกเอาใจ

หลังจากที่หลูจื้อวางสายโทรศัพท์ไปสีหน้าของเขาก็ดูอึดอัดเล็กน้อย

ชุยหังยังคงแกล้งหลับอยู่ เขาไม่อยากทำให้หลูจื้อต้องลำบากใจ

ในความเป็นจริงแล้วในใจของหลูจื้อก็เข้าใจดี สำหรับชุยหังคนประเภทที่มีปณิธานแบบนี้เขาก็ต้องคอยปกป้องอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็นอนลงกอดชุยหังเข้ามาไว้ในอ้อมแขนแน่น

ผ่านไปนานหลูจื้อพูดขึ้นว่า:  เมียครับตื่นได้แล้ว พวกเราไปหาของกินสักหน่อยเถอะ สามีของนายหิวแล้ว 

ชุยหังรีบพูดอย่างรวดเร็วว่า:  ฉันไปทำโจ๊กให้นายสักหน่อยแล้วกัน นายนอนอีกสักพักเถอะ 

 ฉันรู้อยู่แล้วว่านายตื่นแล้ว…  หลูจื้อกล่าว

ชุยหังคาดไม่ถึงว่าหลูจื้อจะใช้วิธีการแบบนี้เพื่อทำให้ตนพูดออกมา ไอคิวของตนตอนนี้เหมือนจะไม่ได้กำลังออนไลน์อยู่แล้ว

แต่ก็ไม่มีทางเลือก ในเมื่อไม่ว่าอะไรหลูจื้อก็รู้ดีทุกอย่าง ตนจะแสร้งต่อไปยังไงก็ไม่มีความจำเป็นแล้ว

 ไอคิวของนายนี่เอามาใช้เพื่อคำนวณฉันหมดแล้วมั้ง  ชุยหังพึมพำ

หลังจากพูดจบเขาก็พลิกตัวหันหลังให้หลูจื้อ

หลูจื้อโอบกอดเอวของชุยหังแล้วพูดขึ้นว่า:  หันหลังให้ฉันเป็นเรื่องที่อันตรายมากนายไม่รู้หรอ 

ชุยหังกลับพูดขึ้นว่า:  ทหารอย่างพวกนายไม่ใช่ต่างก็ว่ากันว่าคนที่สามารถหันหลังให้กับเขาได้ถึงเป็นคนที่ตนไว้ใจมากที่สุดหรอกหรอ 

หลูจื้อหัวเราะแล้วพูดว่า:  อยู่บนเตียงมันก็ไม่แน่เสมอไปหรอก โดยเฉพาะนายกับฉัน… 

ครั้งนี้ชุยหังกลับไม่มีความกังวล เพราะหลูจื้อไม่ได้กระทำเคลื่อนไหวอะไรในขั้นต่อไป

ดังนั้นเขาพูดขึ้นว่า:  นอนอีกสักพัก ฉันจะไปต้มโจ๊กให้นาย 

 ไม่ต้อง ที่บ้านมีเส้นก๋วยเตี๋ยวอยู่ไม่ใช่หรอ ต้มง่ายๆสักหน่อยก็โอเคแล้ว  หลูจื้อกล่าว

 ก็ได้ ฉันจะใส่ไข่ให้นายอีกสองฟอง 

หลูจื้อโน้มตัวไปข้างหน้าอีกครั้งพลางพูดว่า:  อะไรคือใส่ให้ฉันสองฟอง นายไม่กินไง? 

 แค่ฉันพูดแบบนี้ก็ทำให้ฉันดูรู้เรื่องรู้จักคิดแล้วไม่ใช่หรอ ตัวฉันต้องใส่เพิ่มอีกหน่อยถึงจะพอ ฮิฮิ  ชุยหังเริ่มพูดล้อเล่นขึ้นมา

 คือจะเพิ่มพลังกายหรอ 

 ไม่ใช่ ฉันไม่เหนื่อยสักหน่อย  ชุยหังกล่าว

ประโยคนี้ทำให้หลูจื้อขยับร่างกายในที่สุดพลางพูดว่า:  ในเมื่อไม่เหนื่อยงั้นก็รอให้เหนื่อยแล้วค่อยว่ากันเถอะ 

หลังจากพูดจบ พายุฝนบ้าคลั่งก็โหมกระหน่ำอีกรอบ

เพียงแต่พายุฝนลมพายุในครั้งนี้มากะทันหันเกินไปนิด ชุยหังยังรู้สึกสับสนอยู่นิดหน่อย

ตลอดทั้งช่วงเช้านอกจากกินก๋วยเตี๋ยวแล้ว แทบทั้งหมดก็คือนอนอยู่บนเตียงนอน

หลูจื้อยังคงกำลังบ่นว่าชุยหังทำให้ตนกลายเป็นพวกเสื่อมทรามไปแล้ว ที่ตลอดทั้งเช้าไม่ได้ตื่นนอนขึ้นมาอย่างจริงจังเลย

ชุยหังไม่เห็นด้วย วันหยุดสุดสัปดาห์ไม่ได้มีไว้นอนตื่นสายหรอกหรอ

 ลุกขึ้นเถอะ นอนต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่งั้นแขนขาจะได้เสื่อมสภาพแล้ว  หลูจื้อกล่าว

ชุยหังมองดูเวลา มันเป็นเวลาเที่ยงแล้วก็ควรจะลุกได้แล้ว

 ได้ งั้นลุกไปทำอะไรล่ะ  ชุยหังเอ่ยถาม

 ฉันจะพานายไปซอยเทศบาลฮู่ปู้เซี่ยง  หลูจื้อกล่าว

ซอยเทศบาลฮู่ปู้เซี่ยง? คือสถานที่ที่พวกเขาไปด้วยกันเมื่อครั้งก่อนแล้วหลูจื้อทิ้งชุยหังเอาไว้ที่นั่นคนเดียว?

ดูเหมือนว่าหลูจื้อคิดอยากจะชดเชยความเสียใจของตนแล้วสินะ

 ตอนนี้ที่นั่นคงไม่มีอะไรอร่อยหรอกใช่ไหม  หลูจื้อถาม

 ที่นั่นหนึ่งปีสี่ฤดูกาลต่างก็มีของอร่อยตลอด ถ้าไม่มีฉันเอาตัวฉันเองให้นายกินเลย โอเคไหม  หลูจื้อเอ่ยถาม

ชุยหังพูดขึ้นว่า:  ไปเถอะ ถึงแม้ว่าจะไกลไปหน่อยก็เถอะ 

 อืม วันนี้ฉันจะนั่งรถบัสไปกับนาย  หลูจื้อกล่าว

ชุยหังพยักหน้ารับ อันที่จริงแบบนี้ดียิ่งกว่า สองคนนั่งอยู่แถวเดียวกันแล้วก็สามารถมองวิวทิวทัศน์นอกหน้าต่างรถไปด้วยกันได้ ใช้หัวใจซึมซับความรู้สึกของพวกเขา

เมื่อหลูจื้อลุกขึ้นเพื่อไปใส่เสื้อผ้าก็พบว่าเสื้อผ้าของตัวเองที่ถอดออกเมื่อวานได้ถูกซักเรียบร้อยแล้ว มุมปากขยับยกขึ้นพลางพูดว่า:  ไม่กี่วันที่ฉันไม่อยู่นายไปทำอะไรมาทำไมจู่ๆถึงได้เปลี่ยนเป็นละเอียดอ่อนมากขนาดนี้ล่ะ? 

ชุยหังพูดขึ้นว่า:  ฉันก็แค่แสดงในช่วงเริ่มต้น จับนายเอาไว้ให้แน่นก่อน เมื่อรอจนกระทั่งนายไปจากฉันไม่ได้แล้วฉันค่อยเผยโฉมหน้าเดิมออกมาให้หมด 

 โอเค งั้นนายรีบเผยโฉมรูปร่างที่แท้จริงออกมาเถอะ ดูสิว่าฉันจะมีฝีมือเฉียบขาดพอที่จะจัดการนายได้หรือเปล่า