บทที่ 11 หลินชิงชิงมาแล้ว
แปดหมื่นก็แปดหมื่น ฉันจะโอนให้นาย” หลี่ฝางไม่แม้แต่จะคิด และตอบตกลงอย่างสบายๆ
นี่กลับทำให้จางจื้อเหาสับสนขึ้นมาเล็กน้อย เขามองไปที่หลี่ฝางอยู่นาน “เด็กอย่างนายตอบรับแบบสบายๆ อย่างนี้ คงไม่ได้คิดจะโกงใช่ไหม?”
“ฉันบอกนายให้ ฉันไม่ว่าจะด้านขาวด้านมืดล้วนผ่านมาหมดแล้ว ฉันขอแนะนำนายเลิกคิดที่จะแจ้งตำรวจหรือหาคนมาแก้แค้นไปได้เลย ไม่งั้นฉันจะฆ่านายแน่” จางจื้อเหาลากหลี่ฝางไปที่ห้องทำงานของเขา จากนั้นจึงให้หลี่ฝางเขียนบันทึก แสดงเจตนาว่าหลี่ฝางสมัครใจด้วยตนเอง
หลังให้เงินแก่จางจื้อเหา จางจื้อเหาก็หัวเราะเยาะ “เอาล่ะ ที่นี่ไม่มีธุระของนายแล้ว ไสหัวไปเถอะ”
หลี่ฝางไม่รั้งอยู่ต่อ และแกล้งทำท่าไปจากร้านขายรถมือสองจื้อเหา
ไม่นานหลังจากที่หลี่ฝางไปได้ไม่นาน เซี่ยลู่และคนอื่นๆ ก็มาที่ห้องทำงานของจางจื้อเหาอย่างมีความสุข
หลี่ฝางหลังแอบดูก็ได้แต่ด่าอย่างลับๆ พวกสวะสามตัว มีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น ต้องมีสักวัน ที่ฉันจะให้พวกนายต้องไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่บนเตียง
หากเป็นในอดีต ความคิดแบบนี้ของหลี่ฝางคงจะเป็นแค่ฝันกลางวัน แต่ตอนนี้เขามีเงินแล้ว ความคิดนี้ย่อมสามารถเปลี่ยนเป็นความจริงได้อย่างแน่นอน
หลี่ฝางอยู่นอกสำนักงานของจางจื้อเหา และแอบฟังบทสนทนาด้านใน
“พี่ เจ้าเด็กโง่คนนั้นให้เงินพี่จริงๆ หรือ” จางเชี่ยนหลังจากเข้าประตูมา ก็ถามอย่างมีความสุข
“อืม นี่ไง”
“แล้วเงินของพวกเราล่ะ?” พวกผู้หญิงของจางเชี่ยนเริ่มหัวเราะคิกคักถาม
เมื่อได้ยินดังนั้น ในใจของหลี่ฝางก็เกร็งแน่น คล้ายคาดเดาอะไรได้แล้ว
ตามที่หลี่ฝางคาดเดา ผู้หญิงหลายคนเข้าหาจางจื้อเหาก็เพื่อมาขอแบ่งเอาเงิน
“ไม่ต้องห่วง ฉันจางจื่อเหาซื่อสัตย์ในธุรกิจของฉัน แต่ว่าพวกเธอเองก็เห็น รถ BMW ข้างนอกนั่นถูกชนได้รับความเสียหายจากเด็กหน้าเหม็นนั้น ค่าซ่อมรถอย่างต่ำๆ ก็มีหนึ่งถึงสองหมื่นแล้ว ที่เหลืออีกหกหมื่น ฉันจะแบ่งให้พวกเธอคนละสองพัน” จางจื้อเหาพูดอย่างขี้งก
“พี่ คุณทำเงินได้มากกว่าหกหมื่น แต่กลับแบ่งให้พวกเราแค่สองพัน นี่อย่างไรก็ออกจะน้อยเกินไป” ผู้หญิงของจางเชี่ยนหลายคนไม่พอใจทันที
“ใช่ พี่เหา ยังไงเสียแกะอ้วนตัวนี้ก็เป็นพวกเราที่เอามาให้คุณ”
“เรื่องดีๆ แบบนี้ในอนาคตพวกเราจะไม่ทำงานร่วมกับคุณแล้ว”
สีหน้าของจางจื้อเหาเคร่งขึ้น เขาเอ่ยยิ้มเยาะ “น้อยเกินไป? น้อยเกินไปพวกเธอไม่เอาก็ได้นี่!”
“ฉันจะบอกพวกเธอให้ ถึงแม้ฉันจะได้มามาก แต่ก็ต้องแบกรับความเสี่ยงมากด้วยเช่นกัน หากเด็กนั่นไปแจ้งตำรวจขึ้นมาล่ะ? หรือถ้าเด็กนั้นไปหาคนมาล้างแค้นล่ะ? อันตรายทั้งหมดที่ซ้อนอยู่ล้วนเป็นฉันคนเดียวที่แบกรับมัน” จางจื้อเหาเอ่ยด้วยความอารมณ์เสีย
“วางใจเถอะ พี่ ไม่มีอันตรายอะไรหรอก ก่อนหน้านั้นฉันก็บอกกับพี่แล้ว พ่อแม่ของหลี่ฝางหายตัวไปเมื่อสามปีก่อนและตอนนี้ก็ยังไม่มีข่าวคราวใดๆ อักทั้งเขาเองก็ไม่มีเพื่อนคนไหน ในโรงเรียนของพวกเรา พวกเรามักจะกลั่นแกล้งเขาเสมอ เขาถูกโกงแม้กระทั่งตดยังไม่กล้าด้วยซ้ำ” จางเชี่ยนรีบกล่าวอย่างรวดเร็วให้จางจื้อเหาวางใจ
“ก็ได้ อย่างนั้นฉันจะเพิ่มให้พวกเธอเพิ่มอีกห้าร้อย หากหลังจากนี้มีเรื่องดีๆ แบบนี้อีก จำไว้ว่าให้ติดต่อฉัน” จางจื้อเหาหยิบเงินจำนวนหนึ่งออกมาจากลิ้นชักและส่งให้จางเชี่ยน
“ตอนเย็นพวกเธอว่างกันหรือเปล่า ฉันเลี้ยงเหล้าพวกเธอเป็นไว?” หลังแบ่งเงินเสร็จ จางจื้อเหาก็จ้องมองไปที่เซี่ยลู่
เซี่ยลู่ส่ายหัว “ฉันไม่ว่าง ฉันนัดกับแฟนของฉันเอาไว้”
“เหอะ นัดกับแฟนมีอะไรดีกัน ไปเที่ยวกับพวกเราต่างหากถึงจะมีความหมาย ฉันพาพวกเธอไปคลับ เป็นไง?” จางจื้อเหายังคงเกลี้ยกล่อม
“พอเถอะพี่ พวกพี่ชายพวกนั้นของพี่ แต่ละคนลามกจะตาย พอดื่มเหล้าหน่อยมือไม้ก็มา ไม่งั้นฉันจะแนะนำพวกผู้หญิงให้พี่เป็นไง” จางเชี่ยนเอ่ยขึ้น และเอาเบอร์มือถือกับหมายเลขวีแชทของหลี่เสี่ยวเสี่ยวให้แก่จางจื่อเหา
“ผู้หญิงคนนี้สวยไหม?” จางจื้อเหาถาม
“ถึงจะไม่สวยเท่าพวกเรา แต่ก็หน้าตาไม่เลว สำคัญคือนัดง่าย นัดออกมาแล้วพี่ให้เธอดื่มเหล้าสักหน่อย คิดจะทำอะไรก็ได้แล้ว จากนั้นให้เงินเธอไม่กี่ร้อยหยวนในภายหลังก็พอ”
หลังจากพูดจบ เซี่ยลู่ จางเชี่ยนและคนอื่นๆ ก็จากไป
หลังจากออกมา หลิวเฉียวเฉียวก็รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก “จางเชี่ยน ฉันว่าพี่ชายของเธอขี้เหนียวเกินไปแล้ว เขาขุด เงินมาจากหลี่ฝาง 80000 แต่กลับให้พวกเราไม่ถึงแปดพัน ไม่ถึงหนึ่งในสิบด้วยซ้ำ”
“ใช่ ฉันก็คิดว่ามันน้อยเกินไป”
จางเชี่ยนจือปาก และถูกเซี่ยลู่และหลิวเฉียวเฉียวตำหนิ เพื่อชดเชยขอโทษ เธอจึงเอ่ยขึ้น “วันนี้ฉันเลี้ยงทุกคนเอง พวกเธอเลือกที่จะไปร้องเล่นเต้นรำได้เลย”
“ดี ดี”
เซี่ยลู่และหลิวเฉียวเฉียวเห็นด้วย
หลี่ฝางได้เห็นฉากนี้ หัวใจของเขาก็เย็นเฉียบขึ้นกว่าเดิม โดยเฉพาะหลิวเฉียวเฉียว เมื่อคืนหลี่ฝางเห็นว่าเธอน่าสงสาร ดังนั้นจึงอดใจไม่ได้ที่จะแตะต้อง
“บ้าเอ้ย พวกขยะ!” หลี่ฝางถุยน้ำลาย จากนั้นจึงด่าออกมาอย่างรุนแรง
ในเวลานั้นเอง หลินชิงชิงก็โทรมา
ทันทีที่โทรศัพท์ดังขึ้น ความสนใจของจางจื้อเหาก็ถูกกระตุ้นทันที
“ใครกัน?”
จางจื้อเหาขมวดคิ้ว จากนั้นจึงวิ่งออกมาจากห้องทำงานและเห็นทันทีว่าเป็นหลี่ฝาง
“แกไอ้ลูกหมา ยังไม่ไสหัวไปอีก!” จางจื้อเหาหัวเราะ จากนั้นจึงมองไปที่หลี่ฝางอย่างสนุกสนาน “แอบซ่อนตัวอยู่ที่นี่คิดจะขโมยเงินคืนไปหรือไง?”
หลี่ฝางรู้สึกกลัวอยู่บ้าง เพราะจางจื้อเหาสูงถึง 1.85 เมตร ตัวใหญ่บึกบึนอีกทั้งยังลงมืออย่างโหดเหี้ยม
“เมื่อกี้ได้ยินหมดแล้วสินะ? คนที่ทำร้ายแกจริงๆ ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นพวกเพื่อนนักเรียนสาวของแกต่างหาก หากแกคิดจะแก้แค้น ฉันแนะนำให้ไปหาพวกเธอ อย่ามาหาฉัน”
“นายทำอะไรฉันไม่ได้ รู้ไหมว่าพี่ใหญ่ของฉันเป็นใคร? พี่ใหญ่ของฉันชื่อ ลูกพี่หลี่ ทั้งตงไห่นายไปถามดูได้ ใครไม่รู้จักลูกพี่หลี่”
“ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่านายจะโทรหาตำรวจก็ไม่มีประโยชน์ นายเซ็นชื่อให้ฉันแล้ว นี่เป็นใบรับรองความสมัครใจของนาย”
จางจื้อเหากังวลว่าหลี่ฝางจะโทรแจ้งตำรวจ ดังนั้นเขาจึงเริ่มเอ่ยพูดจาข่มขู่ออกมา
ในเวลานั้นเอง มีรถสองคันขับเข้ามาในร้านขายรถมือสองจื้อเหา คันหนึ่งเป็นเบนซ์ ส่วนอีกคันเป็น Land Rover
“เฮ้อ พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา นั่นคือรถของพี่แปด” ดวงตาของจางจื้อเหาเป็นประกายขณะมองไปที่รถเบนซ์
หลังจากนั้นจางจื้อเหาก็คิดขึ้นได้ ถ้าลูกพี่หลี่รู้เข้าว่าเขาไถเงินมาได้แปดหมื่นในวันนี้ เขาจะต้องแบ่งมันออกไปครึ่งหนึ่งแน่”
จางจื้อเหาชี้ไปที่จมูกของหลี่ฝาง “อีกเดี๋ยวนายอย่าได้พูดอะไรออกไปจะดีที่สุด หากนายพูดจามั่วซั่ว ฉันจะตัดลิ้นของนาย! ”
“รู้แล้ว”
หลี่ฝางเห็นหลินชิงชิงลงมาจาก Land Rover ในใจก็อดหัวเราะไม่ได้: รอดูเถอะว่าอีกเดี๋ยวนายจะตายอย่างไร!
เมื่อได้เห็นหลินชิงชิงขับLand Rover อีกทั้งยังหาลูกพี่หลี่มาช่วย หลี่ฝางก็รู้สึกได้ทันทีว่าหลินชิงชิงทรงอิธิพลมากแค่ไหน
จางจื้อเหาวิ่งเหยาะๆ ไปพบเขา และส่งบุหรี่ให้ลูกพี่หลี่ด้วยความเคารพ “พี่แปด ลมอะไรหอบพี่มาที่นี่? ”
ลูกพี่หลี่ตัวเล็กอย่างยิ่ง เขาสูงเพียง 1.6 เมตร แต่ร่างกายของเขากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกน่ายำเกรง
เขาเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันไปมองหลินชิงชิง หลินชิงชิงเดินเข้ามา “ฉันถามนาย นายชื่อจางจื้อเหาหรือเปล่า?”
“ใช่ มีอะไรหรือ?”
“BMW คันนั้นของนายหรือเปล่า” หลินชิงชิงชี้ไปที่ BMW ที่อยู่ไม่ไกล
“เป็นของฉัน สาวสวย เธออยากซื้อมันหรือ?” มุมปากของจางจื้อเหาผุดยิ้มและคิดว่าลูกพี่หลี่กำลังนำธุรกิจมาให้เขา
“ไม่ผิด เป็นเขา”
หลินชิงชิงมองไปที่ลูกพี่หลี่ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พี่แปด คนของพี่ พี่พูดมาว่าจะจัดการยังไง”
“เดี๋ยวก่อน พี่แปด นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผมไม่เข้าใจ?” จางจื้อเหางงงันไปแล้ว เขามองหลินชิงชิงและมองกลับไปที่ลูกพี่หลี่
ในเวลานั้นเองหลี่ฝางก็เกินออกมาคุยกับหลินชิงชิง “พี่ ทำไมถึงพึ่งมา”
“น้องชาย แผลบนใบหน้านาย…” หลินชิงชิงสัมผัสใบหน้าของหลี่ฝาง ในใจรู้สึกเจ็บปวดอยู่บ้าง “ฉันบอกนายแล้วไม่ใช่หรือไง ให้หยุดเขาเอาไว้ก่อน เขาอยากได้เงินก็ให้ไป จะได้ไม่ต้องถูกตี ทำไมยังถูกตีมาอีก”
หลี่ฝางเม้มปาก “เรื่องนี้โทษผมคนเดียวไม่ได้ เขาไม่เล่นตามเกมนี่ ผมลงจากรถเขาก็ลงมือทันที ตีเสร็จถึงค่อยบอกว่าจะเอาเงิน”
เหตุผลที่หลี่ฝางให้เงินออกไปอย่างง่ายดาย ไม่ใช่เพราะเขาโง่ แต่เป็นความคิดของหลินชิงชิง
หลินชิงชิงบอกหลี่ฝาง หากจางจื้อเหาคิดจะแบล็กเมล์ ก็ให้เอาเงินให้เขาก่อน รอหลินชิงชิงมาถึงค่อยเอากลับคืน
จุดประสงค์ก็คือเพื่อป้องกันไม่ให้จางจื้อเหาลงมือ
คิดไม่ถึงว่า หลี่ฝางก็ยังคงถูกทุบตีอยู่ดี
“อย่างนั้นเงินนายให้เขาไปแล้วหรือเปล่า?” หลินชิงชิงถามด้วยความโมโหอยู่บ้าง
“ให้แล้ว ให้เขาไป80000” หลี่ฝางพูดตามความจริง จากนั้นเขาก็มองไปที่จางจื้อเหา ในเวลานี้สีหน้าของจางจื้อเหาเปลี่ยนเป็นซีดขาดอย่างมาก
“พี่แปด พี่ได้ยินแล้ว แล้วก็ได้เห็นเองแล้วด้วย คนของพี่ตีน้องชายฉันไม่พอ ยังหลอกเอาเงินไปอีก 80000”
หลินชิงชิงกอดอก จากนั้นจึงถามด้วยท่าทางเอาเรื่อง “พี่จะต้องให้คำตอบกับพวกเรา”
“เฮ้อ” ลูกพี่หลี่ถอนหายใจและเงยหน้าขึ้นมองจางจื้อเหา
“อาเหา” ลูกพี่หลี่เรียกเบา ๆ
“พี่…..แปด…” น้ำเสียงของจางจื้อเหาไม่เพียงแต่สั่นสะท้าน แต่ยังมีเหงื่อเย็นๆ ที่ไหลลงมาจากขมับของเขาด้วย
