บทที่22 ใส่ร้าย
ถึงห้อง หลี่เสี่ยวเสี่ยวก็จงใจอ่อยหลี่ฝาง ดีดดิ้นแป๊บหนึ่ง แล้วก็ดึงสายเสื้อในตัวเองลง แล้วแป๊บหนึ่งหลี่ฝางก็ทนไม่ไหว
หลี่ฝางดึงหลี่เสี่ยวเสี่ยวไปที่เตียงอย่างร้อนใจ ถอดเสื้อของเธอ
แต่คืนนี้ หลี่ฝางกับหลี่เสี่ยวเสี่ยวไม่ได้เกิดอะไรขึ้นจริงๆ สาเหตุเพราะหลี่เสี่ยวเสี่ยวประจำเดือนมา
วันถัดมาตู้เฟยขับปอร์เช่คันหนึ่งไปโรงเรียน ลงจากรถก็ถูกพวกนักเรียนล้อมไว้
“พี่เฟย คุณขับปอร์เช่แล้ว นี่มันเท่าไหร่กันเนี่ย？”
“พี่เฟย พาผมไปนั่งรถเล่นเมื่อไหร่ ผมยังไม่เคยนั่งปอร์เช่เลยนะ”
ตู้เฟยยิ้มอย่างสุขสมหวัง： “พูดดีนี่ รอมีโอกาสจะพาพวกคุณไปนั่งรถเล่น แต่รถผม พาสาวสวยไปได้เท่านั้นนะ”
โจวหยางผ่านมาก็มอง นี่ไม่ใช่รถของพี่ชายฝั่งพ่อของตัวเองหรอกเหรอ กลายเป็นของตู้เฟยตั้งแต่เมื่อไหร่？
ที่จริงนี่เป็นรถมือสองที่ตู้เฟยซื้อมาจากโจวเจ๋ แค่ห้าแสนหยวน
แน่นอน สำหรับนักเรียนแล้ว ซื้อรถไปห้าแสน ถือว่าเป็นตัวเลขที่นับไม่ถ้วนเชียว
เห็นหลี่ฝาง ตู้เฟยก็โบกมือทักทาย เรียกเขา： “หลี่ฝาง รถนี้เป็นไงบ้าง？”
“ก็ได้นะ” หลี่ฝางวิจารณ์ไปเรียบๆ
“ฮ่าฮ่า ผมรู้ว่าในใจคุณต้องอิจฉาแน่นอน จะบอกให้นะ ผมซื้อคันนี้ได้ ก็เป็นเพราะมีคุณเป็นส่วนช่วย” ตู้เฟยคิดว่าหลี่ฝางจะโกรธ แต่คิดไม่ถึงว่าหลี่ฝางทำเหมือนกับไม่ได้ยิน หมุนตัวออกไป
“แม่งเอ๊ย รอผมได้โอกาสก่อน จะต้องจัดการเขาสักครั้ง” มองไปที่แผ่นหลังหลี่ฝาง ตู้เฟยพูดอย่างเยือกเย็น
สองสามวันนี้ ตู้เฟยอยู่ในเงื้อมมือของหลี่ฝางอยู่ในหลายครั้ง แต่ต้องอัดอั้นไว้มากๆ
“ผมจะคอยดูว่าต่อไปคุณจะเป็นไง！” ตู้เฟยคิดว่าหลี่ฝางไม่มีเงินแล้ว ในใจก็ผ่อนคลายอย่างมาก
เวลาหนึ่งวัน ตู้เฟยแทบจะได้รับการยกยอต่อผู้คนมากมาย ก็แค่ตอนที่เข้าเรียนคาบพละ ตู้เฟยพาจางเสี่ยวเฟิงกับเกาเสิ้งไปหาหลี่ฝางเจอ ขวางทางที่เขาจะไป “หลี่ฝาง เอาโทรศัพท์ผมคืนมา”
“คุณหาผิดคนแล้ว โทรศัพท์ไม่ได้อยู่ที่ผม” หลี่ฝางดันตู้เฟยออก
“ห่าเอ๊ย ชักจะกล้ายิ่งใหญ่ขึ้นแล้วจริงๆ ยังจะกล้ายุ่งกับผมอีก ลองมายุ่งกับผมอีกไหมล่ะ？” ตู้เฟยจ้องหลี่ฝางอย่างเยือกเย็น พูดขู่： “เชื่อไหมว่าผมจะตัดนิ้วของคุณให้แยกจากกันหมด？”
“งั้นคุณเชื่อไหมว่าตอนนี้ผมก็จะโทรหาพี่สาวผม？” หลี่ฝางไม่กลัวตู้เฟยหาเรื่อง
มีลูกสาวของลูกพี่หลินคุ้มครอง หลี่ฝางสามารถทำตัวกร่างในโรงเรียนได้
“ห่า หลี่ฝาง คุณมันหน้าไม่อายเสียจริง ต้องให้ผู้หญิงมาคุ้มกัน คุณมันต่างอะไรกับแมงดาเกาะผู้หญิงกันล่ะ” ตู้เฟยทำอะไรหลี่ฝางไม่ได้ จึงได้แต่ก้าวร้าวใส่
หลี่ฝางไม่หลงกล เขาหันออกเดินออกไป
หลี่ฝางหมดคำพูด ตู้เฟยโกงตัวเองไปหลายแสน ยังจะสนแค่โทรศัพท์เครื่องเดียวอีก？
หรือว่าโทรศัพท์นี้มีอะไรที่รู้ไม่ได้？
หลี่ฝางหามุมที่ไม่มีคน เอาโทรศัพท์ตู้เฟยออกมา เปิดมาดู ที่แท้ ในโทรศัพท์ก็มีความลับมากมาย
“ห่าเอ๊ย！”
หลี่ฝางตะลึงทันที คลิปพวกนี้ต่างเป็นที่ตู้เฟยแอบถ่าย เป็นภาพลามกชัดๆ ！
หลี่ฝางดูของตู้เฟยกับเซี่ยลู่เสร็จ ก็ไม่สบายใจอย่างมาก เซี่ยลู่ที่วันๆ ดูเย็นชาขนาดนั้น คิดไม่ถึงว่าอยู่บนเตียงจะชำนาญขนาดนั้น
“จางเชี่ยน？”
พอเปิดอันต่อไป หลี่ฝางก็ยิ่งช็อก ตู้เฟยเป็นชู้กับจางเชี่ยน
ทุกคลิปมีประมาณสามสี่นาที หลี่ฝางยิ้มดูถูก ตู้เฟยนี่ มีความบกพร่องทางนั้นอย่างเห็นได้ชัด
เปรียบเทียบกันแล้ว โทรศัพท์ของเซี่ยลู่มีแค่รูปเซลฟี่โชว์ไม่กี่รูปเทียบกับคลิปตู้เฟยพวกนั้นแล้ว ไม่น่าสนใจสักนิด
คลิปพวกนี้บวกกับเสียงที่อัดแล้ว แค่หลี่ฝางคิด ก็ทำให้ตู้เฟยตายได้ตลอดเวลา
ก็แค่ไม่มีทางเลือกเท่านั้นแหละ หลี่ฝางไม่อยากทำแบบนี้ หนึ่งเพราะการเผยแพร่ภาพอนาจารถือเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมาย สองก็เพราะว่า หลี่ฝางกับเซี่ยลู่ก็จะเป็นที่ฉาวโฉ่ ถึงตอนนั้น พวกเขาจะต้องเอาคืนตัวเองอย่างบ้าคลั่งแน่
ไม่แน่อาจจะเอาถึงชีวิต
หากเป็นเมื่อก่อน หลี่ฝางก็ไม่กลัวพวกเขาจะเอาชีวิตตัวเอง แต่ตอนนี้ตัวเองเป็นลูกเศรษฐี จะเอาชีวิตไปทิ้งเล่นๆ ไม่ได้
ดังนั้น ทำแผนตู้เฟยล้ม ต้องค่อยๆ ทำ อย่าออกแรงมากไม่ได้เด็ดขาด
เข้าคาบพละเสร็จ ทุกคนกลับไปในห้องเรียนพร้อมกัน แต่ไม่รู้ว่าตู้เฟยไปไหนแล้ว
นั่งลงได้ไม่นาน จู่ๆ ครูประจำชั้นก็มาที่ห้อง เขาจ้องหลี่ฝาง มองอยู่นาน： “หลี่ฝาง คุณออกมาสิ ผมมีเรื่องจะถามคุณ”
สายตาครูประจำชั้นแปลกเล็กน้อย หลี่ฝางรู้สึกได้ถึงสิ่งไม่ดี
“ครูครับ คุณเรียกหาผมทำไม？” พอหลี่ฝางออก ก็ถามทันที
“หลี่ฝาง คุณตอบครูมาตรงๆ คุณได้ขโมยนาฬิกาข้อมือตู้เฟยหรือไม่ ถ้าใช่ รีบเอาออกมา ถ้าให้ครูหาเจอเอง เรื่องก็จะลำบากยิ่งขึ้นนะ” ครูประจำชั้นถามพร้อมขมวดคิ้ว
หลี่ฝางยิ้มออกมา： “นาฬิกาข้อมือเก่าๆ ของเขาเนี่ยเหรอครับ ใครมันจะขโมยกัน！”
“ความหมายคุณคือคุณไม่ได้ขโมยใช่ไหม？”
“เปล่าครับ” หลี่ฝางส่ายหน้า
“งั้นถ้าไม่ คุณก็ไม่ว่าอะไรถ้าครูจะค้นกระเป๋าใช่ไหม？” ครูประจำชั้นได้รับความเห็นด้วยจากหลี่ฝาง ก็คลำกระเป๋าเขา คลำออกมาได้สามเครื่อง
“หลี่ฝาง ทำไมกระเป๋ากางเกงคุณมีโทรศัพท์สามเครื่องได้？” สีหน้าครูประจำชั้นเย็นชาลงทันที： “ครูถาม อีกสองเครื่องเป็นของใคร？”
“ครูครับ โทรศัพท์สีขาวของฉันเอง” ตอนนี้เซี่ยลู่ออกมา มาที่ตรงนี้： “ฉันก็ว่าทำไมโทรศัพท์ฉันจึงหาไม่เจอ ที่แท้คุณก็ขโมยไปนี่เอง！”
“หลี่ฝาง คุณมันไร้ยางอาย ขโมยโทรศัพท์คนอื่น” เซี่ยลู่พูดด้วยความโกรธ： “ครูคะ เรื่องนี้ต้องจัดการให้เด็ดขาด”
“แน่นอน” สีหน้าครูประจำชั้นยิ่งหม่นลง： “หลี่ฝาง คุณยังขโมยอะไรอีก เอาออกมาหมดแล้ว？”
หลี่ฝางพูดไม่ออกในเวลานี้ รู้แล้วว่าตัวเองถูกเล่นงานเข้าให้
“มาที่ออฟฟิศครู！”
หลี่ฝางตามครูประจำชั้นไปที่ออฟฟิศ เห็นตู้เฟยนั่งบนโซฟา
เห็นโทรศัพท์ในมือครูประจำชั้น สีหน้าตู้เฟยมีความตื่นตกใจ： “ครูครับ ทำไมโทรศัพท์ผมอยู่ที่มือครูล่ะ”
“นี่ครูเพิ่งค้นมาจากกระเป๋ากางเกงของหลี่ฝาง” ครูประจำชั้นตะลึงเล็กน้อย เอาโทรศัพท์คืนตู้เฟย： “ที่แท้ก็โทรศัพท์คุณเอง งั้นเอาคืนไป”
“หลี่ฝาง ผมตู้เฟยได้ไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรือเปล่า คุณไม่ใช่แค่ขโมยโทรศัพท์ผมไป ยังขโมยนาฬิกาผมอีก？” ตู้เฟยเดินไปที่หลี่ฝาง ถาม： “บอกมา นาฬิกาผมล่ะ”
“ตู้เฟย ไม่ต้องเสแสร้งแล้ว นาฬิกาคุณไม่ได้หายไปสักหน่อย”
“มั่วซั่ว นาฬิกาผมหายไปชัดๆ ไม่สิ ไม่ใช่หาย แต่ถูกคุณขโมยไป จางเสี่ยวเฟิงกับเกาเสิ้งเห็นกับตาว่าคุณเอานาฬิกาผมไป ยังจะปฏิเสธอีกเหรอ？” ตู้เฟยพูดด้วยเสียงเยือกเย็น และยังอ้างถึง ‘พยาน’ ขึ้นมาด้วย
“เรียกจางเสี่ยวเฟิงกับเกาเสิ้งมา”
แป๊บเดียว จางเสี่ยวเฟิงกับเกาเสิ้งก็มา เข้ามา จางเสี่ยวเฟิงก็พูดโทษไปที่หลี่ฝาง： “ครูครับ เรื่องเป็นแบบนี้ เมื่อกี๊ที่เรียนคาบพละ พวกเราไปเล่นบาสกัน ตู้เฟยกลัวว่าพวกเราจะชนนาฬิกาเขาพัง ก็เลยถอดนาฬิกาวางลงแป้นบาส พอพวกเราเล่นบาสเสร็จ ก็ไม่เห็นนาฬิกาแล้วครับ”
“นั่นก็ไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเป็นหลี่ฝางขโมยไปนะ” ครูประจำชั้นถามอย่างสงสัย
“แต่พวกเราเห็นหลี่ฝางนั่งอยู่คนเดียวที่ใต้แป้นบาส ตอนนั้นพวกเราก็ไม่ได้คิดมาก แต่หลังจากเขาไป นาฬิกาของตู้เฟยก็ไม่มีแล้ว” จางเสี่ยวเฟิงมองครูประจำชั้น เหลือบมอง： “ครูครับ ผมว่าหลี่ฝางต้องเอานาฬิกาของตู้เฟยซ่อนไว้ในโต๊ะแน่”
“ครูครับ นาฬิกาผมแปดหมื่นกว่าหยวนเชียว นั่นเป็นเรือนที่ครั้งที่แล้วพ่อผมไปทำงานที่ยุโรปแล้วซื้อเป็นของขวัญวันเกิดกลับมาให้” ตู้เฟยพูดในเวลานี้
“แพงมาก” ครูประจำชั้นตกใจ เขารู้ว่าบ้านตู้เฟยรวย แต่ไม่คิดว่านาฬิกาเรือนหนึ่งจะตั้งแปดหมื่นกว่าหยวน
“งั้นพวกเราไปดูที่โต๊ะของหลี่ฝางกัน ดูว่านาฬิกาอยู่ที่นั่นจริงไหม”
หลังจากครูประจำชั้นพูดจบ สีหน้าพวกตู้เฟยก็มีรอยยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ
แล้วก็เจอนาฬิกาในโต๊ะหนังสือของหลี่ฝางจริงๆ ตรงนี้หลี่ฝางพอเดาได้อยู่ ในเมื่อจางเสี่ยวเฟิงพูดขนาดนี้ จะต้องเตรียมการณ์ไว้อยู่แล้วแน่
นี่มันโยนความผิดให้คนอื่นชัดๆ แต่หลี่ฝางกลับไม่มีหลักฐานอะไรมาพิสูจน์ว่าตัวเองบริสุทธิ์
“ครูครับ ที่หลี่ฝางขโมยนี้เป็นอาชญากรรม พวกเราควรจะแจ้งความก่อนหรือไม่” ตู้เฟยยิ้มอย่างน่ากลัว แทบอยากจะทำให้หลี่ฝางถึงตาย
“หลี่ฝาง คุณยังมีอะไรที่อยากพูดไหม？” ครูประจำชั้นมองหลี่ฝาง ถอนหายใจออกมา
เขาก็ไม่อยากเห็นหลี่ฝางถูกตำรวจพาไป แต่ถ้าหากตู้เฟยยืนยันจะแจ้งความ งั้นหลี่ฝางได้เข้าคุกแน่นอน ยังไงมูลค่าของคดีนี้ก็ใหญ่มาก โทรศัพท์สองเครื่อง บวกกับ Rolex อีกแปดหมื่นอีก
“ผมไม่ได้พูดอะไรมั่วๆ” หลี่ฝางนิ่ง ไม่กลัว ถ้าตู้เฟยจะแจ้งความจริงๆ งั้นตัวเองก็ได้แต่เอาคลิปนั่นออกมา
“หลี่ฝาง คุณบรรลุนิติภาวะยัง？” เวลานี้ ครูประจำชั้นก็ถามอีก
“ครูจำได้ว่าคุณยังไม่ครบสิบแปดนี่ จากกฎหมายแล้ว ยังไม่บรรลุนิติภาวะก่อเหตุอาชญากรรมขึ้น ผู้ปกครองต้องรับผิดชอบด้วย เบอร์พ่อคุณเบอร์อะไร ถ้าคุณไม่กล้าโทร เดี๋ยวครูโทรเอง”
หลี่ฝางทำอะไรไม่ได้ได้แต่เอาโทรศัพท์ให้ครูประจำชั้น ครูประจำชั้นโทรศัพท์เสร็จ พูดไปอีกว่า： “หลี่ฝาง อีกครึ่งชั่วโมงพ่อของคุณจะมาที่โรงเรียน”
“จริงเหรอ？” หลี่ฝางก็ตื่นเต้นขึ้นมา： “พ่อผมจะมาจริงๆ ？”
ไม่ใช่ว่าต้องอีกสองวันเหรอ？
หรือว่าไม่ได้นั่งรถไฟ แต่นั่งรถไฟความเร็วสูงมา？
“ไอ้ห่า ดีใจทำบ้าอะไร！รอพ่อคุณมาเถอะ ตำรวจจะจับคุณสองพ่อลูกไปหมด” ตู้เฟยทำเสียงเยือกเย็นใส่ในลำคอ
