บทที่39 ตัวต่อตัวกับตู้เฟย
“ช่างนายเถอะ ฉันรู้ว่าเงินนายใช้ไปจะหมดแล้ว” หลิวเฉียวเฉียวถอนหายใจ เอ่ยอย่างดูถูก： “หลี่ฝาง นายบอกว่านายถูกลอตเตอรี่ ทำไมต้องแสร้งทำตัวเป็นทายาทตระกูลร่ำรวยด้วย”
“นายอยากเทียบกับโจวเจ๋ นายเทียบเขาได้เหรอ?” หลิวเฉียวเฉียวส่ายหน้า
“ถ้าฉันบอกเธอว่าฉันเป็นทายาทเศรษฐีคนหนึ่งจริง ๆ ล่ะ” หลี่ฝางหัวเราะ
“ล้อเล่นอะไร คืนก่อนฉันกลับบ้านได้ยินมาหมดแล้ว พ่อแม่นายกลับมาแล้ว พวกเขาหายไปหลายปี ที่จริงแล้วถูกแชร์ลูกโซ่หลอก”
หลี่ฝางยิ้มเก้อ ๆ พ่อแม่เขาคู่นี้ ยังสามารถแต่งเรื่องได้เก่งกว่าตัวเขาอีก
“นายก็แค่ดวงดีกว่าพวกเรา ถูกลอตเตอรี่รางวัลใหญ่ก็เท่านั้น” หลิวเฉียวเฉียวกล่าว
หลี่ฝางไม่ได้พูดอะไร พูดตามความจริง ตัวเองก็ไม่ใช่ทายาทเศรษฐี แต่ตัวเองนั้นควรนับเป็นรุ่นที่สามต่างหาก
หลี่ฝางหัวเราะเหอ ๆ ： “แล้วโทรศัพท์เครื่องนี้เธอยังจะเอาหรือไม่เอา?”
“เอา ทำไมจะไม่เอา เพราะนาย คืนก่อนฉันถึงรับเคราะห์ไปไม่น้อย” หลิวเฉียวเฉียวรับเอาโทรศัพท์ ประคองไว้ในมือทั้งสองข้าง สายตาฉายแววตื่นเต้นดีใจ
ต่อมา เธอมองหลี่ฝางอย่างสงสัยเล็กน้อย： “โทรศัพท์นี่จะเป็นของปลอมไหม ฉันได้ยินมาว่าไอโฟนXS ราคาขายเริ่มต้นแปดพันกว่านะ”
“ใบเสร็จก็ให้เธอ ฉันซื้อ512G” หลี่ฝางพูดนิ่ง ๆ ： “หมื่นสองพันแปด”
หลิวเฉียวเฉียวกลืนน้ำลาย แปลกใจเล็กน้อย： “หลี่ฝาง ทำไมนายถึงยังมีเงินเยอะขนาดนั้น?”
“เซี่ยลู่บอกว่าเงินนายใช้ไปหมดแล้วนี่” หลิวเฉียวเฉียวย่นหัวคิ้ว สงสัยเล็กน้อย
“แต่ไม่ว่าอย่างไร ขอบคุณนายมาก” หลิวเฉียวเฉียวเปิดกล่องโทรศัพท์ออก สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ
“เป็นฉันขอบคุณเธอถึงจะถูก ขอบคุณที่ยังจำได้ว่าฉันเคยเป็นเพื่อนเธอ” หลี่ฝางพูดด้วยน้ำเสียงซับซ้อน
สามปีนี้ หลี่ฝางสูญเสียเกือบทุกอย่าง รวมไปถึงเพื่อน ญาติพี่น้อง…..
มาวันนี้เขามีเงินแล้ว พวกเพื่อน ญาติมิตร ที่เคยเสียไป ที่จริงแล้วเขาสามารถกวักมือเรียกพวกเขามาอยู่ข้างกายได้อย่างง่ายดาย เพียงแต่ว่า หลี่ฝางไม่ต้องการแล้ว
เพราะคนพวกนี้ตอนที่หลี่ฝางต้องการพวกเขามากที่สุด ก็ทอดทิ้งหลี่ฝาง
หลี่ฝางพูดจบก็จะไปแล้ว หลิวเฉียวเฉียวเรียกเขาไว้ แล้วพูดกับเขา： “ถ้าหากนายยังมีเงินแล้วล่ะก็ อย่าจ่ายสุรุ่ยสุร่าย อย่าไปเทียบกับพวกตู้เฟย พวกเขาเป็นทายาทตระกูลร่ำรวย พ่อของพวกเขารู้วิธีหากำไร ปีหนึ่งได้กำไรหลายล้าน จนกระทั่งหลายสิบล้าน ไม่ว่าพวกเขาจะกิจการขาดทุนอย่างไรก็ไม่เป็นไร แต่เงินของนาย จ่ายไปก็หมดแล้วหมดเลย”
“แล้วก็ไม่ต้องสู้กับตู้เฟยแล้ว นายสู้เขาไม่ได้ แล้วยังมีไอ้หลี่หลงนั่นอีก พ่อของเขาคือลูกพี่หลี่ ทั้งตงไห่ มีแค่ลูกพี่หลินเท่านั้นที่จะต่อกรเขาได้”
หลี่ฝางยิ้มไม่ได้พูดอะไร หลิวเฉียวเฉียวจึงเบิกตาใส่เขา： “นายยิ้มอะไร”
“ขอบใจเธอที่หวังดี” หลี่ฝางไม่ได้พูด แต่ในใจกลับคิดว่าน่าขำมาก เขาคิดในใจ：พ่อของตู้เฟยคนนั้นเทียบกับพ่อของเขา เทียบได้กับผีสิ！
ฐานะของพ่อตู้เฟยพึ่งจะมีมูลค่ามากกว่าร้อยล้าน แต่พ่อของเขานั้น เตรียมลงทุนในตงไห่หลายร้อยล้าน จะบอกว่าเทียบไม่ได้ ต้องบอกว่าตู้เฟยนั้นเทียบตนเองไม่ได้ถึงจะถูก
ส่วนหลี่หลงคนนั้น พ่อมันคือลูกพี่หลี่แล้วอย่างไร ถ้าหากหลี่หลงบีบคั้นตัวเขาจริง ๆ ตัวเองจะไปหาสวีจื่อโห้ ให้สวีจื่อโห้จัดการลูกพี่หลี่นี่ซะ
คาบที่สองตอนบ่าย ตู้เฟยถึงกลับมาถึงห้อง เขามองหลี่ฝาง สายตาเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น
เลิกคาบแล้ว ตู้เฟยมาถึงตรงหน้าของหลี่ฝาง ด้านหลังเขายังมีเกาเสิ้งและจางเสี่ยวเฟิงตามมาด้วย
หลี่ฝางเอ่ยถามอย่างเย็นชา： “คุณคิดจะทำอะไร ตีฉัน?”
“ตีคุณแล้วจะทำไม?” ตู้เฟยโต้กลับ พูดกับเกาเสิ้งและจางเสี่ยวเฟิงที่อยู่ด้านหลังตัวเอง： “จัดการมันให้ฉัน！”
หลี่ฝางลุกขึ้น มองเกาเสิ้งและจางเสี่ยวเฟิง： “แกสองคนก็ลองทำอะไรฉันดูสิ”
“พวกแกสองคนลืมแล้วเหรอ ฉันเป็นน้องชายของหลินชิงชิง พวกแกสองคนตีฉัน ฉันรับประกันเลยว่าพวกแกออกนอกโรงเรียนไม่ได้แน่”
พอหลี่ฝางขู่ จางเสี่ยวเฟิงและเกาเสิ้งก็หวาดกลัวในทันที
“พี่เฟย ฉันอยู่ ๆ ก็ปวดท้อง ต้องไปห้องน้ำ” เกาเสิ้งกุมท้อง พูดขึ้นมาทันที
จางเสี่ยวเฟิงเห็นเกาเสิ้งเดินหนีไป ก็ยกมือกุมท้อง พูดเลียนแบบตามเกาเสิ้ง： “พี่เฟย ฉันก็ปวดท้อง ฉันก็ต้องไปห้องน้ำ”
“แม่งสิ！”
มองเกาเสิ้งกับจางเสี่ยวเฟิง ตู้เฟยด่าด้วยใบหน้าบึ้งตึง： “ไร้ประโยชน์ทั้งคู่จริง ๆ”
“ตู้เฟย ทำไมคุณยังมีหน้าบอกว่าพวกเขาไร้ประโยชน์ล่ะ” หลี่ฝางหัวเราะในลำคอ มองตู้เฟยอย่างหยอกล้อ： “ถ้าคุณมีฝีมือ คุณก็สู้กับฉันด้วยตัวเองสิ！”
“เหี้ยแม่ง คุณคิดว่าฉันกลัวคุณเหรอ!” ตู้เฟยถกแขนเสื้อขึ้น มองหลี่ฝางด้วยสายตาเย็นเยียบ: “มา พวกเรามาสู้กันตัวต่อตัว!”
“โอเค ตัวต่อตัว!” หลี่ฝางตอบตกลงอย่างสบาย ๆ
หลี่ฝางกับตู้เฟยมาถึงข้างหลังห้อง ทั้งสองเผชิญหน้ากัน จ้องอีกฝ่ายด้วยใบหน้าถมึงทึง
“หลี่ฝาง วันนี้ฉันจะเอาคุณให้ตาย!” ตู้เฟยจ้องหลี่ฝางด้วยตาแดง ๆ
ตั้งแต่เมื่อวานถึงตอนนี้ ตู้เฟยยังไม่ได้หลับตาลงเลยสักครั้ง เขาอยู่ที่โรงพยาบาลตลอด ดูแลพวกพี่น้องของหลี่หลงที่ได้รับบาดเจ็บ ไม่เพียงแค่เสียเงินแต่ยังเดือดร้อนอีก
พวกของหลี่หลงมีคนเลือดออกในสมอง ตอนนี้กำลังพ้นขีดอันตราย
พ่อของตู้เฟย ดุด่าตู้เฟยอย่างรุนแรง
ตอนเที่ยงลูกพี่หลี่มา ก็ด่าหลี่หลงอีกชุดใหญ่ และหลังจากที่หลี่หลงถูกพ่อตัวเองด่าแล้ว ก็ทุบตีตู้เฟยอีกหนึ่งยก ระบายความโกรธลงที่ตัวเขา
ในตอนนั้นตู้เฟยยิ่งโกรธแค้นโทษหลี่ฝาง พอจะพูดได้เลยว่าถึงขีดสุดแล้ว
แน่นอนว่า หลี่ฝางยิ่งแค้นตู้เฟย ตู้เฟยไม่เพียงแค่แย่งเซี่ยลู่ไป ยังรังแกเขามาสามปี
ตู้เฟยเริ่มลงมือก่อน ตัวของเขาโถมเข้าใส่หลี่ฝาง ตะครุบกดลงกับพื้น แต่หลี่ฝางเบี่ยงตัวยื่นแขนออกไปจับคอของตู้เฟย แล้วบีบแน่น
ไม่นาน ใบหน้าตู้เฟยเริ่มแดง เริ่มหายใจลำบาก
ประสบการณ์ต่อยตีของตู้เฟยเท่ากับศูนย์ ถูกเลี้ยงแบบเอาใจตั้งแต่เด็กจนโต ไม่พูดถึงเรื่องต่อยตี แค่ถูกตีก็ยังมีเพียงไม่กี่ครั้งเอง
หลี่ฝางพลิกตัวกลับ กดตู้เฟยลงกับพื้น เขายกกำปั้นขึ้น แล้วปล่อยหมัดใส่หน้าของตู้เฟย
“พี่เฟย!”
ในตอนนั้นเอง จางเสี่ยวเฟิงก็กลับมา แม้เขาจะไม่กล้าทำอะไรหลี่ฝาง แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ช่วยตู้เฟย
เขาตะโกนเรียกตู้เฟย ส่งเก้าอี้ใส่มือให้ตู้เฟย
ตู้เฟยรับเก้าอี้มา ก็ทุบเข้าที่ศีรษะของตู้เฟย
หลี่ฝางมึนหัวไปชั่วขณะ ล้มลงบนพื้น เขาสะบัดไปมา รีบคลานขึ้นมา
“เหี้ยแม่งเอ๊ย!”
ตู้เฟยทุบเก้าอี้ลงมาอีกครั้ง หลี่ฝางใช้แขนบังไว้ เสียงแตกร้าวดังขึ้น หลี่ฝางรู้สึกว่าแขนของตัวเองนั้นหักแล้ว
ในตอนนั้นเองโจวหยางก็โยนเก้าอีกตัวเข้ามา หลี่ฝางใช้มืออีกข้างหนึ่งเก็บขึ้นมา แล้วฟาดกลับไปทางตู้เฟย
ตู้เฟยไม่ได้ต่อยตีบ่อยเท่าหลี่ฝาง สักพัก ก็ล้มลงบนพื้น
“หลี่ฝางลุกขึ้นยืน ยกเท้าข้าหนึ่งเหยียบหน้าอกของตู้เฟย: “ไหน ลุกขึ้นมาสิ คุณไม่ใช่ว่าอยากฆ่าฉันเหรอ?”
พูดจบ หลี่ฝางก็กระทืบลงบนอกตู้เฟยอย่างแรง ตู้เฟยสำรอกออกมา น้ำย่อยถูกหลี่ฝางกระทืบจนอ้วกออกมาหมด
“เกาเสิ้ง จางเสี่ยวเฟิง พวกแกสองคน!” ตู้เฟยที่ล้มอยู่บนพื้น ใช้แรงเฮือกสุดท้ายตะโกน
“ถ้าพวกแกสองคนกล้าเข้ามาฉันจะบอกพี่ฉันจัดการพวกแก” หลี่ฝางใช้เก้าอี้ชี้หน้าเกาเสิ้งและจางเสี่ยวเฟิง พูดขู่เสียงเย็น
“ฉันปวดท้องอีกแล้ว” เกาเสิ้งกุมท้อง หมุนตัวจากไป จางเสี่ยวเฟิงก็รีบตามไปอย่างรวดเร็ว
“ให้ตาย!” ตู้เฟยสิ้นหวังแล้ว
หลี่ฝางโยนเก้าอี้ออกไป เท้าข้างหนึ่งเหยียบที่ลำคอของตู้เฟย: “ตู้เฟย เรียกฉันว่าลูกพี่!”
“คุณฝันเหรอ!” ตู้เฟยมองหลี่ฝางด้วยสายตาเย็นเยียบ ด่ากราด: “ไอ้เหี้ย คนอย่างคุณทำฉันตาย คอยดูว่าพ่อฉันถึงเวลานั้นจะจัดการคุณอย่างไร”
“พ่อคุณก็แค่เศษสวะ!” หลี่ฝางพูดอย่างเหยียดหยามแล้ว ก็เพิ่มแรงที่เท้า
“ถ้าคุณไม่เรียก ฉันจะเหยียบคอคุณขาดซะ!” หลี่ฝางเหยียบคอตู้เฟยไว้แน่น เหยียบจบเส้นเลือดดำของเขาโป่งนูนขึ้นมา
หลี่ฝางยกมุมปากยิ้มเย็น ย่อตัวลงแล้วฟาดมือลงไป: “ตู้เฟย คุณทะนงตัวนักเหรอ”
“ได้ คุณไม่เรียก ฉันจะตบคุณเรื่อย ๆ ตบจนกว่าจะเรียก!” หลี่ฝางสะบัดมือตบไปเรื่อย ๆ ตีจนตู้เฟยไม่พยศอีก
ไม่รู้ว่าตอนไหน เซี่ยลู่ก็มาถึงห้องของหลี่ฝาง
“หลี่ฝาง นายทำอะไร ปล่อยพี่เฟยเดี๋ยวนี้!” เซี่ยลู่วิ่งเข้ามา พูดรั้งหลี่ฝาง
“ไสหัวออกไป!” หลี่ฝางไม่มีความเมตตาใด ๆ ตบหน้าเซี่ยลู่ไป แล้วเอ่ยอย่างเย็นชา: “ถ้าเธอยังเข้ามาอีก ฉันจะตบเธอ”
