บทที่ 16 แผนของเซี่ยลู่
“ใช่สิ ทำไมพวกคุณถึงทะเลาะกัน” ในตอนนี้เอง ผู้จัดการถึงค่อยคิดถามขึ้นมาได้
หลี่ฝางเล่าเรื่องให้เขาฟัง ผู้จัดการบาร์แค่นเสียง “วางใจเถอะ น้องชาย บิลสองล้านหยวนนี้ ฉันจะให้คนไปเก็บจากตระกูลตู้”
“ถ้าพวกเขาไม่ให้ล่ะ?” หลี่ฝางไม่ได้โง่ จากทัศนคติของผู้จัดการบาร์ เขารู้อยู่แล้ว ว่าบาร์นี้จะต้องเป็นของครอบครัวของเขาเอง อีกทั้งผู้จัดการของบาร์ก็จำตัวเองได้อย่างแน่นอน
สำหรับเหตุผลที่เขาไม่เปิดเผยตัวตน หลี่ฝางเองก็ไม่รู้เช่นกัน
“เขากล้า! ” สีหน้าของผู้จัดการบาร์เหี้ยมขึ้นทันที
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ พวกเราก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องแล้ว” หลี่ฝางหัวเราะและเงยหน้าขึ้นมองหลินชิงชิง “พี่ ไปกันเถอะ”
หลังจากที่หลี่ฝางและคนอื่นๆ ออกจากบาร์ พนักงานเสิร์ฟก็ถามว่า “เจ้านาย เด็กคนนี้เป็นใครกัน ทำไมคุณถึงดีกับเขามากขนาดนั้น? ”
“เด็กผู้ชายคนนั้น” ผู้จัดการบาร์หัวเราะ “เด็กคนนั้นเป็นลูกของเจ้านายพวกเรา”
“เป็นเขา?”
“ใช่ ส่งคนไปปกป้องนายน้อยอย่างลับๆ ห้ามให้เขาได้รับบาดเจ็บอีก” ผู้จัดการบาร์เอ่ย
“นอกจากนี้ นายไปตรวจสอบตระกูลตู้ ตระกูลตู้กล้าหาเรื่องนายน้อยของเรา ได้แต่บอกว่าพวกเขาโชคร้ายแล้ว อีกทั้งยังมีส้งซือหมิงคนนั้น แล้วก็ตระกูลโจว ก็ถือโอกาสสั่งสอนไปด้วยเลย”
“ครับ ลูกพี่” บริกรคนหนึ่งพยักหน้า จากนั้นจึงเดินออกจากสำนักงานไป
……
หลี่ฝางและคนอื่นๆ เดินออกจากบาร์ หลินชิงชิงมองหลี่ฝางอย่างประเมิน “น้องชาย บอกพี่สาวมาตามตรง นายกับบาร์นี้มีความสัมพันธ์ยังไงกันแน่?”
“ไม่มีความสัมพันธ์อะไรนี่” หลี่ฝางแกล้งโง่ เขาไม่กล้าบอกความจริง
“ไม่ถูกต้อง เมื่อกี้ตอนที่พวกเราทะเลาะวิวาท ล้วนเป็นพวกลูกเศรษฐีในตงไห่ทั้งนั้น ทั้งหมดถูกตำรวจพาตัวไป แต่พวกเรากลับไม่มีเรื่องอะไรสักนิด นี่เห็นชัดว่าบาร์เข้าข้างเรา หรือว่าเป็นเพราะพ่อฉันงั้นหรือ?” หลินชิงชิงขมวดคิ้ว เธอคิดอยู่นานเพียง แต่กลับเดาออกได้แค่ความเป็นไปได้เดียวเท่านั้น
เปิดบาร์ในตงไห่ ใครกล้าไม่ไว้หน้าลูกพี่หลินบ้าง
“ฉันไม่คิดอย่างนั้น” เจ้าหัวแบนส่ายหัว
หลินชิงชิงมองไปที่เจ้าหัวแบน “ทำไมล่ะ”?”
“พี่ชิง คุณจำได้ไหมว่าผมมาจากที่ไหน?” เจ้าหัวแบนถาม
“เหลวไหล แน่นอนว่าจำได้” หลินชิงชิงเอ่ย “นายเป็น …””
เจ้าหัวแบนรีบขัดจังหวะหลินชิงชิง และเอ่ย “คุณจำได้ก็พอ ไม่ต้องพูดออกมา”
“ฉันพูดได้แค่ว่าบาร์นี้ดูธรรมดา แต่มันเป็นเสือซ่อนเล็บจริงๆ ”
เจ้าหัวแบนถอนหายใจออกมา “บริกรที่จับฉันเมื่อกี้นี้ มาจากที่เดียวกับฉัน นั่นคือเหตุผลที่ฉันไม่ขัดขืน”
“ถ้าหากฉันขัดขืน บางทีแม้แต่บริกรฉันก็อาจจะไม่ชนะ”
“เป็นไปไม่ได้น่า นายมีความสามารถขนาดนี้ ใครจะไปยอมเป็นบริกรคนหนึ่งกัน”
“ฉันก็คิดไม่ออก เขาจะลงมือกับพวกเราแล้ว จนกระทั่ง….” เจ้าหัวแบนเอ่ยเสียงเบาและกระซิบข้างหูของหลินชิงชิง “จนกระทั่งพวกเขาเห็นน้องชายของคุณ ท่าทางถึงได้เปลี่ยนไป”
“นายหมายถึง … ” หลินชิงชิงมองไปที่หลี่ฝาง ดวงตาหม่นลงเล็กน้อย
“ใช่” เจ้าหัวแบนพยักหน้า จากนั้นจึงกระซิบ “พวกเขาไม่ใช่เข้าข้างเราเพราะเจ้านาย แต่เป็นเพราะเด็กคนนี้””
หลี่ฝางไม่ได้ยินบทสนทนาของหลินชิงชิงและเจ้าหัวแบน ดังนั้นจึงถามขึ้นอย่างโมโห “พี่ พวกพี่ซุบซิบอะไรกัน”
“ไม่มีอะไร”
หลินชิงชิงเปิดประตูรถ และกระโดดขึ้นไปบนที่นั่งข้างคนขับ “น้องชาย นายอยู่ที่ไหน ฉันไปส่งนายกลับ”
หลี่ฝางไม่ได้ขึ้นรถพยาบาล แต่ขึ้นรถของหลินชิงชิง “พี่ ไปผมที่โรงเรียนมัธยมต้นตงไห่หมายเลข 1ก็พอ”
เมื่อมาถึงประตูโรงเรียนมัธยมต้นตงไห่หมายเลข 1 หลินชิงชิงส่งหลี่ฝางออกจากรถ
เมื่อเดินไปถึงที่ประตูโรงเรียน หลินชิงชิงก็สาวเท้าขึ้นมา “น้องชาย นายมีเรื่องอะไรลืมบอกกับพี่หรือเปล่า?”
หลี่ฝางยิ้มอย่างร้อนตัว “หากผมบอกพี่ ว่าผมเป็นลูกชายของเศรษฐีลึกลับคนนั้น พี่ พี่จะเชื่อรึเปล่า?”
“จริงหรือ?” หลินชิงชิงตกตะลึงปากค้าง ตอนที่เธอขับรถมา เธอเองก็คิดถึงความเป็นไปได้นี้ แต่เมื่อเห็นเสื้อผ้าของ หลี่ฝาง เธอก็คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้
“ถ้าพี่เชื่อก็เป็นความจริง ถ้าไม่เชื่อก็ปลอม” หลี่ฝางหัวเราะ
“เจ้าปีศาจตัวน้อย ไม่สนแล้ว ไม่ว่านายจะลูกชายของเศรษฐีลึกลับหรือไม่ ก็เป็นน้องชายของฉันทั้งนั้น” หลินชิงชิง หัวเราะตามและกลับไปที่รถ
ในวันรุ่งขึ้น ตู้เฟยและคนอื่นๆ ถึงค่อยได้รับการปล่อยตัวจากสถานีตำรวจ
“แม่งเอ้ย นี่มันเรื่องอะไรกัน แต่เดินคิดว่าจะมีความสุขดีๆ สักหน่อย ผลคือกลับโดนตำรวจจับขังคุกไปคืนหนึ่งซะงั้น”
“ใครบอกว่าไม่ล่ะ”
โจวเจ๋เองก็โมโหเป็นฟืนเป็นไฟเช่นกัน ทั้งคู่มองไปที่ตู้เฟยอย่างโหดเหี้ยม “เรื่องนี้ต้องโทษนาย”
“เอาน่า พี่ชายที่แสนดีทั้งสอง ครั้งนี้น้องชายติดค้างพี่ ผมรับประกัน หากวันหลังมีโอกาส ผมจะต้องนัดกับสองสาวนั่นออกมา ให้พวกพี่ได้สนุกสนานแน่”
“อ้อใช่ เมื่อคืนสาวๆ พวกนั้นเมามาก คงไม่ถูกใครหิ้วไปแล้วหรอกนะ?” ” ส้งเสียงถามอย่างกังวล เนื่องจากการถูกหิ้วตัวไปแบบนั้นในบาร์เป็นเรื่องปกติอย่างยิ่ง
ขอแค่สาวๆ เมาแล้ว ก็จะถูกจับตามอง พอถึงเวลา….
ตู้เฟยรีบโทรหาเซี่ยลู่ เซี่ยลู่บอกแค่ว่าเธอสบายดีและยังอยู่ที่บาร์
ตู้เฟยนั่งแท็กซี่ไปที่Recalling the past นอกจากการไปรับเซี่ยลู่และคนอื่นๆ แล้ว เรื่องที่สำคัญก็คือเขาจะต้องเอารถกลับมา
เมื่อมาถึงRecalling the past ตู้เฟยก็เข้ารถไป ขณะที่กำลังจะโทรหาเซี่ยลู่กลับพบว่ามีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างหลังเขา
“แม่งเอ้ย แกเป็นใครวะ! ” ตู้เฟยตกใจ และหันกลับไปมองชายคนนั้น เขาถามอย่างสงสัย “มาขโมยรถ?”
“รถกากๆ ของแก ใครจะอยากได้ ฉันหานายเพื่อเรียกเก็บเงินต่างหาก นี่คือบิลของนายเมื่อวาน ช่วยชำระด้วย ทั้งหมด 2.73 ล้าน”
“นายคือพนักงานเมื่อคืน?” ตู้เฟยจำเขาได้จากนั้นจึงตะคอก “อย่ามาถามจากฉัน ไปหาหลี่ฝางนู้น เป็นเขาที่ต้องการเลี้ยงทุกคนในร้าน ไม่ใช่ฉัน”
“เรื่องทั้งหมดฉันเข้าใจหมดแล้ว นายเล่นพนันแพ้แล้ว ดังนั้นบิลนี้ย่อมต้องเป็นนายที่จ่าย”
บริกรกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฉันรู้ว่านายไม่มีเงิน ดังนั้น นายพาฉันไปหาพ่อของนาย ฉันจะไปขอจากพ่อของนาย”
“ฮ่าฮ่า นายยังคิดจะไปหาพ่อของฉันเพื่อเรียกเก็บเงิน ก็ดี พ่อฉันก็ต้องการชำระบัญชีกับพวกนายเหมือนกัน” ตู้เฟยหัวเราะและพาบริกรไปที่บ้านตระกูลตู้
ครึ่งชั่วโมงต่อมา บริกรก็เดินออกจากบ้านตระกูลตู้พร้อมกับเช็คมูลค่าสามล้านหยวนในมือ
ตู้เฟยโกรธสนตัวสั่นทันที “พ่อ พ่อให้เงินเขาจริงๆ หรือ”?”
“นั่นคือสามล้านเชียวนะ” ตู้เฟยรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างมาก
ตู้เจิ้นฉุนพ่อของตู้เฟยกลับมีท่าทีไม่แยแส และไม่รู้สึกปวดใจเลยสักนิด
“เดี๋ยวก่อน พ่อ พ่อให้เงินเขาเพิ่มอีก 300000หรือ?” ตู้เฟยถาม
ในทางตรงกันข้าม สีหน้าของตู้เจิ้นฉุนดูตื่นเต้นเล็กน้อย “ฮ่าฮ่า ใช่”
“นั่นคือค่าทำธุระที่ฉันให้เขา”
“ค่าทำธุระสามแสนเหรอ” ตู้เฟยกลืนน้ำลายและสงสัยว่าพ่อของเขาเป็นบ้า
“ใช่ ลูกชาย คุณได้ทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อครอบครัวบ้างแล้ว” ตู้เจิ้นฉุน”เอ่ยชมตู้เฟย
“พ่อ ทำไมผมฟังแล้วไม่เข้าใจ ผมทำให้พ่อเสียเงินไปตั้งสามล้านหยวน ทำไมพ่อยังชมผมอยู่อีก! ” ตู้เฟยคิดว่าพ่อของเขาโกรธจนพูดประชด
ตู้เจิ้นฉุนหัวเราะ “ใช้เงิน 3 ล้านซื้อแผนการลงทุนของเศรษฐีลึกลับในตงไห่ ถือว่าเยอะหรือไง”?”
“ฉันบอกนายให้ ลูกชาย วันนี้พ่อจ่ายออกไปสามล้าน อย่างน้อยๆ ก็ต้องได้คืนมาสักหนึ่งหรือสองพันล้านหยวน” ตู้เจิ้นฉุนมีความสุขอย่างมากและให้เงินตู้เฟยอีก 300000 “หยวน
เมื่อคืนตู้เจิ้นฉุนให้ ตู้เฟย100,000 หยวน มาวันนี้ยังให้อีก 300,000 หยวน ในวันนี้บวกกับเงินของหลี่ฝางอีก 140000 หยวนที่เขาชนะมา ในตอนนี้ตู้เฟยก็มีเงินมากกว่า 500,000 หยวน
“ฮ่าๆ พ่อ ผมจะซื้อรถของตัวเอง” ตู้เฟยกล่าวอย่างมีความสุข
ตู้เฟยเบื่อที่จะขับ BMW ซีรี่ย์สามคันนั้นแล้ว เขาอยากเปลี่ยรเป็นรถที่ดีกว่านั้น
ตู้เฟยโทรหาเซี่ยลู่และไปรับเธอออกมา
ตู้เฟยบอกเซี่ยลู่ว่าเขาต้องการเปลี่ยนเป็นรถปอร์เช่ เมื่อเซี่ยลู่ได้ยินเข้าก็ตื่นเต้นอย่างยิ่ง หากตู้เฟยซื้อรถปอร์เช่ เธอเองก็สามารถนั่งมันไปไหนมาไหนได้
“ตู้เฟย คุณไปเอาเงินมาจากไหนมากมาย พ่อคุณให้มาอีกแล้วหรือ?” เซี่ยลู่ประหลาดใจเล็กน้อย
“ใช่ พ่อให้เงินค่าขนมฉันอีก 300000″ “ตู้เฟยกล่าว
“ผู้แพ้อย่างหลี่ฝาง ทั้งชีวิตนี้คงได้แต่พึ่งโชคให้รวย แต่ฉันไม่ใช่ รอให้ฉันเรียบจบ ฉันก็จะรับช่วงต่อกิจการของพ่อ มูลค่ามากกว่า 100 ล้านหยวน เซี่ยลู่ ถึงตอนนั้นเธอก็จะเป็นภรรยาของมหาเศรษฐี” ตู้เฟยโอบเซี่ยลู่ไว้ในอ้อมแขน
“แต่เงิน 300000 ไม่พอสำหรับรถปอร์เช่หรอกมั้ง?” เซี่ยลู่ถามอย่างสงสัย
“ใช่ ในมือฉันมีแค่ 500000 กว่าหยวนเท่านั้น แต่ปอร์เช่ 718 ที่ถูกที่สุดราคา 7-8แสน หยวน ดังนั้นฉันยังขาดอยู่นิดหน่อย” ตู้เฟยถอนหายใจ “เซี่ยลู่ เธอช่วยฉันได้ไหม! ”
“ฉันจะช่วยคุณได้ยังไง ฉันไม่มีเงิน” เซี่ยลู่ขมวดคิ้ว และเอ่ยอย่างไร้หนทาง
“ฉันเพิ่งผ่านร้านลอตเตอรีใกล้โรงเรียน บนป้ายโฆษณาเขียนเอาไว้ว่าคนโชคดีจะถูกเงิน 500000 ดังนั้นเงินที่หลี่ฝางได้มาไม่ใช่ 200000 แต่เป็น 500000ต่างหาก”
“ฉันคำนวณแล้ว นอกจากที่พี่ชายจางเชี่ยนหลอกเอาเงินจากเขาไป 80000 หยวน ในมือของหลี่ฝางยังเหลืออยู่อีกที่ 200000 หยวน พวกเราหาวิธี เอาเงินนั้นมาเป็นของเรา แบบนี้ฉันจะได้มีเงินซื้อรถปอร์เช่”
ในตอนนั้นเองตู้เฟยก็เอ่ยขึ้น “เจ้าโง่นั่นชอบเธอไม่ใช่หรือไง? เธอไม่ลองนัดเขาออกไปที่โรงแรม แล้วฉันจะพาคนไปจับเขาและแบล็กเมล์เขา จากนั้นจึงค่อยเอาเงินของเธอมา เป็นไง?”
“ตู้เฟย คุณต้องการส่งฉันเข้าป้อนปากเสือ” เซี่ยลู่เมื่อเธอได้ยินก็โมโห
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะไปทันเวลาแน่ ไม่มีทางทำให้เธอตกอยู่ในอันตราย” ตู้เฟยกอดเซี่ยลู่แน่นขึ้นและพูด
“อันที่จริงฉันมีความฝันหนึ่งมาตลอดนั่นคือการซื้อรถปอร์เช่สองที่นั่ง และขับรถไปทั่วประเทศกับผู้หญิงที่ฉันรัก”
“เมื่อฉันซื้อรถปอร์เช่ ฉันจะพาเธอไปเที่ยวเป็นไง?” ตู้เฟยรู้ว่าเซี่ยลู่ชอบเดินทาง แต่กลับไม่เคยออกจากตงไห่ ดังนั้นเขาจึงเอ่ยล่อลวง
“ถ้าอย่างนั้นคุณต้องสัญญากับฉัน ว่าฉันจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่นั่งข้างคุณ ห้ามให้ผู้หญิงคนอื่นนั่ง”” เซี่ยลู่กล่าว
“ได้ ฉันสัญญากับเธอ” ตู้เฟยตกลงทันที แต่ในใจกลับคิดว่ารอกระทั่งได้เงินเมื่อไหร่ เขาจะทิ้งเธอทันที
……
ในเวลานี้เอง หลี่ฝางก็ออกมาจากร้านลอตเตอรี่ ภายในไม่กี่วัน เขาใช้จ่ายมากกว่า 200,000 หยวน เพื่อป้องกันไม่ให้คำโกหกของเขาถูกเปิดโปง เขาจึงไปที่ร้านลอตเตอรีตั้งแต่ตอนเช้า และร่วมมือกับเจ้าของร้านเล่นละครว่าถูกลอตเตอรี่แบบสองชั้น
หลี่ฝางยื่นให้เจ้าของร้านลอตเตอรี 2,000 หยวนและขอให้เขาช่วยแขวนป้ายเป็นเวลาสองวัน เนื้อหาของป้ายคือ: ชาวตงไห่โชคดีถูกรางวัลใหญ่ 500000
ร้านลอตเตอรีอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมัธยมตงไห่หมายเลข1 หลี่ฝางเชื่อว่า ไม่เกินสองวัน พวกนักเรียนจะต้องสงสัยว่าเขาได้รับรางวัล
แต่เขาไม่คาดคิดว่า คนที่ถูกหลอกคนแรก จะเป็นตู้เฟย
ระหว่างทางกลับไปโรงเรียน หลี่ฝางได้รับโทรศัพท์จากเซี่ยลู่
หลังจากรับสาย เซี่ยลู่ก็พูดอย่างตื่นเต้น “หลี่ฝาง คุณช่วยฉันได้ไหม ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย”
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ หลี่ฝางคงเป็นกังวลเกี่ยวกับเซี่ยลู่จะเป็นจะตายแน่ แต่ตอนนี้….เหอะเหอะ
“เธอตายก็ไม่ใช่เรื่องของฉันสักหน่อย ฉันไม่ได้ไปฆ่าเธอนี่” หลี่ฝางไม่สนใจ แน่นอน หลี่ฝางรู้ว่าเซี่ยลู่กำลังแสดงละคร คนที่ไหนจะตายกันง่ายๆ ขนาดนั้น
“ต้องโทษคุณไม่ใช่หรือไง เมื่อวานฉันดื่มมากเกินไป คืนนี้ทรมารจะตายแล้ว ฉันอยู่ที่โรงแรม คุณมาดูหน่อยได้ไหม…” เซี่ยลู่ทำเสียงกระแอม และแสร้งทำเป็นทรมารอย่างยิ่ง
“แล้วตู้เฟยล่ะ?”
“ฉันโทรหาเขาไม่ติด หลี่ฝาง ขอร้องคุณล่ะ คุณมาหาฉันได้ไหม ฉันรู้สึกเหมือนจะตายแล้ว เฮ้อ โทรศัพท์มือถือของฉันใกล้แบตหมดแล้ว คุณรีบมาเร็วๆ หน่อยเถอะ” เซี่ยลู่พูดตำแหน่งและหมายเลขห้องของโรงแรม จากนั้นจึงวางสายโทรศัพท์ลง
หลี่ฝางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงตัดสินใจไปดู ท้ายที่สุดพวกเขาก็เล่นกันมาตั้งแต่เด็กจนโต หากเซี่ยลู่มีอะไรผิดพลาดจริงๆ เขาคงจะต้องเสียใจในภายหลัง
