บทที่38 สามสาวพี่น้องทะเลาะกัน
ถังหยู่ซวนที่เปื้อนเลือดเป็นจุด ๆ เมื่อขึ้นนั่งบนรถแท็กซี่ ก็เกือบถูกคนขับรถไล่ลงรถแล้ว
“ลุง เป็นลุงอีกแล้ว” หลี่ฝางเอ่ยทักทายคนขับรถแท็กซี่ “เดี๋ยวเพิ่มทิปให้ลุง”
ตอนขามา คนขับรถเก็บหลี่ฝางไปแล้วห้าพัน ครั้งนี้เลยกระอักกระอ่วนเล็กน้อย
“ช่างเถอะ อย่างมากก็แค่ล้างรถ จ่ายไม่เท่าไหร่หรอก” คนขับรถแท็กซี่มองถังหยู่ซวน： “อย่าให้เกิดเรื่องก็พอ”
“เขาตายไม่ได้ วางใจเถอะลุง”
หลี่ฝางพูดพลาง ให้คนขับรถไปส่งถังหยู่ซวนที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
จัดการถังหยู่ซวนเรียบร้อยแล้ว หลี่ฝางมองหลิวเฉียวเฉียว เอ่ยถามด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง： “เธอโอเคไหม”
หลี่ฝางเงียบไปสักพัก： “ขอบคุณเธอด้วย ถ้าไม่ได้เธอ วันนี้ฉันอาจจะพิการไปแล้ว”
ถ้าไปได้รับแจ้งเตือนจากหลิวเฉียวเฉียว หลี่ฝางต้องกลับไปที่โรงเรียนแน่ ถูกซุ่มตีที่หน้าประตูโรงเรียน หลี่ฝางอาจจะต้องตายแน่
หลิวเฉียวเฉียวที่รู้สึกเสียใจภายหลังเล็กน้อย： “ฉันก็คิดไม่ถึงว่าเตือนนายแล้วจะถูกจับได้ ถ้ารู้ตั้งแต่แรก ฉันก็ไม่เตือนนายหรอก”
“เห็นแก่เพื่อนร่วมชั้น เลยส่งข้อความหานาย ไม่คิดเลยว่าข้อความนี้เกือบจะฆ่าฉัน คนพวกนั้นไม่ใช่คน พวกมันยังคิดจะเปลื้องผ้าฉัน” นึกถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่ หลิวเฉียวเฉียวตกใจหวาดผวาจนตัวสั่น
ถ้าหากไม่ใช่เพราะส้งเสียงอยู่ เกรงว่าเสื้อผ้าเธอคงถูกเปลื้องออกจนหมดแล้ว
ถ้าหากเมื่อกี้ถูกเปลื้องผ้าจนหมด หลิวเฉียวเฉียวไม่รู้จริง ๆ ว่าควรจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร
คิดถึงตรงนี้ หลิวเฉียวเฉียวเลยขอบคุณส้งเสียงมาก โชคดีที่มีเขาอยู่
หลี่ฝางไม่รู้จะขอบคุณหลิวเฉียวเฉียวอย่างไรแล้ว ที่จริงแล้วหลิวเฉียวเฉียวช่วยตน ยังมีอีกเหตุผลหนึ่ง คือหลี่หลงตีเธอ ทำให้เธอโกรธแค้นอยู่ในใจ
“เฮ้ หงุดหงิดจะตายอยู่แล้ว นายว่าหลี่หลงนั่น ยังจะมาวุ่นวายหาเรื่องฉันไหม” หลิวเฉียวเฉียวกระทืบเท้า แล้วถามอย่างกังวล
หลี่ฝางส่ายหน้า ยังไงเขาก็ยังไม่เข้าใจหลี่หลง
“ไม่ต้องกลัว ยังมีฉัน” หลี่ฝางมองหลิวเฉียวเฉียว ตบลงที่หน้าอกตัวเอง
“นาย?” หลิวเฉียวเฉียวมองค้อนใส่หลี่ฝาง： “เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ”
“อย่าลืมสิ พี่สาวฉันเป็นถึงลูกสาวของลูกพี่หลิน หลินชิงชิง” หลี่ฝางหัวเราะ พลางพูด： “ฉันยังมีพี่สาวฉันคุ้มครองอยู่”
“ใช่แล้ว หลี่ฝาง งั้นนายช่วยฉันเรื่องหนึ่งได้ไหม?” หลิวเฉียวเฉียวเอาตัวเข้ามาติดเขา
“เรื่องอะไร?”
“นายช่วยฉันวางแผน ให้พี่สาวนายรับฉันเป็นน้องสาวอะไรแบบนี้ อย่างนี้ฉันก็มีหน้าในโรงเรียนแล้ว หลี่หลงก็ไม่กล้าทำอะไรฉันตามใจแล้ว” หลิวเฉียวเฉียวใบหน้าเต็มไปด้วยความปรารถนามองหลี่ฝาง
หลี่ฝางเกรงใจที่จะปฏิเสธ จึงได้แต่พูด： “งั้นฉันช่วยเธอถามให้แล้วกัน”
……
ตอนเที่ยงของวันต่อมา จางเชี่ยนถึงกลับมาถึงที่โรงเรียน ในมือเธอถือไอโฟนXรุ่นใหม่ล่าสุด แกว่งไปมาตรงหน้าเซี่ยลู่กับหลิวเฉียวเฉียว： “โจวเจ๋ให้ฉันมา”
“เชี่ยนเชี่ยน ยินดีกับเธอด้วย ในที่สุดก็พาแฟนเป็นทายาทตระกูลร่ำรวยได้” เซี่ยลู่ส่งยิ้มให้จางเชี่ยน
หลิวเฉียวเฉียวรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย แต่ในใจเธอรู้ดีว่า ไอโฟนXนี้จางเชี่ยนใช้ร่างกายแลกมา
“เฉียวเฉียว คืนก่อนหลังจากที่เธอถูกหลี่ฝางพาไปด้วยแล้ว ส้งเสียงก็โกรธใหญ่เลย” เซี่ยลู่มองหลิวเฉียวเฉียวพลางพูด： “ส้งเสียงต้องหึงแน่ ๆ เธอหาเวลาว่างไปอธิบายกับเขาหน่อย”
“คืนก่อนฉันบอกเขาแล้ว ฉันกับหลี่ฝางไม่มีความสัมพันธ์อะไรทั้งนั้น แต่เขาไม่ได้สนใจฉัน” หลิวเฉียวเฉียวเบะปาก นึกโทษหลี่ฝางอีกในใจ
“ฉันว่านะเฉียวเฉียว คืนก่อนเธอโดนผีอำเหรอ ทำไมถึงแอบส่งข้อความให้หลี่ฝาง ถ้าไม่ใช่เพราะส้งเสียงคุ้มครองเธอ เธอจบเห่แน่”
“เปลือยกายต่อหน้าพวกสัตว์เพศผู้มากมายขนาดนั้น พวกมันต้องทำแบบนั้นกับเธอแน่” จางเชี่ยนมองเหยียดหลิวเฉียวเฉียวพร้อมพูด
“เธอยังจะพูดอีก คืนก่อนตอนฉันถูกทำร้าย เธอไม่ช่วยฉันเลย ยังเป็นเซี่ยลู่ที่ดีกว่า ที่คอยช่วยเหลือฉัน” หลิวเฉียวเฉียวก็มองเหยียดจางเชี่ยน รู้สึกว่าจางเชี่ยนปฏิบัติกับเธอไม่ดีพอที่จะเป็นพี่น้อง
“ฉันตกใจมากต่างหาก ถ้าเกิดพวกเขายังจับฉันเปลื้องผ้าไปด้วยจะทำอย่างไร?” จางเชี่ยนพูดแก้ต่างให้ตัวเอง
“แล้วทำไมเซี่ยลู่ถึงไม่กลัวล่ะ” หลิวเฉียวเฉียวเอ่ย
“หลิวเฉียวเฉียว เธอหมายความว่าอะไร หาเรื่องกันใช่ไหม ฉันไม่ได้ช่วยแล้วมันทำไม ทำไมฉันต้องช่วยเธอด้วย เธอมันไม่เจียมตัวเอง จะส่งข้อความเตือนหลี่ฝางให้ได้ ยังจะมาโทษฉัน！” จางเชี่ยนถูกกล่าวหาจนร้อนรน
เซี่ยลู่เกรงว่าเพื่อนสนิททั้งสองคนจะทะเลาะกันขึ้นมา จึงรีบเอ่ยขึ้น： “พูดให้น้อย ๆ หน่อยทั้งหมดเลย เรื่องมันก็ผ่านไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ฉันก็ไม่ได้อยากพูดหรอก หลิวเฉียวเฉียวบีบให้ฉันพูด คืนก่อนถ้าเธอไม่ส่งข้อความเตือนหลี่ฝาง ตู้เฟยจะเสียเงินเยอะขนาดนั้นเหรอ?”
จางเชี่ยนถลึงตาใส่หลิวเชี่ยนเชี่ยน หัวเราะในลำคอ： “ถ้าเธอไม่เตือน ก็คงไม่บังเอิญเจอกับพวกของคนหัวโล้นนั่น ไม่บังเอิญเจอพวกของคนหัวโล้น คนของหลี่หลงก็คงไม่เจ็บตัว”
“ตอนนี้คนของหลี่หลงบาดเจ็บแล้ว ตู้เฟยต้องรับผิดชอบทั้งหมด หลิวเฉียวเฉียว เธอทำให้ตู้เฟยเสียหายไปหลายแสน เธอรู้บ้างไหม?” จางเชี่ยนพูดเสียงเย็น
หลิวเฉียวเฉียวอ้าปากกว้าง ส่งเสียงเออออออกมาเสียงดัง
“เป็นความผิดเธอทั้งหมด” จางเชี่ยนเอาความรับผิดชอบทั้งหมดผลักใส่หลิวเฉียวเฉียว
หลิวเฉียวเฉียวมองเซี่ยลู่อย่างเกรงใจ： “ลู่ลู่ ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายตู้เฟย”
ถ้าไม่ใช่เพราะคำพูดพวกนี้ของจางเชี่ยน เซี่ยลู่ก็ยังไม่มีท่าทีตอบกลับมา เธอขมวดหัวคิ้ว： “มีคนถูกคนหัวโล้นขับรถชนขาข้างหนึ่ง พี่เฟยต้องชดใช้อย่างน้อยหลายแสน”
“ยังมีอีกคนถูกตีจนเลือดออกในสมอง ตอนนี้กำลังผ่าตัด”
“คนอื่นแม้จะอาการไม่หนัก แต่ก็ต้องนอนโรงพยาบาลทั้งหมดน่ะ”
เซี่ยลู่ถอนหายใจยาว： “เฉียวเฉียว เธอจะให้ฉันว่าเธอว่าอย่างไรดี！”
“ขอโทษ ขอโทษ” หลิวเฉียวเฉียวเอาแต่ขอโทษไม่หยุด
“เธอบอกมาสิว่าทำไมถึงช่วยหลี่ฝาง เธอสนใจเขาเหรอ?” เซี่ยลู่ยังโกรธอยู่เล็กน้อย： “ถ้าเธอสนใจเขา ก็ไปอยู่กับเขาสิ พวกเราก็ไม่ต้องเป็นพี่น้องกันอีก”
“ลู่ลู่ เธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันจะไปสนใจหลี่ฝางได้อย่างไร” หลิวเฉียวเฉียวขมวดคิ้วแน่น ยังไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี
ด้วยความบังเอิญในตอนนั้นเอง หลี่ฝางก็เดินผ่านทั้งสามคนพอดี
“ผู้ชายของเธอมาแล้วรีบไปหาเขาเถอะ” จางเชี่ยนผลักหลิวเฉียวเฉียว ผลักเธอเข้าใส่อ้อมกอดของหลี่ฝาง
หลี่ฝางชะงักไป ไม่ได้พูดอะไร
หลิวเฉียวเฉียวสะอื้นเสียงเบา มองหลิวเฉียวเฉียวกับเซี่ยลู่พลางถามกลับ： “ฉันไม่ได้ตั้งใจทำร้ายตู้เฟย ฉันแค่ไม่อยากเห็นหลี่ฝางถูกทำร้ายจนกลายเป็นคนพิการก็เท่านั้น”
“แม้หลี่ฝางจะถูกลอตเตอรี่ กลายเป็นที่น่ารังเกียจ แต่เขาก็เป็นเพื่อนที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก หรือว่าพวกเธอลืมไปแล้ว? ตอนเด็กพวกเราถูกรังแก ใครเป็นคนแรกที่ออกมาปกป้องพวกเรา โดยเฉพาะเธอ เซี่ยลู่ เมื่อก่อนหลี่ฝางดีกับเธอแค่ไหน คอยปกป้องเธอทุกที่”
เซี่ยลู่สีหน้าเปลี่ยนเป็นไม่น่ามองในทันที： “หุบปาก！”
“หลิวเฉียวเฉียว เธออย่าพูดถึงอดีต ฉันยอมรับ เมื่อก่อนหลี่ฝางดีกับฉัน เมื่อก่อนเขาเป็นเพื่อนพวกเราจริง ๆ แต่พวกเราทำไมถึงตีตัวออกห่างจากเขา ไม่ใช่เพราะเขาทำตัวใฝ่ต่ำเองเหรอ เขาซักผ้าให้รูมเมทของตัวเอง ซักถุงเท้าเหม็นเน่า ยกน้ำล้างเท้า ไม่มีศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายเลยสักนิด คนแบบนี้ ไม่สมควรเป็นเพื่อนของฉันเซี่ยลู่”
“เมื่อก่อนเขาเคยปกป้องฉัน ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรกับฉันเขาล้วนยืนอยู่ข้างหน้าฉัน แต่หลายปีมานี้เขาทำอะไรเพื่อฉันบ้าง ฉันจะบอกพวกเธอให้ ไม่ใช่เพราะฉันทอดทิ้งหลี่ฝาง แต่เป็นหลี่ฝางที่ทอดทิ้งฉัน！”
เซี่ยลู่พูดจบ โกรธปึงปังกลับไปที่โต๊ะของตนเอง ฟุบศีรษะลงแล้วอยู่ ๆ ก็เริ่มร้องไห้ออกมา
จางเชี่ยนสบถในลำคอ ต่อว่าหลิวเฉียวเฉียวอีกครั้ง： “หลิวเฉียวเฉียว ทั้งหมดเพราะเธอทำให้เซี่ยลู่ต้องร้องไห้”
จางเชี่ยนพูดจบ ก็กลับเข้าห้องเรียนไปปลอบเซี่ยลู่ หลิวเฉียวเฉียวยืนอยู่หน้าหลี่ฝาง สีหน้าแข็งทื่อ
“ฉันไม่ได้น่ารังเกียจอย่างที่เธอคิด ที่ฉันทนกล้ำกลืนต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้น ก็เพราะอยากหาเงินไว้เข้ามหาลัยก็เท่านั้น ฉันถึงจะสามารถเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้ สุดท้ายทำไมฉันถึงไม่มาเล่นกับพวกเธอ ไม่รับหน้าแทนเซี่ยลู่แล้ว ก็เพราะว่าฉันรู้ว่าฉันไม่คู่ควรกับพวกเธอ ยิ่งไม่คู่ควรกับเธอ” หลี่ฝางมองเซี่ยลู่ที่ฟุบหน้าร้องไห้บนโต๊ะ มุมปากยกยิ้มขมขื่น
พูดตามตรง เซี่ยลู่ไม่เข้าใจสภาพที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกหลายปีมานี้ของหลี่ฝางอยู่แล้ว
“ให้เธอ” หลี่ฝางเอาไอโฟนXSที่ตนเองพึ่งซื้อมาใหม่ส่งให้หลิวเฉียวเฉียว เดิมทีหลี่ฝางซื้อให้ตัวเอง แต่เมื่อสักครู่เห็นจางเชี่ยนโอ้อวดหลิวเฉียวเฉียว จึงอยากจะตบหน้าจางเชี่ยน
“ต่อไปไม่ว่าโจวเจ๋จะให้ของขวัญอะไรกับจางเชี่ยน ฉันก็จะซื้อให้เธอหนึ่งชิ้น รับรองว่าแพงกว่าของเธอแน่！
