บทที่ 66 ด้านที่น่าสงสารของเซี่ยลู่
เซี่ยลู่เพิ่งมาถึง ยังไม่ทันเข้าใจสถานการณ์เธอจึงถามขึ้น “หลี่ฝาง นี่มันคืออะไรกัน?”
“เธอมองไม่ออกหรือไง? ตอนนี้ตู้เฟยตกอยู่ในมือของพวกเราแล้ว ตอนนี้เธออยากตีเขาก็ตี” หลี่ฝางพูดด้วยรอยยิ้ม
เซี่ยลู่มองไปที่ตู้เฟย ดวงตาแฝงไว้ด้วยความเกลียดชัง
“ไม่ต้องห่วง เธอตีไปเขาก็ไม่กล้าสู้กลับ”
“ถ้าเขากล้าสู้กลับ ฉันจะปล่อยให้พี่หมิงหักขาเขาซะ” หลี่ฝางกล่าวด้วยรอยยิ้ม
จางกงหมิงจุ๊ปาก ท่าทางไม่สบอารมณ์ “เสี่ยวฝาง นายนี่ช่างขี้โกงไปหน่อยนา!” จางกงหมิงส่ายหัวและเอ่ย
“พี่หมิง พี่ยังกลัวตู้ต้าไห่เลยหรอ ตอนนี้ยังไงเสียพี่ก็เป็นถึงพี่ใหญ่ของเขตตะวันออกของเรานี่” หลี่ฝางเอ่ยประจบอย่างรวดเร็ว
“เรื่องยิ่งน้อยยิ่งดีนี่ ฉันไม่กลัวเขา แต่ก็ไม่ได้อยากไปหาเรื่องเขา” จางกงหมิงกล่าว
หลี่ฝางยื่นบุหรี่ให้ “ทำไมล่ะ? เพราะตู้ต้าไห่มีเงิน? ”
“ใช่ เพราะเขามีเงิน สังคมปัจจุบันนี้ เงินสามารถทำได้ทุกอย่าง ขอแค่นายมีเงิน อยากทำอะไรก็ทำ อย่าเห็นว่าฉันเป็นลูกพี่ใหญ่ของเขตตะวันออก นี่ไม่ได้มีอะไรสักนิด ในสมองของทุกคนล้วนมีราคา”
“ตู้ต้าไห่คนนี้เป็นมหาเศรษฐี ถ้าเขาให้รางวัลสัก 10 ล้านหยวนเป็นค่าแรงฉัน นายว่าคนพวกนี้ ใครจะไม่ใจสั่น?” จางกงหมิงชี้ไปที่กลุ่มพี่น้องของเขา และพูดขึ้น “คนแรกที่จะลงมีดกับฉัน ย่อมเป็นพวกเขา”
“แต่พวกเขาเป็นพี่น้องของคุณ พวกเขาจะลงมือกับคุณได้ยังไง” หลี่ฝางไม่เชื่อ
“พี่น้องอะไรกัน นั่นคือเงินสิบล้าน อย่าว่าแต่พี่น้องร่วมสาบานเลย แม้กระทั่งพี่น้องที่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดเพื่อเงินสิบล้าน พวกเขาก็พร้อมที่จะฟันใส่อีกฝ่ายด้วยมีดนั่น นายเชื่อไหม?” จางกงหมิงพ่นควันออกมา และพูดอย่างมีความหมาย
หลี่ฝางได้ยิน เขาก็ได้รับแรงบันดาลใจครั้งใหญ่ขึ้นมา
ตนมีเงินมากขนาดนั้น จากนี้ไปหากใครมาหาเรื่องตนอีก เขาก็ให้เงินจัดการซะให้หมด!
เซี่ยลู่หยุดอยู่นานไม่ลงมือ หลี่ฝางทนไม่ไหวจึงเดินเข้าไปถาม “ทำไม ลงมือไม่ลงหรือ”
“ไม่ใช่” เซี่ยลู่ส่ายหัว
“แล้วทำไมเธอไม่ตีเขาล่ะ เมื่อครู่เขายังตบตีเธอต่อหน้าคนตั้งมากมาย” หลี่ฝางถาม
เซี่ยลู่ขมวดคิ้วและมองไปที่ตู้เฟย “นายปล่อยฉันไปได้ไหม? ”
“ฉันขอร้องนายล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะนะ? ฉันยอมรับ ว่าที่ฉันตกลงว่าจะคบกับนายในตอนแรกก็เพราะเงินของนาย แต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา นายเองก็ไม่ได้ซื้ออะไรหรูหราให้ฉัน นายแค่รับปากกับฉันก็เท่านั้น”
“ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง อยู่กับนายมาตั้งนาน พอเลิกกันฉันก็ไม่ได้อะไรสักนิด แต่นายกลับมาตามตอแยฉัน มาขัดขวางฉันจากการตามหาความสุขของตัวเอง ตู้เฟย ที่แท้แล้วนายหมายความว่ายังไงกันแน่?”
ในที่สุดเซี่ยลู่ก็ยิ่งรู้สึกเต็มตื้น จนเกือบจะร้องไห้ออกมา
“หรือว่านายอยากให้ฉันเอาเงินที่นายให้คืนกลับไป ฉันคืนเงินให้นายก็ได้แล้วนี่” เซี่ยลู่กล่าวอย่างหมดหนทาง
ตู้เฟยเงยหน้าขึ้นมองเซี่ยลู่ “เซี่ยลู่ ให้โอกาสฉันอีกครั้งได้ไหม ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว ฉันในเมื่อก่อนมันไม่ใช่คน เป็นตัวบัดซบ…”
“ให้โอกาสฉันอีกครั้ง ฉันจะปฏิบัติกับเธออย่างดี”
เซี่ยลู่ส่ายหัว “ไม่มีโอกาสแล้ว”
“ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าพวกเราจะมาถึงขั้นนี้ได้ จากกันด้วยดีไม่ได้หรือ? ทำไมถึงไม่ยอมปล่อยฉันไปสักที? ตอนที่ฉันอยู่กับนายมีผู้ชายมากมายมาตามจีบฉัน ฉันก็ปฏิเสธไปหมด เพื่อนาย ฉันไม่ติดต่อเข้าใกล้ผู้ชายอื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลี่ฝาง เพื่อเอาใจนาย ฉันทำร้ายเขาไปไม่ใช่แค่หนึ่งครั้ง”
“ตู้เฟย นายชอบบอกว่าฉันรักเงิน บอกว่าฉันเป็นแค่วัตถุ ช่างน่าหัวเราะ สองปีที่ผ่านมา ฉันขอให้นายซื้อมือถือให้ฉันมาตลอด นายก็ไม่ได้ซื้อให้ไม่ใช่หรือไง? แล้วฉันไปจากนายรึเปล่า? ตู้เฟย ฉันรักเงิน แต่ฉันก็รักนาย”
“กระเป๋าที่นายซื้อให้ นายบอกว่าเพื่อนของนายซื้อมันมาจากยุโรป แต่พอฉันไปถามที่เคาน์เตอร์ พวกเขากลับบอกฉันว่าเป็นของปลอม เป็นแค่ของบนแผงขายของธรรมดาๆ ทั่วไปเท่านั้น ไม่ใช่แม้แต่ของเลียนแบบเกรดสูงด้วยซ้ำ”
สีหน้าของตู้เฟยเริ่มสับสนขึ้นมา เขากำลังลนลาน
“เซี่ยลู่หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมา จากนั้นจึงโอนเงินหนึ่งหมื่นหยวนไปยัง Alipay ของตู้เฟย” ตู้เฟย ฉันโอนเงินหนึ่งหมื่นหยวนไปที่ Alipay ของนาย นายลองดู ถ้ามันไม่เพียงพอ นายก็บอกตัวเลขมา ฉันจะค่อยๆ ทยอยคืนให้”
“เซี่ยลู่ ฉันไม่ต้องการเงิน ฉันต้องการเธอ” ตู้เฟยจับมือของเซี่ยลู่ด้วยความสับสนไว้แน่น “เซี่ยลู่ ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ”
“ก่อนหน้านี้ฉันไม่เข้าใจ ฉันคิดว่าเธออยู่กับฉันเพียงเพราะฐานะลูกเศรษฐีของฉัน แต่ตอนนี้ฉันถึงรู้แล้ว ว่าฉันรักเธอ”
“ในเมื่อเธอรักฉัน แล้วทำไมเธอถึงไม่ให้โอกาสฉันสักครั้งล่ะ เป็นเพราะจางเชี่ยนงั้นหรือ?” ตู้เฟยกล่าวอย่างเศร้าๆ
“จางเชี่ยนก็มีส่วนครึ่งหนึ่ง ฉันรู้ว่านายเจ้าชู้ อีกทั้งยังรู้ด้วยว่านายนอกใจไม่ใช่แค่ครั้งเดียว นายกับผู้ประกาศหญิงในบริษัทของโจวเจ๋หลายคนมีความสัมพันธ์คลุมเครือกัน นายแอบให้รางวัลพวกเธอไปไม่น้อยกว่า 100000 เรื่องพวกนี้ฉันรู้ทั้งหมด ก็แค่ฉันไม่ได้พูดมันเท่านั้น”
เซี่ยลู่เผยรอยยิ้มขมขื่น “ที่ฉันจากมา ก็เพราะฉันเหนื่อยแล้ว นายไม่ได้รักฉันสักนิด ตู้เฟย ปล่อยฉันไปเถอะ”
“ที่แท้เธอรู้ทุกอย่าง เธอรู้ว่ากระเป๋าเป็นของปลอม เธอรู้ว่าฉันแอบคบกับพวกผู้ประกาศหญิง แล้วทำไมเธอถึงไม่พูดล่ะ” ตู้เฟยขมวดคิ้วและมองไปที่เซี่ยลู่อย่างไม่เข้าใจ
“ฉันไม่พูดก็ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่รู้ นอกจากนี้ ต่อให้ฉันจะพูดออกไป แล้วมันจะมีความหมายอะไรกัน ฉีกหน้านาย? เปิดเผยความเจ้าเล่ห์ของนาย? ” เซี่ยลู่หัวเราะ
“พอเถอะ ตู้เฟย นายไปคบกับพวกผู้ประกาศหญิงต่อเถอะ” เซี่ยลู่กล่าว
เซี่ยลู่หันหน้าไปมองที่หลี่ฝางและพูดว่า “หลี่ฝาง ฉันไม่อยากตีเขา”
“พวกเราไปกันเถอะ” เซี่ยลู่กล่าว
หลี่ฝางพยักหน้าและเดินตามเซี่ยลู่ออกจากตรอกไป หลังจากที่เธอเดินออกมาจากตรอกได้ไม่ทันสิบก้าว เธอก็นั่งลงยองๆ และเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น
เซี่ยลู่เพียงรู้สึกเพียงแค่หัวใจของเธอจุกเสียดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เธอพยายามอย่างหนักเพื่อบ่มเพาะความสัมพันธ์ แต่มันกลับไม่ได้สุกงอมหรือมีอิทธิพลต่อตู้เฟย ในทางกลับกัน มันกลับกลายเป็นจุดจบที่เต็มไปด้วยบาดแผล
หลี่ฝางยืนอยู่ตรงหน้าเซี่ยลู่ ไม่รบกวนเธอ ก่อนหน้านี้ หลี่ฝางเคยคิดมีแผนการแก้แค้นที่ชั่วร้าย ซึ่งก็คือการนอนกับเซี่ยลู่แล้วทิ้งเธอไป
แม้ว่าก่อนหน้านี้เซี่ยลู่จะทำผิดกับตน แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด หลี่ฝางก็รู้สึกว่าเธอน่าสงสารอยู่ไม่น้อย
แม้ว่าก่อนหน้านี้เซี่ยลู่จะทำผิดกับตน แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด หลี่ฝางก็รู้สึกว่าเธอน่าสงสารอยู่ไม่น้อย
หลี่ฝางไม่รบกวนเซี่ยลู่ เขาปล่อยให้เธอร้องไห้ไปจนลืมไปแล้วว่าเธอร้องไห้มานานแค่ไหน อย่างไรก็ตามเมื่อเซี่ยลู่ยืนขึ้น ในที่สุดเธอก็มีรอยยิ้มที่มุมปาก
หลี่ฝางไม่รบกวนเซี่ยลู่ เขาปล่อยให้เธอร้องไห้ไปจนลืมไปแล้วว่าเธอร้องไห้มานานแค่ไหน อย่างไรก็ตามเมื่อเซี่ยลู่ยืนขึ้น ในที่สุดเธอก็มีรอยยิ้มที่มุมปาก
“ขอโทษด้วย ทำให้นายต้องเห็นเรื่องน่าตลกแล้ว” เซี่ยลู่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม
“ปล่อยวางแล้ว?” หลี่ฝางถามอย่างไม่แน่ใจ
เซี่ยลู่กล่าวด้วยรอยยิ้มแห้ง “ฉันไม่รู้ แต่ในใจของฉันยังรู้สึกไม่ยินยอมอยู่บ้าง ฉันคิดมาตลอดว่าตนเองจะได้เป็นคุณนายเศรษฐีที่ร่ำรวยที่มีชื่อเสียง แต่กลับไม่คิดเลยว่าที่แท้ทุกอย่างในนั้นมันว่างเปล่า แถมยังเอาตัวเองจมลงไปด้วย”
“ว่ากันว่าแม้ไก่ป่าจะบินขึ้นกิ่งไม้ แต่มันก็ไม่สามารถกลายเป็นนกฟีนิกซ์ได้ ฉันไม่เคยเชื่อมาก่อน แต่ตอนนี้ฉันเชื่อแล้ว” เซี่ยลู่พูดกับตัวเอง
“หลี่ฝาง ตอนนี้นายกำลังดูถูกฉันอยู่หรือเปล่า กำลังคิดอยากจะหัวเราะเยาะฉันไหม? ” เซี่ยลู่ถามหลี่ฝาง
หลี่ฝางส่ายหัวและเอ่ย “ไม่ เธอคิดมากเกินไป”
“ไม่เป็นไร ฉันทำตัวให้คนดูถูกฉันจริงๆ ฉันทำแท้งให้ตู้เฟยถึงสองครั้ง แต่ไม่ได้อะไรมาสักนิด หากต่อไปแต่งงานแล้วถูกสามีรู้เข้า เขาจะต้องดูถูกให้ ตู้เฟยสองยางและไม่มีอะไรเลยถ้าฉันแต่งงานในภายหลังและสามีในอนาคตรู้เรื่องนี้เขาจะดูถูกเหยียดหยามฉันแน่”
“ก่อนหน้านี้ฉันอ่านหนังสือพิมพ์ ดูเหล่านางงามฮ่องกง ดาราหญิงพวกนั้น พวกเธอตั้งท้องให้กับคุณชายเศรษฐี ล้วนได้รับเงินปลอบขวัญ แต่ฉันกลับไม่ได้อะไรสักนิด”
เซี่ยลู่พูดไป น้ำตาก็ร่วงหล่นจากดวงตาของเธอ
หลี่ฝางได้ยินคำพูดเหล่านี้ ในใจก็รู้สึกทนไม่ได้อยู่บ้าง เซี่ยลู่เป็นแค่เด็กมัธยมปลายเท่านั้น แต่กลับแท้งลูกสองครั้งให้ตู้เฟย คิดแล้วนี่มันย่ำแย่จริงๆ
ตู้เฟยไอ้คนสารเลว ไม่สมควรปล่อยเขาไปเลยจริงๆ
หลี่ฝางชี้ไปที่ร้านตัดผมและเอ่ย “ไปเถอะ เธอไปสระผมสักหน่อย”
ในระหว่างการทะเลาะกันเมื่อครู่ทำให้ตอนนี้ผมของเซี่ยลู่ยุ่งเหยิง
เมื่อออกจากร้านตัดผม หลี่ฝางก็พาเซี่ยลู่ไปซื้อชุดใหม่
เมื่อดูราคาบนป้าย เซี่ยลู่ก็กล่าวด้วยรอยยิ้มที่ซับซ้อน “ฉันช่างโง่จริงๆ นายว่าคนที่ดีขนาดนี้อย่างนาย ฉันมองข้ามไปได้ยังไงกัน”
หลี่ฝางไม่ได้เอ่ยอะไร ทำเพียงแต่ส่ายหัวและหัวเราะ
“ตอนนี้ฉันยังมีโอกาสไหม?” เซี่ยลู่มองไปที่หลี่ฝางและถาม
