บทที่ 68 หนึ่งหมัดหนึ่งหมื่น
ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของหลี่ฝางก็ดังขึ้น
เซี่ยลู่โทรเข้ามาถามเขา “หลี่ฝาง ทำไมนายไม่อยู่ในโรงเรียน ไปไหนแล้ว?”
“ตอนนี้ฉันมีเรื่องด่วน เกรงว่าอีกครึ่งชั่วโมงกลับไปไม่ได้แล้ว” หลี่ฝางนั่งอยู่ในรถและเอ่ยอย่างอ่อนใจ
“หา มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?” เซี่ยลู่ถามอย่างเป็นห่วง
“ฉันสบายดี แต่เพื่อนฉันเกิดเรื่องนิดหน่อย” มี หลี่ฝางครุ่นคิดและเอ่ย “เธอส่งที่ตั้งโรงแรมมาให้ฉัน จบเรื่องแล้วฉันจะไปที่นั่น”
หลังจากวางสาย หลี่เสี่ยวเสี่ยวก็เอ่ยถาม “หลี่ฝาง นายจะให้ลู่หลุ่ยยืม 300000 จริงหรือ? ”
หลี่ฝางพยักหน้า
พูดตามตรง หลี่เสี่ยวเสี่ยวเองก็ยังไม่อยากจะเชื่ออยู่บ้าง นั่นเพราะมิตรภาพของลู่หลุ่ยและหลี่ฝางก็แค่คนที่รู้จักผ่านๆ เท่านั้น
แค่คนรู้จักแบบผ่านๆ ใครจะกล้าให้ยืมเงิน 300000?
“หลี่ฝาง นายสนใจลู่หลุ่ยขึ้นมาแล้วหรือ?” หลี่เสี่ยวเสี่ยวถามอีกครั้ง
หลี่ฝางกลอกตา “นี่ในเวลาไหนแล้ว เธอยังมีใจมาถามถึงเรื่องนี้อีก”
“ฝ่าไปเลย”
ในเวลานั้นเอง เมื่อถึงไฟแดง ถังหยู่ซวนก็ไม่ลังเลที่จะฝ่ามันไป
“ไม่มีลูกตาหรือไงวะ นี่มันไฟแดง! ” ชายหนุ่มที่ขี่รถยนต์ไฟฟ้าเกือบจะถูกชน และยื่นนิ้วกลางให้รถฟอร์ดสีแดงของถังหยู่ซวน
แม้ว่าหลี่ฝางและลู่หลุ่ยจะเคยเจอกันแค่ครั้งเดียว อีกทั้งยังไม่ได้คุยอะไรกัน แต่ความประทับใจที่หลี่ฝางมีต่อเธอนั้นดีอย่างยิ่ง
เรียบร้อย เรียบง่าย และใจดี หลี่ฝางไม่มีทางปล่อยให้เด็กสาวดีๆ คนนี้ถูกชายชรานั่นข่มเหงแน่
เมื่อเห็นว่าถังหยู่ซวนกำลังไล่ตามชายชราได้แล้ว กลับมีรถ BMWคันหนึ่งแซงขึ้นมาและขับขวางรถของถังหยู่ซวนเอาไว้
บีเอ็มดับเบิลยูคันนี้ขับอย่างเอื่อยเฉื่อยและช้าอย่างยิ่ง
“ไอ้เวรเอ้ย มันจงใจไม่ให้เราแซง พวกเราไปทางไหน มันก็มาขวางเอาไว้! ” ถังหยู่ซวนด่าด้วยความโกรธ
“ชนมัน! ” หลี่ฝางเอ่ยทันที
“แต่ว่านั่นคือ BMW! ” ถังหยู่ซวนกลัวเล็กน้อย
“ชน ฉันจ่าย!” หลี่ฝางพูด
“นายพูดแล้วนะ” ถังหยู่ซวนกลืนน้ำลายและเอ่ย “งั้นฉันชนแล้วนะ!”
“เวรเอ้ย จุกจิกจริงโว้ย!” หลี่ฝางเหยียบคันเร่งแทนถังหยู่ซวนทันที!
เสียงโครมดังขึ้น รถ BMW ถูกชนไปด้านหนึ่ง ท้ายรถพังบุบเข้าไปเป็นแอ่งใหญ่
“เวรเอ้ย ไม่เห็น Mercedes Benz
ไอ้แก่นั่นแล้ว!” ถังหยู่ซวนด่า
“ชายชรานั่นมีวิลล่าในลู่เฉิง ลู่หลุ่ยคงจะถูกพาไปที่นั่น” หลี่เสี่ยวเสี่ยวเล่า
หลังจากถังหยู่ซวนได้ฟังคำพูดของหลี่เสี่ยวเสี่ยว เขาก็ขับรถไปที่ลู่เฉิง และพบกับเมืองสีเขียวและพบ Mercedes Benzคันนั้น
“ตาแก่นี่ช่างรวยจริงๆ ว่ากันว่าราคาห้องในลู่เฉิงต่ำสุดก็ 20000ขึ้นไป ส่วนวิลล่าน่าจะมากกว่า 10 ล้าน! ” ถังหยู่ซวนถอนหายใจ
ตามที่หลี่เสี่ยวเสี่ยวบอก ในที่สุดพวกเขาก็พบวิลล่าของชายชรา
“ตรงนี้แหละ แต่ว่าชายชราคนนั้นไม่ใช่คนที่จะตอแยได้ง่ายๆ เบื้องหลังของเขาน่ากลัวไม่น้อย” หลี่เสี่ยวเสี่ยวกล่าว
“ไร้สาระ คนโง่ยังมองออกด้วยซ้ำไป ชายชราคนนี้สามารถซื้อวิลล่าหลายสิบล้านได้ จะเป็นคนธรรมดาได้หรือไง? ” ถังหยู่ซวนแค่นเสียง
หลี่ฝางหัวเราะและเตะประตูวิลล่าให้เปิดออก
ก็แค่วิลล่าราคา 10 ล้าน บาร์ของตัวเองมีมูลค่ามากกว่า 2 พันล้านเสียด้วยซ้ำ
ในแง่ของทรัพย์สิน ตนเองจะเปรียบเทียบกับชายชราคนนี้ไม่ได้หรือไง?
ในแง่ของภูมิหลัง ใครจะเทียบได้กับสวีจื่อโห้?
ดังนั้น หลี่ฝางจึงไม่กลัวที่จะไปยั่วยุชายชราลามกนั่น
ทันทีที่เข้าไปในห้อง ก็เห็นลู่หลุ่ยและชายชราทันที
“พวกแก พวกแกตามฉันมาทำไม! ” ชายชรามองไปที่หลี่ฝางและคนอื่นๆ ด้วยความกลัว
ส่วนลู่หลุ่ย เธอสวมเพียงชุดชั้นในและกำลังยืนตัวสั่น
ถังหยู่ซวนกำหมัดแน่น และชกเข้าที่ใบหน้าของชายชราทันที
ชายชราล้มกระแทกกับพื้น เขาชี้ไปที่ถังหยู่ซวน “แก แกกล้าต่อยฉัน?”
“ต่อยแล้วยังไง?” ถังหยู่ซวนดูถูก “คนที่น่าขยะแขยงอย่างแก สมควรถูกฆ่าตาย! ”
ถังหยู่ซวนพูดจบก็ถ่มน้ำลายใส่ชายชรา
“หลุ่ยหลุ่ย ใส่เสื้อผ้าของเธอซะ เรื่องเงินสำหรับผ่าตัดพ่อของเธอ พวกเราช่วยเธอแก้ปัญหาได้แล้ว” หลี่เสี่ยวเสี่ยวหยิบเสื้อผ้าของลู่หลุ่ยและส่งให้เธอ
“จริงหรือ?” ลู่หลุ่ยถามอย่างตื่นเต้น
“จริง”
“พวกเธอไปเอาเงินมากมายทั้งหมดนั้นมาจากไหน” ลู่หลุ่ยแทบไม่อยากจะเชื่อ
“หลี่ฝางบอกว่าเขาจะให้เธอยืม” หลี่เสี่ยวเสี่ยวยิ้มและมองไปที่หลี่ฝาง “ใช่ไหม หลี่ฝาง”
“ใช่” หลี่ฝางพยักหน้า
“เสี่ยวเสี่ยว เธอหมายความว่ายังไง กำลังล้อเล่นกับฉันหรือไง!” ชายชราค่อยๆ ลุกขึ้นช้าๆ
ท่าทางของเขาดูโกรธอย่างยิ่ง “ฉันให้เงินมัดจำกับเธอไปแล้ว ดังนั้นลูกเจี๊ยบตัวนี้ก็เป็นของฉัน”
“นี่คือค่ามัดจำ 30000 หยวน ฉันคืนให้คุณ” หลี่เสี่ยวเสี่ยวหยิบเงินสด 30000 หยวนออกมาจากกระเป๋า จากนั้นจึงโยนมันลงต่อหน้าชายชรา
ใครจะรู้ว่าชายชราไม่ได้มองเงินนั่นเลยสักนิด เขาหัวเราะ “เสี่ยวเสี่ยว พวกเราเซ็นสัญญาแล้ว”
“สัญญาบอกชัดเจน ว่าถ้าหากลูกเจี๊ยบตัวน้อยนี่ผิดสัญญา ฉันไม่เพียงแค่ไม่ต้องจ่ายเงินให้เธอ แต่เธอจะต้องชดใช้โดยการจ่ายเงินให้ฉันสิบเท่าของค่ามัดจำ”
“นอกจากนี้ ชายชราอย่างฉันร่างกายบอบบางอย่างยิ่ง กำปั้นเมื่อกี้ของพ่อหนุ่มนั่น อย่างน้อยๆ เขาก็ต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ฉัน 10,000 หยวน”
“บ้านมึงสิ ต่อยแกหนึ่งหมัดจ่ายแกหนึ่งหมื่น ทำไมแกไม่มาปล้นเอาซะเลยล่ะ!” ถังหยู่ซวนมองไปที่ชายชราอย่างเย็นชา
“ฉันบอกแล้ว ชายชราอย่างฉันร่างกายบอบบางมาก” ชายชรายิ้มร้ายกาจ “ฉันรู้ว่านายทำอะไร ก็แค่คนล้างรถเท่านั้น เงินเดือนเดือนหนึ่งก็แค่พันกว่าหยวน”
“เงินหมื่นหยวนนายไม่มีทางมีแน่ แบบนี้ นายจงยืนนิ่งๆ ว่าง่าย ให้ฉันได้ต่อยนายสักยก แบบนั้นหนึ่งหมื่นหยวนนั่นฉันไม่เอาแล้ว”
“สำหรับลูกเจี๊ยบตัวนี้ พวกนายสามารถเอากลับไปได้ แต่จะต้องหลังจากที่พวกนายมาเอาเงินมา 300000 เท่านั้น! ” ชายชราคิดว่าหลี่ฝางคงไม่มีเงิน 300000แน่
“หมายเลขบัตร! ” หลี่ฝางถามอย่างเรียบๆ
“ชายหนุ่ม นายถามหมายเลขบัตรฉันทำไม หรือว่านายมีเงินชดเชยฉัน?” ชายชรามองไปที่หลี่ฝางอย่างติดตลกและพูดหมายเลขบัตรของตนออกมา
หลี่ฝางหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา กดมันสองสามครั้งและพูดขึ้น “เงินโอนไปแล้ว คุณตรวจสอบดู”
“พ่อหนุ่ม อย่ามาพูดจาล้อเล่นตรงนี้” ทันทีที่ชายชราพูดจบ โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น
จากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป “1 ล้าน?”
“ฉันโอนไปให้นายไปหนึ่งล้าน หักเงินสามแสนนั่นไป ที่เหลืออีกเจ็ดแสนสำหรับต่อยนาย” หลี่ฝางมองไปที่ชายชราอย่างเย็นชา “เรายังมีเหลืออีก 69หมัด นายจะต้องอดทนหน่อย อย่าให้พวกเราต่อยนายจนตายล่ะ! ”
“ถังหยู่ซวน ครั้งนี้นายสามารถต่อยได้เท่าที่ต้องการแล้ว” หลี่ฝางขยิบตาให้ถังหยู่ซวน
ชายชราอึ้งไป จากนั้นจึงรีบวิ่งหนีอย่างตื่นตระหนก
หลี่ฝางเข้าไปขวางทางชายชราเอาไว้ “ตาแก่ คุณจะไปไหน คุณบอกเองไม่ใช่หรือไงว่าต่อยนายหนึ่งหมัดพวกเราต้องจ่ายหนึ่งหมื่นเป็นค่ารักษาพยาบาล?”
“เมื่อกี้คุณคิดว่าพวกเราไม่สามารถจ่ายค่ารักษาพยาบาลได้ใช่ไหม?” หลี่ฝางหัวเราะ
“แต่ตอนนี้ฉันกลับคิดว่าคุณไม่น่าจะรับมือกับหมัดทั้งหกสิบนี้ไหวนะ” หลี่ฝางจุ๊ปาก จากนั้นจึงดึงคอเสื้อของชายชราขึ้นมาและผลักไปให้กับถังหยู่ซวน
ถังหยู่ซวนต่อยชายชราเข้าที่ใบหน้าและทำให้เขาล้มลง
“เบาหน่อย อย่าให้ถึงตาย กระดูกเก่าๆ แบบนี้ ไม่คุ้มค่าที่จะลำบากไปด้วย!” หลี่ฝางเตือนถังหยู่ซวน
“ไม่ต้องห่วง เจ้าเฒ่านี้ทนจะตายไป! ”
ถังหยู่ซวนชกชายชราที่ใบหน้าหมัดต่อหมัด ปากก็พร่ำด่าอย่างไม่หยุด
ในที่สุดใบหน้าของชายชราก็ถูกต่อยจนบวมเป็นหัวหมู ระหว่างทางถังหยู่ซวนรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาแล้ว หลี่เสี่ยวเสี่ยวจึงช่วยต่อยแทนเขาไปมากกว่าสิบหมัด
เมื่อหลี่ฝางและคนอื่นๆ เข้ามา ลู่หลุ่ยก็แทบจะร้องไห้ แต่ตอนนี้เมื่อเห็นว่าชายชราถูกตีจนเป็นหัวหมู เธอถึงค่อยเปลี่ยนจากน้ำตาเป็นรอยยิ้ม
ชายชราถูกทุบตีซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนร้องขอความเมตตาจากถังหยู่ซวน แต่ไหนเลยที่ถังหยู่ซวนจะเต็มใจปล่อยเขาไป
“เวรเอ้ย หนึ่งหมัดหนึ่งหมื่นนี่ หากน้อยไปสักหมัด ก็คือเงินเดือนครึ่งปีของฉันเชียวนะ!” ถังหยู่ซวนเอ่ยอย่างปวดใจอยู่บ้าง
พอคิดเช่นนี้ ถังหยู่ซวนก็ต่อยหนักขึ้น
หลังจากต่อยเสร็จ ชายชราก็พยุงตัวขึ้นมา และใช้เวลาอยู่นานถึงทรงตัวได้ “พวกแก พวกแกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”
“ผมไม่สนว่าคุณเป็นใคร?” หลี่ฝางกล่าวอย่างเหยียดหยาม
“ฉันบอกนายให้ ตาเฒ่า อย่าคิดว่ามีเงินสักหน่อยแล้วจะทำอะไรก็ได้ตามใจ ฉันบอกนาย บนโลกนี้ยังมีคนที่มีเงินมากกว่านายอยู่” หลี่ฝางกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“เด็กน้อย ฉันรู้ว่านายมีเงิน แต่ต่อให้นายมีเงินมากกว่านี้ นายก็ตอแยฉันไม่ได้” แววตาของชายชรามีประกายสังหารออกมา
หลี่ฝางยิ้ม “งั้นหรือ?”
“เด็กน้อย นายรู้รึเปล่าว่าในตงไห่ใครเป็นลูกพี่ใหญ่?” ชายชรามองไปที่ หลี่ฝางและถาม
“คุณรู้จักสวีจื่อโห้เสียด้วย?” หลี่ฝางยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม
“ฮึ่ม เด็กน้อย เลขาของสวีจื่อโห้ ก็คือลูกเขยของฉัน! ” ชายชราเอ่ยดังลั่น
