บทที่87 การแก้แค้นของหลี่ต๋าคาง
“ใช่ชื่อหลี่เหลียนเจ๋หรือเปล่า？” หลี่ฝางพูดเตือน
“ใช่ใช่ใช่ เขานั่นแหละ พ่อจำได้ว่าเขาเคยแสดงเป็นหวงเฟยหง” หลี่ต๋าคางพูดอย่างคิดขึ้นได้： “ครั้งที่แล้วก่อนไป เขาจะเอาหินทิเบต (gZi Beads) ให้พ่อให้ได้ พ่อหยิบมาดู มันก็แค่ไม้พังๆ ใช่ไหมล่ะ ก็เลยคืนเขาไป”
“สุดท้ายพ่อเห็นว่าจี้นี่ไม่เลว ก็เลยเอามา แต่เขาบอกว่า จี้นี้เทียบกับหินทิเบต (gZi Beads) แล้ว ถูกกว่าเยอะเลย” หลี่ต๋าคางพูดเสียงทุ้มเบา： “แค่สามสิบกว่าล้านเท่านั้น”
“สามสิบกว่าล้านนี่ยังเรียกว่าถูกแล้ว？” หลี่ฝางกลืนน้ำลาย รู้สึกว่าคุณค่าของตัวเองพังทลายลง
ไม่น่าล่ะพ่อของตัวเองถึงได้กล้าจ่ายไปมากกว่าสองพันล้านเพื่อเปิดโรงแรมห้องหนึ่ง ที่แท้ในสายตาของเขา จี้สามสิบล้านก็แค่ของขายแผงลอย บอกว่าให้ก็ให้จริง
หลิวเฉียวเฉียวกับเซี่ยลู่ช่วยชีวิตตัวเอง ตัวเองก็เอาสร้อยราคาสามหมื่นให้พวก
เทียบกับพ่อตัวเองแล้ว ตัวเองนี่ขี้งกเสียจริง
“เห็นลูกตาโตตกตะลึงขนาดนี้ เสียใจเหรอ？เสียใจก็จีบสาวน้อยคนนี้มาอยู่ในมือให้ได้สิ ไม่งั้นจี้ราคาสามสิบล้านก็ถือว่าเสียไปฟรี” หลี่ต๋าคางพูดเบาๆ
หลี่ฝางพูด： “ผมกับลู่หลุ่ยยังไม่มีอะไรคืบหน้ากันเลยครับ”
“พ่อไม่ได้เปิดโอกาสให้ลูกแล้วเหรอไง？หลายวันนี้พ่อกับแม่ของลูกจะไม่มา ให้ลู่หลุ่ยดูแลลูกดีๆ” หลี่ต๋าคางส่งสายตาให้หลี่ฝาง
“ลุงคะ ลุงกับหลี่ฝางพึมพำอะไรกันคะ” ลู่หลุ่ยถาม
“ไม่งั้นฉันกลับไปก่อนดีไหมคะ” ลู่หลุ่ยคิดในใจว่าสองพ่อลูกนี้มีอะไรอยากพูดส่วนตัวหรือเปล่า ตัวเองเป็นคนนอกอยู่ตรงนี้ จะส่งผลต่อพวกเขาหรือไม่
ดังนั้นลู่หลุ่ยคิดว่าจะออกไปยืนสักพัก รอหลี่ต๋าคางไปแล้วค่อยเข้ามา
เวลานี้หลี่ต๋าคางยืนขึ้นมาจากข้างเตียง เดินไปหน้าประตูแล้วพูดกับลู่หลุ่ย： “หลุ่ยหลุ่ยจ๊ะ เสี่ยวฝางของเราต้องยกให้คุณแล้วนะ”
“บัตรนี้คุณเอาไว้ก่อนนะ หลายวันนี้เสี่ยวฝางลงจากเตียงไปมาไม่สะดวกนัก ถ้าเขาอยากซื้ออะไร ก็ช่วยช่วยวิ่งไปซื้อให้เขาหน่อยนะ ลุงเป็นหนี้น้ำใจหนูแล้ว” หลี่ต๋าคางให้บัตรเอทีเอ็มลู่หลุ่ย
ถือบัตรเอทีเอ็มนี้ไว้ ลู่หลุ่ยขมวดคิ้ว บัตรเอทีเอ็มนี้ทำไมเป็นสีดำนะ？
เธอเอาใส่กระเป๋าอย่างระวัง มาตรงหน้าหลี่ฝาง： “หลี่ฝาง ฉันว่าซุปไก่น่าจะอุ่นอยู่ เดี๋ยวฉันตักให้คุณอีกถ้วยเอาไหม”
“เมื่อกี๊พี่พยาบาลบอกว่า ระหว่างทางคุณเสียเลือดไปตั้งมาก ร่างกายอ่อนแอ ต้องบำรุงเยอะๆ ……” ลู่หลุ่ยไม่ทันรอหลี่ฝางตอบ ก็ไปตักซุปไก่ให้เขา แล้วมาเสิร์ฟให้
“คุณลุกขึ้นไม่สะดวก ฉันป้อนคุณเอง” ลู่หลุ่ยพูด
“จะได้ไงกันล่ะแบบนี้” หลี่ฝางอายเล็กน้อย ยังไงทั้งสองก็ไม่ได้สนิทกันมาก
ถ้าหลินชิงชิงหรือหลี่เสี่ยวเสี่ยวล่ะก็ หลี่ฝางก็รับได้อยู่ แต่ลู่หลุ่ย……หลี่ฝางมักจะรู้สึกเกรงใจหน่อยๆ
“ฉันรับปากคุณลุงแล้วว่าจะดูแลคุณดีๆ แล้วยังรับของขวัญของเขาอีก” พูดไป ลู่หลุ่ยก็มองจี้ที่คอแวบหนึ่ง： “ถึงนี่จะเป็นของขายแผงลอย แต่ก็สวยสุดๆ สายตาคุณลุงมีแววมากเลย”
ในใจของหลี่ฝางคิด นั่นมันของขายแผงลอยที่ไหนกันล่ะ นี่เป็นถึงหยกเขียวมรกตเชียวนะ เป็นของมีค่าของหลี่เหลียนเจ๋ซูเปอร์สตาร์ระดับโลก ราคากว่าสามสิบล้าน
หลี่ฝางเตือนอย่างเป็นห่วง： “ลู่หลุ่ยนะ ผมบอกคุณอย่างหนึ่ง ต่อไปคุณไม่มีเงินล่ะก็ มายืมผมได้เลย แต่เอาจี้ไปขายเด็ดขาด นี่เป็นถึงน้ำใจของพ่อผม ถ้าคุณจะขาย ก็ต้องขายให้ผม เข้าใจไหม？”
“ฉันไม่มีทางขายหยกที่คุณลุงให้แน่ คุณวางใจเถอะ” สีหน้าของลู่หลุ่ยเปลี่ยนหน่อยๆ มีความโกรธเล็กน้อย
เธอคิดในใจ：ถึงฉันจะจน ก็ไม่มีทางขายของแผงลอยนี่ ตอนที่ซื้อไม่กี่สิบหยวน แล้วขายจะมีคนซื้อเหรอ？ถึงตัวเองไม่มีเงิน ก็ไม่ขาดเงินไม่กี่หยวนหรอก
ลู่หลุ่ยยิ่งคิดยิ่งหดหู่ ถ้าไม่ใช่ว่าเห็นแก่หลี่ฝางช่วยชีวิตพ่อตัวเอง เธอก็แทบอยากจะเอาซุปไก่นี้สาดใส่หน้าเธอ
“งั้นก็ดี” หลี่ฝางโล่งอก ลู่หลุ่ยไม่รู้มูลค่าจี้อันนี้ ถ้าไปเจอคนที่รู้ดีเรื่องนี้ ซื้อจากเธอไปไม่กี่พัน งั้นไม่ใช่ว่าทำให้ผู้ชายคนนั้นทำเงินได้มากหรอกเหรอ？
ในใจหลี่ฝางกลัวมากว่าจะเกิดสถานการณ์แบบนี้
“เมื่อคืนสถานการณ์เร่งรีบไป ฉันยังไม่ทันขอบคุณคุณเลย หลี่ฝาง ขอบคุณคุณจริงๆ ขอบคุณที่ช่วยพ่อฉัน” ลู่หลุ่ยพูดอย่างขอบคุณ
“ที่ช่วยพ่อคุณคือหมอ ไม่ใช่ผม” หลี่ฝางส่ายหน้าพูดยิ้มๆ
“หมอช่วยพ่อฉัน ไม่ใช่เพราะคุณให้เงินพวกเขาเหรอ？” ลู่หลุ่ยหัวเราะเหอะๆ ： “คุณไม่จ่ายค่าผ่าตัด ถึงพ่อฉันตายบนเตียงนั่น พวกเขาก็ไม่มีทางสน”
สักพัก ลู่หลุ่ยจึงพูดอีก： “ที่จริงคุณไม่ใช่แค่ช่วยพ่อฉัน แต่ยังช่วยฉัน ถ้าไม่ใช่ว่าวันนั้นเสี่ยวเสี่ยวพาคุณไปด้วย กลัวว่าฉันคงถูกตาแก่นั่นย่ำยีแล้ว”
“พ่อของฉันดื้อมาก ฉันขายตัวเพื่อเอาเงินมาเป็นค่าผ่าตัด ถึงจะช่วยให้ร่างกายเขาอาการดีแล้ว ต่อไปเขาก็จะป่วยทางใจ และก็ไม่มีทางใช้ชีวิตอยู่ต่อไปด้วยความรู้สึกผิดได้ เขาจะฆ่าตัวตาย”
“นี่คือสิ่งที่พ่อพูดกับฉันเมื่อคืน” ลู่หลุ่ยพูดไปน้ำตาคลอ
“ถ้าวันนั้นไม่มีคุณ ฉันกับพ่อฉันอาจจะไม่มีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว”
ได้ยินลู่หลุ่ยพูดแบบนี้ หลี่ฝางรู้สึกว่าเหมือนตัวเองผู้ช่วยโลก
“งั้นคุณคิดจะตอบแทนผมอย่างไรล่ะ？” หลี่ฝางพูดเหยียดหยามอย่างขำๆ
“ไม่ใช่ว่าดูแลคุณอยู่หรือไง ป้อนคุณกินซุปไก่เนี่ย？” ลู่หลุ่ยพูด
“ป้อนซุปไก่ที่มันตอบแทนบุญคุณยังไง หรือว่าคุณไม่เคยดูโทรทัศน์？จอมยุทธ์พวกนั้นช่วยผู้หญิงบนถนน แล้วผู้หญิงพวกนั้นมักจะพูดกับจอมยุทธ์ ขอบคุณที่ท่านช่วยชีวิตไว้ ข้าเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่มีอะไรตอบแทน นอกจากตัวของข้าเอง” หลี่ฝางเลิกคิ้วใส่ลู่หลุ่ยอย่างสมรู้ร่วมคิด
“ถ้าคุณยังเป็นแบบนี้อีก ฉันก็จะไม่ป้อนซุปไก่คุณละ” ลู่หลุ่ยกลอกตาใส่หลี่ฝาง
“กินซุปไก่ กินซุปไก่” หลี่ฝางเห็นลู่หลุ่ยโกรธ พูดทันที： “เมื่อกี๊เพราะเห็นคุณเสียใจ เลยล้อเล่นเอง หยอกให้คุณมีความสุข ทำไมคุณยังโกรธอยู่ล่ะ”
จากนั้น ลู่หลุ่ยจึงป้อนหลี่ฝางให้ดื่มซุปไก่
เวลานี้ หลี่ฝางรู้สึกได้ว่าไม่เคยมีความสุขมาก่อน ทันใดนั้นเขาก็คิด ถูกมีดแทงไปเล่มหนึ่ง ก็ไม่ใช่เรื่องแย่เสมอไป อย่างน้อยก็ได้ความอ่อนโยนของลู่หลุ่ย
ถึงแม้หลังจากหลี่ฝางรวย รอบๆ จะมีผู้หญิงมากหน้าหลายตา แต่ที่ทำให้หลี่ฝางใจเต้นที่สุด ก็คือลู่หลุ่ยที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่ต้องสงสัย
ตอนนั้นลู่หลุ่ยถูกคนแก่นั่นพาไป อารมณ์ของหลี่ฝางที่ใจร้อนนั้นขนาดนั้น ก็เพราะว่าในใจรู้สึกต่อลู่หลุ่ย
หลี่ฝางถือโอกาสถาม： “ลู่หลุ่ย คุณอยากสอบเข้ามหาวิทยาลัยไหนเหรอ”
“ฉันไม่อยากไปสอบไกลมากนัก เมืองเอกอยู่ใกล้ตงไห่ของเรา แล้วก็ยังมีย่านมหาวิทยาลัย ฉันอยากสมัครสักที่ในเมืองเอก” ลู่หลุ่ยกล่าวอย่างคลุมเครือ
หลี่ฝางคิด งั้นตัวเองก็สมัครที่เมืองเอกดีแล้ว แบบนี้ก็จะได้ดูแลผับ แล้วยังได้อยู่ใกล้ลู่หลุ่ยมากขึ้นด้วย
……
หลี่ต๋าคางออกไปจากโรงพยาบาล เรียกรถไปRecalling the past
ก้าวเข้าไปRecalling the past สีหน้าลุงเฉียนก็ตื่นตระหนก
หลี่ต๋าคางเข้าไปในห้องทำงานของRecalling the past ส่วนลุงเฉียนกลับตามขึ้นไป
เข้ามาในห้องทำงาน สีหน้าของหลี่ต๋าคางดูเคร่งขรึมสุดๆ ： “เรื่องของเสี่ยวฝาง ผมว่าคุณน่าจะรู้นะ”
ชื่อของลุงเฉียนคือเฉียนกวงกวง เฉียนกวงกวงหยิบข้อมูลส่งไปให้จากอ้อมแขน
“ลูกพี่ใหญ่ นี่คือข้อมูลของตระกูลมู่เมืองเอก” เฉียนกวงกวงพูด： “อยู่ด้านในหมดแล้ว”
“มีประโยชน์ไหม？”
หลี่ต๋าคางไม่ไปรับ： “ตอนนี้เสี่ยวฝางยังนอนอยู่โรงพยาบาล ลงจากเตียงไม่ได้”
“ตอนนั้นผมพูดกับคุณอย่างไร” หลี่ต๋าคางมองเฉียนกวงกวงอย่างเย็นชา： “คุณจะมารับประกันกับผมอย่างไรอีก？”
“ลูกพี่ใหญ่ ผมแอบส่งคนไปปกป้องเสี่ยวฝางมาตลอด ก็แค่ทางโรงเรียนนั้น ผมคิดว่าปลอดภัยแล้ว” เฉียนกวงกวงพูดด้วยความโกรธ： “ผมคิดไม่ถึงว่าจะมีคนลงมือกับเสี่ยวฝางในโรงเรียนได้”
หลี่ต๋าคางขมวดคิ้ว： “นี่คือความประมาทของคุณ！”
“ลูกพี่ใหญ่ คุณลงโทษผมเถอะ” เฉียนกวงกวงหยิบมีดออกมาจากอ้อมแขน
หลี่ต๋าคางกลอกตาใส่เฉียนกวงกวง เอาข้อมูลในมือเขารับมาใส่มือ หลังจากมองอยู่นาน หลี่ต๋าคางขมวดคิ้ว： “ไม่น่าล่ะมู่เสี่ยวไป๋คนนี้ถึงได้อาละวาดเช่นนี้”
“ใช่ ความแข็งแกร่งของพวกเขาจะประมาทไม่ได้” เฉียนกวงกวงพูด： “เมืองหลวงก็มีคนปกป้องคุณแล้ว”
มุมปากหลี่ต๋าคางยิ้ม： “ในเมื่อลูกชายผมเลือดไหล ตระกูลมู่นั่นก็ควรมีคนเสียเลือดด้วย”
“ในลูกหลานของตระกูลมู่ มีคนชื่อมู่เหวินตง เขาคือลูกหลานของตระกูลมู่ที่สำคัญที่สุด” หลี่ต๋าคางวางข้อมูลลง พูด： “ผมหวังว่าจะเห็นเขาเกิดอุบัติเหตุบนหนังสือพิมพ์
