บทที่93 จางกงหมิงเกิดเรื่อง
“นั่นก็ไม่เกี่ยวกับผม” หลี่ฝางพูด
จางกงหมิงหัวเราะ： “ใช่ไง ดูแล้ว คุณไม่น่าสงสัยที่สุด”
“อีกเจ็ดคนนั้น ต่างมีอำนาจกันทั้งนั้น ไม่มีเงิน ก็ทรงพลัง ความน่าสงสัยของพวกเขามากกว่าคุณ” จางกงหมิงพูด
จากนั้น จางกงหมิงก็พูดอีก： “แต่จากที่ผมอ่านนิยายฆาตกรรม มักจะมีปรากฏการณ์นี้ คนที่ยิ่งดูไม่น่าสงสัย มักจะเป็นฆาตกรที่แท้จริง”
“หลี่ฝาง คุณระวังตัวหน่อย แป๊บเดียวมู่เสี่ยวไป๋ก็สืบเรื่องนี้ได้แล้ว” จางกงหมิงจ้องแล้วพูดเตือนหลี่ฝาง
“พี่ พี่ทำอะไรเนี่ย เสี่ยวฝางยังป่วยอยู่นะ จะทำให้เขาตกใจทำไม？เรื่องนี้จะเป็นเสี่ยวฝางทำได้ไง” หลินชิงชิงจ้องจางกงหมิงเขม็ง
แต่ในใจจางกงหมิงกลับเหมือนกับเป็นภาพสะท้อน
ถึงแม้แปดคนที่แทงมู่เสี่ยวไป๋ ทั้งเจ็ดคนมีอำนาจ แต่ยิ่งมีอำนาจแค่ไหน ก็ยิ่งไม่กล้าเอาคืนมู่เสี่ยวไป๋
ไม่ว่าจะเทียบจากอำนาจหรือเงินทอง พวกเขาเทียบกับตระกูลมู่ไม่ได้เลยสักนิด แล้วยังจะกล้าแก้แค้น？
ถ้าถูกหาเจอ ผลที่ตามมาต้องแย่จนไม่อยากคิด
อีกอย่างคนที่ชนครั้งนี้เป็นถึงผู้เข้าชิงหัวหน้าตระกูลมู่ ความกล้าของอีกเจ็ดคนก็ไม่มากขนาดนั้น
จางกงหมิงคิดว่า เรื่องนี้มีแค่หลี่ต๋าคางที่ทำออกมาได้ ความพร้อมฆ่าฟันที่ออกมาจากตัวเขา จางกงหมิงรู้สึกได้ หลี่ต๋าคางมีความกล้านี้
“อาจจะแค่อุบัติเหตุ” หลี่ฝางบ่นพึมพำ
“อุบัติเหตุบ้าอะไรล่ะ คุณรู้ไหมว่าคนขับนั่นชำนาญแค่ไหน？เมื่อคืนคนของตระกูลมู่เกิดเรื่อง รถตำรวจทั้งเมืองเอกต่างออกตามหา อีกอย่างพวกอิทธิพลมืดต่างก็ตามรถคันนี้ ผู้ชายคนนี้วิ่งไปเขาหมาป่า ก็ทำรถหลายร้อยค้นหากันให้วุ่น！”
“นี่มันบ้ามากๆ แล้วยังชูนิ้วกลางใส่ตำรวจ ไม่หยุดยั่วยุ จนกระทั่งเช้าวันนี้ เรื่องถึงได้คืบหน้า” จางกงหมิงพูด
“จับได้แล้ว？”
“ใช่” จางกงหมิงพยักหน้า พูด： “จับรถได้คันหนึ่ง”
“เขาล่ะ？”
“คนยังจับไม่ได้ แต่เขาหมาป่าถูกปิดเขาแล้ว กลัวว่าถ้าหนีก็หนีไม่ได้” จางกงหมิงพูด： “ตระกูลมู่โมโหมาก ลงทุนจ่ายเพื่อตามหาฆาตกร จะสับเขาเป็นชิ้นๆ”
หลี่ฝางได้ยินเสียงหัวเราะ ก็พูด： “เห้อ ถ้าชนมู่เสี่ยวไป๋ก็คงดี”
“ถ้าที่ชนคือมู่เสี่ยวไป๋ งั้นจุดประสงค์จะไม่ชัดเจนไปหรือไง？มู่เสี่ยวไป๋เพิ่งแทงคุณ จากนั้นก็ประสบอุบัติเหตุ” จางกงหมิงทำเสียงฮึดฮัด พูด： “ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ตระกูลมู่จะต้องจับพวกคุณทั้งแปดไปแน่”
หลินชิงชิงพูดอย่างเซ็งๆ ： “พูดถึงพวกเขาทำไม พูดอย่างอื่นเถอะ ได้ยินเรื่องตระกูลมู่ก็ขยะแขยงแล้ว”
หลินชิงชิงไม่ชอบตระกูลมู่จริงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งมู่เสี่ยวไป๋ อาศัยความรวยและอำนาจของตัวเอง ทำเรื่องไม่ดี หยิ่งยโสสุดๆ
“ใช่สิ พี่หมิง จับตู้เฟยได้ยัง？”
หลี่ฝางถาม ตอนที่เพิ่งสอบเสร็จ จางกงหมิงรับประกันกับหลี่ฝาง จะต้องจับตู้เฟยให้ได้ จากนั้นพาไปหาหลี่ฝาง
“มองไม่เห็นเหรอไง？ถ้าจับได้แล้ว ผมจะไม่เอาตัวเขามาให้คุณเหรอ？”
จางกงหมิงยักไหล่อย่างทำไรไม่ได้ พูด： “ตู้เฟยหนีไปแล้ว จัดการคุณเสร็จ ก็หนีทันที”
“เขาหนีไปแล้ว？” หลี่ฝางขมวดคิ้ว พูดอย่างตื่นเต้น： “หนีไปได้ไงกัน”
คุยกับพ่อแล้ว ให้รอตัวเองออกจากโรงพยาบาลก่อน จะทำลายตระกูลตู้แน่ แต่ตู้เฟยหนีไปแล้ว จะทำลายได้อีกกี่คน
“เขาไปเมืองเอก อีกสองวันน่าจะกลับมา”
จางกงหมิงพูด： “คุณวางใจเถอะ ผมไม่ปล่อยเด็กนี่แน่ แค่เขากล้ากลับมาตงไห่ ผมรับประกันว่าจะตัดขาเขาแน่”
“คุณไม่กลัวตู้ต้าไห่มาก่อเรื่องเหรอ？” หลี่ฝางหัวเราะ จำได้ว่าครั้งที่แล้วจางกงหมิงยังบอกว่ากลัว
“กลัวสิ ไม่กลัวได้ไง”
จางกงหมิงยิ้มหม่นๆ ： “แค่ไม่ให้ตู้ต้าไห่มีหลักฐานก็พอ”
“ถึงตอนนั้น ผมจะให้คนสักสองคน ตัดขาลูกชายเขา” จางกงหมิงพูดขำๆ ： “แล้วผมก็จะให้สองคนนี้หนีไป”
“แต่คุยกันแล้วนะ เงินที่หนีไปคุณต้องออก” จางกงหมิงมองหลี่ฝางด้วยรอยยิ้ม
“ไม่มีปัญหา”
“ใช่สิ วันนี้พันแผลให้คุณ ก็จ่ายค่าพยาบาลไปห้าพัน คุณต้องคืนด้วยนะ” จู่ๆ จางกงหมิงก็คิดขึ้นมา
“ใครให้คุณไปบังคับเขาล่ะ” หลี่ฝางกลอกตาใส่จางกงหมิง： “แค่พันง่ายๆ อย่างมากแค่ไม่กี่สิบหยวน ทำไมคุณต้องไปให้เขาห้าพันด้วย”
“ไม่ใช่ให้เขาทำเร็วๆ หน่อยหรือไง” จางกงหมิงโกรธเล็กน้อย： “ไอ้เด็กนี่คิดอยากจะชักดาบหนีใช่ไหม ผมทำเพื่อให้เลือดคุณไหลน้อยๆ ไม่งั้นจะจ่ายเงินนั่นไปทำห่าอะไร”
“ไม่ได้ เงินนี้คุณต้องคืนให้ผม ไม่งั้น เรื่องตู้เฟยผมก็จะไม่ยุ่งแล้ว” จางกงหมิงพูดด้วยใบหน้าหม่นๆ
“เสี่ยวฝาง ไม่ต้องให้เขา เขาไม่หาคนให้คุณ เดี๋ยวพี่หาให้คุณเอง” หลินชิงชิงพูด： “มีพี่อยู่”
“จางกงหมิง ได้ยินไหม？” หลี่ฝางยิ้มแล้วพูดอย่างภูมิใจ
“ชิงชิง ทำไมคุณทำตัวเกลือเป็นหนอนอย่างนี้ล่ะ พี่หาเงินได้ง่ายหรือไงกัน？” จางกงหมิงมองหลินชิงชิงอย่างเซ็งๆ
หลินชิงชิงไม่สนจางกงหมิง พูดกับหลี่ฝางต่อ： “เงินที่ให้หนีไปคุณก็ไม่ต้องให้ พี่ออกให้คุณเอง”
“ไอ้ระยำตู้เฟยนั่น ถ้าเขากล้ากลับมา ฉันจะหาคนไปฆ่าเขาแน่！”
หลินชิงชิงพูดอย่างเย็นชา： “ฉันจะตัดขาทั้งคู่ของเขาเอง ฉันไม่กลัวตู้ต้าไห่”
“ตู้ต้าไห่ให้พ่อฉันจัดการเองเถอะ” หลินชิงชิงพูดอย่างไม่แคร์
“คุณจะสร้างปัญหาให้ลุงน่ะสิ ชิงชิง อย่าลืมล่ะ ตู้ต้าไห่กับลุงของฉัน ดีต่อกัน เขาเป็นพันธมิตรในด้านธุรกิจ นี่ไม่ใช่ว่าคุณจะสร้างปัญหาให้ลุงเหรอไง？”
“เรื่องนี้ผมจัดการเอง” จางกงหมิงพูด
“ไม่ได้ ฉันเอง อีกอย่างฉันแสดงออกชัดเจนดี” ที่จริงหลินชิงชิงยังโกรธลูกพี่หลินอยู่ ใครให้ลูกพี่หลินจับคู่ฉันให้มู่เสี่ยวไป๋โดยพลการล่ะ
ตอนที่ทั้งสองแย่งกันอยู่นั้น จู่ๆ หลี่ฝางก็พูด： “พวกคุณไม่ต้องห่วง เดี๋ยวตู้ต้าไห่ก็จะจบเห่แล้ว”
“หลี่ฝาง คุณพูดอะไร ตู้ต้าไห่จะจบเห่？” จางกงหมิงเข้ามาลูบหน้าผากหลี่ฝาง： “สมองของคุณถูกเผาจนเลอะเลือนเหรอ”
“พวกคุณรอเถอะ รอวันนั้นที่ผมออกจากโรงพยาบาล ตู้ต้าไห่ก็จะจบเห่” หลี่ฝางพูดยิ้มๆ อย่างมั่นใจ
“เสี่ยวฝาง อย่าล้อเล่น ตู้ต้าไห่เป็นถึงนักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ที่มีชื่อเสียงในตงไห่ของเรา บอกว่าจบเห่ก็จบเห่เลยได้ไงกัน เขาใช้ชีวิตอยู่ที่ตงไห่มากี่สิบปีแล้ว ไม่ว่าจะเป็นคอนเนคชั่นหรือความมั่งคั่งต่างก็มีพร้อมหมด” หลินชิงชิงไม่ค่อยเชื่อ
“แม้แต่พ่อฉันยังต้องพึ่งตู้ต้าไห่หาเงินเลย”
จู่ๆ จางกงหมิงก็ขมวดคิ้ว มาตรงหน้าหลี่ฝาง ถามเบาๆ ： “ข่าวที่ว่าตู้ต้าไห่จบเห่ ใครพูดกับคุณ”
“พ่อผมไง” หลี่ฝางพูดออกไป ไม่มีความคิดใดๆ แฝง
จางกงหมิงหัวเราะ หันไปมองหลินชิงชิง： “ชิงชิง งั้นเรามาพนันกันดีกว่า”
“พนันกัน？” หลินชิงชิงมองจางกงหมิงอย่างสงสัย： “พวกเราสองคนจะพนันอะไร？”
“คุณเชื่อว่าตู้ต้าไห่จะจบเห่ไหม？” จางกงหมิงพูด： “ผมจะพนันกับคุณว่าตู้ต้าไห่ต้องจบเห่แน่”
“โอเค พนันอะไร？”
“พนันง่ายมาก ถ้าผมชนะ ต่อไปเรื่องของเสี่ยวฝาง คุณยุ่งให้มันน้อยๆ หน่อย ผมจะช่วยเขาจัดการเอง” จางกงหมิงพูด
“นี่เหรอ？” หลินชิงชิงมองจางกงหมิงอย่างแปลกใจ ไม่รู้ว่าในน้ำเต้านั่นเขาขายยาอะไร
“ใช่ อันนี้แหละ” ที่จริงจางกงหมิงให้หลินชิงชิงกับหลี่ฝางไม่ต้องมีส่วนร่วมมากนั้น เพราะเขากังวลว่ามู่เสี่ยวไป๋จะยังมาก่อกวนหลี่ฝางอยู่หรือไม่
จางกงหมิงถาม： “คุณกล้ารับปากไหม？”
“มีอะไรให้ไม่กล้ารับปากล่ะ” หลินชิงชิงหัวเราะ พยักหน้า จากนั้นจึงถาม： “งั้นถ้าคุณแพ้ล่ะ？”
“ถ้าผมแพ้ คุณให้ผมทำอะไร ผมก็ทำ เงื่อนไขอะไรคุณว่ามาได้เลย” จางกงหมิงพูดอย่างไม่เกรงกลัว
“โอเค ถ้าคุณแพ้ ก็เอาแสนหยวนที่ครั้งนั้นยืมเสี่ยวฝางคืนเขาไป” หลินชิงชิงพูด
“ผมว่านะชิงชิง ทำไมคุณปกป้องไอ้เด็กคนนี้จัง คุณชอบเขาหรือไง！” จางกงหมิงมองหลินชิงชิงกับหลี่ฝางอย่างหมดคำพูด จู่ๆ ก็พูดแบบนี้
หลี่ฝางไม่รู้สึกอะไร คิดแค่ว่าจางกงหมิงกำลังล้อเล่น แต่หลินชิงชิงกลับพูดด้วยความโกรธ： “พูดเหลวไหลอีก อย่าว่าที่ฉันไปฟ้องซ้อล่ะ”
“คุณจะฟ้องอะไรผม？”
“คุณคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องที่คุณแอบไปเล่นการพนันเหรอ？” หลินชิงชิงพูด
“โอเค ผมแค่ล้อเล่นน่า ทำไมต้องจริงจัง” จางกงหมิงกลอกตาใส่หลินชิงชิง
“แสนหยวน……” จางกงหมิงลังเลสักพัก ในหัวมีภาพของหลี่ต๋าคางแวบเข้ามา จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าเด็ดเดี่ยว
“โอเค ผมจะพนันกับคุณ”
จางกงหมิงเพิ่งพูดจบ โทรศัพท์เขาก็ดัง ในสายพูด： “พี่หมิง เกิดเรื่องแล้ว”
