บทที่ 116 ตู้ต้าไห่ล้มละลาย
เห็นหนังสือการแจ้งเข้าเรียนที่อยู่ในมือหลี่ฝาง ตู้เฟยก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที แย่งมันมาจากในมือ แล้วนำไปเทียบกับของตัวเอง
เป็นของจริงเหรอเนี่ย?
ตู้เฟยอึ้งไปทันที เขาคิดในใจ หลี่ฝางสอบได้แค่สี่ร้อยกว่าคะแนน ทำไมถึงถูกมหาวิทยาลัยสุ่ยมู่เลือกล่ะ?
มหาวิทยาลัยสุ่ยมู่เป็นมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดในเมือง คะแนนต่ำสุดที่จะสามารถเข้าไปเรียนได้ต้องได้หกร้อยห้าสิบกว่าคะแนน!
“เป็นได้ได้ยังไง?” สีหน้าของตู้เฟยกระอักกระอ่วนมาก
เดิมทีเขาอยากใช้โอกาสนี้ทำให้หลี่ฝางอับอาย แต่ใครจะไปรู้ หลี่ฝางกลับได้เลือกให้ไปเรียนที่มหาวิทยาลัยสุ่ยมู่แล้ว
ตู้เฟยมองหลี่ฝาง แล้วถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ: “นายทำไมถึงได้รับหนังสือแจ้งการเข้าเรียนของสุ่ยมู่ละ? เป็นไปไม่ได้!”
“ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้ละ นายเสียเงินเข้าไปได้ ฉันก็เสียเงินเข้าไป้ได้เหมือนกัน” หลี่ฝางหัวเราะกล่าว
“ไอ้ขี้โม้!” ตู้เฟยนั้นเข้าใจดีมาก มหาวิทยาลัยสุ่ยมู่นั้นไม่ใช่แค่เสียงเงินก็สามารถเข้าไปเรียนได้ ที่เขาถูกรับเลือก สาเหตุหลักก็เพราะว่ามีคุณน้าเป็นประธาน
“พี่เฟย พี่เอาโควตานี้ให้ผมเถอะ” จางเสี่ยวเฟิงมองหนังสือแจ้งการเข้าเรียนโดยไม่กะพริบตาเลย
“ให้แม่มึงดิ!”
ตู้เฟยโกรธมาก เขาได้เก็บหนังสือแจ้งการเข้าเรียนแล้ว ก็เดินจากไปทันที
“ไปแล้วเหรอ? กับข้าวยังมาไม่ครบเลย” หลี่ฝางหัวเราะเย้ย
“ครั้งนี้ตู้เฟยขายหน้าอย่างมาก เขาดูถูกหลี่ฝางมาโดยตลอด กลับคิดไม่ถึงว่าหลี่ฝางจะถูกรับเลือกจากมหาวิทยาลัยสุ่ยมู่ แล้วยังได้ซื้อรถเบนซ์จิ๊บอีกด้วย”
จริงๆ แล้วในห้องมีคนมากมายที่ไม่ค่อยชอบตู้เฟย เห็นว่าตัวเองมีเงิน ก็มักจะแกล้งคนโน้นคนนี้ ทำราวกับว่าในโลกนี้เขาเก่งที่สุด
“หลี่ฝาง นายเสียเงินเท่าไหร่ถึงเข้าสุ่ยมู่ได้?” เพื่อนในห้องคนหนึ่งที่ชื่อหวางกางถามอย่างสงสัย
“ฉันก็ไม่ พ่อฉันเป็นคนจัดการทั้งหมด” หลี่ฝางไม่รู้จริงๆ ว่าหลี่ต๋าคางจัดการยังไง แต่มันก็น่าจะเสียเงินไปไม่น้อย
“พ่อนายโคตรเจ๋งเลยอะ” หวางกางได้ยกนิ้วให้กับหลี่ฝาง
หลังจากที่ตู้เฟยจากไป เพื่อนในห้องเรียนก็เริ่มที่จะมาประจบประแจงหลี่ฝาง ยังอยากจะนั่งรถเบนซ์จิ๊บของเขาอีก แต่ว่าล้วนถูกหลี่ฝางปฏิเสธไปหมดเลย
ขณะนั้นก็มีเพื่อนนักเรียนมากมายก็พูดออกมาตรงๆ : “หยิ่งอะไรนักหนา ก็แค่ดวงดีเท่านั้นเอง ที่บ้านขายที่ได้แปลงหนึ่ง”
“ใช่ไง เป็นเพื่อนเรียนกันมาหลายปี นั่งรถนายหน่อยจะเป็นไรไป? ช่างขี้เหนียวจริงๆ”
หลี่ฝางหัวเราะเห่อๆ จริงๆ ก็ไม่ใช่ว่าขี้เหนียว เพียงแต่เขารู้สึกว่า คนพวกนี้ช่างไม่จริงใจเสียเลย ตอนที่ตู้เฟยอยู่นั้น ไม่พูดกับตัวเองแม้แต่คำเดียว ตู้เฟยไปแล้ว ก็เข้ามาใกล้ชิดตีสนิทตัวเอง แล้วก็มาถามว่าสามารถจะนั่งรถเบนซ์จิ๊บของตัวเองหรือเปล่า?
ตั้งแต่แรกพวกเธอไปไหนกันหมดเหรอ?
หลี่ฝางหัวเราะ ก็ได้ลุกขึ้นเดินจากไป
เวลานี้ เชี่ยลู่ได้ดึงมือของหลิวเฉียวเฉียว ก็ลุกขึ้นเดินออกมาเหมือนกัน
เมื่อถึงหน้าประตูโรงแรม หลี่ฝางเห็นตู้เฟย
ตู้เฟยนั่งอยู่หน้าประตูโรงเรียน กำลังสูบบุหรี่ด้วยสีหน้าที่หดหู่ ข้างกายเขา ยังยืนอยู่ด้วยบอดี้การ์ดสองคน
เมื่อเห็นหลี่ฝางออกมา ตู้เฟยก็ลุกขึ้นทันที ทิ้งบุหรี่ที่ถืออยู่ในมือลงพื้นอย่างรุนแรง
“เย็ดแม่เอ๊ย ในที่สุดก็ออกมาแล้ว”
ตู้เฟยพูดอย่างเย็นชา พาลูกสมุนสองคนของเขามาถึงหน้าของหลี่ฝาง
“หลี่ฝาง นายชนรถของฉันพัง วันนี้ยังคิดจะกลับไปเหรอ?” ตู้เฟยหัวเราะ
“ชนรถของนายพัง ฉันชดใช้ให้นายก็ได้แล้ว” หลี่ฝางพูดอย่างไม่แยแส: “นายอยากได้เงินเท่าไหร่ พูดมาเถอะ”
“เงิน? นายเห็นฉันเหมือนคนขาดเงินเหรอ?”
ตู้เฟยขมวดคิ้วขึ้น ยกมือส่งสัญญาณให้กับลูกสมุนสองคนที่อยู่ข้างหลัง: “ตีขามันให้หักไปเลย!”
ลูกสมุนสองคนกำลังจะลงมือ ข้างในโรงแรมก็มีคนกลุ่มหนึ่งกรูกันออกมา เป็นลูกน้องของพี่หมาจื่อ
“พี่หมาจื่อ พี่มาแล้ว” หลี่ฝางยิ้มอย่างดีใจ รีบเข้าไปต้อนรับ
พี่หมาจื่อพยักหน้า มองดูลูกสมุนสองคนนั้น: “มีฉันอยู่ ฉันจะดูว่าใครจะกล้าแตะต้องนาย!”
ด้านหลังของพี่หมาจื่อมีคนติดตามมาห้าหกคน อีกอย่างแต่ละคนล้วนโหดเหี้ยมมาก รูปร่างสูงใหญ่ ลูกสมุนสองคนนั้นหดหัวทันทีเลย
“พวกนายเป็นคนที่หลี่ฝางเสียเงินจ้างมาใช่มั้ย?”
ตู้เฟยกล่าวอย่างเหยียบหยาบ: “เขาให้เงินพวกแกเท่าไหร่ ฉันจะจ่ายสองเท่า”
“สามารถบอกพวกแกโดยไม่ปิดบัง พ่อฉันก็คือตู้ต้าไห่ เป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงของตงไห่” ตู้เฟยพูดอย่างโอ้อวด
“ตู้ต้าไห่? ตอนนี้เขาเป็นคนที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในตงไห่จริงๆ แต่เขาไม่ใช่นักธุรกิจ” พี่หมาจื่อหัวเราะเห่อ แล้วกล่าว: “นายยังไม่รู้มั้ง เพิ่งจะเมื่อกี้เอง บริษัทพ่อนายล้มละลายแล้ว”
“มั่วแล้ว วันนี้พ่อฉันกำลังจะเซ็นสัญญากับมหาเศรษฐีผู้ลึกลับ จะล้มละลายได้อย่างไร!” ตู้เฟยไม่มีทางที่จะเชื่อ
พอดีในเวลานี้ เพื่อนนักเรียนในห้องที่ออกมา เห็นภาพนี้เข้าพอดี
“ใช่แล้ว ตู้เฟย หลี่ฝาง ทำไมนายสองคนยังไม่ไปละ ลืมบอกกับนายสองคน อาหารวันนี้พวกเราอเมริกันแชร์นะ” หวางกางวิ่งมาบอก
“ไม่ต้องแชร์แล้ว ฉันเลี้ยงเอง” ตู้เฟยพูดอย่างภาคภูมิใจ
แต่ว่าตอนที่เขารูดการ์ดนั้น ที่เครื่องรูดการ์ดขึ้นคำว่าล้มเหลว พนักงานแคชเชียร์ที่เคาน์เตอร์ที่สีหน้าอึดอัดกล่าวขึ้น: “สุดหล่อ นายจะเปลี่ยนการ์ดใบใหม่มั้ย การ์ดใบนี้รูดไม่ผ่าน……….”
ตู้เฟยขมวดคิ้ว แล้วรีบเปลี่ยนบัตรใบใหม่
“เหี้ย ทำไมเป็นแบบนี้ รูดไม่ผ่านอีกแล้ว!” ตู้เฟยพูดอย่างร้อนใจ
“บัตรใบนี้ของคุณไม่มีเงินค่ะ” พนักงานแคชเชียร์พูดอย่างอึดอัดใจ
“อย่ามามั่วเลย บัตรใบนี้ของกูยังมีเงินหลายแสน” ตู้เฟยด่าขึ้นมาโดยตรง
“หากมีเงินแล้วชำระไม่สำเร็จ นอกเสียจากจะถูกอายัดแล้ว” พนักงานแคชเชียร์อธิบายอย่างใจเย็น
“เป็นไปได้ยังไง? บัตรฉันจะโดนอายัดได้ยังไงกัน!” ตู้เฟยพูดอย่างลนลาน
เวลานี้ พี่หมาจื่อหัวเราะขึ้น: “เมื่อกี้ก็บอกนายแล้วนี่นา ว่าบริษัทพ่อนายล้มละลายไปแล้ว บัตรของนายเป็นบัตรเสริมที่พ่อนายทำให้ ดังนั้นจึงถูกอายัดพร้อมกันแล้ว”
“พ่อฉันจะล้มละลายได้ยังไง?” ตู้เฟยไม่เชื่อ ควักโทรศัพท์ออกมาโทรหาพ่อของตัวเอง
“โทรศัพท์ของพ่อโทรไม่ติด?”
ตู้เฟยขมวดคิ้ว ตู้เฟยที่อายมองพนักงานแคชเชียร์อย่างโกรธเคือง: “เครื่องรูดการ์ดของที่นี่มีปัญหาหรือเปล่า?”
“งั้นก็ลองรูดของผมดู” หลี่ฝางยิ้มๆ ให้ยื่นการ์ดของตัวเองให้กับพนักงาน
หลังจากที่กดรหัสแล้ว ที่เครื่องรูดการ์ดก็ได้โชว์คำว่าชำระสำเร็จ
“เอาละ ทุกคนแยกย้ายกันเถอะ” มื้อนี้ถือว่าฉันเลี้ยงละกัน” หลี่ฝางกล่าวอย่างไม่แยแสนัก
เวลานี้ ทุกคนต่างจ้องมองไปที่ตู้เฟย
“พวกเธอรีบเปิดดูโซเชียล ตู้ต้าไห่ล้มละลายจริงๆ ด้วย ไม่เฉพาะบริษัทจะโดนธนาคารอายัดตรวจ เจ้าตัวเขาถึงขั้นต้องหนีการตามล่าจากพวกเจ้าหนี้เงินกู้นอกระบบอีกด้วย!”
เวลานี้ แพลตฟอร์มของตงไห่ต่างเต็มไปด้วยโพสต์ ขอเพียงแค่เข้าไปในแพลตฟอร์ม ก็จะรู้ว่าข่าวการล้มละลายของตู้ต้าไห่
ตู้เฟยเปิดแพลตฟอร์มของตงไห่ เห็นข่าวการล้มละลายของพ่อเขาเต็มไปหมด
“พ่อของฉันโดนมหาเศรษฐีผู้ลึกลับเทแล้ว………”
หลี่ต๋าคางไม่เคยคิดที่จะมาลงทุนในเมืองตงไห่ แต่ว่าเขาได้สร้างรีสอร์ตและสวนสนุกขึ้นอย่างลับ ๆ บริเวณเขตพรมแดนของตงไห่
รีสอร์ตใช้ทุนก่อสร้างไปมากกว่าแปดพันล้านหยวน กินเที่ยวเล่นอยู่ในสถานที่เดียวกัน เหมือนเป็นสถานที่สำหรับการพักผ่อนของทุกคน
และสวนสนุกนั้น สร้างอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่ง มีกีฬาผจญภัยระดับสูงต่างๆ มีชิงช้าหน้าผา มีสะพานกระจก มีจังเกิ้ลไฟล์ท มีบันจี้จัมพ์และการละเล่นอื่นๆ ที่น่าหวาดเสียว
เงินลงทุนของสวนสนุกนั้นมากว่าหมื่นล้าน
โครงการแผนงานของหลี่ต๋าคางประกาศออกมา การลงทุนของตู้ต้าไห่กลายเป็นฟองสบู่ไปทั้งหมด
ที่ดินตรงเขตไฟแดงที่ตู้ต้าไห่คือกว้านซื้อ เพื่อสร้างศูนย์การค้าขนาดใหญ่ เงินลงทุนเกือบหมื่นล้าน และเงินหมื่นล้านนี้ นอกจากกู้มากับธนาคารแล้ว ส่วนใหญ่นั้นมาจากเงินกู้นอกระบบ
เวลานี้ ไม่ว่าจะเป็นธนาคารหรือเงินกู้นอกระบบ ล้วนกำลังตามทวงหนี้กับตู้ต้าไห่
ตู้เฟยช็อกไปเลย สมองนั้นว่างเปล่า เขาฝันยังฝันไม่ถึงเลย ตัวเองจะกลายเป็นคนที่หมดเนื้อหมดตัว
“จบแล้ว งานของฉันก็ไม่มีแล้ว” ได้เห็นข่าวนี้ สีหน้าของจางเสี่ยวเฟิงก็เศร้ามาก
ตู้ต้าไห่ล้มละลายแล้ว หัวหน้างานที่ตู้เฟยรับปากไว้ ก็ไม่มีแล้วอย่างแน่นอน
สีหน้าของเกาเสิ้งก็แย่ลงไปเรื่อยๆ ก่อนกินข้าว เขาเพิ่งจะโทรหาพ่อของตัวเอง ให้พ่อของตัวเองพาคนงานกลับมา ไปทำงานที่ไซด์งานของตู้ต้าไห่
คาดว่าตอนนี้พ่อของเกาเสิ้งน่าจะอยู่ระหว่างทางแล้ว
ตู้เฟยถอยหลังโดยไม่รู้ตัว ทรุดตัวลงอยู่บนพื้น มองแล้วก็น่าสงสารไม่น้อย
“เฮ้ย” เพื่อนนักเรียนในห้องต่างมองเขาอย่างเห็นใจ
“ช่างน่าสงสารจริงๆ เมื่อกี้ยังวางมาดอยู่เลย ตอนนี้ทรุดลงไปเหมือนหนอนที่น่าสงสารเลย”
“สงสารเขาทำไม ลืมไปแล้วเหรอว่าเมื่อก่อนเขาหัวเราพวกเรายังไง?”
“ใช่ๆ เมื่อก่อนตอนที่เขามีเงิน เขาหยิ่งผยองมาก ตอนนี้กลายเป็นคนหมดเนื้อหมดตัว ก็เป็นเพราะกรรมตามสนอง”
