NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 184

ตอนที่ 184

เดินออกมาจากโรงแรมว่างโก๋ ถังหยู่ซวยก็เปิดประตูรถปอร์เช่ออก

“พี่ชาย รถคุณเท่มากเลย”

หวางเหยาตาเป็นประกายขึ้นมา ถูกตัวถังที่เพรียวบางของปอร์เช่918ทำให้หลงใหลในทันที

“ก็พอใช้ได้” ถังหยู่ซวนพูดเรียบๆ

“พี่ ฉันขอเข้าไปนั่งสักครู่ได้ไหม?” หวางเหยาส่งสายตาหวานให้ถังหยู่ซวน แล้วสอบถาม

ถังหยู่ซวนพยักหน้า: “ไปสิ”

หวางเหยารีบมุดเข้าไปในปอร์เช่ 918 ทันที ทั้งถ่ายรูป ทั้งถ่ายคลิปวิดีโอ

ยังโพสต์คลิปวิดีโอลงไปในแอพไขว้โส่ว

เวลานี้ ในรถตู้คันหนึ่ง

หลิวเสี่ยวเทาชี้ไปที่หลี่ฝาง พูดว่า: “อาสาม ไอ้หมอนั่นแหละ”

“เขานั่นเหรอ?”

หลิวเหล่าซานยิ้มในใจ คิดในใจ ก็แค่นักเรียนธรรมดาๆคนหนึ่ง ยังต้องรบกวนให้ฉันลงมือ?

“เด็กพวกนี้มีเงินพอสมควรนะเนี่ย กล้ามากินข้าวที่ว่างโก๋” หลิวเหล่าซายก็รู้ว่า นี่เป็นโรงแรมระดับห้าดาว และค่าใช้จ่ายก็ไม่ใช่น้อยๆ

เด็กที่ครอบครัวฐานะธรรมดา จะไม่มากินอาหารที่นี่เลย

“นี่เพิ่งเปิดเทอมใหม่ไง ในมือยังมีเงินอยู่ รอผ่านไปสักช่วง พวกเขาก็กินข้าวโรงอาหารเหมือนกัน” หลิวเสี่ยวเทาพูด

หลิวเหล่าซานพยักหน้า ก็คิดแบบนี้เหมือนกัน

หลิวเหล่าเพิ่งจะผลักเปิดประตูรถ เตรียมตัวจะลงจากรถ จู่ๆ เขาก็เห็นหลี่ฝางขึ้นรถเบนซ์G-Classคันหนึ่ง

สีหน้าของหลิวเหล่าซานเปลี่ยนไปในทันที

“เจ้าเด็กเปรต แกทำบ้าอะไรของแก รถที่พวกเขาขับ สองล้านกว่าหยวนนะ” หลิวเหล่าซานหันกลับมา มองดูหลิวเสี่ยวเทาอย่างเคร่งขรึม: “เสี่ยวเทา แกแน่ใจนะว่าไอ้ที่ชื่อหลี่ฝาง พ่อแม่ล้วนแต่เป็นคนธรรมดา?”

หลิวเสี่ยวเทาพยักหน้า: “ผมถามมาแล้ว พ่อแม่ของหลี่ฝางเป็นชาวนาชาวไร่ทั้งคู่”

“ผมเดาว่ารถคันนี้ต้องเป็นของอีกคนหนึ่งแน่” หลิวเสี่ยวเทาชี้ไปที่โจวหยางแล้วพูด

หลิวเหล่าซานขมวดคิ้ว ลังเลขึ้นมา

ขับรถเบนซ์G-Class จะเป็นคนธรรมดาได้?

“ถ้าเกิดเพื่อนเขามีเบื้องหลังที่ไม่ธรรมดาจะทำอย่างไร?” หลิวเหล่าซานกลอกตาใส่หลานชายตัวเองครู่หนึ่ง: “แกโทรไปหาสวีเถิงเฟยเลย ให้เขาเพิ่มเงินให้กับเรา”

“บอกว่าเจ้าหมอนี่มีเพื่อนทายาทเศรษฐีคนหนึ่ง ขับรถเบนซ์G-Class”

หลิวเสี่ยวเทาพยักหน้า วิ่งไปโทรศัพท์ให้สวีเถิงเฟย สวีเถิงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยแล้ว: “ฉันให้เพิ่มไปสองหมื่นแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไม ยังไม่พออีก?”

“ใช่ หลี่ฝางมีเพื่อนทายาทเศรษฐีคนหนึ่ง ขับรถเบนซ์G-Class อาสามฉันกลัวจะไปล่วงเกินไอ้คนที่ขับรถเบนซ์G-Classคนนั้น แล้วทำให้เกิดปัญหา ดังนั้นเลยอยากจะเพิ่มเงินหน่อย”

“พี่เฟย ตอนนี้มีความเสี่ยงของเรื่องสูงมากแล้ว เพิ่มเงินหน่อยก็เป็นเรื่องที่สมควรอยู่”

“ฉันเพิ่มได้อีกมากสุดสองหมื่น”

สวีเถิงเฟยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ถ้าหากว่าหลิวเหล่าซานยังไม่ยอมทำอีก งั้นเรื่องนี้ ฉันก็จะหาคนอื่นแล้ว”

หลิวเสี่ยวเทาวางสายโทรศัพท์ลง เดินไปถึงหน้าหลิวเหล่าซาน: “อาสาม สวีเถิงเฟยบอกว่าเพิ่มให้เราได้อีกสองหมื่น”

เวลานี้ หลี่ฝางก็เข้าไปในรถเบนซ์G-Classแล้ว หวางเหยาก็ออกมาจากปอร์เช่ 918 กลับเข้าไปในรถเบนซ์G-class

“โอ้โห้ คลิปวิดีโอของฉันเป็นคลิปยอดนิยมแล้ว(ระบบผลักให้ไปอยู่หน้าแรกเพื่อให้คนเห็นมากขึ้น) ยอดคลิกทะลุหมื่นแล้ว”

“ความคิดเห็นเยอะมากเลย”

“พวกเขาต่างก็บอกว่ารถคันนั้นเป็นรถเทพรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่น ราคาเฉียดยี่สิบล้าน!”

“อันจวนยี่เซี่ยงไฮ้ก็มีคันหนึ่ง? อันจวนยี่คือใครอ่ะ?”

หวางเหยาหันหน้ากลับมา มองไปที่หลี่ฝาง: “พี่หลี่ รถคันนั้นมีมูลค่ามากขนาดนั้นจริงๆเหรอ?”

“ใช่แล้ว”

หลี่ฝางพยักหน้า พูดว่า: “หนึ่งในสามของรถเทพที่ยอดเยี่ยมเลย”

“โอ้โห้ เกือบจะถึงห้าหมื่นคลิกแล้ว”

นี่เพิ่งจะผ่านไปแค่ครู่เดียว คลิปวิดีโอนี้ ยอดคลิกก็พุ่งสูงขึ้นไปอีกหลายหมื่นครั้ง

“เหอะๆ แฟนคลับฉันเพิ่มขึ้นพันกว่าคนแน่ะ”

คลิปวิดีโอของหวางเหยา ส่วนใหญ่จะเป็นคลิปวิดีโอการเต้น

รูปร่างของหวางเหยาส่วนเว้าส่วนโค้งดีเป็นพิเศษ และการเต้นก็มีเสน่ห์ชวนหลงใหลมาก ดังนั้นขอแค่มีอัตราการเปิดเผย สามารถดึงดูดแฟนคลับได้ง่ายมาก

ถึงอย่างไรผู้ใช้แอพไขว้โส่วส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย ล้วนแต่ชอบดูสาวสวยเต้นอยู่แล้ว

“คิดไม่ถึงว่าถ่ายปอร์เช่ 918 ยังสามารถเป็นที่คลิปยอดนิยมได้ ถึงเวลาเราสามารถหาคนเขียนบทมาคนหนึ่ง ใช้รถคันนี้มาถ่ายวิดีโอคอนเทนต์” หลี่ฝางพูดแล้วก็ยิ้มออกมา

พูดจบ หลี่ฝางก็สตาร์ทรถ เตรียมจะส่งหวางเหยากับโจวหยางกลับไป

คิดไม่ถึงว่าเวลานี้หวางเหยากลับพูดขึ้นมาว่า: “ตอนนี้เพิ่งจะสามทุ่ม เราไปเที่ยวที่บาร์สักพักดีไหม?”

หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ ถามว่า: “คุณไม่กลัวว่าจะดื่มเยอะไป แล้วถูกเราเล่นเหรอ?”

“พี่หลี่พี่นี่ร้ายจังเลย” หวางเหยาทำหน้าเขินอาย แล้วยังทุบไปที่ไหล่ของหลี่ฝางครั้งหนึ่ง: “ฉันดูออกอยู่ พี่หลี่ไม่ใช่คนแบบนั้นเลย”

ความจริงหวังเหยาแทบอยากจะให้หลี่ฝางเป็นคนแบบนั้นด้วยซ้ำ

ถ้าหากสามารถมีความสัมพันธ์กับหลี่ฝางได้ รอให้มีการจัดตั้งบริษัทสื่อการสื่อสารขึ้นในอนาคต งั้นตัวเองก็จะกลายเป็นคนสำคัญที่จะได้รับการฝึกอบรมอย่างแน่นอน

ในวงการ สิ่งนี้ถูกเรียกว่ากฎที่ซ่อนเร้น

“ช่างเถอะ เวลาก็ไม่เช้าแล้ว ผมส่งพวกคุณกลับไปก่อนดีกว่า”

หลี่ฝางส่ายหน้า ปฏิเสธไป

สีหน้าของหวางเหยา ก็รู้สึกผิดหวังกะทันหัน

ถึงแม้จะไม่สามารถมีความสัมพันธ์ได้ อยู่ด้วยกันนานหน่อย ขยับความสัมพันธ์กับหลี่ฝางให้ใกล้ชิดเข้าไปอีกหน่อย สำหรับอนาคตของตัวเองแล้ว ก็เป็นเรื่องที่ดีมากเหมือนกัน

เวลานี้หลิวเหล่าซานยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย: “ห้าหมื่นหยวน ใช่ไหม?”

ห้าหมื่นหยวน ห้องคาสิโนของหลิวเหล่าซาน ในหนึ่งเดือนก็ไม่สามารถทำกำไรได้เท่านี้เลย

“ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้น เราก็ผลักสวีเถิงเฟยออกไป”

เวลานี้ รถเบนซ์ G-Classของหลี่ฝาง ขับผ่านมาอย่างช้าๆ

เป็นเพราะดื่มเหล้าเข้าไป หลี่ฝางขับรถช้ามาก

ทันใดนั้น รถตู้สองสามคันก็ปรากฏขึ้น ตัดเส้นทางไปของหลี่ฝางขาดไป

“เกิดอะไรขึ้น?” หลี่ฝางขมวดคิ้ว

โจวหยางก็มีสีหน้าตื่นตระหนก: “ดูเหมือนพวกเขาจะพุ่งมาหาเรานะ”

“แม่เจ้า เราคงไม่ได้จะถูกปล้นใช่ไหม?” หวางเหยาตกใจจนหน้าซีดขาว

“สถานที่แบบนี้ ใครจะกล้าขวางทางแล้วปล้น เว้นแต่จะไม่เสียดายชีวิตแล้ว” หลี่ฝางพูด

หลิวเหล่าซานเปิดประตูออก เดินลงออกมาจากรถ

และหลิวเสี่ยวเทา ก็ตามติดอยู่ข้าง เดินตามตูดของหลิวเหล่าซาน

หลี่ฝางเห็นหลิวเสี่ยวเทา ก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นในทันที

“เจ้าหมอนี่อีกแล้ว!”

หลี่ฝางขมวดคิ้ว คิดในใจ คนนี้น่าจะเป็นหลิวเหล่าซาน

หลี่ฝางรีบควักโทรศัพท์มือถือออกมา โทรศัพท์ไปให้หวางเห้า

“พี่เห้า ผมอยู่ที่โรงแรมว่างโก๋ เกิดเรื่องแล้ว รีบมาเลย” หลี่ฝางพูดทันทีที่เชื่อมต่อโทรศัพท์

ในเวลานี้ หลิวเหล่าซานมาถึงหน้ารถเบนซ์ G-Class ตบไปที่หน้าต่าง: “ลงมา”

“พี่หลี่ เราจะลงไปหรือเปล่า?” หวางเหยาถามด้วยความรู้สึกกลัวเล็กน้อย

เสียงคลิกดังขึ้น ประตูก็ล็อคทันที

“ลงไปไม่ใช่การรนหาที่ตายเหรอ?” หลี่ฝางพูดอย่างเซ็งๆ

รถตู้สามคัน ข้างในไม่รู้มีคนอยู่กี่คน

อ๊าย หลี่ฝางถอนหายใจ ตอนนี้เกิดปัญหาใหญ่แล้ว

ศูนย์อาบน้ำของหวางเห้า ระยะห่างจากโรงแรมว่างโก๋ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาในการเดินทางครึ่งชั่วโมง

ครึ่งชั่วโมง จะอดทนผ่านไปได้อย่างไร?

“ฉันบอกให้พวกแกลงรถ พวกแกหูหนวกไปแล้วเหรอ!”

คนของหลิวเหล่าซาน ทุบกระจกรถอย่างรุนแรงอยู่ด้านนอก

“อาสาม พวกเขาไม่ลงจากรถ ทำอย่างไรดี?”

“จะมัวเสียเวลาอยู่อย่างนี้ตลอดคงไม่ได้”

หลิวเหล่าซานคิดอยู่สักพัก พูดว่า: “กระจกรถยนต์คันหนึ่ง ไม่น่าจะเสียค่าใช้จ่ายมากเท่าไหร่มั้ง?”

“น่าจะไม่ต้องใช้เงินมากเท่าไหร่” หลิวเสี่ยวเทาพยักหน้าแล้วพูด

“งั้นก็ทุบกระจกรถคันนี้เลย!” หลิวเหล่าซานพูดอย่างเย็นชา

พูดจบ หลิวเสี่ยวเทาก็หยิบก้อนอิฐขึ้นมา ทุบลงไปที่กระจกรถเบนซ์ G-Class

“เชรดแม่!”

หลี่ฝางรีบกอดหวางเหยาเอาไว้ในอ้อมแขน ปกป้องเธอเอาไว้

กระจกรถถูกทุบ กระเด็นไปโดนแขนของหลี่ฝาง บาดเป็นแผลไปหลายแผล

“เชรดแม่ง พวกแกบ้าไปแล้วเหรอ!”

หลี่ฝางหมดคำจะพูด กระจกเมื่อกี้ถ้าเกิดกระเด็นไปโดนหน้าของหวางเหยา จะต้องทำให้หวางเหยาเสียโฉมอย่างแน่นอน

ผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ ถ้าหากว่าเสียโฉมไป โทษก็ไม่ใช่แค่เบาๆแล้ว

“พูดไร้สาระให้มันน้อยลงหน่อย รีบลงมาจากรถเลย” หลิวเสี่ยวเทาพูดอย่างเย็นชาอยู่ข้างนอก

“ถ้าหากยังไม่ลงมาอีก ฉันจะขว้างก้อนหินเข้าไปในรถแล้วนะ” หลิวเสี่ยวเทาพูดข่มขู่

หลี่ฝางคิดในใจ คนพวกนี้ใจกล้ามากจริงๆ

นี่คือไม่รู้จักรถเบนซ์ G-Class กันเหรอ?

รถราคาสองล้านกว่ายังกล้าทุบ มีปัญญาชดใช้เหรอ?

หลี่ฝางลังเลไปสองสามวินาที เปิดประตูรถออก แล้วก็เดินลงไป

“ไอ้หมอนี่ แกออกมาได้แล้วเหรอ แกนึกว่าแกหลบอยู่รถเบนซ์ G-Class ของคนอื่นแกจะไม่เป็นไรเหรอ?” หลิวเสี่ยวเทาพูดและยิ้มเยาะเย้ย

“อะไรคือรถเบนซ์ G-Class ของคนอื่น นี่รถของฉัน” หลี่ฝางกลอกตามองหลิวเสี่ยวเทาครู่หนึ่ง

“อย่ามาขี้โม้กับฉันที่นี่ ฉันตรวจสอบแกอย่างชัดเจนนานแล้ว พ่อแม่แกเป็นชาวนาชาวไร่ทั้งคู่ จะซื้อรถเบนซ์ G-Classให้แกได้อย่างไร” หลิวเสี่ยวเทาพูดและยิ้มเยาะเย้ย

หลี่ฝางก็ขี้เกียจจะอธิบาย ถามแต่เพียงว่า: “ดึกๆดื่นพวกคุณมาขวางทางไปของผมเอาไว้ อยากทำอะไรกันแน่?”

ภาพนี้ ถูกพนักงานบริการของโรงแรมว่างโก๋ชิวหย่าเห็นเข้าพอดี ชิวหย่าวิ่งไปถึงหน้าผู้จัดการล็อบบี้ แล้วพูดว่า: “ผู้จัดการ ดูเหมือนคุณชายหลี่จะเกิดเรื่องแล้ว”

NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

ยามค่ำคืนดึกๆ ในหอพักแห่งหนึ่งที่ตงไห่

“หลี่ฝาง รีบเอาน้ำล้างเท้ามาให้ฉันเร็วๆ ”

ได้ยินเสียงตะโกนเรียก หลี่ฝางไม่รีรอเลยสักนิด รีบไปยกน้ำล้างเท้าของเจ้าอ้วนมาให้

“รอเดี๋ยว ถุงเท้าก็ช่วยซักด้วยเลย ไม่ซักมาหลายวันแล้ว เหม็นตายห่า” หลี่ฝางยกกะละมังล้างเท้าขึ้นมา เจ้าอ้วนก็พูดขึ้นมาอีกทันที

หยิบถุงเท้าที่เหม็นเน่าของเจ้าอ้วนแล้ว หลี่ฝางก็เดินเข้าไปในห้องน้ำของหอพัก จากนั้นเริ่มยุ่งๆ

เขาไม่เพียงแค่ซักถุงเท้าของเจ้าอ้วน ยังต้องซักเสื้อนักเรียนของเพื่อนร่วมห้องคนอื่นอีกด้วย รองเท้า กางเกงใน……

“เกาเสิ้ง ช่วงนี้นายยิ่งอยู่ยิ่งเกินไปแล้วนะ นายเห็นหลี่ฝางเป็นอะไร เขาเป็นเพื่อนร่วมห้องของนาย ไม่ใช่คนใช้นะ”

หัวหน้าห้องโจวหยางทนดูต่อไปไม่ไหว จึงว่าเจ้าอ้วนสองสามคำ

“หัวหน้า ผมกำลังช่วยเขา เขาขาดเงินไม่ใช่เหรอ? ผมจ่ายเงินให้เขาอยู่” เจ้าอ้วนยิ้มๆ ไม่สนใจ

“ใช่ไหม หลี่ฝาง? ” เจ้าอ้วนตะโกนถามหลี่ฝางไปทางห้องน้ำ

“ใช่ ขอบใจนายที่ช่วยอุดหนุนธุรกิจของผม เกาเสิ้ง” หลี่ฝางหันหน้ามายิ้ม ตอบหนึ่งคำด้วยความทราบซึ้งน้ำใจ

เห็นเป็นเช่นนี้ โจวหยางได้แต่ส่ายหัวและถอนหายใจ

หลังจากที่พ่อแม่หายตัวไป หลี่ฝางได้แค่พึ่งการซักเสื้อผ้าให้คนอื่น ทำการบ้าน ช่วยวิ่งซื้อของเป็นต้น เพื่อหารายได้มาเป็นค่าใช้จ่ายและจ่ายค่าเทอม

ไม่นาน โจวหยางเดินเข้าไปในห้องน้ำ: “หลี่ฝาง ถ้านายไม่มีเงินจริงๆ ผมยืมให้นายได้”

“ไม่ต้องหรอกครับ ขอบคุณนะ” หลี่ฝางไม่อยากใช้ชีวิตด้วยการพึ่งพาความช่วยเหลือจากคนอื่น อีกอย่าง เงินที่ยืมมา สุดท้ายก็ต้องคืนอยู่ดีไม่ใช่หรือ?

โจวหยางมองความคิดของหลี่ฝางออก: “ไม่เป็นไร ไม่ต้องรียคืนครับ รอให้นายเรียนจบก่อนค่อยคืนก็ได้ครับ”

หลี่ฝางหัวเราะขมขื่น: “หัวหน้า อีกนานกว่าจะเรียนจบเลยนะ”

โจวหยางส่ายหัวอีกครั้ง แล้วกลับไปบนที่นอนของตนเอง

“ผมว่านะ หัวหน้าอย่ากังวลไปเลย ไม่ใช่ไม่รู้ว่าหลี่ฝางตอนนี้มีสถานการณ์อย่างไร นายช่วยไหวเหรอ? ” จางเสี่ยวเฟิงคนที่อายุโตกว่าทุกคนในห้องยิ้มและพูด

“ใช่ ถ้าไม่มีพวกเรา เรื่องกินของเขายังมีปัญหาเลย” เกาเสิ้งพูดด้วยความภูมิใจ

พอหลี่ฝางทำงานเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว กำลังเตรียมจะเข้านอน จางเสี่ยวเฟิงก็พูดขึ้นมา: “หลี่ฝาง อาการอยากสูบบุหรี่กำเริบอีกแล้ว นายไปซื้อให้ฉันซองหนึ่งสิ เหมือนเดิม”

สีหน้าของหลี่ฝางรู้สึกลำบากใจ: “ตอนนี้ก็ห้าทุ่มแล้วนะ ประตูมหาวิทยาลัยก็ปิดแล้ว”

“อย่าพูดมาก กูเพิ่มเงินให้นายสิบหยวน ไปไม่ไป? ” จางเสี่ยวเฟิงโยนเงินลงบนพื้น พูดด้วยความโมโห

“งั้นผมปีนกำแพงออกไปซื้อให้”

หลี่ฝางเก็บเงินบนพื้นขึ้นมา แล้วเดินออกจากหอ

“หลี่ฝางคนนี้นี่ ขอแค่ให้เงินเท่านั้น แม้แต่ขี้ก็ยอมกิน” เพิ่งเดินออกจากห้อง หลี่ฝางก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของเกาเสิ้ง

“ก็นั่นสิ? ถ้าผมเป็นเขา ไปตายเสียดีกว่า จะอยู่ให้อายคนอีกทำไม” จางเสี่ยวเฟิงก็พูดเห็นด้วย

หลี่ฝางได้ยินแล้วกำมือแน่นๆ ด้วยความโมโหอย่างมาก

แต่หลังจากนั้นสักพัก หลี่ฝางก็ค่อยๆ ปล่อยวาง คนอื่นเค้าก็พูดไม่ผิดอะไรนี่ ตนเองก็เป็นแค่คนจนๆ ที่ไม่มีศักดิ์ศรีอยู่แล้ว

ปีนกำแพงไปถึงซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่งที่เปิดตลอด24ชั่วโมง หลี่ฝางซื้อบุหรี่เสร็จและเตรียมตัวจะกลับหอ มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาในซูเปอร์มาร์เก็ต

หญิงคนนี้เหลือบไปมองหน้าหลี่ฝางหนึ่งครั้ง สายตาเหมือนมีอะไรบางอย่าง ลำคอของเธอขยับ จากนั้นก็หันหน้าไปอีกข้าง แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นหลี่ฝางอย่างนั้น

ผู้หญิงคนนี้ชื่อเซี่ยลู่ เป็นเพื่อนบ้านของหลี่ฝาง ยังเป็นหนึ่งในดาวในโรงเรียนอีกด้วย

เมื่อก่อนสถานะทางบ้านของหลี่ฝางรวยมาก การเรียนก็ดี ตอนนั้นเซี่ยลู่วันๆ คอยตามหลังของเขาอยู่ทุกวัน ทั้งสองตระกูลเป็นมิตรที่ดีต่อกัน ยังมีการสัญญาหมั้นให้ทั้งสองคนตั้งแต่เด็กอีกด้วย

ส่วนชายที่อยู่ข้างๆ เซี่ยลู่ คือเพื่อนนักเรียนในห้องของหลี่ฝาง ชื่อตู้เฟย เป็นลูกเศรษฐี หน้าประตูซูเปอร์มาร์เก็ตมีรถBMWจอดอยู่ นั่นก็คือรถของเขา

“เถ้าแก่ เอาถุงยางให้ผมหนึ่งกล่อง” ตู้เฟยตะโกนบอก

เซี่ยลู่หน้าแดงขึ้นมาทันที ต่อหน้าหลี่ฝางมีความรู้สึกอาย: “พี่เฟย ท้องของฉันไม่ค่อยสบายหน่อย เราเอาไว้วันหลังละกันนะ”

“วันหลังห่าอะไร เป็นเพราะนายคนนี้ใช่ไหม? ” ตู้เฟยหันหน้าไปชี้หลี่ฝางแล้วถาม

“อย่าคิดว่าผมไม่รู้เรื่องระหว่างเธอสองคนนะ แต่นั่นมันเป็นอดีตไปแล้ว” ตู้เฟยสีหน้าเข้มขรึม ซักถามเซี่ยลู่ตรงๆ : “ทำไม คุณยังไม่ลืมเขาเหรอ? ”

เซี่ยลู่ส่ายหัวและรีบปฏิเสธ: “หนุ่มจนๆ แบบนี้ ฉันจะลืมเขาไม่ลงได้ไง? ”

“ฉันไม่สบายท้องจริงๆ ”

“พูดแล้วก็น่าแปลกใจ เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่ คงจะเป็นเพราะเจอใครบางคน ท้องถึงได้สะอิดสะเอียน” เพื่อที่จะเอาใจตู้เฟย เซี่ยลู่พูดอย่างโหดร้าย

“ฮาฮา ผมเห็นเขาแล้วก็รู้สึกอยากอ้วกเหมือนกัน”

ตู้เฟยหัวเราะดังๆ ยื่นมือไปตบหน้าหลี่ฝางหนึ่งที: “ยังไม่รีบไสหัวไปอีก ไม่ได้ยินเหรอ? ว่าแฟนฉันเห็นแกแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียน? ”

หลี่ฝางกัดฟันแน่นๆ จ้องหน้าตู้เฟยอย่างเย็นชา

สีหน้าของตู้เฟยตะลึงสักพัก จากนั้นก็ถีบที่ท้องของหลี่ฝางอีกครั้ง: “ยังกล้าจ้องฉันอีกเหรอ? แกไม่พอใจอะไร? ”

“พี่เฟย อย่าตีอีกเลย” เซี่ยลู่เข้าไปห้าม

“ทำไม? เห็นอกเห็นใจมัน? ”

“ไม่หรอก? ฉันแค่รู้สึกว่าเราไม่ควรไปถือสาและยุ่งเกี่ยวกับคนจนๆ แบบนี้หรอก” เซี่ยลู่รีบส่ายหัว

ตู้เฟยทำเสียงฮึ่ม แล้วยื่นมือไปรับกล่องถุงยางจากเถ้าแก่ร้าน และพูดว่า: “เซี่ยลู่ คืนนี้ฉันไม่สนว่าเธอจะประจำเดือนมาหรือว่าปวดท้อง แต่ว่าเธอปลุกไฟราคะของฉัน อย่าคิดหนีนะ? ”

“หลี่ฝาง แกจำไว้ หลังจากวันนี้อยู่ห่างๆ เซี่ยลู่ไว้ ไม่อย่างนั้นเห็นนายครั้งหนึ่ง เตะครั้งหนึ่ง” ก่อนจะไป ตู้เฟยเตือนหลี่ฝางด้วยถ้อยคำที่โหดเหี้ยม

เช็ดๆ รอยเท้าบนเสื้อ หลี่ฝางปีนกำแพงกลับไปถึงหอพัก

หลี่ฝางกลับมาดึกเกิน ยังถูกจางเสี่ยวเฟิงด่าอีกชุดใหญ่

หลี่ฝางทนไม่ไหว กัดฟันและแอบร้องไห้อยู่ใต้ผ้าห่มทั้งคืน

เช้าวันถัดมาตื่นมา หมอนของหลี่ฝางยังเปียกชื้นอยู่เลย ขณะนั้น เขาสังเกตเห็นในมือถือมีสายที่ไม่ได้รับสามสิบกว่าสาย

“ทำไมเป็นสายจากต่างประเทศทั้งหมดเลย? ”

หลี่ฝางเปิดดูสักพัก สงสัยว่าเป็นพวกนักต้มตุ๋นมืออาชีพโทรมา

“ยังมีข้อความ เลขที่บัญชีลงท้ายด้วย 911มีเงินโอนเข้าจำนวน 1,000,000.00 หยวน ยอดเงินคงเหลือ 1,000,325.00 หยวน” หลี่ฝางอ่านหนึ่งรอบ คิดว่าต้องเจอพวกนักต้มตุ๋นแน่ๆ

ในตอนนี้ หลี่ฝางรีบถอนเงินในวีแชทที่ได้ออกมา

มือถือดังขึ้นตึ้ดหนึ่งเสียง หลี่ฝางรู้สึกมึนงง

“ธนาคารABC วันที่ 12 เดือน 11 ปี x เวลา 07:14 น. เลขที่บัญชีลงท้ายด้วย 911มีเงินโอนเข้าจำนวน 300.00 หยวน ยอดเงินคงเหลือ 1,000,625.00 หยวน”

ข้อความที่มีเงินโอนเข้าหนึ่งล้าน กับข้อความที่มีเงินโอนเข้าสามร้อย เลขเหมือนกัน?

ถ้าเป็นนักต้มตุ๋น เขาจะรู้ยอดเงินคงเหลือของหลี่ฝางได้ไง

นั่นก็คือ เงินหนึ่งล้านที่โอนเข้ามานี้เป็นเรื่องจริง

นึกถึงตรงนี้แล้ว หลี่ฝางรีบลุกขึ้นมาเหมือนคนบ้าและวิ่งออกจากโรงเรียน

ไปถึงตู้เอทีเอ็มของธนาคารแห่งหนึ่ง หลี่ฝางใส่บัตรเอทีเอ็มของตนเองเข้าไป นิ้วมือกดรหัสเอทีเอ็ม

“ผมกำลังฝันไปแน่ๆ ” เห็นมียอดเงินในบัญชีหนึ่งล้านกว่า หลี่ฝางส่ายหัว เขาไม่กล้าเชื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

เบอร์โทรแปลกๆ นั่นโทรมาอีกครั้ง ครั้งนี้หลี่ฝางไม่ลังเลเลยสักนิด รีบรับสายโทรศัพท์นั้น

“เสี่ยวฝาง……” ในสายโทรศัพท์ทางโน้นเป็นเสียงที่คุ้นหูดังขึ้นมา

“พ่อ? ใช่พ่อ…..ใช่พ่อไหม? ” สองมือของหลี่ฝางสั่นแรงขึ้น

“ใช่ พ่อเอง ฉันกับแม่แกไม่อยู่ หลายปีมานี้แกสบายดีไหม? ต้องลำบากมากแน่ๆ ใช่ไหม? เมื่อกี้พ่อโอนเงินหนึ่งล้านเข้าบัญชีให้แล้ว ใช้ไปก่อนนะ ถ้าไม่พอพ่อจะโอนให้อีก ใช่สิ ไม่ได้เจอกันมาหลายปี แกคงคิดถึงพวกเรามากใช่ไหม? ” พ่อของหลี่ฝางถามไถ่ติดกันหลายประโยค

หลี่ฝางแน่ใจว่าเขาคือพ่อตนเองแล้ว น้ำตาก็ไหลและนั่งร้องไห้ลงกับพื้นทันที เขาพิงตู้เอทีเอ็มไว้ มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ มืออีกข้างก็เช็ดน้ำตาไปด้วย

“ผม……คิดถึง…..พวกท่านจะตายอยู่แล้ว”

“ดี ดีแล้วลูก หลายปีมานี้ลำบากแกมากพอแล้ว แต่ว่าอย่าเกลียดพ่อนะ ถ้าจะเกลียด ก็ไปเกลียดปู่ของแกโน่น เขาเป็นคนวางแผน……”

หลี่ฝางพูดแทรกขึ้นมา: “เดี๋ยว ปู่ของผมตายไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอครับ? ”

“ตายที่ไหน ตาเฒ่านั่น พ่อก็อยากให้ตายตั้งนานแล้ว พ่อแค่หลอกแกมาสามปี ตาเฒ่านั่นหลอกพ่อมานานสิบกว่าปี……สามปีก่อนตาเฒ่ามารับพ่อกลับบ้าน แล้วมาบอกพ่อว่าเขายังไม่ตาย ยังบอกกับพ่อว่าเขาเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุด แกว่าตาเฒ่าบ้านี่ยังมีคุณธรรมอยู่รึเปล่า หลอกว่าตัวเองตายแบบนี้ยังทำออกมาได้”

“มหาเศรษฐีที่รวยที่สุด? ”

“ไอ้ลูกอกตัญญู ว่าใครตาเฒ่า เดี๋ยวตีให้ตายเลย” ในโทรศัพท์ทางนั้นมีเสียงสั่นตะโกนมา แต่เสียงในนั้น หลี่ฝางได้ยินพ่อตนเองพูดคุยอยู่: หลี่เจียเฉิน ถ้าท่านยังกล้าตีผมอีก ผมจะตัดขาดความเป็นพ่อลูกกับท่าน

หลี่เจียเฉิน? เขาเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุดในภูมิภาคเอเชียไม่ใช่เหรอ?

เดี๋ยว! ปู่ของผมเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุด

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท
Close Ads ufanance
Click to Hide Advanced Floating Content สล็อตออนไลน์
Click to Hide Advanced Floating Content สมัคร ufabet
Click to Hide Advanced Floating Content สล็อตฟรีสปิน