บทที่ 211 ผู้พิทักษ์มาแล้ว
หลินชิงชิงขับรถมายังสะพาน
ขณะนั้น ด้านหน้าสะพาน ก็มีรถวิบากกลุ่มนึงปรากฏขึ้น
รถวิบากพวกนั้นเคลื่อนตัวเข้ามา บังทางของหลินชิงชิง
“แย่แล้ว” หลินชิงชิงขมวดคิ้ว มองไปยังรถวิบากพวกนั้นด้วยสายตาเลิ่กลั่ก
หลี่ฝางรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ จึงรีบถามขึ้น： “พี่ คนพวกกลุ่มนี้เป็นใครเหรอ? ทำไมบังทางพวกเราแบบนี้?”
หลี่ฝางงงๆ ขณะนั้นก็เริ่มเข้าใจขึ้นมาเล็กน้อย คนกลุ่มนี้ แปดสิบเปอร์เซ็นต์เป็นคนของมู่เสี่ยวไป๋
“เป็นแก๊งรถของเสือ” หลินชิงชิงพูดด้วยสีหน้าเข้ม
หลี่ฝางนึกอยู่ครู่ แล้วพูด： “ไม่ได้ อีกฝ่ายรถเยอะมาก”
ถ้าหากเสือขับรถมาแค่คันเดียว หลินชิงชิงก็คงจะบวกอย่างไม่ต้องคิดเลย
แต่ด้านหน้าตอนนี้มีรถอยู่ตั้งห้าหกคัน จะให้ปะทะได้ไง?
ด้านหลังมู่เสี่ยวไป๋ก็ตามมาติดๆ ในสถานการณ์ไม่มีทางเลือกนี้ หลินชิงชิงทำได้แค่เหยียบเบรก เพื่อให้รถหยุดลง
“ตายแน่”
ด้านหน้ามีเสือขวางทางอยู่ ด้านหลังมู่เสี่ยวไป๋ก็ไล่ตามมาไม่หยุด หลี่ฝางก็รู้ว่าตัวเองแย่แน่
วินาทีนั้น ใจของหลี่ฝาง นั้นแผ่วแล้ว
“พวกเราโดนลงทะเลดีมั้ย” หลี่ฝางพูดด้วยสีหน้าหมดหนทาง
หลินชิงชิงมองบนใส่หลี่ฝาง： “นายว่ายน้ำเป็นเหรอ?”
“ว่ายเป็นนิดหน่อย”
“สะพานแขวนสูงขนาดนี้ นายไม่กลัวกระโดดลงไปแล้วจมน้ำตายเหรอ?” หลินชิงชิงพูดแบบเอือมๆ
หลี่ฝางก็คิดแบบนั้น ความสูงระดับนี้ กระโดดลงไปคงไม่รอดแน่ๆ
หลี่ฝางคิดในใจ ทำไมตัวเองต้องกลัวขนาดนี้ด้วย
กลางวันแสกๆ แบบนี้ มู่เสี่ยวไป๋กล้าฆ่าตนจริงๆ เหรอ?
ไม่นาน มู่เสี่ยวไป๋ก็ขับลงมาจอดตรงด้านหน้าของหลี่ฝาง และลงจากรถ
จางกงหมิงยืนอยู่ด้านหลังของมู่เสี่ยวไป๋
เสือกับคนอื่นๆ ก็ลงจากรถวิบาก และล้อมรอบ รถเบนซ์G-Classของหลี่ฝางไว้
“ลงจากรถเถอะ” หลินชิงชิงพูดขึ้น
หลี่ฝางลังเลอยู่ครู่ สุดท้ายก็ลงจากรถไปอย่างนิ่งๆ
แต่เมื่อลงมาจากรถ มู่เสี่ยวไป๋ก็เตะเข้าไปที่ท้องของหลี่ฝางอย่างจัง ทำให้หลี่ฝางถูกเตะเข้าไปในรถ
หลี่ฝางใช้มือกุมท้องของตัวเองไว้ และมองมู่เสี่ยวไป๋อย่างเย็นชา
หลินชิงชิงรีบวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วพูดกับมู่เสี่ยวไป๋： “นายเป็นบ้าหรือไง?”
“ใช่ ฉันมันบ้า” มู่เสี่ยวไป๋มองไปที่หลินชิงชิง แล้วพูดด้วยสีหน้าดุดัน： “หลินชิงชิง ฉันทำไม่ดีกับเธอตรงไหน ทำไมเธอเอาแต่หลบหน้าฉัน?”
ที่ลูกพี่หลินกลายเป็นลูกพี่ใหญ่ในตงไห่ เบื้องหลังก็หนีไม่พ้นความช่วยเหลือของมู่เสี่ยวไป๋
แม้แต่ มู่เสี่ยวไป๋ส่งเสี่ยวโจวไปยังตระกูลหลิน เพื่อให้เขาปกป้องหลินชิงชิง ไม่ให้หลินชิงชิงได้รับอันตรายใดๆ
ถ้าให้พูด สามารถพูดได้ว่ามู่เสี่ยวไป๋เป็นผู้มีพระคุณของคนทั้งตระกูลหลิน
หลินชิงชิงพูดอย่างเอือมๆ ： “มู่เสี่ยวไป๋ ทำไมนายยังไม่เข้าใจนะ? ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับนาย นายอย่าพยายามอีกเลยได้มั้ย?”
“ฉันคงจะแต่งงานกับนาย เพียงเพราะว่านายดีกับฉันไม่ได้หรอกจริงมั้ย?”
มู่เสี่ยวไป๋มองไปที่หลินชิงชิง นัยน์ตาดูซับซ้อนมากขึ้น
สุดท้าย มู่เสี่ยวไป๋กำมัดแน่น แล้วง้างมือไปทางหลี่ฝางอย่างจัง
ครั้งนี้ หลี่ฝางตั้งรับไว้ก่อนแล้ว
ขณะที่มู่เสี่ยวไป๋กำลังง้างมือ เขาก็ยกขาขึ้นอย่างแรง แล้วกระทุ้งเข้าไปที่ท้องของมู่เสี่ยวไป๋ อย่างแรง
มู่เสี่ยวไป๋โดนเข่ากระทุ้งจนเซถอยหลังไป สีหน้ากลายเป็นเกรี้ยวกราดขึ้น
กลุ่มของเสือ เห็นว่ามู่เสี่ยวไป๋โดนทำร้าย จึงรีบวิ่งเข้ามา
“หยุดนะ！”
หลินชิงชิงตะโกนเสียงดัง แล้วเอาตัวเข้ามาบังหลี่ฝางไว้
“ยัยนี่ ไสหัวไปซ่ะ” เสือยกนิ้วขึ้นมา ชี้หน้าด่าหลินชิงชิง
ด่าจบ เสือก็เข้ามาจะจับหลี่ฝาง
ถึงยังไงเมื่อกี้หลี่ฝางก็ทำร้ายมู่เสี่ยวไป๋ เสือจะปล่อยให้โอกาสประจบประแจงนี้หลุดมือไปไม่ได้
คาดไม่ถึง เสือยังไม่ทันได้เข้ามา มู่เสี่ยวไป๋ก็ลงมือแล้ว
มู่เสี่ยวไป๋ยกเท้าขึ้น ถีบไปที่ก้นของเสือ
เสือกำลังจะอ้าปากด่า เมื่อหันกลับมา กลับเห็นว่าเป็นมู่เสี่ยวไป๋ที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“เจ้านาย ทำไมเป็นท่าน?” เสือมองหน้ามู่เสี่ยวไป๋อย่างงงๆ
ในใจของเสือสงสัย ว่าทำไมมู่เสี่ยวไป๋ถึงต้องเตะเขา?
ตัวเขาทำอะไรผิดอย่างนั้นเหรอ?
เพียะ มู่เสี่ยวไป๋ง้างมือตบไปที่ปากของเสือ： “ปากนายพูดให้มันดีๆ หน่อย！”
มู่เสี่ยวไป๋ชี้ไปที่หลินชิงชิง แล้วพูดกับเสือ： “ฉันจะบอกนายให้ ว่าหล่อนเป็นคู่หมั้นของฉัน”
“คู่หมั้นของท่าน? คู่หมั้นของท่านไม่ใช่คุณหนูใหญ่ของตระกูลฉินหรอกเหรอ?” เสือพูดพึมพำเสียงอ่อย
“สวัสดีครับ อาซ้อ”
เสือรีบขอโทษหลินชิงชิงทันที จากนั้นก็ถอยหลังกลับไป
มู่เสี่ยวไป๋มองไปยังหลี่ฝาง เขาคิดไม่ถึงว่าหลี่ฝางจะกล้า สวนเขาแบบนี้
มู่เสี่ยวไป๋จ้องไปที่หลี่ฝาง หลังจากจ้องอยู่นาน ก็พูดขึ้น： “เอาไอ้หมอนี่ไปโยนลงทะเล！”
“นายกล้า！” หลินชิงชิงมองมู่เสี่ยวไป๋ด้วยสายตาเย็นชา： “ถ้านายกล้าโยนน้องชายฉันลงทะเล ฉันก็จะกระโดดตามลงไป”
“น้องชาย? เขาเป็นน้องอะไรของเธอ?”
มู่เสี่ยวไป๋มองหลินชิงชิง แล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์： “พวกสองของคนไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด แถมวันๆ ตัวติดกัน เห็นที พวกเธอคงจะมีอะไรกันแน่ๆ ใช่มั้ย?”
มู่เสี่ยวไป๋พูดจบ สีหน้าก็เกรี้ยวกราดขึ้นไปอีก
“จัดการ” มู่เสี่ยวไป๋ออกคำสั่ง แล้วมองไปทางจางกงหมิง หมายความว่าให้จางกงหมิงจัดการ
จางกงหมิงลังเลเล็กน้อย เห็นได้ว่า เขาไม่อยากลงมือกับหลี่ฝาง
เสือจึงรีบพูดขึ้น： “เจ้านาย จางกงหมิงไม่กล้า งั้นให้ผมจัดการเถอะ”
เสือพูด พลางเดินไปทางหลี่ฝาง
มู่เสี่ยวไป๋ส่ายหน้า： “แกหลีกไปก่อน”
“จางกงหมิง ได้เวลาแสดงความภักดีแล้ว” มู่เสี่ยวไป๋มองจางกงหมิง แล้วพูดอย่างนึกสนุก： “นายเป็นลูกน้องฉันแล้ว ก็ควรจะฟังคำสั่งฉัน”
จางกงหมิงกัดฟัน มองไปทางหลี่ฝาง
หลี่ฝางก็มองไปทางจางกงหมิง หลี่ฝางไม่เชื่อว่าจางกงหมิงจะลงมือกับเขาได้
“ทำไม? ไม่เต็มใจ?”
มู่เสี่ยวไป๋ขมวดคิ้ว แล้วพูดอย่างโมโหเล็กน้อย： “แม้แต่คำสั่งฉันก็ไม่ฟังแล้ว นายคิดจะทรยศใช่มั้ย?”
จางกงหมิงสูดหายใจเข้าลึก
“เจ้านาย คุณก็รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างผมกับหลี่ฝาง ทำไมต้องทำให้ผมลำบากใจด้วย” จางกงหมิงพูดด้วยสีหน้าซับซ้อน： “เจ้านาย คุณมอบหน้าที่นี้ให้เสือทำเถอะครับ”
เสียงเพียะดังลั่น
มู่เสี่ยวไป๋ง้างแขนขึ้น ตบไปที่หน้าของจางกงหมิงอย่างแรง
“แกนี่มันยังไง แม้แต่คำสั่งของฉันก็ไม่ฟัง！ฉันจะบอกแกให้ ฉันเป็นเจ้านายของแก ฉันสั่งให้แกทำอะไร แกก็ต้องทำ！”
มู่เสี่ยวไป๋มองจางกงหมิงอย่างเย็นชา： “ไม่งั้น ฉันจะไล่แกออกไปจากเมืองเอกนี้”
“อย่าลืมซะล่ะ ว่าทุกวันนี้ทุกอย่างที่แกมีในเมืองเอก เป็นเพราะฉันให้แกทั้งหมด” มู่เสี่ยวไป๋พูด
จางกงหมิงทำสีหน้าขุ่นมัว ติดอยู่ในทางเลือกที่ลำบากใจ
เสือหัวเราะเหอะๆ แล้วพูด： “เจ้านาย ผมรู้ตั้งนานแล้วว่ามันเพิ่งไม่ได้”
“ตอนนี้แม้แต่ไอ้หมอนี่ก็จัดการไม่ได้ ท่านยังจะหวังอะไรจากมันอีก?” เสือพูดผสมโรงอยู่ด้านข้าง
จางกงหมิงจ้องเสือตาเขม็ง เสือหัวเราะเหอะๆ ： “แกจ้องฉันทำไม? ฉันพูดอะไรผิด?”
“พวกเราทั้งหมดติดตามพี่เสี่ยวไป๋ พวกเราคือพวกเดียวกัน แกจะมาทำดุใส่ฉันก็ไม่มีประโยชน์ ถ้าแกมีความสามารถ ก็ไปดุใส่ไอ้กระต่ายตัวเล็กโน่น”
“ไอ้หมอนั่นเพิ่งจะทำร้ายเจ้านายแกไปเมื่อกี้ พวกเราเป็นลูกน้องที่เจ้านายเลี้ยงมา ใครอยู่คนละฝ่ายกับเจ้านาย พวกเราก็ควรจะฆ่ามัน”
เสือพูดด้วยสีหน้าดูถูก： “ถ้านายทำไมได้ หรือว่าไม่กล้าทำ ก็ให้พวกฉันทำก็ได้”
มู่เสี่ยวไป๋มองไปยังจางกงหมิง แล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา： “ฉันถามแกครั้งสุดท้าย แกจะทำไม่ทำ?”
“ถ้าแกไม่ทำ ที่ฉันเคยสัญญากับแกไปทั้งหมด ก็ไม่นับแล้วกัน！” มู่เสี่ยวไป๋พูด
ทันใดนั้น จางกงหมิงกัดฟันแน่น
เขาหันไปมองหลี่ฝาง แล้วเดินเข้าไปหาทีละก้าวๆ
“พี่ บ้าไปแล้วเหรอ เขาคือเสี่ยวฝางนะ！” หลินชิงชิงเอาตัวเข้ามาบังหลี่ฝางไว้ แล้วพูดกับจางกงหมิง
“ชิงชิง ถอยไป” จางกงหมิงพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
“ฉันไม่ถอย เสี่ยวฝางเป็นน้องชายของฉัน ให้ตายยังไงฉันก็ไม่ยอมให้พวกพี่ทำร้ายเขา” หลินชิงชิงพูดไม่ยอมอย่างถึงที่สุด
จางกงหมิงเข้าประชิดตัว แล้วผลักหลินชิงชิงออกไป แล้วล็อกแขนหลี่ฝางไว้
“เสี่ยวฝาง ขอโทษนะ” นัยน์ตาของจางกงหมิง เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและหมดหนทาง
เขาล็อกตัวหลี่ฝางไว้ แล้วลากไปทางขอบสะพาน
แต่ทันใดนั้น ด้านปลายทั้งสองฝั่งของสะพาน ก็มีรถหรูปรากฏขึ้นเป็นแถว
รถเป็นร้อยคัน ขับมาล้อมมู่เสี่ยวไป๋ไว้
หลี่ต๋าคางยืนอยู่ตรงปลายสะพาน มองมาจากที่ไกลๆ
“เขาคือลูกชายนายเหรอ?” ท่านจวนลงจากรถ ไปยืนอยู่เบื้องหน้าหลี่ต๋าคาง แล้วถามขึ้นหนึ่งประโยค
