บทที่ 214 ทำไมฉันต้องยกโทษให้นาย
“ขอโทษ?”
เมื่อได้ยินคำสามคำนี้ออกมาจากปากมู่เสี่ยวไป๋ หลี่ฝางก็ถึงกับงง จางกงหมิงก็งงเช่นเดียวกัน
มู่เสี่ยวไป๋เป็นคนเย่อหยิ่ง แต่เขากลับพูดขอโทษตน?
หลี่ฝางมองมู่เสี่ยวไป๋ คิดในใจ：ไอ้หมอนี้น้ำเข้าสมองหรือไงเหนี่ย?
แต่ไม่นาน หลี่ฝางก็เข้าใจ
บางที มู่เสี่ยวไป๋อาจจะรู้ถึงฐานะที่แท้จริงของเขาแล้วก็ได้
พลางมองไปที่รถหรูแต่ละคัน หลี่ฝางคิดในใจ เจ้าของรถหรูพวกนั้น หรือว่าจะเป็นคนที่พ่อของตนพามานะ?
แน่นอน ว่าอาจจะเป็นตระกูลฉินที่พามา
แต่ไม่น่าจะเป็นตระกูลฉิน ถ้าหากเป็นตระกูลฉินละก็ ทำไมมู่เสี่ยวไป๋ต้องขอโทษเขาด้วยล่ะ！
“ขอโทษ ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย” มู่เสี่ยวไป๋พูดด้วยหน้าตาบึ้งตึง
มู่เสี่ยวไป๋ถูกโอ๋มาทั้งชีวิต ไม่เคยก้มหัวให้กับใคร ตอนนี้เขากลับก้มหัวให้คนอื่น?
เพราะว่าเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่ต่างกัน มู่เสี่ยวไป๋จึงมีนิสัยยโสโอหัง ไม่เคยชินกับการก้มหัว
กลับกันหลี่ฝาง ลำบากแบบไหนก็เคยเจอมาแล้ว คำดูถูกแบบไหนก็โดนมาหมดแล้ว เป็นคนที่ยืดหยุ่น
หลี่ฝางส่ายหัวพลางยิ้ม มองไปทางมู่เสี่ยวไป๋： “มู่เสี่ยวไป๋ นายเรียกสิ่งนี้ว่าการขอโทษเหรอ?”
“ไม่มีความจริงใจเลยสักนิดจริงๆ ”
“ดูหน้านายสิ ทำหน้าอย่างกับพ่อตาย” หลี่ฝางพูดด้วยสีหน้ารังเกียจ
“นาย！” เมื่อได้ยินประโยคนี้ สีหน้าของมู่เสี่ยวไป๋ ก็บึ้งมากกว่าเก่าทันที
มู่เสี่ยวไป๋กำหมัดตัวเองแน่น
ในขณะนั้นหลี่ฝางก็หัวเราะเหอะๆ ： “ทำไม นายยังอยากจะต่อยฉันเหรอ?”
“มาดิ ลองต่อยดูสิ” หลี่ฝางพูดยั่ว
มู่เสี่ยวไป๋ถึงกลับมาขอโทษเขา นั่นก็แสดงว่ามีความเป็นไปได้มากที่เขาจะรู้ถึงฐานะที่แท้จริงของตน
หรือว่า เกิดกลัวตนขึ้นมา
ยังไงหลี่ฝางก็รู้จักมู่เสี่ยวไป๋ดี ถ้าหากไม่ใช่เพราะโดนบีบบังคับอย่างมาก เขาคงไม่มาขอโทษตนหรอก
มู่เสี่ยวไป๋เกิดความกลัวแล้ว งั้นหลี่ฝางก็ไม่ต้องกลัวแล้ว
หลี่ฝางมองไปทางมู่เสี่ยวไป๋ด้วยสีหน้าติดตลก แล้วพูด： “ไม่กล้าใช่มั้ย? ถ้าไม่กล้านายก็อย่ากำหมัดสิ”
“กำหมัดซะแน่นขนาดนั้น นายอยากจะขู่ใครกัน！” หลี่ฝางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
มู่เสี่ยวไป๋ที่กำหมัดแน่น จู่ๆ ก็ผ่อนแรงลง
ในหัวของเขา ก็นึกคำที่คุณปู่พูดขึ้นมาได้
มู่เสี่ยวไป๋รู้ว่า ถ้าหากตนไม่ทำตามที่คุณปู่สั่งให้ทำ ถ้าคุณปู่ไม่ฆ่าเขาตาย ก็คงถูกไล่ออกจากตระกูลมู่
มู่เสี่ยวไป๋มีคู่อริอยู่เยอะมาก ถ้าไม่มีตระกูลมู่คอยหนุน เขาคงต้องตายแน่ๆ
“หลี่ฝาง ขอโทษนะ ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย” มู่เสี่ยวไป๋ก้มหัว และงอตัวลง น้ำเสียงก็เปลี่ยนเป็นสุขุมขึ้น เต็มไปด้วยความจริงใจ
จางกงหมิงที่เห็น ก็แอบตกใจ
ในใจของจางกงหมิง พลิกผันไปอย่างสิ้นเชิง
ไม่กี่วันนี้ เขาติดตามมู่เสี่ยวไป๋ และได้รู้ถึงตื้นลึกหนาบางของตระกูลมู่
ในระยะเวลาไม่ถึงเดือน เขาก็พยุงตัวเองขึ้นมาได้ ทำให้ตนเองกลายเป็นคนใหญ่คนโตได้
วิธีแบบนี้ กลัวว่าจะมีแต่ตระกูลมู่ที่สามารถทำได้
แต่มู่เสี่ยวไป๋ ในฐานะผู้ที่มีตำแหน่งสืบทอดหัวหน้าตระกูลมู่ กลับก้มหัวให้หลี่ฝาง แล้วขอโทษ
ภาพนี้ จางกงหมิงรู้สึกว่าเป็นภาพที่เห็นได้ยาก
หลินชิงชิงก็วิ่งเข้ามา เห็นมู่เสี่ยวไป๋โค้งคำนับหลี่ฝางแล้วขอโทษ ในใจคิด ผีหลอกกลางวันแสกๆ แน่เลย?
“พี่ พวกเราไปเถอะ”
หลี่ฝางไม่ได้สนใจมู่เสี่ยวไป๋ แล้วหันไปพูดกับหลินชิงชิง
หลินชิงชิงพยักหน้า แล้วหันหลังกลับเดินตามหลี่ฝางออกไป
มู่เสี่ยวไป๋ก็ร้อนรน
คำสั่งที่มู่เสี่ยวไป๋ได้รับมาจากมู่เจิ้งถังคือ ไม่ว่ายังไง ก็ต้องได้รับการให้อภัยจากหลินชิงชิงกับหลี่ฝาง
ทั้งตระกูลมู่ มีใครกล้าขัดคำสั่งของมู่เจิ้งถัง?
แม้แต่พี่ชายของมู่เสี่ยวไป๋มู่เหวินตงยังไม่กล้าขัดเลย
มู่เสี่ยวไป๋รีบเดินนำหน้าไป ขวางทางเดินของหลี่ฝางกับหลินชิงชิง
“นายจะทำอะไรเหนี่ย?”
หลินชิงชิงมองมู่เสี่ยวไป๋ แล้วพูดอย่างโมโหเล็กน้อย： “เมื่อกี้นายบอกว่าให้ปล่อยฉันไปไม่ใช่เหรอ? เพิ่งผ่านไปกี่นาทีเอง นายก็จะกลับแล้วเหรอ?”
มู่เสี่ยวไป๋ส่ายหน้า แล้วพูด： “ฉันไม่ได้จะกลับคำ”
“งั้นนายมาขวางทางเดินพวกฉัน ทำไมกันแน่?” หลินชิงชิงพูดกับมู่เสี่ยวไป๋อย่างไม่สบอารมณ์
หลินชิงชิงคิดในใจ มู่เสี่ยวไป๋นี่ทำไมแปลกๆ ไปนะ?
ไม่ได้กินยาเหรอหรืออะไร?
มู่เสี่ยวไป๋ฝืนใจ แล้วก้มหัวให้หลี่ฝางอีกครั้ง： “หลี่ฝาง ขอโทษ หวังว่านายจะยกโทษให้ฉัน”
หลินชิงชิง คือผู้หญิงที่มู่เสี่ยวไป๋รักมากที่สุด
ไม่ว่าผู้ชายคนไหน ต่อหน้าผู้หญิงที่ตนรัก ก็อยากจะแสดงด้านที่กล้าหาญออกมา จากนั้นด้านที่อ่อนแอ ก็จะเก็บซ่อนเอาไว้
ทำให้มู่เสี่ยวไป๋ ขอโทษคู่อริต่อหน้าผู้ที่เขารัก นี่มันทรมานกว่าฆ่าเขาเสียอีก
แต่ว่า มู่เสี่ยวไป๋ก็ทำไปแล้ว
ในตอนนั้น หลินชิงชิงกับหลี่ฝางก็ถึงกับชะงัก
หลินชิงชิงกับหลี่ฝางมองหน้ากัน สุดท้าย หลินชิงชิงก็พูดขึ้น： “หลี่ฝาง นายเคลียร์เองแล้วกัน”
“ฉันกลับไปที่รถแล้ว” หลินชิงชิงพูดจบ ก็กลับไปนั่งในรถเบนซ์G-Class
เมื่อรอให้หลินชิงชิงกลับเข้าไปนั่งบนรถแล้ว หลี่ฝางก็มองไปที่มู่เสี่ยวไป๋ แล้วหัวเราะเหอะๆ ： “มู่เสี่ยวไป๋ ถึงแม้ฉันจะไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ นายถึงขอโทษฉัน”
“แต่ฉันคิดว่า นายน่าจะโดนกดดันหรือบีบบังคับมาสินะ?”
หลี่ฝางยิ้มอย่างเย็นชา： “ที่จริงแล้วนายไม่ได้ขอโทษฉันเลย นายแค่หมดหนทาง”
มู่เสี่ยวไป๋เลือดขึ้นหน้า หลังจากพูดหลี่ฝางพูดใส่จบ มู่เสี่ยวไป๋ก็รู้สึกว่าบนหน้าของตน ทั้งแสบทั้งร้อน
ตั้งแต่เล็กจนโต เขาไม่เคยโดนดูถูกขนาดนี้มาก่อน
จนกระทั่งตอนนี้ มู่เสี่ยวไป๋เริ่มมีความคิดอยากตายแล้ว
“หลี่ฝาง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ฉันก็ขอโทษนายแล้ว ฉันหวังว่านายจะยกโทษให้ฉัน” มู่เสี่ยวไป๋พูดอย่างดื้อดึง
“แต่ทำไมฉันต้องยกโทษให้นายล่ะ? ให้เหตุผลฉันสักข้อได้มั้ย?”
หลี่ฝางหัวเราะอย่างหมดคำพูด： “นายคิดว่า นายบอกว่าขอโทษ แล้วฉันต้องบอกว่าไม่เป็นไร?”
“เหอๆ นายทำร้ายฉันกับพี่ชิงชิง ไว้มาก นายคิดว่าแค่คำว่าขอโทษคำเดียว ก็สามารถลบล้างได้งั้นเหรอ?”
“นายแทงฉัน ทำให้ฉันต้องนอนโรงพยาบาลไปหลายวัน ทำให้ฉันเกือบไม่ได้ไปสอบโอเน็ต ทำให้ฉันสอบได้คะแนนแค่สี่ร้อยกว่าๆ ทำให้พี่ชิงชิงกับพ่อต้องผิดใจกัน แล้วออกจากบ้านมา หนีนายไปทั่ว……”
“เรื่องทั้งหมดนี้ นายพูดแค่ขอโทษคำเดียว แล้วก็จบงั้นเหรอ?”
หลี่ฝางยิ้มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เขาคิดว่ามู่เสี่ยวไป๋น่าขำสิ้นดี
เมื่อมู่เสี่ยวไป๋ฟังจบ สีหน้าก็ย่ำแย่กว่าเก่า
เขารู้สึกกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย
เขาในฐานะที่เป็นลูกคนรวย ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของคนอื่น
เขาเห็นแก่ตัวมาก
เขากัดฟันแน่น ราวกับหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าโมโหออกมา
เกิดเสียงเพียะดังขึ้น หลี่ฝางง้างมือตบไปที่หน้าของมู่เสี่ยวไป๋
มู่เสี่ยวไป๋เงยหน้าขึ้น มองหลี่ฝางอย่างอาฆาต
หลี่ฝางหัวเราะ แล้วพูดหน้าตาเฉย： “ทำไม พูดไม่ออกแล้วเหรอ?”
“นายมันหน้าไม่อายจริงๆ ทำไมนายถึงกล้าบอกให้ฉันยกโทษให้นายนะ?”
หลี่ฝางชี้ไปที่จางกงหมิงแล้วพูด： “เมื่อกี้นายเกือบจะให้จางกงหมิงโยนฉันลงไป นายรู้มั้ย? มันถึงตายนะ”
มู่เสี่ยวไป๋เลียปากตน แล้วพูด： “สุดท้ายฉันก็ห้ามจางกงหมิงแล้วไม่ใช่ไง?”
“ใช่ นายห้ามจางกงหมิงแล้ว แต่เพราะอะไรนายถึงห้ามจางกงหมิง ใจนายไม่รู้เลยหรือไง?” หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ พลางพูด： “มู่เสี่ยวไป๋ นายไม่ต้องสะเออะแสดงละครให้ฉันดูแล้ว ที่นายขอโทษมาตอแหลทั้งนั้น ที่นายอยากฆ่าฉัน นั่นสิคือเรื่องจริง”
“อยากให้ฉันยกโทษให้นาย ใช่มั้ย?” หลี่ฝางมองมู่เสี่ยวไป๋อย่างเย็นชา แล้วถามขึ้น
“ใช่ ขอแค่ให้นายยกโทษให้ฉัน จะให้ฉันทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น” มู่เสี่ยวไป๋พยักหน้าแล้วพูด
มู่เสี่ยวไป๋รู้ ถ้าหากหลี่ฝางไม่ยกโทษให้เขา เมื่อตนกลับถึงตระกูลมู่ ก็ไม่สามารถสู้หน้าคุณปู่ได้
“งั้นฉันให้นายไปกินขี้ นายจะกินมั้ย?” หลี่ฝางพูดล้อเล่นไปหนึ่งประโยค
“นายช่วยเรียกร้องเรื่องปกติๆ หน่อยได้มั้ย?” มู่เสี่ยวไป๋เริ่มหมดคำจะพูด
หลี่ฝางยื่นมือออกไป คว้าคอเสื้อของมู่เสี่ยวไป๋ไว้
มู่เสี่ยวไป๋ชะงักอยู่ครู่ แล้วมองหลี่ฝาง： “นายทำอะไร? จะต่อยฉันใช่มั้ย? ได้ นายต่อยเลย ต่อยได้ตามใจ ฉันรับรองว่าจะไม่สวนกลับ ขอแค่นายยกโทษให้ฉันก็พอ”
มู่เสี่ยวไป๋ยอมรับความพ่ายแพ้แล้ว
หลี่ฝางไม่ได้ต่อยมู่เสี่ยวไป๋ แต่หัวเราะออกมาเหอะๆ แล้วพูด： “ต่อยนายยกนึง แล้วให้ฉันยกโทษให้ นายคิดง่ายไปมั้ง”
หลี่ฝางจับคอเสื้อของมู่เสี่ยวไป๋ไว้ แล้วลากเขาไปที่ขอบสะพาน
แล้วที่ลงไปในแม่น้ำที่ไหลเฉี่ยว หลี่ฝางพูด： “มู่เสี่ยวไป๋ นายอยากให้ฉันยกโทษให้นายไม่ใช่เหรอ?”
“ได้ ฉันให้โอกาสนายหนึ่งครั้ง”
“กระโดดลงไป ขอแค่นายกล้าโดด ฉันก็จะยกโทษให้นาย” หลี่ฝางพูดพลางยิ้มอย่างเย็นชา
“นายอยากให้ฉันตายเหรอ?” สองตาของมู่เสี่ยวไป๋จ้องไปที่หลี่ฝาง
