บทที่ 241 เข้าถ้ำเสือ
“เจ้านาย คุณเป็นตัวซวยหรือเปล่า?” ส้าวส้วยมองหลี่ฝาง และถามอย่างจริงจัง
“หมายความว่าไง?”
“คุณบอกว่าคุณไปถึงไหน ที่นั่นก็เกิดเรื่องขึ้น นี่ไม่ใช่ตัวซวย แล้วคืออะไร?”ส้าวส้วยหัวเราะ
“แต่คุณดีกว่าโคนันเยอะ โคนันไปถึงไหน ต้องมีคนตายที่นั่น”
“เกิดเรื่องกับจางกงหมิง ไม่ใช่เกิดเรื่องกับผม”หลี่ฝางอธิบายอย่างหมดหนทาง
“นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังมีอารมณ์มาล้อเล่นกันอีก
“เกิดเรื่องกับจางกงหมิง เกี่ยวอะไรกันผม”
“เจ้านาย ผมคิดว่าเกิดเรื่องขึ้นกับคุณแล้ว”
ส้าวส้วยหันกลับมาและพูดว่า “ผมกลับไปดูเต้นรำ เมื่อกี้พึ่งเต้นได้แค่ครึ่งเดียว”
“คืนนี้ฉันเลี้ยงแฮมเบอร์เกอร์” หลี่ฝางพูดอย่างจนปัญญา
ส้าวส้วยยิ้มอย่างมีความสุข “เจ้านาย คราวหน้าก็พูดเร็วกว่านี้หน่อย”
จางกงหมิงวิ่งออกมา พึ่งรู้ว่าตัวเองไม่มีกุญแจรถ ช่วงเวลาฉุกเฉิน เขาหยิบอิฐก้อน ทุบกระจกรถG ของหลี่ฝาง แล้วมุดเข้าไป
เมื่อหลินชิงชิงไล่ตามมาถึง จางกงหมิงก็เสียกกุญแจกดปุ่มสตาร์ท และสตาร์ทรถเรียบร้อย
ในขณะนี้ หลี่ฝางได้พาส้าวส้วยไล่ตามมาถึง
“จางกงหมิงอยู่ไหน?” หลี่ฝางเห็นหลินชิงชิง พึ่งรู้ว่ารถเบนซ์G-Classของเขาหายไป
หลี่ฝางตื่นตระหนกทันที “จางกงหมิงขับรถของฉันไปแล้ว? แม่ง กุญแจอยู่กับฉัน เขาทำได้ยังไง?”
“ขึ้นรถก่อน” ส้าวส้วยไม่พูดเรื่องไร้สาระ รีบสั่งทันที
หลังจากขึ้นรถ หลินชิงชิงอธิบายว่า “อันที่จริงแต่ก่อนพ่อของฉันเป็นเซียนขโมยรถ จางกงหมิงติดตามพ่อของฉันมาตั้งแต่เด็ก ต้องเรียนรู้วิชานี้ไปแน่นอน”
“ยังมีเรื่องอย่างนี้” หลี่ฝางขมวดคิ้ว
ในขณะนี้ หลี่ฝางไม่มองเห็นรถเบนซ์G-Calssแล้ว จะไล่ตามก็ไม่ทันแล้ว
ส้าวส้วยเหลือบมองนาฬิกาของตัวเอง และสตาร์ทรถของตัวเอง
รถของส้าวส้วย จะดูเก่าแก่ไปหน่อย แต่ก็เร่งความเร็วได้เร็วมาก
ทันใดนั้น ก็ขับรถออกไปด้วยความเร็วสุดขีด
“รถดัดแปลง?” หลี่ฝางพูดด้วยความเหลือเชื่อ
“ใช่แล้ว ผมทำสิ่งนี้โดยเฉพาะ” ส้าวส้วยพยักหน้า
“แค่รถเก่าๆนี้ มันคุ้มที่จะดัดแปลงเหรอ” หลี่ฝางยิ้มอย่างเหยียดหยาม
รถเก่าของส้าวส้วย ซื้อมาจากตลาดมือสอง และมีราคาเพียงหนึ่งหมื่นบาท
เป็นรถซานตาน่าที่คนอื่นขับมาเกือบสิบปี
รถอย่างนี้ มันคุ้มที่จะดัดแปลงไหม
“วันหน้าผมซื้อรถหรูให้นายหนึ่งคัน” หลี่ฝางพูด
“ซื้อแฮมเบอร์เกอร์ให้ผมกินอีกสองอันดีกว่า” ส้าวส้วยหัวเราะและปฏิเสธ
รถหรูเทียบแฮมเบอร์เกอร์ไม่ได้?
ดูเหมือนในสายตาของส้าวส้วย แฮมเบอร์เกอร์นี้มีค่ามากกว่าชีวิตเขา
ในเวลานี้ รถเบนซ์G-Class ปรากฏต่อสายตาของหลี่ฝาง
“รถเบนซ์G-Classของผม?” หลี่ฝางมองไปข้างหน้าด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
ใบหน้าของหลินชิงชิงก็ประหลาดใจเล็กน้อยเช่นกัน
“นายทำได้อย่างไร?” หลี่ฝางหันหัวมา และมองส้าวส้วยอย่างเหลือเชื่อ
ส้าวส้วยหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “ผมขับมั่วๆแหละ ใครจะรู้ว่าบังเอิญ เขาก็ขับรถมาในทิศทางนี้ด้วย”
ถนนเส้นที่ไปเขตเกาซิน มีหลายทาง
หลี่ฝางก็ไม่รู้ว่าจางกงหมิงจะไปทางไหน
ส้าวส้วยเดามั่ว?
หลี่ฝางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา และโทรหาหวางเห้า “ทางฝั่งนายเตรียมพร้อมหรือยัง?”
“เตรียมพร้อมแล้ว พวกเราออกเดินทางจากประตูหลัง และหลีกเลี่ยงคนเฝ้าประตู” หวางเห้าพูด
หลี่ฝางติดตามหวางเห้า ได้กดจุดตำแหน่งที่อยู่
รถของหวางเห้า ปรากฏอยู่ด้านหลังหลี่ฝางอย่างรวดเร็ว
ในขณะนี้ จางกงหมิงเริ่มเร่งความเร็ว
“เจ้านาย ต้องการแซงหรือไม่” ส้าวส้วยถามเบาๆ
“แค่ตามหลังก็พอ ไม่ต้องแซงเขา” หลี่ฝางพูด
ส้าวส้วยพยักหน้า และขับตามจางกงหมิงอย่างกระชั้นชิด มีหลายครั้งที่จางกงหมิงพยายามขับหนีส้าวส้วย แต่ก็ล้มเหลว
มุมปากของส้าวส้วย มีรอยยิ้มเหยียดหยาม
เขาขับรถด้วยมือข้างเดียว อีกข้างหนึ่งจับเครา ข้างหนึ่งวางอยู่บนพวงมาลัย
เร่งความเร็ว เลี้ยวกะทันหัน สีหน้าส้าวส้วย ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ
หลี่ฝางนึกถึงเรื่องฉากในร้านอาบอบนวด
เมื่อกี้หลี่ฝางรีบวิ่งเข้าไปในห้องส่วนตัวเพื่อตามหาส้าวส้วย สีหน้าของเขา ไม่มีความรู้สึกใดๆ
หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ส้าวส้วย นายไม่มีประสิทธิภาพในการเล่นพวกนั้นแล้วเหรอ?”
“เจ้านาย ไม่มีประสิทธิภาพอะไร?” ส้าวส้วยถามต่อ
หลี่ฝางยิ้ม “ก็ช่วงล่างของนาย”
“สาวสวยขนาดนั้น นายไม่มีความรู้สึก นายยังเป็นผู้ชายหรือเปล่า? ยังตะโกนหาสาวๆ… …” หลี่ฝางกลั้นไม่ไหว หัวเราะออกมาทันที
“เจ้านาย ความคิดของคุณน่ารังเกียจ ผมหาสาวๆ ไม่ใช่เพื่อความสนุก ผมต้องการฝึกสมาธิของตัวเอง” ส้าวส้วยพูด
“ฝึกสมาธิ?”หลี่ฝางตะลึง “ฝึกของพวกนั้นทำไม?”
ไอ้หมอนี่ สมองมีปัญหาหรือเปล่า? มีสาวสวยไม่รีบหาความสุข แต่ใช้ฝึกสมาธิของตัวเอง!
ช่างเป็นผู้ชายที่แปลกประหลาดจริงๆ
“สิ่งที่ทำให้ผู้ชายตกอับได้ง่าย ก็คือความอ่อนโยน” ส้าวส้วยหัวเราะ และพูดว่า “ผมเป็นคนทำงานใหญ่ และจะตกอับไม่ได้”
หลี่ฝางยิ้ม ไม่พูดอะไร
ร่างกายของส้าวส้วย เหมือนมีปริศนา
เขามีศักยภาพที่จะทำงานใหญ่ เพียงแต่ว่า ทำไมเขาต้องอยู่เคียงข้างตัวเอง?
สันนิษฐานว่า มันต้องเกี่ยวข้องกับพ่อของตัวเอง
สิบนาทีต่อมา จางกงหมิงจอดรถที่หน้าตึกร้าง
หลังจากลงจากรถ จางกงหมิงใช้มือสองข้างดึงออกมาสองคน ลากร่างของต้าเป่าเสี่ยวเป่า และเดินขึ้นไปบนตึกร้าง
“นายแน่ใจหรือว่าแค่ทำให้พวกเขาสลบ? ยังไม่ได้ฆ่าพวกเขา? ทรมานขนาดนี้แล้วยังไม่ฟื้น?” เมื่อเห็นฉากนี้ หลี่ฝางถามด้วยความสงสัย
“ไม่ต้องกังวล ก่อนฟ้ามืด สองคนนี้ไม่ฟื้นแน่นอน” ส้าวส้วยยิ้มอย่างมั่นใจ
ในเวลานี้ หวางเห้าและคนอื่นๆ ก็ขับรถตามมา
ทุกคนลงจากรถพร้อมกัน
หวางเห้ามองหลี่ฝาง และถามว่า “เจ้านาย จางกงหมิงอยู่ที่ไหน?”
“ขึ้นไปบนตึกแล้ว” หลี่ฝางเหลือบมองไปที่ตึกร้าง และพูดว่า “ไปกันเถอะ พวกเราก็เข้าไปด้วย”
หวางเห้าไม่ปฏิเสธ เพียงแค่ยิ้มและพูดว่า “จางกงหมิงคนนี้ เป็นลูกผู้ชาย แต่น่าเสียดายที่ติดตามมู่เสี่ยวไป๋สุนัขตัวนี้ มิเช่นนั้น ผมเต็มใจจะเป็นเพื่อนกับเขา”
“รอให้จัดการกับเสือได้แล้ว ผมจะบอกเหตุผลบางอย่างให้นายทราบ จางกงหมิงติดตามมู่เสี่ยวไป๋ เขามีเหตุผลที่ลำบากใจ”
หลังจากพูดจบ หลี่ฝางก็พาคนขึ้นไปชั้นบน
ทันทีที่เดินไปถึงระเบียงทางเข้า ก็เห็นจางกงหมิงยืนอยู่ที่นั่น เขามองหลี่ฝางและคนอื่นๆอย่างไม่แยแส และพูดว่า “อย่าตามมา นี่เป็นเรื่องของผม ผมสามารถแก้ปัญหาได้โดยตัวเอง”
“นายแก้ไขเองได้เหรอ?”
หลี่ฝางมองจางกงหมิง และพูดด้วยความโกรธ “นายกำลังหาที่ตาย!”
“พวกเสือมีคนมากมายขนาดนั้น นายไปคนเดียว ไม่เพียงแต่ช่วยพี่น้องของนายไม่ได้ นายอาจจะมีอันตรายด้วย เหตุผลง่ายๆแค่นี้ นายทำไมไม่เข้าใจ?” หลี่ฝางพูด
“เอาล่ะ อย่าพูดเรื่องไร้สาระ เว้นแต่ผมตาย ไม่อย่างนั้น ผมไม่ปล่อยให้พวกนายไปตายแน่นอน!”หลี่ฝางพูดอย่างหนักแน่น
“ฉันด้วย”
หลินชิงชิงพูด “พี่ ก็ให้พวกเราไปเป็นเพื่อนสิ”
“แม้ว่าพวกเราจะไม่ใช่พวกเดียวกัน แต่พวกเราต้องรับประกันความปลอดภัยของเจ้านาย ดังนั้น ผมแค่บังเอิญช่วยเหลือนายหนึ่งครั้ง แต่ว่า จงจำไว้ จางกงหมิง นายเป็นหนี้บุญคุณผมหนึ่งครั้ง” หวางเห้ายกมุมปากขึ้น ยิ้มอย่างขี้เล่น
จางกงหมิงลังเลสักครู่ ไม่ตอบสนองอะไร แล้วหันหลังและเดินขึ้นไปชั้นบน
ถ้าเขาไม่พูด แสดงว่าเขาตกลง
หลี่ฝางขยิบตาให้หวางเห้า หวางเห้าก็วิ่งขึ้นไปทันที และจับต้าเป่ามา
“พวกเราจับคนละคน” หวางเห้าพูด
“นายนี่ช่างโง่เขลาจริงๆ” จางกงหมิงเหลือบมองไปที่หวางเห้า และพูดว่า “ไม่เหมาะที่จะเป็นพี่ใหญ่เลย”
“นายพูดไปก็ไม่มีความหมาย” หวางเห้าพูดอย่างมั่นใจ “ผมจะพิสูจน์ให้นายเห็น อยู่ในเมืองเอกผมจะกลายเป็นดาวรุ่งที่ค่อยๆเกิดขึ้นมา
จางกงหมิงส่ายหัว แสดงให้รู้ว่าไม่เชื่อ
เขาเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น ไม่กี่นาที ก็ไปถึงดาดฟ้า
หลังจากถึงดาดฟ้า ก็เห็นพวกเสือและคนอื่นๆ
ในเวลานี้ กลุ่มพี่น้องของจางกงหมิง ยังคงแขวนอยู่บนเชือก หน้าอกพวกเขา แผ่นหลัง มีแต่รอยแส้เต็มไปหมด
“รีบปล่อยพี่น้องของฉันลงมา!”
จางกงหมิงหยิบมีดออกมา แล้ววางไว้ที่คอของต้าเป่า “ไม่งั้น ฉันจะฆ่าต้าเป่าเดี๋ยวนี้”
“ปล่อยคน” เสือพูดด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
พี่น้องของจางกงหมิง หลังจากที่ถูกปล่อยลง จางกงหมิงพูดต่อ “ปล่อยพวกเขาไป หลังจากที่พวกเขาไปแล้ว ฉันก็จะปล่อยต้าเป่าเสี่ยวเป่า”
“แม่ง นี่พูดไร้สาระหรือเปล่า? ปล่อยด้วยกันสิ ทำไมต้องให้ฉันปล่อยก่อน?”
เสือพูดอย่างเย็นชา “นี่มันไม่ถูกหลักการของวงการนี้”
“เสือ คนที่นายต้องการคือฉัน ไม่ใช่เหรอ?”
ในขณะนี้จางกงหมิงได้พูด “ปล่อยพี่น้องของฉันไป หลังจากที่พวกเขาปลอดภัย ฉัน ต้าเป่า เสี่ยวเป่า เป็นของนายหมด”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของเสือ ก็แสดงรอยยิ้ม “ฮ่าฮ่า ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็จะดีที่สุด”
“แต่ฉันแค่อยากจะถามว่า หวางเห้ามาทำไม? นายไปร่วมมือกับหวางเห้าตั้งแต่เมื่อไหร่” เสือมองไปที่หวางเห้า และถามว่า “นายมาทำอะไร?”
“ฉันเหรอ ฉันมาที่นี่เพื่อฆ่านายไง” หวางเห้าแสดงสีหน้าอาฆาต
