บทที่ 242 ส้าวส้วย ถึงตานายลงมือแล้ว
“ฆ่าฉันเหรอ? นายเนี่ยนะ กับคนข้างหลังไม่กี่คน?”
เมื่อมองหวางเห้า เสือพูดอย่างเหยียดหยาม “นายดูถูกฉันเกินไปแล้วมั้ง?”
ถ้าเสือรับมือได้ง่ายขนาดนี้จริงๆ ก็คงไม่มีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้
นอกจากต้าเป่าและเสี่ยวเป่า เสือคนนี้ เป็นคนที่แข็งแกร่งมาก
ฝีมือของเขา น่าจะเท่ากับหวางเห้า
เสือส่ายหัว และไม่เห็นหวางเห้าอยู่ในสายตา
สำหรับเสือ สามารถกำจัดหวางเห้าได้ทุกเมื่อ เขาแค่กลัวการแก้แค้นของชางสู่
เสือหันหัวมามองจางกงหมิง “ฉันรับปากนาย”
เป้าหมายหลักของเสือ ยังคงเป็นจางกงหมิง
เนื่องจากมีจางกงหมิง ส่งผลกระทบอย่างมากต่อตำแหน่งคนที่จะอยู่ข้างกายของมู่เสี่ยวไป๋
“ฉันจะปล่อยพี่น้องนายไปก่อน” เสือพูดด้วยรอยยิ้ม
พวกนี้เป็นคนไร้ค่า ทำไมฉันต้องใส่ใจด้วย?
หากปราศจากผู้นำอย่างจางกงหมิง คนเหล่านี้ ก็เป็นเพียงแมลงวันไร้สมอง ไร้ประโยชน์
เสือโบกมือ และให้ลูกน้องตัวเอง ปล่อยคนของจางกงหมิงออกมาให้หมด
จางกงหมิงมองพี่น้องของตัวเอง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “พวกนายยังเดินไหวไหม?”
“พี่ใหญ่ พวกเราไม่ไป พวกเราจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ”
ต้องบอกเลยว่า พี่น้องของจางกงหมิงมีความภักดีมาก
จางกงหมิงทำสีหน้าเคร่งขรึมและพูดว่า “พอได้แล้ว อย่ามาไม้นี้กับฉัน รีบไสหัวไปจากที่นี่”
“แม้ว่าพวกนายจะอยู่ ก็จะช่วยอะไรฉันไม่ได้ แต่ในทางกลับกัน พวกนายอาจทำให้ฉันเดือดร้อน”
“ไม่ต้องกังวล คนอย่างฉันปัญหาเล็กใหญ่ขนาดไหนก็เจอมาแล้ว และตอนนั้นก็ผ่านมาได้อย่างปลอดภัยไม่ใช่หรือ?”
จางกงหมิงเหลือบมองไปที่หลี่ฝาง ก่อนจะเอื้อมมือไปขอกุญแจรถ
“ออกไปจากที่นี่ ไปยังที่ปลอดภัย แล้วโทรหาฉัน” จางกงหมิงพูด
“ตกลง”
ทุกคนพยักหน้า และพูดว่า “พี่หมิง ถ้าคุณตายแล้ว พวกเราจะล้างแค้นให้คุณ”
จางกงหมิงพูดไม่ออก “รีบๆไสหัวไป”
พี่น้องของจางกงหมิง ช่วยกันพยุงลงจากบันได
ผ่านไปประมาณสิบนาที เสือก็พูดอย่างเย็นชา “จางกงหมิง พี่น้องของนายก็ไปแล้ว ตอนนี้ คงส่งมอบต้าเป่าและเสี่ยวเป่าให้ฉันได้แล้ว!”
“ได้!”
จางกงหมิงพยักหน้า หิ้วต้าเป่า ใช้มีดบาดที่คอทันที
จากนั้น จางกงหมิงดึงจากมือของหวางเห้า แย่งเสี่ยวเป่ามา มองตรงที่หัวใจ และแทงเข้าไป
ทุกคนตกตะลึง
จางกงหมิงเหมือนแทงหุ่นเชิดจริงๆ ต้าเป่าและเสี่ยวเป่า ถูกฆ่าตาย
หลี่ฝางกลืนน้ำลายเล็กน้อย อย่างเหลือเชื่อ
จางกงหมิงคนนี้ โหดเหี้ยมเกินไปแล้วมั้ง?
ใบหน้าของหลินชิงชิง ก็ซีดเซียวเช่นกัน
มีเพียงหวางเห้าเท่านั้น ใบหน้าของเขา สะดุ้งก่อน จากนั้นก็ยิ้ม
เพราะยังไง หวางเห้าต้องการกำจัดเสืออยู่แล้ว ตอนนี้ต้าเป่าและเสี่ยวเป่าก็ตายแล้ว สำหรับหวางเห้า มันเป็นเรื่องดี
“ขอบใจ น้องชาย” หวางเห้าตบไหล่จางกงหมิง และพูดขอบคุณ
“ยังสงสัยฉันหรือไม่? จางกงหมิงยิ้ม และถาม
หวางเห้าส่ายหัว
จางกงหมิงฆ่าคนสนิททั้งสองคนของเสือ ตอนนี้ ใครจะสงสัยล่ะ!
แต่ว่าหวางเห้าไม่คาดคิด ครั้งนี้จางกงหมิง จะลงมือโหดเหี้ยมขนาดนี้!
ในขณะนี้ ใบหน้าของเสือ ดูน่าเกลียดมาก
ต้าเป่ากับเสี่ยวเป่า นอกจากจะมีฝีมือดีแล้ว ยังเป็นพี่น้องร่วมเป็นร่วมตายกับเสืออีกด้วย
“นาย… …” เสือกัดฟัน โกรธจนพูดอะไรไม่ออก
“ฉันจางกงหมิง ทั้งชีวิตนี้ทนเห็นพี่น้องลำบากไม่ได้ นายไอ้บ้า กล้าที่จะใช้เชือกแขวนคอพี่น้องของฉัน… …”
จางกงหมิงยิ้มอย่างเย็นชา สีหน้าก็โกรธมากเช่นกัน
เหตุผลที่จางกงหมิงฆ่าต้าเป่ากับเสี่ยวเป่า ก็เพื่อแก้แค้นให้พี่น้องของตัวเอง
“นายไม่กลัวตายเหรอ?” เสือถามอย่างเย็นชา
“ตราบใดที่ยังเป็นมนุษย์ ใครจะไม่กลัวตายล่ะ? แต่เสือ นายตั้งใจจะฆ่าฉันอยู่แล้ว ถ้าฉันปล่อยต้าเป่ากับเสี่ยวเป่าไป แล้วนายจะปล่อยฉันไปเหรอ? เป็นไปไม่ได้”
“และกลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังของนาย พวกเขาเป็นคนของห้าวหนานและพวกเขาทั้งหมดต้องการให้ฉันตาย”
จางกงหมิงพูดอย่างตรงไปตรงมา “ที่จริงที่ฉันมา ก็เตรียมพร้อมที่จะตายแล้ว”
“ใช้ชีวิตของฉัน เพื่อแลกกับชีวิตพี่น้องของฉัน มันคุ้มแล้ว”
จางกงหมิงยิ้ม และพูดว่า “ฉันพาพวกเขาเข้าวงการ เพื่อต้องการให้พวกเขามีชีวิตที่ดีขึ้น และไม่อยากให้พวกเขามีจุดจบที่น่าสมเพช”
ดวงตาของเสือเย็นชา และวิ่งเข้ามาทันที
แม้ดูแล้วจะรู้สึกว่าเสืออ้วนเทอะทะ แต่ความเร็วนั้น เร็วมาก
จางกงหมิงกัดฟัน และตอบโต้ทันที
หวางเห้าขมวดคิ้ว และมองคนของ ห้าวหนานและลูกน้องของเสือ
พวกเขาไม่ลงมือ และหวางเห้าก็ไม่ลงมือเช่นกัน
สิ่งนี้แสดงให้เห็นชัดเจนว่า เป็นการต่อสู้ตัวต่อตัวของลูกพี่ใหญ่
เพียงสามกระบวนท่าเท่านั้น จางกงหมิงก็ถูกเสือทำร้ายจนอาเจียนเป็นเลือด และล้มลงกับพื้น
“จางกงหมิง ฉันจะส่งนายไปลงนรกเดี๋ยวนี้ ให้นายไปอยู่เป็นเพื่อนกับพี่น้องทั้งสองของฉัน” จากนั้น เสือก็ยกเท้าขึ้น มุ่งไปทางคอของจางกงหมิง และเหยียบมันลงไป
ในเวลาเดียวกัน หวางเห้าได้เตรียมพร้อมสำหรับการช่วยเหลือแล้ว
“นี่จางกงหมิง ทำไมอ่อนหัดขนาดนี้!” หวางเห้าส่ายหัว พุ่งตรงไป ยกเท้าสูง พุ่งไปที่หัวเสือ แล้วเตะเข้าไป
เมื่อเสือเห็นเหตุการณ์ ก็รีบยกแขนขึ้น และบังไว้
เสือถูกถีบจนถอยหลังไปหลายก้าว แสดงสีหน้าไม่พอใจ “พวกนายสองคนสู้หนึ่งคน หมายความว่ายังไง?”
“เสือ นายเคยต่อยอยู่วงการมวยเถื่อน มารังแกคนที่ไม่เคยฝึก แล้วหมายความว่าอะไร?”
“หวางเห้ายิ้มอย่างไม่แยแส “ถ้านายจะสู้ สู้กับฉัน”
“หวางเห้า เห็นแก่หน้าชางสู่ ฉันไม่อยากลงมือกับนาย ทางที่ดีนายอย่ามายุ่งเรื่องคนอื่น” เสือพูดด้วยความโมโห
“ที่แท้นายก็กลัวชางสู่เหรอ”
“นายเป็นเสือไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงกลัวหนู?” หวางเห้ามองไปที่เสือ และยิ้มเยาะ
เสือกัดฟัน และมองหวางเห้า “เอาล่ะ ในเมื่อนายมาโดนหาที่เอง ฉันจะสู้กับนายสองกระบวนท่า”
“อย่างมาก ฉันก็ไว้ชีวิตนาย”
หลังจากเสือพูดจบ ก็ลงมือทันที
หวางเห้ารีบตอบโต้ทันที เมื่อทั้งสองเผชิญหน้ากัน หลี่ฝางก็แอบขึ้นไป และดึงจางกงหมิงกลับไป
“พี่หมิง ไม่เป็นไรใช่ไหม?” หลี่ฝางถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร” จางกงหมิงส่ายหัวและพูด
ในความเป็นจริงถ้าเมื่อคืนนี้จางกงหมิงไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ในวันนี้จางกงหมิง คงไม่แพ้เร็วขนาดนี้
ในเวลานี้ส้าวส้วยได้เอ่ยขึ้นมา “เจ้านาย คนของเราอาจเสียเปรียบ”
“นายเห็นอะไรหรือ?” หลี่ฝางถามอย่างรีบร้อน
“คนที่กำลังเผชิญ แม้ปากเขาบอกว่าไม่ต้องการชีวิตของหวางเห้า ในความเป็นจริงแล้ว ในใจเขาต้องการฆ่าแน่นอน”
“เหตุผลที่เขาพูดเช่นนั้น ก็เพราะว่าเขาต้องการให้ส่วนลึกในใจหวางเห้า ไม่ทันระวัง”
ส้าวส้วยส่ายหัว และพูดว่า “ผู้ชายตรงข้าม ค่อนข้างฉลาด”
“ถ้างั้นต้องรีบเตือนหวางเห้าเร็วๆ” หลี่ฝางขมวดคิ้ว และพูดด้วยสีหน้ากังวล
“อันที่จริงมันไม่มีประโยชน์ แม้ว่าจะบอกหวางเห้า หวางเห้าก็แพ้แน่นอน แม้ว่าชายคนนั้นจะใช้เล่ห์เหลี่ยมเล็กน้อย แต่ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขา ก็ยังสูงกว่าหวางเห้า” ส้าวส้วยวิเคราะห์
“พูดเรื่องไร้สาระอะไร?”
“ไม่เห็นพี่เห้าตีจนเสือถอยหลังหลายครั้งเหรอ?”
“คนอย่างนายชมแต่คนอื่นและดูถูกตัวเอง เอาไปอยู่ในช่วงสงครามต่อต้านญี่ปุ่น ต้องเป็นคนทรยศแน่นอน” คนของหวางเห้าได้ยินการวิเคราะห์ของส้าวส้วย และพูดอย่างโกรธเกรี้ยว
ในเวลานี้หวางเห้าสู้จนเสือต้องถอยไปข้างหลัง ไม่ว่าใครดูแล้ว ก็คิดว่าหวางเห้าได้เปรียบ
หวางเห้าเป็นคนจู่โจมตลอด
สำหรับเสือ ก็ป้องกันตลอด
“ความพ่ายแพ้ถูกกำหนด” ส้าวส้วยถอนหายใจ และพูดว่า
หลังจากที่ส้าวส้วยพูดจบ มุมปากของเสือ ก็ปรากฏรอยยิ้มที่น่ากลัว
ในขณะนี้ เสือก็ออกแรงทันที และต่อยหวางเห้าจนถอยไปหลายก้าว
ไม่รู้เมื่อไหร่ สถานที่ที่หวางเห้าและเสือกำลังต่อสู้กันนั้น อยู่ฝั่งตรงข้ามแล้ว
ระยะห่างจากหลี่ฝาง ไกลเกินไป
“เสือคนนี้ กำลังหลอกล่อลูกพี่ของเราเหรอ?”
“เขาหลอกล่อลูกพี่พวกเราไปทางฝั่งลูกน้องของเขา แม้พวกเราอยากช่วย ก็คงไม่ทันแล้ว”
คนของหวางเห้า พึ่งจะรู้จุดประสงค์ของเสือ
“นาย นาย… …นายเก่งกว่าที่ฉันคิดไว้” หมัดของเสือ หนักมาก
ชกเข้าไปที่อกของหวางเห้า หวางเห้ารู้สึกว่า ซี่โครงบนอกของตัวเอง กำลังจะแตกหัก
“ดูเหมือนว่าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา นายไม่ได้ฝึกซ้อมดีๆ”
“วันสุขสบายของนาย มีมากเกินไป”
เสือยิ้มเยาะเย้ย
เสือและหวางเห้า เคยฝึกฝนทักษะมวยเถื่อน แต่หลังจากที่เสือออกมาแล้ว ก็ยิ่งฝึกซ้อมอย่างหนัก
สำหรับหวางเห้านั้น เฝ้าอยู่ในถิ่นฐานของตัวเอง ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย
หลังจากผ่านไปนานๆ ฝีมือฝีเท้าของหวางเห้า ก็ไม่มีประสิทธิภาพขึ้นเรื่อยๆ
หลี่ฝางตบไหล่ของส้าวส้วย “ส้าวส้วย ถึงเวลาลงมือแล้ว!
