บทที่ 233 หลินชิงชิงน่ารัก
ไม่เพียงหลินชิงชิงที่หวาดกลัว หลี่ฝางเองก็หวาดกลัวเช่นกัน
เพียงนึกถึงสายตานอนตายตาไม่หลับของไอ้หน้าบากนั้น ร่างกายของหลี่ฝางอดสั่นเทิ้มขึ้นมาเองไม่ได้
ร้านปิ้งย่างของเจ้าพาน กลายเป็นร้านผีสิงอย่างแท้จริง
หลินชิงชิงและหลี่ฝาง มองล้วนไม่กล้ามอง ก่อนขับรถจากไป
หลี่ฝางคิดในใจ ถึงยังไงกลับไปตอนนี้ รูมเมทตนต่างนอนหลับกันแล้ว มิสู้ไปนอนที่ห้องของหลินชิงชิงเสียดีกว่า
นอนกอดคนคนหนึ่ง ต้องไม่หวาดกลัวแน่
ยิ่งกว่านั้น ยังได้กอดกับสาวสวย
รถขับออกไปได้ไม่นาน กองเพลิงขนาดใหญ่ โหมกระหน่ำขึ้นจากร้านปิ้งย่างของเจ้าพาน
สีหน้าของเมี๋ยวชุ่ยแข็งทื่อเล็กน้อย “เสี่ยวฝางเห็นแล้วใช่ไหม?”
หลี่ต๋าคางพยักหน้า “ความจริงไม่อาจปิดบังได้ ช้าเร็วเสี่ยวฝางต้องสงสัยสถานะของฉัน”
“เฮ้อ เขายังเด็กนัก ฉันกลัวจริงๆ ว่าจะทำให้เขามีปมในใจ” เมี๋ยวชุ่ยเอ่ยอย่างกังวลเล็กน้อย
“เสี่ยวฝางไม่ได้อ่อนแออย่างที่เธอคิด เขาเคยเห็นด้านน่าเกลียดที่สุดของคนมาแล้ว สามปีมานี้ เขาผ่านประสบการณ์มามากมาย และโตขึ้นอย่างมาก ความสามารถในการปรับตัวและยอมรับของเขา แข็งแกร่งกว่าที่เธอคิดมากทีเดียว”
“อีกอย่าง”
หลี่ต๋าคางมองหลิงหลิง ก่อนกล่าวยิ้มๆ “ลูกชายอายุยี่สิบสามของเรา จะสู้สาวน้อยอายุสิบกว่าปีไม่ได้เชียวเหรอ?”
“ก็ใช่” เมี๋ยวชุ่ยมองหลิงหลิงอย่างเอ็นดู
เมื่อครู่ เมี๋ยวชุ่ยคิดไม่ถึงว่าหลิงหลิงจะไม่มีอาการตกใจ
สาวน้อยปกติ เมื่อเห็นภาพนองเลือดเช่นนี้ ต้องตกใจจนทำอะไรไม่ถูกหรือร้องไห้
แต่หลิงหลิง เมื่อเห็นไอ้หน้าบากและพวกถูกฆ่า กลับเผยรอยยิ้มออกมา
เขาไม่กลัวหลี่ต๋าคาง ปีศาจแห่งการเข่นฆ่าแม้แต่นิดเดียว ตรงกันข้ามกลับเห็นเป็นผู้มีพระคุณของตน
“หากไม่ใช่เพราะอีกฝ่ารังแกคนอื่น และท้าทายขีดกำจัดของฉัน ฉันก็คงไม่ลงมือโหดเหี้ยม และต่อหน้าของเสี่ยวฝาง” หลี่ต๋าคางเอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชาและจนใจ
“ฆ่าคนคนหนึ่งกับคนสิบคน มีอะไรแตกต่างกัน?”
คนที่ดูถูกเมี๋ยวชุ่ยนั้น หลี่ต๋าคางต้องฆ่าอย่างไม่ต้องสงสัย
แต่พวกไอ้หน้าบากนั้น หากหลี่ต๋าคางไม่ฆ่า จะก่อให้เกิดความยุ่งยากมากมาย
หลี่ต๋าคางล้วงโทรศัพท์ออกมา ติดต่อท่านจวน ไป “ท่านจวน ต้องรบกวนคุณอีกแล้ว”
“ดึกดื่นเที่ยงคืนแบบนี้ คุณเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกละ?” ท่านจวน รีบเอ่ยถามขึ้น
“มีเรื่องให้คุณช่วยสะสางนิดหน่อย” หลี่ต๋าคางเล่าเรื่องร้านปิ้งย่าง ให้แก่ท่านจวนฟัง
ท่านจวนฟังจบ หัวเราะอย่างดูถูก “ผมคิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่อะไร ที่แท้เป็นแค่พวกอันธพาลกลุ่มหนึ่งเท่านั้น”
หลังวางสาย ท่านจวนต่อสายหาซูนหนิง เพื่อแจ้งข้อมูลครู่หนึ่ง
และซูนหนิง กลับเป็นถึงพี่เขยของสวีเถิงเฟย เจ้านายของหูเฟย
หลังคุยโทรศัพท์เสร็จ มุมปากของท่านจวนอย่างขี้เล่น
สามปีก่อน หลี่ต๋าคางไม่เคยก่อปัญหายุ่งยากให้แก่ท่านจวน เพียงช่วยจัดการปัญหา
ตอนนี้กลับเปลี่ยนไป วันนี้ให้ตนช่วยเหลือถึงสองครั้ง
“เด็กคนนี้ อยู่ต่างประเทศมาสามปี กลับหน้าด้านขึ้นไม่น้อย” ท่านจวนพึมพำกับตนเอง
และทันใดนั้น หลี่ฝางก็ขับรถมาถึงบ้านของหลินชิงชิง
ครั้งนี้ หลี่ฝางกลับเดินตรงเข้าไปที่ห้องของหลินชิงชิงอย่างคุ้นเคย ก่อนจะหากุญแจจากใต้พรมรองเท้าบริเวณทางเข้า
หลินชิงชิงกลอกตามองหลี่ฝางแวบหนึ่ง “นายนี่ชำนาญจริงๆ”
ก่อนจะเปิดประตูเดินเข้าไป
“จะอาบน้ำไหม?” ไม่รู้เพราะอะไร เวลานี้ความหวาดกลัวในใจหลี่ฝางพลันสลายไป
และสิ่งที่เข้ามาแทนที่ กลับคือความตื่นเต้น
“ตามใจนายเถอะ” หลินชิงชิงเอ่ยอย่างไม่สนใจ
หลี่ฝางขบคิด ก่อนถอดเสื้อผ้าลง เดินเข้าไปในห้องน้ำ
“นายรอให้ฉันหลบไปก่อนไม่ได้หรือไง!” หลินชิงชิงถลึงตามองหลี่ฝางอย่างไม่พอใจ เด็กคนนี้ คิดว่าตนเองคือพระเอกหรือไง?
“ทำไมต้องหลบ พี่ไม่ใช่ไม่เคยเห็นเสียหน่อย” หลี่ฝางเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ
หลินชิงชิงขมวดคิ้ว พร้อมคิดในใจ ตนทำไมถึงไม่โมโห?
หากเปลี่ยนเป็นชายคนอื่น กล้ากำเริบเสิบสานต่อหน้าตนเช่นนี้ ตนคงบ้าไปแล้ว
หรือสาเหตุเพราะเสี่ยวฝางคือน้องชายตน?
ช่างเถิด ไม่ต้องคิดแล้ว
หลินชิงชิงเปลี่ยนเป็นชุดนอน ก่อนจะกลับมาที่ห้องนอน
หลี่ฝางมองผ้าขนหนูในห้องน้ำแวบหนึ่ง นี้ไม่ได้เปลี่ยนเหรอ?
เวลานี้ในใจของหลี่ฝางเต็มไปด้วยความดีใจ อย่างน้อยนี่แสดงถึงว่าหลินชิงชิงไม่ได้รังเกียจตน
เมื่อชำระล้างร่างกายเป็นอย่างดีรอบหนึ่ง หลี่ฝางพันผ้าขนหนูออกมา
แต่เพียงเดินออกมา หลี่ฝางชนเข้ากับคนคนหนึ่ง
อ๊ะ!
หลี่ฝางตกใจร้องเสียงดัง ผ้าขนหนูก็หลุดหล่นลงพื้น
“ร้องอะไร ฉันเอง!” หลินชิงชิงถลึงตาให้หลี่ฝาง
“พี่ ทำไมมายืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำล่ะ เมื่อครู่คงไม่แอบดูผมอาบน้ำอยู่หรอกนะ?” หลี่ฝางมองหลินชิงชิงอย่างสนใจ ก่อนพลันหัวเราะขึ้นมา “พี่อยากดู ดูอย่างเปิดเผยเถอะ ผมไม่ถือสา”
“ไปให้พ้น ช่วยจริงจังหน่อยได้ไหม”
“ฉันอยู่ในห้องนอนคนเดียวเลยกลัว ดังนั้นจึงมาที่นี่” หลินชิงชิงอธิบาย
หลี่ฝางยิ้มอย่างหมดคำพูด “พี่ เป็นถึงลูกสาวของลูกพี่หลี่ผู้ยิ่งใหญ่ เห็นคนตายคนหนึ่ง กลัวจนกลายเป็นแบบนี้?”
หลี่ฝางคิดแล้วรู้สึกขบขัน
หลินชิงชิงส่ายหน้าพลางเอ่ยขึ้น “ฉันไม่ได้กลัวคนตาย แต่เมื่อครู่การฆ่าคนของพ่อนาย น่าตกใจเกินไป”
“อีกอย่าง นายไม่คิดเหรอ ชีวิตนี้พ่อนายฆ่าคนไปกี่คน?”
“แม้ชั่วชีวิตนี้ของพ่อฉัน คงไม่ฆ่าคนมากมายแบบนี้!” หลินชิงชิงขมวดคิ้วเอ่ยขึ้น
หลินชิงชิงจู่ๆ นึกบางอย่างขึ้นมา จึงยิ่งหวาดกลัว
“เมื่อครู่ตอนกลับมา พ่อนายบอกฉันว่าไม่ว่าฉันเห็นอะไร อย่าคิดมาก”
หลินชิงชิงตัวสั่น “ความหมายมันคือ เขารู้ว่าฉันเห็นเขาฆ่าคนเหรอ?”
“พระเจ้า พ่อนายจะฆ่าคนปิดปากหรือเปล่า?” สีหน้าหลินชิงชิง พลันเปลี่ยนไปซีดขาวขึ้นมา
หลี่ฝางพยักหน้า ก่อนเอ่ยว่า “อาจจะเป็นไปได้”
เมื่อเห็นสีหน้าของหลินชิงยิ่งซีดขาวลงเรื่อยๆ หลี่ฝางรีบเอ่ยเสริมขึ้น “แค่ล้อพี่เล่นเท่านั้น พ่อผมไม่ใช่บ้าคลั่งฆ่าคน เขาไม่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์หรอก”
“พี่เป็นคนดี และเป็นเพื่อนผม พ่อผมจะฆ่าพี่ได้ยังไง?” หลี่ฝางเอ่ยปลอบโยน
“นายแน่ใจ?” หลินชิงชิงมองหลี่ฝางอย่างสงสัย
“แน่ใจและก็มั่นใจ” หลี่ฝางเอ่ย
เอ่ยจบ หลี่ฝางดึงมือหลินชิงชิง เดินเข้าไปในห้องนอน
หลี่ฝางพาร่างกายเปลือยเปล่านอนคลุมโปงอยู่กับหลินชิงชิง
ครั้งนี้ หลินชิงชิงไม่ได้วางหมอนในผ้าห่ม เพื่อรักษาระยะห่างจากหลี่ฝาง
หลี่ฝางกังวลเล็กน้อย หลังต่อสู้ในใจรอบหนึ่ง ขยับกายแนบชิดกายของหลินชิงชิง
หลี่ฝางมักรู้สึกผิดต่อลู่หลุ่ย และควบคุมตนเองไม่ได้
หรือผู้ชายล้วนใช้ท่อนล่างในการขบคิด
หลี่ฝางคิดในใจ แม้จะไม่สามารถมีความสัมพันธ์กับหลินชิงชิงได้ แต่ให้เธอช่วยตนจัดการเรื่องนั้นคงไม่มีปัญหาอะไร?
ตอนแรกหลี่เสี่ยวเสี่ยวยังเคยช่วยตนจัดการ
หากไม่ได้ปลดปล่อยสักหน่อย หลี่ฝางรู้สึกทรมานเกินไป
เพียงคิดได้เช่นนี้ หลี่ฝางเสียดสีกับร่างกายของหลินชิงชิงไม่หยุด
ตอนแรกริ่มหลี่ฝางเพียงลองหยั่งเชิง เขายังคิดว่าหลินชิงชิงจะต้องโมโหแน่
ใครจะรู้ หลินชิงชิงกลับไม่ตอบโต้แม้แต่นิดเดียว
“หลับแล้วเหรอ?”
หลี่ฝางคิดในใจ ไม่น่าจะเร็วขนาดนี้?
หลี่ฝางลองใช้มือหยั่งเชิง จึงพบว่าหลินชิงชิงไม่ได้โมโห
ทันใดนั้น จู่ๆ หลินชิงชิงพลิกกายกลับมา มองหลี่ฝางด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
นี้จึงทำให้หลี่ฝางตกใจอย่างหนัก หลี่ฝางคล้ายเด็กที่ทำผิด รีบก้มหน้าลง ก่อนเอ่ยขึ้น “พี่ ผมขอโทษ ขอโทษ ผมผิดไปแล้ว”
หลี่ฝางเอ่ยขอโทษไม่หยุด แต่หลินชิงชิงกลับไม่พูดจา
“พี่” หลี่ฝางรวบรวมความกล้าเงยหน้าขึ้นมา
ทันใดนั้น หลินชิงชิงจูบลงมา
เพียงชั่ววินาที สมองของหลี่ฝาง พลันขาวโพลน
หลี่ฝางไม่เคยคิดว่าหลินชิงชิงจะเป็นฝ่ายเริ่มจูบเขาก่อน
สมองของหลี่ฝางจึงไม่มีลู่หลุ่ยอีกต่อไป เวลานี้เต็มไปด้วยหลินชิงชิง
หลี่ฝางรู้สึกว่าตนกลับเริ่มรักหลินชิงชิง
ผ่านไปนาน หลินชิงชิงผละออกจากหลี่ฝาง
หลังหอบหายใจอยู่หลายครั้ง หลินชิงชิงและหลี่ฝางมองสบตากันอยู่กว่าสิบวินาที
“พี่ พี่คิดทำอะไร?” เวลานี้หัวใจหลี่ฝางเต้นเร็วขึ้น
หลินชิงชิงไม่พูดจา การเคลื่อนไหวกลับไม่หยุดลง
“พี่ คิดดีแล้วเหรอ?” หลี่ฝางเอ่ยถามอย่างอึดอัดใจ
หลินชิงชิงพยักหน้า ก่อนเอ่ยว่า “คิดดีแล้ว หากเราสองคนรักกัน พ่อนายจะไม่ฆ่าฉัน!”
“…” หลี่ฝางรู้สึกหมดคำพูด มีเหตุผลแบบนี้ด้วย?
“พี่ ผมอยากถามว่าพี่ชอบผมไหม?” หลี่ฝางคิดในใจ หากหลินชิงชิงไม่ชื่นชอบตน เช่นนั้นตนต้องปฏิเสธ
“ชอบ” หลินชิงชิงพยักหน้า
