บทที่225 ทำเอาทุกคนช็อก
หลี่ฝางพยักหน้า มองหวางจุน “มีปัญหาอะไรหรือเปล่า ”
“แต่คุณเป็นลูกค้าของพี่ถิงถิงไม่ใช่เหรอ”หวางจุนพูดอย่างขี้ขลาดอยู่บ้าง พูดจบก็มองไปยังถิงถิง
ถิงถิงเป็นถึงหัวหน้าของแผนกขาย ส่วนหวางจุนแค่เด็กใหม่ จะกล้าทำผิดต่อเธอได้ไง
หลี่ฝางหัวเราะ รู้สึกว่าหวางจุนขี้ขลาดไปหน่อย
ราคาของบ้านหมายเลขหนึ่งมูลค่าหลายร้อยล้าน หากหวางจุนขายได้ อย่างน้อยก็คงจะได้ค่าคอมไม่ต่ำกว่าล้าน
สามารถหาเงินล้านได้ในเวลาสั้นๆ อย่าว่าแต่จะทำผิดแต่คนเก่าแก่อย่างถิงถิงเลย แม้แต่ทำผิดต่อผู้จัดการแผนกขายแล้วยังไง
“ใครบอกว่าผมเป็นลูกค้าของเขา ”หลี่ฝางปฏิเสธ บ้านหมายเลขหนึ่งราคาสองร้อยล้าน หากให้ถิงถิงช่วยจัดการซื้อให้ นั้นไม่เท่ากับให้เธอได้เงินล้านไปเปล่าๆเหรอ
ผู้หญิงคนนี้ คอยแต่จะดูถูกเหยียดหยามกันตลอดทาง ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้ปฏิบัติกับตนเหมือนคนอื่น แล้วจะให้เธอมาชุบมือเปิบได้ยังไง
จะให้ถิงถิงได้เอาเปรียบ ไม่สู้ให้หวางจุนคนนี้ดีกว่า
ถิงถิงเองก็ไม่ได้คิดว่าหลี่ฝางจะซื้อบ้านหมายเลขหนึ่งได้จริง
ถิงถิงรู้สึกว่า แบล็กการ์ดนี้ น่าจะเป็นอย่างที่จ้าวเสี่ยวตาวเดา หลี่ฝางทำก็อปขึ้นมา
“ถูกต้อง เขาไม่ใช่ลูกค้าของฉัน”
ถิงถิงพูดอย่างดูถูก “เสี่ยวหวาง ลูกค้าคนนี้ฉันยกให้นายดูแลแล้วกัน”
พูดจบ ถิงถิงก็พูดขึ้นกับเฉียนเป่าเอ๋อและจ้าวเสี่ยวตาว “คุณหนูเฉียน คุณชายจ้าว ฉันจะส่งพวกคุณลงเขานะคะ”
ได้ยินอย่างนี้ หวางจุนก็อึ้งไป
หากเขาขายบ้านหมายเลขหนึ่งนี้ได้จริง ตัวเองจะได้รับค่าคอมหนึ่งล้านกว่า
เนื้อหวานชิ้นใหญ่ขนาดนี้ ทำไมถิงถิงจึงส่งให้เขานะ
หวางจุนไม่อยากจะเชื่อ
เฉียนเป่าเอ๋อพูดว่า “รออีกเดี๋ยว หลี่ฝางจะซื้อบ้านไม่ใช่เหรอ พวกเรารอเขารูดการ์ดแล้ว ค่อยลงไปพร้อมกัน ”
ถิงถิงขมวดคิ้ว คิดในใจ คุณหนูเฉียนคนนี้โง่หรือไง ถึงกับเชื่อว่านายคนนี้จะซื้อบ้านหมายเลขหนึ่งได้จริงๆ
แบล็กการ์ดนี้มันของปลอมชัดๆ
แน่นอน ถิงถิงย่อมไม่กล้าพูดคำเหล่านี้ออกไป
จ้าวเสี่ยวตาวก็ไม่รีบจะไป เขาจะรอดูสารรูปอันน่าขันของหลี่ฝาง
จ้าวเสี่ยวตาวมองไปทางหลี่ฝาง หัวเราะและพูดว่า “หลี่ฝาง นายอย่าโอ้เอ้อยู่เลย เครื่องposก็เอามาแล้ว นายรีบรูดบัตรให้เราดูหน่อยเถอะ”
“พวกเรายังไม่เคยเห็นแบล็กการ์ดจริงๆเลย”จ้าวเสี่ยวตาวหัวเราะเสียงเย็น
หลี่ฝางพูดว่า “คุณจะใจร้อนทำไม”
หลี่ฝางมองหวางจุน พูดว่า “หวางจุน ช่วยฉันคำนวณราคาบ้านหน่อย จากนั้น ก็ช่วยคำนวณด้วยว่าต้องจ่ายเงินดาวน์เท่าไหร่ ”
“ราคาขายบ้านหมายเลขหนึ่งคือหนึ่งแสนแปดหมื่นแปดพัน เนื้อที่คือหนึ่งพันสองร้อยสามสิบสี่ตารางเมตร ”
หวางจุนเอาโทรศัพท์ออกมา คำนวณอยู่สักครู่ แล้วพูดว่า “ราคารวมทั้งหมดคือสองร้อยสามสิบกว่าล้าน”
“คุณผู้ชาย คุณมีทรัพย์สินจำนองหรือเปล่า หากคุณมีทรัพย์สินที่มีมูลค่าเท่ากันมาจำนอง เช่นนั้นก็จ่ายเงินดาวน์แค่ร้อยละยี่สิบเท่านั้น นั้นก็เท่ากับสี่สิบหกล้าน”
“แต่ถ้าหากไม่มีสินทรัพย์จำนอง เกรงว่าคุณต้องจ่ายเงินทั้งหมด หรือว่า จ่ายเงินดาวน์ครึ่งหนึ่ง”หวางจุนพูดกับหลี่ฝาง
“ผมมีบาร์แห่งหนึ่ง มูลค่ากว่าสองพันล้าน น่าจะจำนองได้”
หลี่ฝางพูดอย่างเรียบเฉย
“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ถ้าอย่างนั้นเงินดาวน์ของคุณ อย่างน้อยก็จ่ายสี่สิบหกล้านก็พอแล้ว”หวางจุนหัวเราะ พูดขึ้นว่า “คุณผู้ชาย เอาอย่างนี้ผมจะโทรหาเถ้าแก่ให้ ขอราคาส่วนลดให้คุณ”
“ไม่ต้องแล้ว รูดบัตรเถอะ”หลี่ฝางพูดอย่างไม่เห็นความสำคัญ
“รูดบัตรเลย คุณไม่ต้องการส่วนลด หรือต้องการสอบถามอย่างอื่นเพิ่มเติมเลยเหรอครับ อย่างเช่น หนังสือโฉนดจะได้เมื่อไหร่อะไรอย่างงี้”หวางจุนแม้จะเป็นเด็กใหม่ แต่ก็ไม่เคยเห็นใครซื้อบ้านอย่างรวดเร็วได้ใจเช่นนี้
นี่มันบ้านราคาสองร้อยกว่าล้านนะ
บอกจะซื้อก็ซื้อเลย ไม่ถามอะไรสักอย่าง ยิ่งไม่ต้องการสิทธิพิเศษอะไรเลย
หวางจุนอดไม่ได้ที่จะคิดในใจ นี่เขากำลังล้อตนเล่นอยู่หรือเปล่า
ถึงว่าพี่ถิงถิงถึงส่งลูกค้าคนนี้ให้เขา ที่แท้ก็ต้องการแกล้งกันนี่เอง
“สี่สิบหกล้าน ใช่หรือเปล่า รูดบัตรเลย ส่วนเรื่องเอกสาร ผมเชื่อว่าพวกคุณต้องทำให้ผมอย่างเร็วที่สุดแน่นอน”หลี่ฝางพูดอย่างไม่ยี่หระ
สำหรับเรื่องเอกสารบ้านต่างๆ หลี่ฝางไม่รีบร้อน
อีกอย่าง ยิ่งเป็นหมู่บ้านระดับสูง เอกสารเกี่ยวกับบ้าน หรือค่าส่วนกลางต่างๆ ย่อมเป็นไปตามกฎถูกต้อง
อีกทั้งบริการก็ดีเลิศ
มีเพียงหมู่บ้านถูกๆ ที่ผู้รับเหมาโครงการจะร่วมมือกับส่วนกลาง ปิดหูปิดตาคนอื่น เอาเปรียบเจ้าบ้าน คอยแต่จะแทะเล็มเจ้าบ้าน เพื่อหวังผลกำไรเล็กๆน้อยๆ
ส่วนเจ้าของคฤหาสน์บ้านซานเป็นตระกูลเก่าแก่ ผู้รับเหมาจะกล้ารังแกง่ายๆได้ยังไง
“ครับ”
หวางจุนก็ไม่ได้คาดหวังอะไร หลังจากใส่ตัวเลขราคาแล้ว ก็ยื่นเครื่องรูดบัตรให้กับหลี่ฝาง ให้หลี่ฝางกดรหัส
จ้าวเสี่ยวตาวมองถึงตรงนี้ ก็หัวเราะ “เป่าเอ๋อ ดูนะ ไอ้นี่มันจะเปิดเผยตัวตนแล้ว”
เฉียนเป่าเอ๋อจ้องหลี่ฝาง ไม่เห็นว่าหลี่ฝางจะมีท่าทีลนลานเลยสักนิด
เฉียนเป่าเอ๋อคิดในใจ หลี่ฝางทำได้ยังไง คำโกหกทั้งหมดใกล้จะมาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว แต่ทำไม่ยังรักษาความสงบไว้ได้นะ
หรือว่า เหมือนกับที่จ้าวเสี่ยวตาวพูดไว้ คนไม่เอาหน้า ไร้ยางอายที่สุดในโลก
หลี่ฝางไม่มีความอายสักนิดเลยเหรอ
ตอนนี้เอง นิ้วมือของหลี่ฝาง กดเบาๆลงบนแป้นของเครื่องรูดบัตร จากนั้น เขาก็ยิ้มเบาๆ พูดกับหวางจุนว่า “เรียบร้อยแล้ว ผมจ่ายเงินแล้วนะ”
หวางจุนก้มหน้ามอง ดูหน้าจอของเครื่องรูดบัตร
เพียงชั่วครู่ สีหน้าของหวางจุน ก็นิ่งอึ้งไปทันที
รูดบัตรสำเร็จแล้ว
ตอนนี้ในใจของหวางจุน รู้สึกซาบซึ้งอย่างบอกไม่ถูก
ถ้าอย่างนั้น ตัวเองก็เท่ากับขายบ้านหมายเลขหนึ่งได้สำเร็จแล้วสิ
ตนแค่ขึ้นมาส่งเครื่องรูดการ์ดเท่านั้น ไหนเลยจะคิดว่าจะหาเงินล้านกว่าให้ตัวเองได้
ล้านกว่า นี่เป็นจำนวนเงิน ที่เด็กฝึกงานไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ต้องลำบากทำงานกี่ปีกัน
มือที่ถือเครื่องรูดบัตร สั่นระริก
“คืนบัตรให้ผมด้วย”หลี่ฝางพูดเสียงเรียบ
ตอนที่หวางจุนยื่นบัตรคืนให้หลี่ฝาง เกือบจะคุกเข่าให้หลี่ฝางแล้ว
ให้ตนเองได้มีรายได้เป็นล้านในชั่วพริบตา นี่มันยิ่งกว่าพ่อแม่บังเกิดเกล้า ยิ่งกว่าเทพแห่งโชคลาภเสียอีก
“ขอบคุณครับ ขอบคุณ ”หวางจุนมองหลี่ฝาง พูดอย่างซาบซึ้งใจ
หลังจากขอบคุณหลี่ฝางแล้ว หวางจุนก็วิ่งไปตรงหน้าถิงถิง กอดถิงถิงไว้ทันที
“พี่ถิงถิง ขอบคุณมาก ขอบคุณพี่มากจริงๆ ขอบคุณที่ยกลูกค้าใหญ่ขนาดนี้ให้ผม”หวางจุนกอดถิงถิงไว้แน่น ซาบซึ้งจนน้ำตาไหล
เขาเพิ่งรู้จักถิงถิงได้ไม่กี่วัน แต่ไม่คิดว่าถิงถิงจะดีกับตนเช่นนี้
ถิงถิงขมวดคิ้ว ผลักหวางจุนออกไป “เธอทำอะไรเนี่ย”
“นายจะมาขอบคุณฉันทำไม”ถิงถิงมองหวางจุน ขมวดคิ้วถาม
จากนั้น ถิงถิงก็เหมือนจะนึกขึ้นได้ เธอมองหวางจุน “หวางจุน เมื่อกี้นายว่าอะไร ขอบคุณที่ฉันมอบลูกค้ารายใหญ่ให้เธอ”
หลี่ฝางก็แค่ยาจกที่ทำตัวไฮโซเท่านั้น จะเป็นลูกค้าใหญ่ได้ยังไง
หวางจุนกล่าวอย่างตื่นเต้น “พี่ถิงถิง พี่ดูนี่ เมื่อกี้คุณผู้ชายเขารูดบัตรสำเร็จแล้วนะ”
“บัตรใบนั้น เป็นของจริงเหรอ”สีหน้าของถิงถิง เปลี่ยนเป็นซีดขาวในทันที
เธอแย่งเอาเครื่องรูดบัตรจากมือหวางจุนไป มองหน้าจอของเครื่องรูดบัตร
ทำรายการสำเร็จ ทำเอาถิงถิงเกือบจะเป็นลมล้มพับไป
ตอนนี้เอง ใจของถิงถิงรู้สึกจะเต้นเร็วขึ้น
บ้านหมายเลขหนึ่ง มีค่าคอมมากว่าล้านนะ แต่ตนเอง กลับเอาเงินล้านให้คนอื่นไป
จ้าวเสี่ยวตาวคว้าหมับไปที่เสื้อของหวางจุน พูดว่า “เมื่อกี้นายกดเลขสี่สิบหกล้านหรือเปล่า นายแน่ใจนะว่าไม่ได้กดผิด ”
“ไม่ผิดแน่ นี่มันเป็นการค้าขายที่จำนวนเงินสูงมาก เมื่อกี้ผมตรวจสอบหลายรอบแล้วด้วย”หวางจุนพูด
“ถ้างั้นเครื่องรูดบัตรเสียหรือเปล่า ”จ้าวเสี่ยวตาวขมวดคิ้วมุ่น ยังไม่อยากจะเชื่อ
“เครื่องรูดบัตรจะเสียได้ยังไง ”หวางจุนหัวเราะ
สีหน้าของจ้าวเสี่ยวตาว ไม่น่าดู เขามองไปทางหลี่ฝาง ดวงตาฉายแววอึ้งๆ
นายคนนี้ เป็นใครกันแน่
ถึงได้มีบัตรแบล็กการ์ดได้
เฉียนเป่าเอ๋อเดินไปหลายก้าว หยุดอยู่ตรงหน้าหลี่ฝาง พูดว่า “บัตรของคุณใบนี้ เป็นของจริง”
“เป็นของจริงแน่นอน”หลี่ฝางพูดเรียบๆ
เฉียนเป่าเอ๋อมองหลี่ฝาง สีหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง “คุณ มีแบล็กการ์ด ถ้างั้นพ่อของคุณคือ”
คนที่ครอบครองแบล็กการ์ด ต้องมีรายชื่ออยู่ในนิตยสารฟอร์บส์ เฉียนเป่าเอ๋อรู้สึกว่า เธอคงเคยได้ยินชื่อของพ่อหลี่ฝางบ้าง
อย่างน้อยก็ต้องคุ้นหูอยู่บ้าง
“พ่อผมชื่อหลี่ต๋าคาง”หลี่ฝางเพิ่งพูดจบ
“หลี่ต๋าคาง”เฉียนเป่าเอ๋อขมวดคิ้ว ไม่คุ้นกับชื่อนี้เลย
“พ่อคุณทำอะไร”เฉียนเป่าเอ๋อถาม
“จ้าวเสี่ยวตาวบอกแล้วนี่นา พ่อผมเป็นแค่ชาวไร่ธรรมดา”
