บทที่ 277 หลุมพรางของหลี่ฝาง
ไม่ถึงครึ่งนาที ในกลุ่มของหลี่ฝาง ก็มีคนเข้ามาเป็นร้อยกว่าคน
“อั่งเปาล่ะ?”
“รีบส่งสิ ทุกคนรออยู่นะ!”
หลี่ฝางหัวเราะเหอๆ แล้วพูด: “โอเค ผมส่งสองหมื่นก่อน”
“โม้อะไรของนาย? ถ้านายกล้าส่งอั่งเปาสองหมื่น ฉันเรียกนายว่าพ่อเลย!” คนในกลุ่มพูดขึ้น
“อั่งเปาสองหมื่น ฉันไม่เคยเจออั่งเปาเยอะขนาดนี้มาก่อน มาเลย เจ้าของกลุ่ม!”
จำนวนคนในกลุ่ม ยังคงเพิ่มจำนวนอย่างไม่หยุด
“เข้าไปก่อน ถ้าหากหมอนั่นขายของ หรือว่าให้เราลงแอปอะไร พวกเราจะออกทันที” มีคนพูดขึ้นประโยคนึง
เมื่อจำนวนคนถึงสองร้อย หลี่ฝางก็ปิดกลุ่ม
“เอาล่ะ ทุกคนเตรียมตัว ฉันจะเริ่มส่งแล้ว”
หลี่ฝางพูดจบ ก็ส่งอั่งเปาจำนวนเงินสองหมื่น แบ่งออกสำหรับหนึ่งร้อยคน
เมื่อหลี่ฝางส่งอั่งเปาออกไป ก็ถูกแย่งทันที
ติ๋งติ๋งติ๋ง……
ไม่ถึงครึ่งนาที อั่งเปาจำนวนหนึ่งร้อยอัน ก็ถูกแย่งจนหมด
และทั้งหมดนั่น ก็เป็นจำนวนเงินสองร้อย!
“เหยดดด เศรษฐี นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันเคยแย่งอั่งเปาเงินเยอะๆ แบบนี้!”
“เจ้าของกลุ่ม ส่งอีก!”
“ใช่แล้ว ส่งอีก มือช้าไป แย่งไม่ทัน!”
หลี่ฝางหัวเราะเหอๆ แล้วพูดขึ้น: “หลังจากนี้สิบนาที ฉันจะแจกอีกครั้ง”
“โอเค รอ!”
“นั่งรออั่งเปา!”
ในตอนนี้ ทุกคนไม่อ่านหนังสือแล้ว ต่างคนต่างนั่งรอหลี่ฝางแจกอั่งเปา
ถึงแม้คนพวกนี้ ไม่ใช่คนจนอะไร แต่ว่าสามารถแย่งอั่งเปาได้หลายร้อย ก็รู้สึกแฮปปี้ดี
สวีเถิงเฟยกับหวางเฉินก็เข้ากลุ่มเช่นกัน และสามารถแย่งอั่งเปาของหลี่ฝางได้
“ไม่เลวนี่ พวกนายสองคนมือไวดีนี่” หลี่ฝางพูดพลางยิ้ม
หวางเฉินขมวดคิ้ว แล้วมองหลี่ฝาง: “นายนี่รวยจริง สองหมื่นนี้ ก็โยนทิ้งขว้างแบบนี้ นายไม่เสียดายเหรอ?”
“มีอะไรให้เสียดาย นี่แค่เล็กน้อย” หลี่ฝางพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน
สวีเถิงเฟยนอนอยู่หน้าหวางเฉิน แล้วพูด： “สงสัยเงินที่ขายที่ดินของเขา ยังใช้ไม่หมดนะ! ”
หวางเฉินพยักหน้า แล้วมองหลี่ฝาง： “ถ้างั้น นายแจกอีกครั้งสิ? ”
“ได้สิ นายเรียกฉันว่าพ่อ ฉันก็แจกอีก” หลี่ฝางพูดขึ้น
สีหน้าของหวางเฉิน เข้มขึ้นทันที
เขาตบโต๊ะ แล้วยืนขึ้นทันที ในขณะเดียวกัน มือของเขาก็กำหมัดแน่น แล้วมีท่าทีว่าจะลงมือกับหลี่ฝาง
แต่หลี่ฝางไม่กลัว ยังไงก็ยังมีมือดีอย่างส้าวส้วยอยู่ข้างหลังเขา
หวางเฉินเป็นลูกชายของเหยสง ติดตามพ่อมาตั้งแต่เล็กจนโต ก็เรียนรู้วิธีต่อสู้มาบ้าง
เมื่อกี้หลี่ฝางดูถูกเขา เขาก็เตรียมจะจัดการหลี่ฝาง
“หวางเฉิน นายอย่าวู่วาม” สวีเถิงเฟยรีบคว้าตัวหวางเฉิน
แต่หวางเฉิน ก็สะบัดสวีเถิงเฟยออก: “กลัวอะไร? ไอ้หมอนี่มันรนหาที่ก่อน!”
หวางเฉินกำหมัดแน่น จากนั้นก็ง้างหมัดขึ้น
แต่หลี่ฝางไม่แม้แต่จะหยีตา เขาแค่ยิ้มอ่อนที่มุมปาก
สีหน้าของหวางเฉิน ก็เหี้ยมขึ้นทันที
หลี่ฝางไม่สนใจหวางเฉิน ทำให้หวางเฉินยิ่งโมโห！
ไม่ต้องมาดูถูกคนอื่นแบบนี้！
ในขณะที่กำปั้นกำลังจะถูกชกออกไป วินาทีนั้นส้าวส้วยก็ผลักตัวหลี่ฝางออก จากนั้นก็ลงมือ ถีบเข้าไปที่ท้องของหวางเฉินเต็มๆ
เสียงดังผลัวะ ร่างของหวางเฉิน ก็ถูกถีบจนตกไปอยู่ใต้โต๊ะ ไถลออกไปหลายเมตร
“มีเรื่องกันเหรอ?”
ทุกคนเข้ามามุงดู
“เหยด นี่แม่งอย่างโหด！”
มีคนมุงหลายคน มองไปที่ส้าวส้วย ก็ถึงกับช็อก
“คนที่อัดคนนั่น หน้าตาหล่ออยู่นะ” มีผู้หญิงผมสั้นคนนึง มองส้าวส้วย ด้วยสายตาหลงใหล
ส้าวส้วยดูคูลสุดๆ หลังจากที่เขาเตะ ก็หุบขาเข้ามาทันที ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้น
“ทุกคนไม่ต้องกลัวไป！”
“ฉันแจกอั่งเปาให้ ทุกคนใจเย็นก่อน”
หลี่ฝางยิ้ม แล้วรีบควักโทรศัพท์ออกมา จากนั้นก็ส่งอั่งเปาเข้ากลุ่มอีกสองหมื่น
ครั้งนี้ ทุกคนแย่งกันเร็วมาก
สิบกว่าวินาที อั่งเปาก็ถูกแย่งจนเกลี้ยง
ส่วนหลี่ฝาง ก็พูดอธิบายขึ้นในตอนนี้： “เมื่อกี้พวกเราแค่ป้องกันตัว เขาแย่งอั่งเปาได้ ดังนั้นจึงใจร้อน แล้วมารีดไถผม”
“หน้าไม่อายไปหน่อยมั้ย มือช้าเอง จะโทษใครล่ะ！”
หลายคนมองไปทางหวางเฉิน ด้วยสายตาดูถูก
หวางเฉินก็ขี้เกียจอธิบาย เขารู้ ตอนนี้หลี่ฝางซื้อใจคนไปแล้ว ในตอนนี้ ไม่ว่าตนจะพูดอะไร ทุกคนก็ไม่เชื่อหรอก
หวางเฉินจับโต๊ะ แล้วพยุงตัวเองลุกขึ้น
เขาลูบไปที่ท้อง แล้วมองไปที่ส้าวส้วย ด้วยสายตาที่น่ากลัว
สวีเถิงเฟยวิ่งเข้าไป แล้วพูด： “ฉันเตือนนายแล้ว ว่าอย่าวู่วาม”
“ฉันจะไปรู้ได้ไงว่าไอ้หมอนี่มันต่อสู้เป็นอ่ะ！” หวางเฉินมองบนใส่สวีเถิงเฟย แล้วพูด： “ฉันคิดว่านายบอกให้ฉันอย่าก่อเรื่องในบ้านพักตากอากาศซะอีก！”
“ตอนนี้พูดอะไรก็สายไปแล้ว พวกเรารีบไปเถอะ” สวีเถิงเฟยมองส้าวส้วยอย่างระแวง แล้วพูด： “ไอ้หมอนั่น ไม่ควรไปยุ่งด้วย”
หวางเฉินพยักหน้า
หลังจากถูกส้าวส้วยถีบไปหนึ่งที หวางเฉินก็ได้รู้ ว่าฝีมือของเขานี้ ยังห่างชั้นกับเขาอีกไกล
ถ้าสู้กันขึ้นมาจริงๆ โอกาสที่เขาจะตอบโต้ยังไม่มี
ขณะที่สวีเถิงเฟยกับหวางเฉินเตรียมตัวออกไป หลี่ฝางก็เร่งฝีเท้า แล้วไปขวางทางของพวกเขา
“พวกนายจะไปไหนกัน?” หลี่ฝางถามพลางหัวเราะเหอๆ
สวีเถิงเฟยขมวดคิ้ว แล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์： “พวกฉันอยากไปไหนก็จะไปที่นั่น นายมายุ่งอะไรด้วย? ”
“รีบหลีกทางไป หมาที่ดีมันไม่ขวางทางชาวบ้านเขา！” สวีเถิงเฟยพูดอย่างเย็นชา
หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ มองไปที่สวีเถิงเฟย แล้วพูดขึ้น： “นายรู้มั้ยว่าทำไมฉันต้องสร้างกลุ่มขึ้นมา? ”
“ทำไม?” สวีเถิงเฟยถามขึ้นอย่างสงสัย
“นั่นก็เพราะว่าในมือถือของฉัน มีรูปบางรูป ที่น่าสนใจมากๆ ที่ฉันอยากจะแชร์ ให้ทุกคนได้ดู” หลี่ฝางมองสวีเถิงเฟย และยิ้มอย่างมีเลศนัย
“สวีเถิงเฟย นายน่าจะรู้ว่าฉันพูดอะไรใช่มั้ย?”
สีหน้าของสวีเถิงเฟย เปลี่ยนไปในทันที
แน่นอนว่าเขารู้ว่าที่หลี่ฝางพูดหมายถึงอะไร รูปใบนั้น ต้องเป็นรูปที่เขากอดกับตู้เฟยแน่ๆ
“ไม่เป็นไร พวกนายไปเถอะ อยากไปไหนก็ไป ยังไงพวกนายก็อยู่ในกลุ่มแชท พวกนายออกไปแล้ว ก็ยังคงเห็นอยู่” หลี่ฝางควักโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดมัน
สวีเถิงเฟยกลัวขึ้นมาทันที แล้วรีบพูด： “อย่าส่งนะ！”
“ทำไมฉันต้องฟังนายล่ะ?” หลี่ฝางถามสวีเถิงเฟย
สวีเถิงเฟยกัดฟัน แล้วมองหลี่ฝาง： “ขอแค่นายไปแชร์รูป พวกเราก็พูดกันดีๆ ”
“นายให้ฉันทำอะไร ฉันก็จะทำ โอเคมั้ย?” สวีเถิงเฟยพูดโน้มน้าว
“ฉันอยากอ่านหนังสือ แต่เก้าอี้ที่นี่ก็แข็งไป……นายว่าทำยังไงดี?” หลี่ฝางมองสวีเถิงเฟย แล้วถามอย่างสนใจ
สวีเถิงเฟยไม่ใช่คนโง่ แน่นอนว่าเขาเข้าใจความหมายของหลี่ฝาง
หลี่ฝางต้องการให้สวีเถิงเฟยนอนลง แล้วเป็นเก้าอี้ให้เขานั่ง
ส้าวส้วยเบะปาก เดินเข้ามา แล้วพูดอย่างไม่ยอม： “เจ้านาย นายทำแบบนี้ได้ไง? นายไม่ให้ฉันขี่คุณชายสวี แต่กลับขี่ซะเอง? ”
หลี่ฝางหัวเราะเหอๆ แล้วมองสวีเถิงเฟย： “นายยินดีนอนลง แล้วเป็นเก้าอี้ให้ฉันนั่งมั้ย? ”
“หลี่ฝาง นายฝันไปเถอะ ฉันเป็นคุณชายผู้สูงศักดิ์ของบริษัทสวีซื่อ จะเป็นเก้าอี้ให้นายนั่งเหรอ?” สวีเถิงเฟยมองหลี่ฝางอย่างเกรี้ยวกราด
หลี่ฝางพยักหน้า แล้วพูด： “ฉันก็คิดว่านายไม่ทำ”
หลี่ฝางพูด พลางเปิดวีแชท แล้วเตรียมจะกดแชร์รูป
สีหน้าของสวีเถิงเฟย ก็ซีดลงทันที： “นายเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้มั้ย? ”
“นอกจากเป็นเก้าอี้ให้นายนั่ง อย่างอื่น ก็แล้วแต่นายบอก！” สวีเถิงเฟยพูด พลางทำหน้าเข้ม
หลี่ฝางยิ้ม แล้วพูดขึ้น： “งั้นก็ดี งั้นนายคุกเข่าลงแล้วเรียกฉันว่าท่านปู่ซะ”
เมื่อสวีเถิงเฟยได้ยิน สีหน้าก็เข้มขึ้นทันที
คุกเข่าแล้วเรียกท่านปู่！
แบบนี้นอนลงเป็นเก้าอี้ให้นั่งยังดีซะกว่า！
สวีเถิงเฟยพูดกลับหลี่ฝางอย่างหมดคำพูด： “นายเปลี่ยนเป็นวิธีแบบอื่นได้มั้ย ทำไมถึงต้องทำให้ฉันอับอายด้วย? มันมีอะไรดีกับนายกัน? ”
“เอางี้ นายบอกจำนวนเงินมา ฉันจะซื้อรูปพวกนั้น เป็นไง?” สวีเถิงเฟยถามขึ้น
หลี่ฝางยักไหล่เบาๆ ： “สวีเถิงเฟย นายเห็นฉัน เหมือนคนขาดเงินเหรอ? ”
หลี่ฝางแจกอั่งเปาไปเป็นหมื่นๆ ทำไมถึงขาดเงินล่ะ
“เป็นไง คิดได้หรือยัง? ว่าจะเป็นเก้าอี้ให้ฉันนั่ง หรือว่าจะคุกเข่าแล้วเรียกฉันว่าท่านปู่！” หลี่ฝางมองสวีเถิงเฟย แล้วยิ้มอย่างเย็นชา
สวีเถิงเฟยเลือดขึ้นหน้า แล้วไม่ยอมตอบอยู่นาน
“ทุกคนดูแชทกลุ่มให้ดีนะ ฉันจะแชร์……”
เมื่อหลี่ฝางเอ่ยปาก สวีเถิงเฟยก็พูดขึ้น： “ฉันเป็นเก้าอี้ให้นายนั่ง แต่เปลี่ยนเป็นที่คนน้อยกว่านี้ได้มั้ย? ”
สวีเถิงเฟยโน้มน้าว
ถึงยังไง รูปของเขากับตู้เฟย จะให้หลุดออกไปไม่ได้ ถ้าหากถูกคนพูดออกไป เขาก็จบเห่แน่ๆ
