บทที่289 ผมคือเจ้าของของสถานตากอากาศ
ตอนนั้นหลี่ฝางได้ยินคำนี้ ก็เกือบจะหัวเราะออกมา
ไม่รู้ว่า เพราะว่าหยิ่นเหล่ยหรือเจ้าของของสถานตากอากาศ
“ผมไปหาเขาเอง”
วิลล่าของสถานตากอากาศ บอกว่าใหญ่ก็ไม่ใหญ่หรอก ไม่ใหญ่เท่าไหร่
จูอีหมิงวิ่งไปรอบหนึ่ง ใช้เวลาแค่ห้านาทีเท่านั้น
ห้านาทีถัดมา จูอีหมิงวิ่งกลับมา พูดหอบๆว่า：“คุณชายเหล่ย ผมหาไปรอบหนึ่งแล้ว ก็หาผู้ชายคนนั้นไม่เจอ”
ใบหน้าของหยิ่นเหล่ย ไม่สามารถเลี่ยงความไม่พอใจปรากฏออกมาได้
“ใช่สิ คุณทำอะไรเขา？”หลี่ฝางมองหยิ่นเหล่ย ก็อดไม่ได้ที่จะถาม
หยิ่นเหล่ยทำเสียงฮึดฮัด：“แน่นอนว่าไล่เขาออก”
หลี่ฝางขมวดคิ้ว มองหยิ่นเหล่ย：“คุณมีอำนาจไล่คนของสถานตากอากาศออก？”
หยิ่นเหล่ยนี้ ดูแล้วไม่เหมือนว่าล้อเล่น
และเขาก็เป็นทายาทของต้าหัว กรุ๊ป เขาพูดคำนี้ น่าจะไม่ได้อวด
ยังไงคนีท่มีสถานะเช่นนี้ ก็ไม่ค่อยขี้โม้นัก
อีกอย่าง ใบหน้าของหยิ่นเหล่ย ก็มีความมั่นใจบางอย่าง เหมือนว่า เขาไล่คนของสถานตากอากาศคนนี้ได้
“ผมไม่มีอำนาจ แต่ ผมโทรหา ให้ไล่เขาออกได้ ……”หยิ่นเหล่ยพูดขำๆ
“โทรหา……”
ตอนเวลานี้เอง จู่ๆจูอีหมิงก็คิดอะไรขึ้นได้
สายตาจูอีหมิงมองไปที่หลี่ฝาง พูด：“ใช่สิ ไม่ใช่ว่าคุณมีเบอร์เขาเหรอ？คุณโทรหาเขา เรียกเขามาหน่อย”
หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ คิดในใจ จูอีหมิงโง่หรือเปล่า？ทำไมตัวเองต้องฟังเขา？
“คุณมีเบอร์คนๆนั้น？”หยิ่นเหล่ยถามหลี่ฝาง
หลี่ฝางพยักหน้า
“งั้นคุณช่วยโทรหาเขาหน่อย”หยิ่นเหล่ยพูด
“ทำไม คุณเห็นผมเป็นน้องชายคุณหรือว่าม้า？คุณพูดอะไร ผมก็ต้องทำ？”หลี่ฝางยิ้มอย่างเย็นชา พูด：“อยากให้ผมโทรหาเบอร์นี้ ได้สิ เรียกหลี่ซ่วยซ่วยว่าพี่ใหญ่ก่อน……”
“คุณ……”หยิ่นเหล่ยตอนนั้นกัดฟันแน่น มองหลี่ฝางเย็นชา
“ทำไม กัดผม？หรือทุบตีผม？”
หลี่ฝางไม่กลัวหยิ่นเหล่ยสักนิด
เวลานี้เอง ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา
เธอสวมกระโปรงสั้นสีแดง ด้านบนสีดำ ผมไม่ยาวมากนัก ถึงที่คอพอดี
เธอรีบเดินมาตรงหน้าของหยิ่นเหล่ย เรียกว่า：“ที่รัก ทำไมคุณมาอยู่นี่ล่ะ？”
“ทางนั้นมีเพื่อนๆ กำลังถามหาคุณนะ”
แฟนของหยิ่นเหล่ย ก็คือแฟนเก่าของหลี่ซ่วยซ่วย ไห่เย่นเดินเข้าไป
ไห่เย่นเพิ่งพูดจบ ก็มองไปที่หลี่ซ่วยซ่วย
ตอนนั้น สีหน้าของไห่เย่นเปลี่ยนเล็กน้อย สีหน้าดูเหมือนซับซ้อนหน่อยๆ
แต่จากนั้น ก็เงียบอีกครั้ง แล้วก็มองหลี่ซ่วยซ่วยแล้วพูด：“คิดไม่ถึงว่าคุณจะมาที่แบบนี้ ทำให้แปลกใจจริงๆ”
เด็กที่ครอบครัวเป็นเช่นนี้อย่างหลี่ซ่วยซ่วย ถ้าไม่ได้เจอหลี่ฝาง ชีวิตนี้เขาก็ไม่มีทางได้เข้าร่วมงานเลี้ยงที่สูงส่งเช่นนี้ได้
งานเลี้ยงนี้เต็มด้วยลูกคนรวย ดารา งั้นถ้าคนไม่ได้เป็นสมาชิกล่ะ？
จะเปิดห้องให้คนธรรมดาแบบนี้ได้ไงอีก？
“คุณมาเป็นพนักงานเสิร์ฟใช่ไหม？”คำพูดของไห่เย่น ทำให้สีหน้าของหลี่ซ่วยซ่วย รู้สึกอับอายหน่อยๆ
เดิมที หลี่ซ่วยซ่วยก็ไม่อยากมา แต่หวางเสี่ยวโก๋กับเลี่ยวข่าย ลากเขามาจนได้
ตอนนี้มาแล้ว ใครจะไปรู้ว่าจะได้เจอแฟนเก่าตัวเอง
มองแฟนเก่าตัวเองสวมชุดหรูหรา สวยงาม ส่วนตัวเอง ก็ยังดูเป็นคนจนธรรมดาๆเหมือนเดิม
โลกในใจของหลี่ซ่วยซ่วย ก็เหมือนกับมีครบทุกรสชาติ ซับซ้อนมาก
เขาหันหน้าไป ไม่พูดสักคำ ออกไปทันที
เลี่ยวข่ายดึงเขาไว้ แต่ดึงไม่อยู่
ยังไง หลี่ซ่วยซ่วยนั่น นอกจากส้าวส้วยแล้ว ก็มีไม่กี่คนที่ห้ามเขาได้
หลี่ฝางขมวดคิ้ว รีบวิ่งเข้าไป จับแขนของหลี่ซ่วยซ่วย
“อย่าเพิ่งไป”
หลี่ฝางวิ่งมาตรงหน้าหลี่ซ่วยซ่วย พูดว่า：“ยังจำตอนที่อยู่ห้องสมุดได้ไหม？”
“วางใจเถอะ ผมจะออกหน้าแทนคุณเอง ที่ต้องอาย จะต้องเป็นพวกเขา”
หลี่ฝางเพิ่งพูดจบ ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกว่าที่แขน มีน้ำหยดลงมา
ฝนตกเหรอ？
หลี่ฝางเงยมองท้องฟ้า เต็มไปด้วยดาว ไม่มีฝนตกนี่
“คุณ……ร้องไห้？”
จู่ๆ หลี่ฝางก็เห็นในดวงตาของหลี่ซ่วยซ่วย เต็มไปด้วยน้ำตา
น้ำตาหยดมาจากดวงตาของหลี่ซ่วยซ่วย ไหลลงมา ไปที่มือของหลี่ฝาง
เวลานี้ หลี่ฝางตะลึง
เพราะว่าคำพูดของผู้หญิงคนนั้น หลี่ซ่วยซ่วย จึงร้องไห้？
หลี่ฝางไม่ค่อยอยากเชื่อนัก ผู้ชายตรงหน้าที่สูงและล่ำ เกือบจะร้อยเก้าสิบนี้ ร้องไห้เพราะคำสองคำ
ในใจของหลี่ซ่วยซ่วยอ่อนแอมาก？
หรือว่า ในใจของหลี่ซ่วยซ่วย ยังเสแสร้งใส่ผู้หญิงคนนั้น？
“ลูกผู้ชายเขาไม่บ่อน้ำตาตื้นแบบนี้นะ……ผู้หญิงแบบนี้ ไม่มีค่าให้คุณเสียน้ำตาหรอก”
“แน่นอนว่า คุณเป็นผู้ชาย ไม่ควรร้องไห้เพราะคำพูดเธอ”
หลี่ฝางโบกมือ เรียกพนักงานเสิร์ฟคนสวยมาตรงหน้าของตัวเอง จากนั้นก็หยิบทิชชูมาสองแผ่น ยื่นให้หลี่ซ่วยซ่วย：“เช็ดน้ำตาให้แห้ง แล้วกลับไป”
“ช่างเถอะ ผมไม่กลับแล้ว”
“ที่จริงแล้ว ไห่เย่นก็ไม่พูดผิด แม้กระทั่ง ผมเองยังสู้พนักงานเสิร์ฟไม่ได้ด้วยซ้ำ”หลี่ซ่วยซ่วยพูดอย่างถ่อมตน
“หลี่ซ่วยซ่วย คุณยังจำได้ไหม ผมพูดอะไรกับคุณเมื่อเที่ยงที่ห้องสมุด？”
หลี่ฝางขมวดคิ้ว พูดจริงจัง：“ในเมื่อมีบุพเพสันนิวาส ทำให้พวกรำได้เป็นรูมเมทกัน งั้นพวกเรา ก็คือพี่น้องที่ถูกลิขิตมา”
“ในเมื่อคุณคือเพื่อนของผมหลี่ฝาง งั้นก็ไม่มีทางให้คุณโดนรังแกได้”
“ใครรังแกคุณ ก็เท่ากับรังแกผม”หลี่ฝางพูด
หลี่ซ่วยซ่วยลังเลเล็กน้อย พูด：“ช่างเถอะ หลี่ฝาง ผมรู้ว่าคุณเห็นผมเป็นเพื่อน ดีต่อผม แต่ผมไม่มีค่าพอให้คุณทำแบบนั้น”
“ธุรกิจที่บ้านของหยิ่นเหล่ย ใหญ่โตมาก ถือเป็นธุรกิจที่มีอิทธิพลของพวกเรา เมืองเป่ยไห่คุณไม่จำเป็นต้องไปขัดใจเขา แค่เพราะผม”หลี่ซ่วยซ่วยพูดจบ ก็จะไป
“ยังต้องสนอำนาจอิทธิพลอะไรอีกล่ะ ผมสนเรื่องนี้เหรอ？”
หลี่ฝางจ้องหลี่ซ่วยซ่วย：“ถ้าหากผมแคร์เรื่องนี้ ผมจะช่วยคุณอยู่บ่อยๆไหม？ถ้าผมเห็นแก่ลูกคนรวย ไม่กล้าไปแหย่ ผมจะไปทำร้ายสวีเถิงเฟย ทำร้ายหยูเถิงไหม？”
“เขาคือคุณชายรวยๆ แล้วผมไม่ใช่เหรอ？”
หลี่ฝางทำเสียงเย็นชา พูด：“ที่จริงแล้ว สถานตากอากาศ เป็นของที่บ้านผมเปิดเอง”
“เพื่อนคุณชายทุกคนของผม ที่จริงแล้วก็คือผมเองเนี่ยแหละ”
“แค่ผมไม่อยากเปิดเผยตัวตน ให้เกิดระยะห่างกับพวกคุณเท่านั้น”
“ที่จริงแล้ว ไม่ใช่แค่ผม แต่ตัวตนของฉินวี่เฟย ก็ไม่ธรรมดาอย่างที่พวกคุณเห็น เธอคือคุณหนูใหญ่ของตระกูลฉิน……”
หลี่ฝางโอบไหล่ของหลี่ซ่วยซ่วยไว้ พูดว่า：“ดังนั้น คุณไม่จำเป็นต้องกลัวเลย”
“ผู้หญิงคนนั้น ชายสวมแจ็กเกตคนนั้น มีหยิ่นเหล่ยคุม！”
“แต่คุณมีผมคุม！”
“หรือคุณคิดว่า ผมจะแพ้ให้หยิ่นเหล่ยเหรอ？”หลี่ฝางยิ้มอย่างดูถูก พูดว่า
หลี่ฝางพูดกับหลี่ซ่วยซ่วย：“ถ้าวันนี้คุณออกไปจากวิลล่า งั้นก็ไม่รู้จักผมหลี่ฝางเพื่อนคนนี้แล้ว”
“คุณเลือกมาอันหนึ่ง”หลี่ฝางพูด
หลี่ซ่วยซ่วยลังเลเล็กน้อย ใบหน้าพูดอย่างลำบากใจ：“หลี่ฝาง ช่างเถอะมันไม่จำเป็น？”
“เถียงกันไปเถียงกันมา มีประโยชน์อะไร？”
“เกิดเป็นคนต้องมีความเป็นตัวเอง ทะเยอทะยาน อย่าเสียศักดิ์ศรี ไม่เคยได้ยินเหรอ？ไอ้โง่นั่นว่าคนในหอเราว่าเป็นขยะ คำพูดนี้ คุณรับได้ แต่พวกเราไม่รับ”
“ถ้าคุณไป ก็หมายความว่ากลัวพวกเขา ครั้งหน้าเจอพวกเขา พวกเขาก็จะเยาะเย้ยคุณ ทำให้คุณละอาย”
“ผมบอกคุณให้นะ เอาแต่ทน ก็ไม่มีประโยชน์ เขาไม่มีทางเปลี่ยนท่าที เพราะการอดทนของคุณหรอก พวกเขากลับยิ่งทำให้คุณละอายมากขึ้น”
พูดจบ หลี่ฝางก็ดึงแขนของหลี่ซ่วยซ่วย ลากไปทางหยิ่นเหล่ย
“โห ทำไมตาแดงขนาดนี้ล่ะ？ทำไม ร้องไห้เหรอ？ว่าคุณไม่กี่คำ คุณก็ร้องไห้แล้ว？เหล่าคุณชายที่สง่างามเช่นนี้ ทำไมเหมือนกับสาวๆแบบนีล่ะ”
จูอีหมิงมองหลี่ซ่วยซ่วย ก็ดูถูกอย่างร้ายกาจขึ้นมา
“หลี่ซ่วยซ่วย ผมพูดผิดเหรอ？หรือว่า คุณมาสมัครเป็นพนักงานเสิร์ฟที่นี่ แต่สมัครไม่ได้ ดังนั้น จึงร้องไห้？”ไห่เย่นเพื่อเอาใจหยิ่นเหล่ย ก็จงใจพูดเหยียดหยามหลี่ซ่วยซ่วย
ฉากแบบนี้ สำหรับหลี่ฝางแล้ว กลับดูคุ้นๆเหมือนเคยเห็นมาก่อน
ตอนนั้นเซี่ยลู่เพื่อเอาใจตู้เฟย ไม่ใช่ว่าก็พูดจาเย็นชาเหยียดหยามหลี่ฝางหรอกเหรอ？
ไม่รู้ว่าทำไม หลี่ฝางถึงรู้สึกว่า บนโลกนี้มีคนหัวอกเดียวกันกับตัวเองมากมาย
แค่เสียดาย พวกเขาไม่โชคดีเท่าตัวเอง …
